GADİR-İ HUM'U EMEVİ ZİHNİYETİ GİZLEDİ

Yazar: Ali Bestami Kepekçi 11.11.2013 23:13 Köşe Yazıları 182 gösterim



Bugün yazıma aslında biraz sesli düşünerek başlamak istiyorum. Şöyle bir düşünüyorum da şu anda İslam aleminde huzur var mı? Libya'da mı huzur var? Irak'ta mı? Suriye'de mi? Ülkemizde mi? Müslümanların yaşadığı hangi ülkede huzur var? Büyük bir çoğunluğunuzun hiçbirinde, dediğini duyar gibiyim. Aslında tüm dünyanın huzurunu sağlayacak İslam dinini yaşamak değil mi?

Sizinle bir analiz yapalım. Prof. Dr. Haydar Baş Beyin İmam Hasan adlı eserinden bir alıntı ile başlayalım[i]:

"Müslim, Sahih'inde kendi senediyle Hz. Aişe'den şöyle naklediliyor: " Resulüllah, üzerinde siyah kıldan dokunmuş bir aba olduğu halde dışarı çıktı. O sırada Hasan b. Ali yanına geldi. O'nu abanın altına aldı, Hüseyin b. Ali yanına geldi onu da abanın altına aldı. Sonra Fatıma geldi, onu da abanın altına aldı. Daha sonra Ali geldi, Resulüllah onu da abanın altına alarak, "Allah ancak ve ancak siz Ehl-i Beyt'ten her türlü çirkinliği def etmek ve sizi tertemiz kılmak ister[ii]" ayetini okudu."[iii]

Tathir ayetinin nuzülü sırasında Peygamberimizin Mübarek Abaları altındaki 5 kişinin hepsine birden Hamse-i Al-i Aba denilir. Yüce Allah (c.c.) Ehl-i Beyt'den her türlü çirkinliğini def ettiğini ve Onları tertemiz kıldığını bizlere bildirmektedir. Bu kişiler o kadar özel kişilerdir ki; Şura Suresi 23. ayeti kerimesinde "Deki Muhammedim ben peygamberliğime tebliğe karşılık sizden Ehl-i Beyt'imi sevmenizden başka hiçbir ücret istemiyorum" buyrulmaktadır. Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızın konuşmalarında sıkça bizlere hatırlattığı gibi; İmam Şafii (ra) "Bu ayeti kerimeye göre her Müslüman'ın Ehl-i Beyt'i sevmesi farzdır." demiştir.

Bu kadar net ve açık olarak Allah (c.c.) bizlerden isteğini ifade etmişken; bazı İslam alimlerinin Ehl-i Beyt'e bakış açısına anlam vermek gerçekten güç.

Allah aşkına; İmam-ı Rabbani adıyla meşhur birinin Redd-i Revafıd adlı kitabındaki şu ifadelerine bir bakar mısınız :

"... Bunun için diyebiliriz ki, hadis-i şeriflerdeki (incitmeyiniz!) emri, nefsin isteklerine ve şeytana uyarak incitmeyiniz, demektir. Yoksa, islamiyetin, hakîkatin yerine getirilmesi için üzmek yasak olmaz. Fatımanın Ebu Bekirden incinmesi, kendisine Fedekten miras vermediği içindi. Bir hadis-i şerifte, (Biz Peygamberler, miras bırakmayız. Bıraktıklarımız, fakirlere sadaka olur) buyurulduğu için halîfe Ebû Bekir, Resûlullahın hurmalıklarının gelirini fakirlere dağıttı. Bu hadis-i şerife uyarak, Fatımaya vermedi. Yoksa, nefsine, şeytana uyarak yapmadı. Bunun için, suç olmaz. Eğer, sorulursa ki, hadis-i şerife uyularak yapılan işten, Fatıma niçin incindi? Cevabında deriz ki, Onun incinmesi, düşünerek ve isteyerek incinmek olmayıp, insanlığın zayıf tarafı, yaratılış îcabı idi. Elinde olmayarak incindi. Böyle incitilmesi ise, yasak olmaz. "

Evet, tertemiz oldukları ve onları sevmemizin farz olduğu ayetlerle sabit olan Ehl-i Beyt'ten Hz. Fatıma (a.s.)'ın gazabı "amacına ulaşamayan her duygusal insanın gösterdiği gazap hali" imiş. Bu uygulama ile, Hz. Fatıma (a.s.)'ın incinmesi yaratılışı icabı imiş. Resulüllah (s.a.v.) 'in "O benim parçamdır. Göğsümün içindeki kalbimdir."[iv] dediği Hz. Fatıma nefsi davranmış yani.

Soruyorum size, böyle düşünen kişileri alim olarak görüp, dini temelleri bu kişilerin görüşlerine oturtursak İslam aleminde nasıl huzur olsun.

Aman Allah'ım; bizi affet, bizi ayıktır ! Biz dini kimlerden öğrenmiş yaşamışız. Bu nasıl bir zihniyet. Bu zihniyet Peygamberimizin bu dünyadan göçünden 30 yıl kadar sonra; oğlum dediği, gözbebeğini, torununu; İmam Hüseyin (a.s.) 'i şehit eden zihniyetin devamı değil mi? Hep gözyaşları ile dinlediğimiz şu ilahinin mısralarında o günü yeniden hatırlatmak isterim:

"İmam Hüseyin'i vurdular

Kolun kanadın kırdılar

Al kanlara boyadılar

Kerbelada, Kerbelada.

İmam Hüseyin susamıştı

Bir yudum su aramıştı

Ana yüreği yanmıştı

Kerbelada, Kerbelada.

İmam Hüseyin şehit oldu

Gül bahçemde güller soldu

Topraklar kan ile doldu

Kerbelada, Kerbelada.

Kerbelanın dağı taşı

Yerde Hüseyin yoktur başı

Fatımanın gözü, yaşı

Kerbelada, Kerbelada"

İşte yürekleri dağlayan Kerbela'yı yaşamıştır İslam Alemi.

Bakınız Prof. Dr. Haydar Baş Hocamız 6 Kasım 2013 tarihli makalesinde İslam Aleminde asırlardır yaşananları ne güzel özetliyor:

"Emevi zihniyeti ise, Resulullah’ın “oğlum” dediği İmam Hüseyin Efendimizi, Allah’ın rızasını kazanacaklar umudu ile kandırdığı Müslümanlara öldürten zihniyettir.

Hakkın batıl ile örtüldüğü, yanlışın yalanlar ile gizlendiği dönemler gördü İslam tarihi.

Gadir-i Hum günü hilafeti ilan edilen, 120 bin sahabenin duyduğu vasi tayininin 3 ay sonra unutulmasına şahit oldu.

Resulullah’ın Ehl-i Beyt’im dediği, Hz. Fatıma’nın Hz. Ali’nin, Hz. Hasan’ın ve Hz. Hüseyin’in ümmetin nazarında yok sayıldığı günlerden geçti.

İşte, İmam Ali Efendimizin velayetinin unutturulması bir Emevi zihniyetidir.

İşte, Ehl-i Beyt’in gizlenmesi bir Emevi zihniyetidir.

İşte, camilerden Hz. Ali’ye küfredilmesi bir Emevi zihniyetidir. Ve masum imamları koltuk elden gidecek kaygısı ile hapislerde süründüren, can endişesi içinde yaşatan da bir Emevi zihniyetidir.

Hz. Hüseyin Efendimizi, 70’e yakın ok ve kılıç darbesi ile şehit ettikten sonra, O’nun mübarek vücudunu çırılçıplak bırakan, başını gövdesinden ayıran, mızrağa takan ve bedenini atlara çiğneten de Emevi zihniyetidir.

Dini, halifelik koltuğu uğruna kullanan zihniyetin ta kendisidir, Emeviler.

...

Evet, Hz. Hüseyin mazlumdu. Çünkü 72 yareni ile çıktığı yolculukta, öleceğini bile bile Yezid’in 30 bin kişilik ordusu ile savaşmış, kanını yanlışları ikaz için esirgememiştir.

Üstelik O’nun kanı, sadece Yezid gibi din ile alakası olmayan bir kişinin iktidarına kıyam değil, Sakife ile başlayan sapmayı durdurmanın tek yolu olmuştur.

Şahadete yürüyeceği günün sabahında karşısındaki Yezid ordusuna bir konuşma ile Ehl-i Beyt’in önemini ve onlara itaati anlatmıştır.

