Bir ateş çemberi yüreğim
Sessizliğe vurgun,
Karanlığa yolcu.

Bir beden;
İsimsiz sokaklarda bir başına
Dayanmış soğuk bir direğe
Uzaklara dalan gözleriyle
Nereye bakmak lazım diye?

Soruyor sonra kendi kendine
Neden her şey sadece görünen yüzünde?
Neden her şey acının pençesinde?
Neden herkes koşarak geliyor ölmeye…

Her yürek sitemkâr olmuş düşüncelerde
Her şey yalana dönüşmüş birdenbire
Herkes ‘’ben’’ için yaşıyor dünya üzerinde
Kim kaldı ki yüreği milletinde
Kim kaldı ki haykıran vatan diye

Herkes melankolide
Ne şehit geliyor zihne
Ne de verilen yemin Çanakkale’de...

Kimsin sen söylesene!
Deme Türk genciyim diye
Çünkü değilsin sen Kurtuluştaki gibi yürekli
Vatan için ölen Türk genci

Karanlığa bakıp ağlayan,
İmkânsızlıkta takılı kalan,
Tembel olan,
Geçmişini unutan,
Yozlaşan…
Değildir tarih yazan kahramanlardan.

Bunları anlatan,
Susmadan,
Korkmadan yazan,
Kim kaldı geriye?
Duyduğuma göre
Varmış yine de
Birkaç isimsiz kalem bu toprak üzerinde…