Bu konuşmanın netice vermeyeceğini gören İmam şu duayı buyurmuştur:

"Allah’ım! Biz Peygamberin (sav) Ehl-i Beyt’i, O'nun torunları ve yakınlarıyız. Allah’ım! Bize zulmeden ve hakkımızı gasp eden kimseleri zelil ve mahvet." (Maktel-i Harezmi, c.1, sayfa 249)

Mazlum olan hakkı gasp edilen Ehl-i Beyt’tir."[v]

Emevi zihniyetinin hakim olduğu İslam dünyasında nasıl huzur olsun ki ! Peki bunun farkında mıyız? Tabii ki değiliz. Hz. Mevlana'nın Mesnevisinde anlatılan gül kokusunu alınca bayılan hep içinde yaşadığı pislik kokusu ile yeniden ayılan kişi gibi; biz de halimizden bihaberiz.

Ben kendi adıma söylüyorum; bu olayları kendi kendime anlamam; analiz etmem imkansız. Üstadımız bize; olaylara Ehl-i Beyt gözü ile bakmayı öğretti. Gözümüzün önündeki Emevi zihniyetinin takmaya mecbur ettiği gözlükleri attırdı. Asırlardır; bizlerden gizlenen Gadir-i Hum gerçeğini, önümüze serdi. Yıldönümü vesilesi ile düzenlenen Gadir-i Hum Bayramı Programında yaptığı konuşma ile Prof. Dr. Haydar Baş; bize Gadir-i Hum'u yaşattı; adeta İmam Ali (a.s.) 'in hilafetinin ilanına şahitlik etmemize vesile oldu.

Çocukluk yıllarımda; Hz. Ali (a.s.) ile Muaviye arasındaki diyalogun sebebi nedir? diye sorduğumda; "İkisi de haklıdır, bu konuda konuşulmaz" diyerek sanki şahsi bir mücadelenin içindelermiş gibi bana imada bulunan sözde Hocalara hakkımı helal etmiyorum. 220'nin üzerinde sünni eserde de geçen Gadir-i Hum olayını bana bu soruyu sorduğum Hocalar neden anlatmadılar, neden benden gizlediler? Ve benden bu olayla ilgili araştırma yapmamı da engelleyerek ne yapmak istediler. Yoksa onlar da mı bilmiyordu Gadir'i Hum'u ? Şunu çok iyi biliyoruz ki; Hak hiçbir zaman gizlenemez. Bizi adeta narkozdan uyaran Üstadımıza ne kadar müteşekkir olsak az.

"Onlar, inananlar ve kalpleri Allah'ı anmakla huzura kavuşanlardır. Biliniz ki, kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur."[vi] şeklindeki ayet-i kerimede bizlere vade dilen huzuru bulmak istiyorsak; Ehl-i Beyt yolunda olmak zorundayız. Gerek kendi nefisimizde, gerekse İslam Aleminde huzurun adresi Ehl-i Beyt'tir.

Yeni Mesaj Gazetesinin düzenlediği Gadir-i Hum Bayramında konuşan Irak'ın kıymetli alimlerinden Hz. Hasan (a.s.) Efendimizn soyundan Seyyid İzzettin El-Hekim "Gadir-i Hum İslam dininde tarihi bir dönüm noktasıdır. Eğer bugün İslam dünyası çok büyük sıkıntılar çekiyorsa, hepsinin sebebi Ehl-i Beyt'in haklarının gasp edilmesidir." diyerek olayı özetliyordu aslında.

Unutmayalım ki; Haklıya hakkını teslim etmek birlikteliği sağlayacaktır.

Dr. Ali Bestami Kepekçi / 11.11.2013




--------------------------------------------------------------------------------


[i] Prof. Dr. Haydar Baş, İmam Hasan, s.24


[ii] Ahzab Suresi, 33


[iii] Sahih-i Müslim, Fezail'us-Sahabe, c. 4, s.1883/2224


[iv] El-Fusulu'l-Muhimme, s.144; El-Muhtasar; Tefsir'us-Salebi, s.133


[v] Prof. Dr. Haydar Baş; Yenimesaj Gazetesi 6 Kasım 2013 tarihli makalesi


[vi] Ra'd Suresi,28

Yezid’i Hüseyin korkusu sarıyor
8 Aralık 2012 11:43 tsi/Yeni Mesaj Gazetesi
İmam Hüseyin’in Kûfe’ye hareketinden endişelenen Yezid, Ubeydullah bin Ziyad’a emirler yağdırdı. Ubeydullah, İmam Hüseyin’i (a.s.) Kûfe’ye gelmeden yakalamak için planlar hazırladı


Yezid tarafından kendisine gönderilen uyarı mektuplarını dikkate alan Ubeydullah bin Ziyad, İmam Hüseyin (a.s.)’ı Kûfe’ye gelmeden yakalamak için planlar hazırladı. İlk olarak Kûfe’nin emniyet amiri Husayn bin Numeyr komutasında 4000 kişilik bir süvari birliğini Kadisiyye’ye göndermiştir. Bu birlik içinden Kadisiyye’den Haffan ile Kutkutane ve La’la’ya kadar olan bölgelere atlılar yerleştirildi.


Bu sayede Kûfe’den İmam Hüseyin (a.s.)’a yardıma gidilmesinin önünü kesmişlerdir.
Bu askerlerin yerleştirildiği ordunun yanında Hürr bin Riyahî komutasında bir diğer birliği de İmam Hüseyin (a.s.)’ı yakalayarak Kûfe’ye yanına getirmeleri için görevlendirdi.
***
İmam Hüseyin (a.s.) Rumme vadisine geldiğinde Kûfe’deki halka ikinci bir mektup göndermişti. Bu mektupta Tevriye günü Mekke’den ayrılarak onlara doğru yol aldığını bildiriyordu. Hz. Hüseyin bu mektubu Kays b. Müshirü’s-Saydavî ile göndermiştir.
İmam Hüseyin’in Kûfe halkına gönderdiği mektup şöyledir:


“Bismillahirrahmanirrahim.
Hüseyin b. Ali’den mü’min ve Müslüman kardeşlerine…
Selam üzerinize olsun. Size kendisinden başka ilah olmayan Allah’ı överim.
Müslim b. Akil’in mektubu bana ulaştı. Mektubunda iyi düşüncelerinizi, ileri gelenlerinizin bize yardım etmek ve hakkımızı talep etmek noktasında görüş birliği içinde olduğunu bildiriyordu.
Allah’tan işimizi güzel kılmasını ve bundan dolayı size büyük bir mükafat vermesini diledim.
Zilhicce ayının sekizi olan Tevriye günü, size katılmak üzere Mekke’den ayrıldım. Elçim size geldiğinde, yapmanız gerekeni hızla ve kararlılıkla yapın. Şu günlerde size geleceğim.
Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun.”


Mektubu getiren elçi Kadisiyye’ye gelince Husayn bin Numeyr tarafından yakalanmıştır. Kûfe Valisi İbn-i Ziyad’ın yanına getirilmiştir.


İbn Ziyad, İmam Hüseyin (a.s.)’ın Kûfeliler’e elçi olarak gönderdiği Kays b. Musahhar es-Seydavî yi yakalayınca, minbere çıkıp Hüseyin (a.s.)’a ve babasına sövmesini emretti.
Kays minbere çıktı, Allah’a hamd etti, onu övgülerle zikretti. Sonra şöyle dedi: “Hüseyin b. Ali (a.s.) Allah’ın kullarının en hayırlısıdır. O, Resûlullah (s.a.v.)’in kızı Fâtıma (a.s.)’ın oğludur. Ben de onun tarafından size gönderilmiş bir elçiyim. Zirrimme vadisindeki Hacir bölgesinde ondan ayrılıp geldim. Şimdi onun çağrısına icabet edin, onu dinleyin ve ona itaat edin.”
Ardından Abdullah bin Ziyad’ı ve babasını lanetledi. Ali (a.s.) ve Hüseyin (a.s.) için bağışlanma diledi.


Bunun üzerine İbn-i Ziyad’ın emriyle sarayın damından aşağıya atıldı, parçalanarak öldü.”

Selam Din Kardeşim;
Allah Gerçek Müslümanları Korusun, diyerek;

Uğur Kepekçi 23 Aralık 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Ehl-i Beyt doğruluğun ve duruşun adresidir

Peygamberimiz Hazreti Muhammed (s.a.v.) kendinden sonra tabi olunacak ve takip edilecek adresi Veda Hutbesinde tarif etmiştir.
"Size iki emanet bırakıyorum. Onlara yapışırsanız asla sapıtmazsınız. Bunlardan biri, Allah'ın yüce kitabı Kur'an-ı Kerim, diğeri ise Ehl-i Beytim, ıtretimdir" buyuruyor. (Müslim, Sahih, Fedail'us-Sahabe, 36; Darimî, Sünen, II/431-432; Ahmed b. Hanbel, Müsned, III/14, 26, 59).
Ehl-i Beyt'in sevilmesi hakkında da yüce Kitabımızda emir mevcuttur.
"(Ey Peygamber! Müslümanlara) De ki: Sizden tebliğime karşılık bir ücret istemiyorum; istediğim, ancak yakınlarıma (Ehl-i Beytime) sevgidir." (Şûra Suresi: 23)
Âlemlere Rahmet Hazreti Muhammed(s.a.v.) bir hadislerinde de Ehl- i Beyti sevmemizi emir buyurdular; "Nimetleriyle sizi beslediği için Allah'ı sevin. Beni de Allah sevgisi için sevin. Ehl-i Beytimi de benim sevgim için sevin." (Tirmizi, Menakıb, (3792)
Yüce Peygamberimiz Hz. Ali'yi kendine giden yolun kapısı yapmıştır; "Ben ilmin şehriyim Ali ise kapısıdır. İlmi isteyen kimse kapıdan girmelidir" (Tirmizi)
Prof. Dr. Haydar Baş hocamızın İmam Ali eserinden Hz. Ali hakkındaki hadislerden bir kısmını da aktaralım:
"Ali'yi sevmek iman, ona düşmanlık küfürdür" buyurmakla kesin ölçüyü ortaya koymuştur.
"Bana iman edip beni doğrulayana Ali bin Ebi Talib'in velayetini tavsiye ederim. Kim onu veli edinirse beni veli edinmiş olur, beni veli edinen de Allah'ı veli edinmiş olur, onu seven beni sevmiştir, beni seven de Allah'ı sevmiştir, ona düşmanlık yapan bana düşmanlık yapmıştır, bana düşmanlık yapan da Allah'a düşmanlık yapmıştır"
"Beni seven Ali'yi sevsin; Ali'ye düşmanlık yapan bana düşmanlık yapmış olur; bana düşmanlık yapan Allah'a düşmanlık yapmış olur ve Allah'a düşmanlık yapanı da Allah cehenneme sokar."
Ehl-i Beyt mensupları ve bu kutlu yolun devamı konumunda olanlar, yaşadıkları devirlerde ve yerlerde Hazreti Ali'nin ilimi, irfanını, ahlakını ve kıyamını kendilerine rehber edinmişlerdir. Doğruluğun ve duruşun da adresi olmuşlardır. Onların hayatlarını incelediğimiz zaman onlar asla zalim yöneticilere boyun eğmemişler, haksızlık karşında susmamışlar, gittikleri her yere inançlarını, güzel ahlakı ve medeniyeti taşımışlar. Karanlıkları aydınlatmak için kendileri çıra olmuşlar, yanmışlar…
Hacı Bektaş-i Veli'nin hayatına bakın bunları görürsünüz. Abdal Musa Sultan'ın hayatına bakın bunları görürsünüz. Mevlana'nın hayatına bakın bunları görürsünüz. Yunus Emre'nin hayatına bakın bunları görürsünüz. Onlar gerektiğinde kıyamdan asla geri durmamışlar. Hakkın savunucusu olmuşlar. Bu bilgiler ışığında Ehl-i Beyt her çağda mutlaka anlaşılması ve takip edilmesi gereken adrestir.


"ALLAH' a Emanet Ol..!" sevgi ve saygılarımla.

Bir şiir daha yazdım ki sanırım beni bu yazdığım yeni şiirle daha aşikar tanırsınız.

SA Kardeşim,

(SAV) Hz. Muhammed Allah'ın emriyle iki ağır emanet bıraktı ki bunlardan birisi EHl-i Beyt dğeri ise Kur'an-ı Kerim'dir; İmam Ali ise konuşan Kur'an'dır..!

Ehl-i Beyt (SAV) Hz. Muhammae ddahil olmak üzere Allah (cc) tarafından farz kılınmıştır, İslamiyet'i dünya erki için satanlar yine farz kılınmış Kur'an-ı Kerim'de de lanetlenmiştir.

Bu nedenle gerçek Müslümanlar der ki: Allah ile kul arasında EHL-i BEYT vardır ki bunu red eden her kul İslam'dan çıkmıştır; ALLAHUMME SAALİ ve ALLAHUMME BÂRİK ile her SALAVAT-ı ŞERİF ile anılan "ALİ MUHMEED" kesinlikle EHL-İ BEYT iken, Ehl-i BEYT'e zarar vermeye çalışanları savunmak dinden çıkmaktır..! Hele o kafilere HZ. diyebilenler var ki Şeytan ile eş değerdedir..!"

"Temiz bir Kalp olarak sizleri görüyor ve 'ALLAH'a Emenat Ol' diyorum..!"

Selam Müslüman kardeşim,

MUAVİYE: Arapça'da " uluyan dişi köpek anlamına gelmektedir .

BABASI: Babası Ebu Süfyan, Uhud ve Hendek savşında müşriklerin ordu komutanıydı. Yüzlerce Müslüman'ın kanını akıtmış ve yüzlercesini de sakat bırakmıştır. Mekke'nin fethi sırasında zahiren ve gayri samimi bir şekilde Müslüman olmuştur.

ANNESİ: Hind'dir. O Hind ki, Bedir savaşında kardeşi ve babasının ölümünden sorumlu tuttuğu Hz.Hamza'yı, Vahşi adında mızrak atma konusunda profesyonel olan bir köle tutup Uhud savaşında şehit etmiştir. bununla da yetinmeyerek kalbini sökmüş ve kanını içmiştir

Maviye bin Ebu Sufyan 602 yılında Kureyş kabilesinin üyelerinden Beni Abdüşşems ailesinin bir ferdi olarak dünyaya geldi. Mekke Kureyş'in yönetimindeydi. Beni Abdüşşems ailesi bu yönetici zümrenin en etkili üyelerindendi.

Hazreti Muhammed Mekke'de yeni dini duyurmaya başladığında Abdüşşems ailesinin çoğu ona karşı çıktı. Hicret etmesine neden oldular ve ardından Müslümanlara karşı açılan tüm savaşlara katıldılar.


Üçüncü halife Osman ve başdanışmanı Mervan tarafından oğlu Yezid'le birlikte yeni fethedilen Suriye'nin yöneticileri olarak atandılar .


Emevi Saltanatının en zalim hükümdarlarındandır. Halife Osman'ın öldürülmesinden Hazreti Ali ve Alevileri sorumlu tutmuş, Osman'ın kanlı gömleğini Şam'da Cami minberine asarak halkı cami üzerinden Alevilere karşı kışkırtmıştır.

Muaviye yüzünden camiler, Hz. Ali karşıtlığının yükseltildiği mekanlar olarak tarihe geçmiştir. Camilerde Hazreti Ali ve Ehli beyte karşı Cuma namazı sırasında hutbede ağır küfürler edilmiş ve lanetler okunmuştur. Bu iğrenç uygulamaya kendisi de bir Emevi olan Ömer Bin Abdülaziz son vermiştir.

1. " ."Bir mümini kasten öldürene gelince, onun cezası içinde ebedi olarak kalacağı cehennemdir. Allah gazap etmiştir böylesine, lanetlemiştir onu; çok büyük bir azap hazırlamıştır ona " (Nisa 93. Ayet)

TARİHİ KAYNAKLAR İLE Muaviye(la)'ın İmam Hasan’ı Zehirletmesi:



Abdülbirr “el-İstiab” kitabında Muaviye’nin tercümesinde diyor ki: “Muaviye Hz. Hasan’ı zehirletti”


(Ahmet Hüseyn Yakup “Adalet’üs Sahabe” s.108 / Şerhu Nehc’ül Belağa İbni Ebil Hadid C.16, s.10 / Ebu Ferec el-Asfahani “Mekatil âl Ebi Talib S.48)


" .Muaviye Cude’ye Hz. Hasan’ı zehirletmesi için emir verdi ."

(İbni Teymiyye “Minhac’üs Sünnet” C.2, S.225)


" . Muaviye Hz. Hasan’ı zehirletti "

(İbni Ebil Hadit'in "Şerhu Nehc' ül Belağa" c.4, s.4, 7’de Medaini’den, c.4,
s.11, 17’de Ebul Ferec’ten / El-İstiab “el-İsabe’nin hamişinde” c.1, s.375 / el-
Mesudi' nin "Müruc ez-Zeheb" c.2, s.427 / Nehc'ül Hak ve Keşf'üs Sıdk s.311)

________________________________________
Hz. Ali'ye Küfredenler
Hz. Muhammed Buyurdu ki:

" .Ey Ali, seni müminden başkası sevmez ve münafıktan başkası da sana kin beslemez .

Ali'ye söven bana sövmüştür””

İbn-i Abbas'tan Rivayettir

Hz. Muhammed dedi ki:

" .Ali'ye söven bana sövmüştür, bana söven de Allah’a sövmüştür, Allah’i söven kişiyi, Allah onu burnu üzere ateşe dökecektir .”

MUAVİYE ŞAM CAMİLERİNDE HZ. ALİYE KÜFR EDİLMESİNİ EHLİBEYTE HAKARET EDİLMESİNİ EMREDİYOR:


MUAVİYE'NİN Hz. Ali’ye Lanet Edip, Lanet etmeye de Emir Vermesi:

" .Muaviye Hz. Ali’ye lanet etti ."

(İkd’ül Ferid İbn-i Abdu Rabbih’in c.4, s.366 / İbni Ebil Hadit' in "Şerhu Nehc'ül Belağa"c.1, s.356; c.3, s.258 – 1.Baskı-Mısır)


" Muaviye Hz.Ali’ye sövdü "

(İbn' ül Esir' in "Üsd' ül Gabe" c.1, s.134 / el-İsabe c.1, s.77 / El-Kamil İbn’ül
Esir c.3, s.302 / el-Suyuti' nin "Tarih'ül Hulefa" s.190 / İbn-i Abdurabbih’in
“el-İkd’ül Ferid” c.2, s.144 / İbni Hacer el-Heytemi' nin "Sevaik' ul Muhrika"
s.33 / Nehc'ül Hak ve Keşf'üs Sıdk s.310)


" .Muaviye namaz kıldığında (Allah kabul etmesin) Ali'ye, Hasan’a, Hüseyin’e, İbn-i Abbas’a Kays bin Sa’d bin İbadet ve Eşter’e lanet etti "

(Şeyhülislam Süleyman el-Kunduzi el-Hanefi el-Belhi'nin "Yenabi'ul Mevedde" s.162)


" .Muaviye Hz. Ali’ye sövmeleri için emir verdi "


Ehl-i Sünnet Kaynakları

(Sahih-i Müslim c.2, s.360 / Sahih-i Tirmizi c.5, s.301, Hadis No: 3808 / el-Hakim Nişaburi'nin "Müstedrek alas-Sahihayn" c.3, s.109 / Hasais en-Nisai s.48, 81 Haydariye Bas. / el-Künci eş-Şafii'nin "Kifayet'üt Talib" s.84,86 Haydariye Bas./ İbn-i Asakir'in "Tarih-i Dimaşk" c.1, s.206, Hadis No: 271,272 / ez-Zerendi el-Hanefi'nin "Nazım Dürer es-Simtayn" s.107 / Menakib-i Hüvarezmi s.59 / İbn-i Esir'in "Üsd'ül Gabe" c.1, s.134; c.4, s.25-26 / el-Askalani eş-Şafii’nin “el-İsabe fi Temyiz es-Sahabe” c.2, s.509 / İbn-i Mezahim’in “Vak’it Siffiyn” s.82, 92 / İbn-i Abdu Rabbih’in “İkd’ül Ferid” c.4, s.29 / İbn-i Ebil Hadit'in "Şerhu Nehc'ül Belağa" c.1, s.256, 361, Mısır 1. Bas. / Sıbt İbn-i Cevzi’nin “Tezkiret’ül Havas” s.63 / el-Emini’nin “el-Gadir” c.1, s.257; c.3, s.200)


Muaviye mimberde Hz.Ali'ye lanet okudu ve bütün valilerine de ona lanet okumalarını emretti.

Peygamberin zevcesi Ümmü Seleme, Muaviye'ye mektup yazarak şöyle dedi :

Siz mimberde Hz. Ali'ye ve onu seven herkese lanet ettiğiniz için Allah ve resulüne küfrediyorsu-nuz.

Ben, Allah ve Resulünün Hz.Ali'yi sevdiğine şehadet ediyorum. Ama Muaviye onun sözlerini dinlemedi.

(Bkz. İbn-i Abdurabbih'in "İkd'ül Ferid" kitabı c.4, s.366)


muaviye, İslam ülkelerinde minberlerde Ali'ye (a.s) küfür edilmesine emir verdi. (Bu emir Emevi halifelerinden Ömer b. Abdulaziz'in (99-101) dönemine kadar icra edildi).

Muaviye mümessillerinin ve içlerinde sahabelerin de bulunduğu idarecilerinin yardımıyla, has ve seçkin Ali taraftarlarını öldürdü ve bazılarının başını mızraklara takıp şehirlerde gezdirdi. Rastladıkları Şiilere, Ali'den (a.s) uzak olduklarını ve ona sebbetmelerini teklif ediyorlardı. Bu tekliften çekinenler derhal katlediliyordu.

(en-Nesaih’ül Kafiye S.58,63, 77-78)



Kaynak:

1. el-Hasais en-Nisai s.24
2. İbn-i Asakir'in 'Tarih-i Dimaşk' c.2, s.184
3. el-Müttaki el-Hindi'nin 'Muntahab'ul Kenz' c.5, s.30
4. el-Suyuti'nin 'Tarih'el Hulefa' s.73
5. el-Nebehani'nin 'Feth'ül Kebir' c.3, s.196
6. Tabari'nin 'Zehair'ul Ukba' s.66
7. Menakıb-ı Hüvarezmi s.82
8. Mişkat'ül Mesabih c.3, s.235, İbn-i Sabbağ el-Maliki'nin 'Füsul'ül Mühimme' s.111

9. Tabari' nin 'Zehair'ul Ukba' s.66 ve 'Riyad'ul Nadara' c.2, s.219
10-. Menakıb-ı Hüvarezmi s.81-82
11-. Menakıb-ı Meğazeli s.83
12. Süleyman el-Kunduzi' nin 'Yenabi' ul Mevedde' s.205
13. eş-Şeblenci' nin 'Nur'ül Absar' s.110
14. el-Künci' nin 'Kifayet' üt Talib' s.82
15. el-Hamvini eş-Şafii' nin 'Feraid es-Simtayn' c.1, s.302
16. el-Murkat fi Şerh’ül Müşkat c.10, s.474

________________________________________
Muaviye ve İbn-i Abbas
İbn-i Abbas'ın(1) Muaviye İle Tartışması

Muaviye, Medine'de bulunduğu günlerde şehrin bazı yerlerini gezerken, Abdullah b. Abbas'ın da içlerinde oturmuş olduğu Kereyş'ten bir grupla karşılaştı.

İbn-i Abbas hariç orada bulunanların hepsi Muaviye'ye saygı için yerlerinden kalktılar. Muaviye, İbn-i Abbas'ın ona ihtiram göstermemesinden rahatsız olarak şöyle dedi:

Ey İbn-i Abbas! Senin bu saygısızlığın, Sıffin savaşından dolayı kalbinizdeki kinin göstergesidir. Ey İbn-i Abbas! Amcam oğlu Osman, mazlum olarak öldürüldü (Siffin savaşı işte bundan dolayı idi)."

İbn-i Abbas:[COLOR="DarkGreen"] "Ömer b. Hattab da mazlum olarak öldürüldü. O halde onun mazlumiyetini telafi etmek için hilafeti oğluna teslim et!"

Muaviye: "Ömer'i müşrik birisi öldürdü."

İbn-i Abbas: "Osman'ı kim öldürdü?"

Muaviye: "Onu maalesef Müslümanlar öldürdü."

İbn-i Abbas: "Bu sözün sana bir cevap olup Osman'ın kanını da zayi etmektedir. Zira eğer Müslümanlar onu öldürmüşlerse, galiba onun kanının dökülmesini helal ve meşru bilmişlerdir."

Muaviye: "Ey İbn-i Abbas! Bizim, son günlerde İslam memleketinin her tarafına bildiriler yayınlayarak Ali'nin faziletlerinin anılmasını yasakladığımızı biliyor musun? Senin de artık susarak onun fazileti hakkında bir şey söylememen gerekir."

İbn-i Abbas:[COLOR="Navy"] "Muaviye! Sen bizi, (Ali'nin faziletlerinin kendisinde yansıdığı) Kur'ân'ı okumaktan mı men ediyorsun?" [/color]


Muaviye: "Hayır, Kur'ân okuyabilirsiniz."

İbn-i Abbas: "Kur'ân'ın tefsiri nasıl; onu da okuyabilir miyiz?"

Muaviye: "Kur'ân'ı tefsir ve tevil etmemelisiniz."

İbn-i Abbas: "Sen Kur'ân'ın zahirini okumamızı ama Allah'ın isteği olan mana ve kavramından gafil olmamızı mı istiyorsun?"

Muaviye:[COLOR="Red"] "Evet, sadece Kur'ân'ın zahiriyle yetininiz." [/color]

İbn-i Abbas: "Acaba Kur'ân'ın zahirini okumak mı bize gereklidir, yoksa onun manasına göre amel etmek mi?"

Muaviye: "Onun manasına göre amel etmek daha önemlidir."

İbn-i Abbas: "Kur'ân'ın manasını idrak etmeden onunla nasıl amel edebiliriz." ."

Muaviye: "Kur'ân'ın tevil ve tefsirini, sen ve senin ailen gibi tefsir ve tevil etmeyen kimselerden öğrenmen gerekir

İbn-i Abbas: "Evet, bizim ailemizde nazil olan Kur'ân'ın tefsirini, Âl-i Ebi Süfyan, Yahudi ve Hıristiyanlardan öğrenmemiz gerekirmiş!"

Muaviye: "Bizi Yahudi ve Hıristiyanlarla aynı sıraya mı koyuyorsun?"

İbn-i Abbas: "Allah'a andolsun ki, sen Müslümanları Kur'ân yoluyla Allah'a tapmaktan menettiğin ve Kur'ân'ın emir ve nehyini, helal ve haramını, nasih ve mensuhunu, âmm ve hassını, muhkem ve müteşabihini anlamalarını yasakladığın andan itibaren seni Yahudi ve Hıristiyanlarla aynı mesabede gördüm. Zira Müslümanlar bu kavramlardan gaflet ederlerse, helaket, dalalet ve şaşkınlık içerisinde kalırlar.


Muaviye: "İstediğiniz kadar Kur'ân okuyunuz ama sizin aileniz hakkında olan Kur'ân ayetleri ve Peygamberin hadislerinden söz etmeyiniz."

İbn-i Abbas: "Onlar Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek isterler. Oysa Allah, kendi nurunu tamamlayıcıdır; kafirler hoş görmese bile."

Muaviye: "Ey İbn-i Abbas! Sözü kısa kes ve sus. Eğer tahammül edemiyorsan, o zaman gizli konuş ve sözün başkalarına ulaşmasın."

Muaviye oturduğu eve döndüğünde, İbn-i Abbas'ın kalbini elde etmek ve onun Beni Ümeyye'ye karşı muhalefet ve nefretini azaltmak için ona beş bin dirhem gönderdi."
1. " ."Bir mümini kasten öldürene gelince, onun cezası içinde ebedi olarak kalacağı cehennemdir. Allah gazap etmiştir böylesine, lanetlemiştir onu; çok büyük bir azap hazırlamıştır ona " (Nisa 93. Ayet)

TARİHİ KAYNAKLAR İLE Muaviye(la)'ın İmam Hasan’ı Zehirletmesi:



Abdülbirr “el-İstiab” kitabında Muaviye’nin tercümesinde diyor ki: “Muaviye Hz. Hasan’ı zehirletti”


(Ahmet Hüseyn Yakup “Adalet’üs Sahabe” s.108 / Şerhu Nehc’ül Belağa İbni Ebil Hadid C.16, s.10 / Ebu Ferec el-Asfahani “Mekatil âl Ebi Talib S.48)


" .Muaviye Cude’ye Hz. Hasan’ı zehirletmesi için emir verdi ."

(İbni Teymiyye “Minhac’üs Sünnet” C.2, S.225)


" . Muaviye Hz. Hasan’ı zehirletti "

(İbni Ebil Hadit'in "Şerhu Nehc' ül Belağa" c.4, s.4, 7’de Medaini’den, c.4,
s.11, 17’de Ebul Ferec’ten / El-İstiab “el-İsabe’nin hamişinde” c.1, s.375 / el-
Mesudi' nin "Müruc ez-Zeheb" c.2, s.427 / Nehc'ül Hak ve Keşf'üs Sıdk s.311)

________________________________________
Hz. Ali'ye Küfredenler
Hz. Muhammed Buyurdu ki:

" .Ey Ali, seni müminden başkası sevmez ve münafıktan başkası da sana kin beslemez .

Ali'ye söven bana sövmüştür””

İbn-i Abbas'tan Rivayettir

Hz. Muhammed dedi ki:

" .Ali'ye söven bana sövmüştür, bana söven de Allah’a sövmüştür, Allah’i söven kişiyi, Allah onu burnu üzere ateşe dökecektir .”

MUAVİYE ŞAM CAMİLERİNDE HZ. ALİYE KÜFR EDİLMESİNİ EHLİBEYTE HAKARET EDİLMESİNİ EMREDİYOR:


MUAVİYE'NİN Hz. Ali’ye Lanet Edip, Lanet etmeye de Emir Vermesi:

" .Muaviye Hz. Ali’ye lanet etti ."

(İkd’ül Ferid İbn-i Abdu Rabbih’in c.4, s.366 / İbni Ebil Hadit' in "Şerhu Nehc'ül Belağa"c.1, s.356; c.3, s.258 – 1.Baskı-Mısır)


" Muaviye Hz.Ali’ye sövdü "

(İbn' ül Esir' in "Üsd' ül Gabe" c.1, s.134 / el-İsabe c.1, s.77 / El-Kamil İbn’ül
Esir c.3, s.302 / el-Suyuti' nin "Tarih'ül Hulefa" s.190 / İbn-i Abdurabbih’in
“el-İkd’ül Ferid” c.2, s.144 / İbni Hacer el-Heytemi' nin "Sevaik' ul Muhrika"
s.33 / Nehc'ül Hak ve Keşf'üs Sıdk s.310)


" .Muaviye namaz kıldığında (Allah kabul etmesin) Ali'ye, Hasan’a, Hüseyin’e, İbn-i Abbas’a Kays bin Sa’d bin İbadet ve Eşter’e lanet etti "

(Şeyhülislam Süleyman el-Kunduzi el-Hanefi el-Belhi'nin "Yenabi'ul Mevedde" s.162)


" .Muaviye Hz. Ali’ye sövmeleri için emir verdi "


Ehl-i Sünnet Kaynakları

(Sahih-i Müslim c.2, s.360 / Sahih-i Tirmizi c.5, s.301, Hadis No: 3808 / el-Hakim Nişaburi'nin "Müstedrek alas-Sahihayn" c.3, s.109 / Hasais en-Nisai s.48, 81 Haydariye Bas. / el-Künci eş-Şafii'nin "Kifayet'üt Talib" s.84,86 Haydariye Bas./ İbn-i Asakir'in "Tarih-i Dimaşk" c.1, s.206, Hadis No: 271,272 / ez-Zerendi el-Hanefi'nin "Nazım Dürer es-Simtayn" s.107 / Menakib-i Hüvarezmi s.59 / İbn-i Esir'in "Üsd'ül Gabe" c.1, s.134; c.4, s.25-26 / el-Askalani eş-Şafii’nin “el-İsabe fi Temyiz es-Sahabe” c.2, s.509 / İbn-i Mezahim’in “Vak’it Siffiyn” s.82, 92 / İbn-i Abdu Rabbih’in “İkd’ül Ferid” c.4, s.29 / İbn-i Ebil Hadit'in "Şerhu Nehc'ül Belağa" c.1, s.256, 361, Mısır 1. Bas. / Sıbt İbn-i Cevzi’nin “Tezkiret’ül Havas” s.63 / el-Emini’nin “el-Gadir” c.1, s.257; c.3, s.200)


Muaviye mimberde Hz.Ali'ye lanet okudu ve bütün valilerine de ona lanet okumalarını emretti.

Peygamberin zevcesi Ümmü Seleme, Muaviye'ye mektup yazarak şöyle dedi :

Siz mimberde Hz. Ali'ye ve onu seven herkese lanet ettiğiniz için Allah ve resulüne küfrediyorsu-nuz.

Ben, Allah ve Resulünün Hz.Ali'yi sevdiğine şehadet ediyorum. Ama Muaviye onun sözlerini dinlemedi.

(Bkz. İbn-i Abdurabbih'in "İkd'ül Ferid" kitabı c.4, s.366)


muaviye, İslam ülkelerinde minberlerde Ali'ye (a.s) küfür edilmesine emir verdi. (Bu emir Emevi halifelerinden Ömer b. Abdulaziz'in (99-101) dönemine kadar icra edildi).

Muaviye mümessillerinin ve içlerinde sahabelerin de bulunduğu idarecilerinin yardımıyla, has ve seçkin Ali taraftarlarını öldürdü ve bazılarının başını mızraklara takıp şehirlerde gezdirdi. Rastladıkları Şiilere, Ali'den (a.s) uzak olduklarını ve ona sebbetmelerini teklif ediyorlardı. Bu tekliften çekinenler derhal katlediliyordu.

(en-Nesaih’ül Kafiye S.58,63, 77-78)



Kaynak:

1. el-Hasais en-Nisai s.24
2. İbn-i Asakir'in 'Tarih-i Dimaşk' c.2, s.184
3. el-Müttaki el-Hindi'nin 'Muntahab'ul Kenz' c.5, s.30
4. el-Suyuti'nin 'Tarih'el Hulefa' s.73
5. el-Nebehani'nin 'Feth'ül Kebir' c.3, s.196
6. Tabari'nin 'Zehair'ul Ukba' s.66
7. Menakıb-ı Hüvarezmi s.82
8. Mişkat'ül Mesabih c.3, s.235, İbn-i Sabbağ el-Maliki'nin 'Füsul'ül Mühimme' s.111

9. Tabari' nin 'Zehair'ul Ukba' s.66 ve 'Riyad'ul Nadara' c.2, s.219
10-. Menakıb-ı Hüvarezmi s.81-82
11-. Menakıb-ı Meğazeli s.83
12. Süleyman el-Kunduzi' nin 'Yenabi' ul Mevedde' s.205
13. eş-Şeblenci' nin 'Nur'ül Absar' s.110
14. el-Künci' nin 'Kifayet' üt Talib' s.82
15. el-Hamvini eş-Şafii' nin 'Feraid es-Simtayn' c.1, s.302
16. el-Murkat fi Şerh’ül Müşkat c.10, s.474


Muaviye ve İbn-i Abbas
İbn-i Abbas'ın(1) Muaviye İle Tartışması

Muaviye, Medine'de bulunduğu günlerde şehrin bazı yerlerini gezerken, Abdullah b. Abbas'ın da içlerinde oturmuş olduğu Kereyş'ten bir grupla karşılaştı.

İbn-i Abbas hariç orada bulunanların hepsi Muaviye'ye saygı için yerlerinden kalktılar. Muaviye, İbn-i Abbas'ın ona ihtiram göstermemesinden rahatsız olarak şöyle dedi:

Ey İbn-i Abbas! Senin bu saygısızlığın, Sıffin savaşından dolayı kalbinizdeki kinin göstergesidir. Ey İbn-i Abbas! Amcam oğlu Osman, mazlum olarak öldürüldü (Siffin savaşı işte bundan dolayı idi)."

İbn-i Abbas:[COLOR="DarkGreen"] "Ömer b. Hattab da mazlum olarak öldürüldü. O halde onun mazlumiyetini telafi etmek için hilafeti oğluna teslim et!"

Muaviye: "Ömer'i müşrik birisi öldürdü."

İbn-i Abbas: "Osman'ı kim öldürdü?"

Muaviye: "Onu maalesef Müslümanlar öldürdü."

İbn-i Abbas: "Bu sözün sana bir cevap olup Osman'ın kanını da zayi etmektedir. Zira eğer Müslümanlar onu öldürmüşlerse, galiba onun kanının dökülmesini helal ve meşru bilmişlerdir."

Muaviye: "Ey İbn-i Abbas! Bizim, son günlerde İslam memleketinin her tarafına bildiriler yayınlayarak Ali'nin faziletlerinin anılmasını yasakladığımızı biliyor musun? Senin de artık susarak onun fazileti hakkında bir şey söylememen gerekir."

İbn-i Abbas:[COLOR="Navy"] "Muaviye! Sen bizi, (Ali'nin faziletlerinin kendisinde yansıdığı) Kur'ân'ı okumaktan mı men ediyorsun?" [/color]


Muaviye: "Hayır, Kur'ân okuyabilirsiniz."

İbn-i Abbas: "Kur'ân'ın tefsiri nasıl; onu da okuyabilir miyiz?"

Muaviye: "Kur'ân'ı tefsir ve tevil etmemelisiniz."

İbn-i Abbas: "Sen Kur'ân'ın zahirini okumamızı ama Allah'ın isteği olan mana ve kavramından gafil olmamızı mı istiyorsun?"

Muaviye:[COLOR="Red"] "Evet, sadece Kur'ân'ın zahiriyle yetininiz." [/color]

İbn-i Abbas: "Acaba Kur'ân'ın zahirini okumak mı bize gereklidir, yoksa onun manasına göre amel etmek mi?"

Muaviye: "Onun manasına göre amel etmek daha önemlidir."

İbn-i Abbas: "Kur'ân'ın manasını idrak etmeden onunla nasıl amel edebiliriz." ."

Muaviye: "Kur'ân'ın tevil ve tefsirini, sen ve senin ailen gibi tefsir ve tevil etmeyen kimselerden öğrenmen gerekir

İbn-i Abbas: "Evet, bizim ailemizde nazil olan Kur'ân'ın tefsirini, Âl-i Ebi Süfyan, Yahudi ve Hıristiyanlardan öğrenmemiz gerekirmiş!"

Muaviye: "Bizi Yahudi ve Hıristiyanlarla aynı sıraya mı koyuyorsun?"

İbn-i Abbas: "Allah'a andolsun ki, sen Müslümanları Kur'ân yoluyla Allah'a tapmaktan menettiğin ve Kur'ân'ın emir ve nehyini, helal ve haramını, nasih ve mensuhunu, âmm ve hassını, muhkem ve müteşabihini anlamalarını yasakladığın andan itibaren seni Yahudi ve Hıristiyanlarla aynı mesabede gördüm. Zira Müslümanlar bu kavramlardan gaflet ederlerse, helaket, dalalet ve şaşkınlık içerisinde kalırlar.


Muaviye: "İstediğiniz kadar Kur'ân okuyunuz ama sizin aileniz hakkında olan Kur'ân ayetleri ve Peygamberin hadislerinden söz etmeyiniz."

İbn-i Abbas: "Onlar Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek isterler. Oysa Allah, kendi nurunu tamamlayıcıdır; kafirler hoş görmese bile."

Muaviye: "Ey İbn-i Abbas! Sözü kısa kes ve sus. Eğer tahammül edemiyorsan, o zaman gizli konuş ve sözün başkalarına ulaşmasın."

Muaviye oturduğu eve döndüğünde, İbn-i Abbas'ın kalbini elde etmek ve onun Beni Ümeyye'ye karşı muhalefet ve nefretini azaltmak için ona beş bin dirhem gönderdi."

[email protected]ŞYAZI
Muharrem Bayraktar
18 Ağustos 2012
“Vahşi”leşen bazı Müslümanlara çağrı


Hz. Hamza’nın şahadeti İslam tarihinin en acı olaylarından biridir. Belki de ikinci bir Kerbela olarak adlandırılacak kadar vahşi bir olaydır. Hiç unutmamamız gereken bir olaydır.
Hz. Hamza, Bedir Savaşı’nda Tuayme adlı bir kâfiri öldürmüştü. Bu adamın Cubeyr Bin Mutim isimli bir kardeşi vardı. Kardeşinin ölümüne çok üzülmüştü. İntikam ateşiyle yanıyordu. Kölesi olan Vahşi’yi çağırdı. Ona dedi ki “Eğer Hamza’yı öldürürsen seni özgür bırakırım.”
Vahşi, özgür bırakılma vaadine çok sevinmişti. Ebu Süfyan’ın hanımı Hint de babasını ve amcasının intikamı için Vahşi’ye büyük vaatlerde bulunmuş, altın ve para vereceğini söylemişti.
Uhud Savaşı’nda beklenen an gelecekti. Bir kayanın arkasına saklanan Vahşi, önüne çıkan küffarı ot biçer gibi öldüren Hz. Hamza’ya pusu kurduğu yerden mızrağını fırlattı. Mızrak tam böğrüne saplandı Hz. Hamza’nın. Oracıkta şehit düşecekti.
Ama asıl acı tablo bundan sonra başlayacaktı. Vahşi, Hz. Hamza’nın yanına yaklaşıp karnını yaracak, ciğerlerini çıkaracak, Hind Bin Utbe’ye getirecekti. Rivayetler, Hind’in Hz. Hamza’nın ciğerlerini ağzına alıp çiğnediğini anlatır.
“Özgürlük uğruna”, Hz. Hamza’yı öldürüp ciğerini sökerek Hind’e getiren Vahşi, daha sonra Müslüman olacaktı ama bu acı olay, “özgürlük ve para” uğruna bir insanın neler yapabileceğinin en dramatik örneklerinden biri olarak tarihte yerini alacaktı.
Yazmamak için çok direndim ama her geçen gün en vahşi ölüm şekillerinin sergilendiği Suriye’deki kanlı günlerin nasıl “vahşi’leştiğini” bir kez daha anlatmaktan başka çare bulamadım.
Suriye’ye “özgürlük” isteyen, kendilerine “Özgür Suriye Ordusu” adını veren ve üstelik “Müslüman” olan ve üstelik öldürdükleri masum sivilleri “Allahu Ekber” diye bağırarak öldüren çapulcuların işledikleri vahşet geliyor gözlerimin önüne.
Geçen yıl Temmuz ayında Suriye’ye yaptığım ziyarette bu “özgürlükçü çapulcuların” Hama’da saldırıp yerle bir ettikleri devlet binalarında öldürdükleri asker ve memurların nasıl katledildiklerine dair görüntüleri izlemiştim. Hala o vahşet gözümün önünden gitmiyor. Öldürülen askerlerin kiminin kafatası yarılıp beyni çıkarılmış, kiminin bağırsakları kesilip iç organları dışarı atılmış, kiminin gözleri oyulmuştu. Bu görüntüleri hala arşivimde saklıyorum.
Daha sonra “özgürlük” savaşçılarının gücü ve kendilerine verilen destek artınca vahşetin daha katmerlisi çıktı karşımıza. Her gün sosyal paylaşım sitelerinde ve haberlerde izlediğimiz inanılmaz vahşet görüntüleri.
Halep’te ele geçirdikleri posta binasındaki memurları binanın en üst katından diri diri aşağı atarak öldüren, sokakta ele geçirdikleri bir sivili “Esad yanlısı” diye sorgusuz sualsiz kafasına kurşun sıkarak katleden, sırf korku salmak için kendilerine karşı gördükleri kişilerin boğazını “Allahu Ekber” diyerek kıtır kıtır kesen yobaz Müslümanlar var Suriye’de.
Özgürlük istiyorlar!
Türkiye’nin desteği ile özgürlük istiyorlar.
Bir Müslüman için utanç manzaraları.
Bu rezalet, bu katliam, bu vahşet, bu “modern Vahşi’lerin” özgürlük adı altında yaptıkları katliam, Türkiye’deki birçok camide hoca efendilerin vaazlarında “dualarla kutsanıyor.” Camilerimizde “Yarabbi Suriye’de kâfirlere karşı Müslüman kardeşlerimizi muzaffer eyle” diye dualar ediliyor.
Esad’ın ordusu kâfir, diğer katiller Müslüman!
Yanlış anlaşılmasın mesele Esad ya da şu bu değil, yukarıda anlattığım vahşi tavrı Esad’ın ordusu da gösteriyorsa bizim Müslüman olarak hiçbir ayırım yapmadan hepsine “Allah belanızı versin” demek düşer.
Ama biz “çok yüce politikalarımızdan” dolayı sadece “Özgür Suriye Ordusuna” dua eden Suriye’nin resmi güçlerine sırf ABD böyle istiyor diye beddua eden silah veren destek veren garip bir ümmet haline geldik.
Bu kan ve vahşet ortamında eli kanlı “vahşi sürüsünü” çılgınca destekleyen, “KAFİR BATI’NIN” Arap coğrafyasına bahar ve özgürlük getireceğine inanan, masum insanları kıtır kıtır kesen katilleri “Allah adına!” alkışlayan, “Suriye’nin öz evlatları” diyerek bunları taltif edenler bilmeli ki, “Vahşi”, Müslüman olmasın rağmen 1387 yıldan beri Hz. Hamza’nın ciğerini söken kişi olarak anılıyor;
Ya siz ne ile anılacaksınız?
Ey ümmeti Muhammed, siz ne ile
anılacaksınız?

Prof. Dr. Haydar Baş
10 Ocak 2012
Allah’ın ayetleri sabit gerçeklerdir, değiştirilemez



Bazı çevrelerde Hıristiyanların da kurtuluşa ereceği, çünkü Ehl-i Kitap olduğu ancak Ehl-i Beyt’i sevenlerin “dini bozmaya çalışan bir akım” olduğu şeklinde dedikodular ileri sürülmektedir.

Özellikle Türkiye’de bazı kesimlerin seslendirdiği bu tarz dedikoduların kendisi bizzat din dışıdır, sapıklıktır. Bu düşünceleri dile getirenler, İslam’a göre Yezid mantığı ile hareket edenlerdir. Çünkü ayetle sabittir ki, “Hiç şüphe yok ki, Allah katında yegane din İslam’dır.” (Al-i İmran, 19) ve “Kim İslam’dan başka bir din ararsa bilsin ki; kendisinden asla kabul edilmeyecek ve o ahirette ziyan edenlerden olacaktır.” (Al-i İmran, 85)

Allah katında tek din İslam’dır. Ve Cenab-ı Hak, Hıristiyan ve Yahudiler hakkında ise şöyle buyurmuştur: “Şurası muhakkaktır ki, ‘Meryem in oğlu Mesih, Allah’ın ta kendisidir’ diyenler küfre girmişlerdir.”(Maide, 17)

“Onlar Allah’ı bırakıp hahamlarını, rahiplerini ve Meryem in oğlu Mesih’i kendilerine Rab edinmişlerdir. Halbuki onlar da tek ilaha ibadet etmekten başka bir şeyle emrolunmamışlardı.” (Tevbe, 31)

Allah’ın ayetleri ortada iken, kimse İslam’a göre Yahudiler ve Hıristiyanlar için Cenab-ı Hakk’ın kafir oldukları hakkındaki ölçülerini değiştirerek onları cennete ve kurtuluş çizgisine sokamaz.

Ve yine Al-i İmran Suresi 61. ayetinin nüzul sebebi de Hıristiyanların kendilerini kurtulmuş görmeleridir: “Necran Hıristiyanlarının heyeti, soylularından teşekkül on dört kişi olarak Resululllah’ın (sav) huzuruna vardılar. Aralarında büyükleri olan es-Seyyid ve el Akıb da vardı. Resulullah (sav) her ikisine de: “İslam olunuz” diye buyurunca, her ikisi de “Biz İslam olmuşuz” dediler.
Resulullah, “Hayır, sizler İslam olmuş değilsiniz” buyurdular.
“Aksine biz senden önce İslam olmuşuz” dediler.
Peygamber (sav) şöyle buyurdu: “Yalan söylediniz. Sizleri bunda bulunan üç şey İslam’a girmekten alıkoymaktadır. Haç’a ibadet etmeniz, domuz eti yemeniz ve Allah’ın çocuğu olduğunu iddia etmenizdir, siz kâfir oldunuz” buyurdu.

Bunun üzerine yüce Allah, “Hakikat şu ki, Allah katında İsa’nın durumu Adem’in durumu gibidir” ayetini nazil etti.

“Senin ne dediğini bilmiyoruz” demeye başladıklarında, Hz. Peygambere:
“Artık sana gelen bunca ilimden sonra onun hakkında seninle çekişip tartışmalara girişirlerse, deki: Gelin, oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı çağıralım, biz bizzat gelelim, siz de gelin. Ondan sonra karşılıklı lanetleşelim de Allah’ın laneti yalan söyleyenlerin üstüne olsun.” (Al-i İmran 61)

Ayeti nazil oldu. Peygamber (sav) şayet İslam’ı kabul etmiyorsanız, mübahale (lanetleşme) yapacağım buyurdu. (Sünni, Beyhaki, Delailü’n-Nübüvve)

Fahrettin Razi, Tefsir-i Kebir’de o gün şöyle anlatılmaktadır: “Peygamber (sav) üzerinde siyah, yünden dokulu bir parçayla, mübahele için şehirden dışarı çıktı. Hüseyin’i şefkat dolu kucağına almış ve Hasan’ın da ellerinden tutmuştu. Hz. Fatıma (as) Peygamber Efendimizin ardından, Ali’de Fatıma’nın ardından hareket ediyordu. Peygamber (sav) onlara şöyle buyurdu: “Ben Allah’a dua ederken siz de amin deyin.”

Necran Hıristiyanlarının piskoposu bu heyetin böyle bir azamet ve haşmetli hallerini görünce Hıristiyan cemaate dönerek şöyle dedi: “Ben öyle çehreler görüyorum ki, eğer Allah’tan bir dağın yok olmasını dahi isteseler Allah onların duasına icabet edecektir. Sakın bunlarla mübaheleye girişmeyin, zira kesinlikle helak olursunuz. Öyle ki kıyamete kadar yeryüzünde bir tek Hıristiyan bile kalmaz.”

Ve Hıristiyanların lanetleşmeye çağrıldığı o günde İslam peygamberinin (sav) yanında bugünkü aklıevvellerin “din dışı” dediği “Ehl-i Beyt’i yani Şiilerin önderleri” vardı.

Sa’d b. Ebi Vakkas der ki: “De ki: Gelin oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımız ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım” ayeti nazil olunca Resulullah (sav) Ali’yi (as), Fatıma’yı (as), Hasan (as) ve Hüseyin’i (as) çağırdı ve buyurdu ki: “Allahım bunlar benim Ehl-i Beytimdir.” (el-Müstedrek-u ala’s Sahiheyn, c.3,s.150; Feth-ul Bari, c.7,s.105)

Cabir b. Abdullah şöyle nakleder: “Kendimiz ve kendinizden” maksat, Resulullah (sav) ve Ali’dir (as). Oğullarımızdan maksat Hasan (as) ve Hüseyin’dir (as). Kadınlarımızdan maksat ise Fatıma’dır (as). (Durr-ul Mensur, c.2, s.38-39)

Yukarıdaki izahlarımızın tamamı kati delillere dayanan İslam’ın görüşleridir. Yarın bir kısım Sünnilerin din adı altında dil uzattığı Ehl-i Beyt’in kimler olduğunu ve Cenabı Hakk'ın onları nasıl metih ettiğini anlatacağız

Prof. Dr. Haydar Baş
21 Şubat 2012
İnkar edilen Hadis Külliyatı



Bazı Sünni çevrelerde Şia aleminde yer alan ve İmamlardan nakledilen hadislerin rivayet zinciri olmadan yazılması eleştirilmektedir.

Öyle ki, 12 İmamın birinden nakledilen bir hadise, ravi zinciri verilmediği için "sahih değildir" denilmektedir.

Bu eleştiri, Şia dünyasının kabul ettiği hadis kaynaklarını bilmemekten başka bir şey değildir.

Şii dünya için hadislerin asıl kaynağı İmam Ali (as) ve Hz. Fatıma'dır.

Hz. Peygamber (sav) kendi döneminde Hz. Ali (as) dışındaki diğer sahabesine hadis yazımını yasaklamıştır.

"Benden bir şey yazmayın, benden Kur'an dışında bir şey yazan onu yok etsin" (Sahih-i Müslim c. 4, sayfa 97, Sünen-i Daremi, c.1, sayfa 119; Sünen-i Ahmed.b. Hanbel c.3, sayfa 182)

"Zeyd b.Sabit ten: Resulullah bizi hadislerini yazmaktan alıkoydu ve bizim yazdığımız hadisleri yok etti." (Sünen -i Ebu Davud, İlim Kitabı, c.3, sayfa 319)

Ehl-i Beyt mektebinde ise hadis yazan ilk kişi Hz. Ali'dir.

"Ahmed b. Muhammed b. Ali'den, İmam Muhammed Bakır kanalı ile babalarından şöyle rivayet edilmiştir: Resulullah (sav) Ali'ye 'sana söylediklerimi yaz' buyurdu. Ali (as): 'Ya Resululllah (sav) unutmamdan mı endişe ediyorsunuz?' diye sordu.

Resulullah (sav): 'Hayır, unutmandan endişe etmiyorum. Çünkü Ben Allah'tan senin hafızanı güçlendirmesini ve senin unutmamanı istedim. Bunları ortakların için yaz' buyurdu.

Bunun üzerine Hz. Ali: 'Ortaklarım kimlerdir ya Resulullah (sav)?'dedi.

Peygamber (sav): 'Otakların senin evlatlarından olan imamlardır. Allah onların sebebi ile ümmetime yağmur yağdırır. Onların sebebi ile dualar kabul olur."

Sonra Hasan'a işaret ederek 'Bu onların birincisidir' dedi. Ardından Hüseyin'e işaret ederek, 'İmamlar bunun evlatlarındandır' buyurdu." (Şeyh Tusi, el-Emali, Besairu'd-Deracat'da ve Yenabiu'l Meved'de yer alır)

Yani Hz. Peygamber, Hz. Ali (as) dışındaki sahabelerine kendinden hadis yazımını yasaklamış, bir tek ona izin vermiştir.

Bu sayede Şii ulemanın ilk hadis külliyatı ve ilk hadis kaynağı Hz. Ali'nin (as) yazdığı Camia, Cifr, Hz. Ali'nin (as) mushafıdır. Bunlara bir de Hz. Fatıma'nın (as) ilham yolu ile kendine ulaşan bilgilerin yazılı olduğu Hz. Fatıma'nın mushafı da eklenecektir.

Bu hadis külliyatı, bir imamdan diğerine bir sandık içinde nakledilmiş emanetlerdir.

Camia için imam Muhammed Bakır (as) şöyle buyurdu: "Bizim yanımızda Ali'nin kitaplarından yetmiş arşın uzunluğunda bir sahife var, biz bu sahifede yazılı olanları izler ve onun sınırlarından dışarı çıkmayız. "İmam Ali, bu sahifede bütün ilimleri, yargı ve mirasla ilgili her şeyi yazmıştır…" ( Besairu'd- Deracat)

Cifr kitabı için İmam Cafer sadık şöyle dedi: "Bizim yanımızda kenarlarına kadar dolan öküz derisi üzerine yazılmış olan Cifr kitabı var. Bu kitap geçmişte vuku bulan ve kıyamete kadar gelecekte vuku bulacak olayları içermektedir."(Besairu'd- Deracat)

Hz. Ali'nin (as) mushafı konusunda İmam Cafer Sadık (as) şöyle diyor: "Resulullah (sav) Ali'ye dedi ki: "Ey Ali! Kur'an yatağımın arkasında mushafta, ipek levhalarda ve kağıtlarda yazılıdır. Yahudilerin Tevrat'ı kaybetmeleri gibi onları kaybetmeyin. Bunun üzerine Ali onları sarı bir örtü içine koyup topladı."(El Menakıb, İbn Şehraşub, c.2, sayfa 41)

Bu mushafta sureler nüzul sebebine göre, ayetler hiçbir değişikliğe uğramadan, Peygamberin (sav) imlası, Hz. Ali'nin hattı ile yazılmıştır.

Ayetlerin indirilmesinin nedeni, nerede, ne zaman, ne maksatla olduğu, ayetten kimlerin kastedildiği, bütün özellikleri ile zikredilmiştir.

Hz. Fatıma'nın (as) mushafı için, Hammad b. Zeyd, İmam Cafer'den şöyle nakleder: "Allahu Teala Peygamberinin ruhunu aldığı zaman, o hazretin vefatından dolayı, zorluğunu Allah'tan başka kimsenin bilmediği bir üzüntü ve keder sardı. Bu nedenle Allah onunla konuşup üzüntüsünü gidermesi için bir melek gönderdi. Fatıma, bunu Ali'ye bildirdi. Ali de ondan tüm duyduklarını yazdı. Böylece Hz. Fatıma'nın mushafı oluştu. Onda gelecek ile ilgili haberler vardır." (Usul-u Kafi, c. 1, sayfa 240)

Yani bir sandık içinde bir imamdan diğerine geçen emanetler henüz Resulullah (sav) hayatta iken kendinden duyularak yazılmaya başlanan bu hadislerdir.

Şii dünyasından hadisler direk Resulullah'a (sav) ve Hz. Ali'ye (as) dayandığı için bir rivayet zincirine gerek yoktur. Sahih olmaları dayandıkları kaynaktandır.

İmamların hepsi de bu hadis külliyatına göre hüküm vermiştir.

Şia hadis külliyatı, İmamlara sorulan sorular karşısında bu hadislerle verilen cevapları yazmıştır.

Sünni dünyanın hadis kaynaklarının oluşumu ise Emeviler dönemine kadar gecikmiştir. Hadis toplanması ve yazılımı hicri 2. asrın başına Ömer b. Abdülaziz dönemine kadar uzamaktadır.

Üstelik Hz. Ebubekir: "Hiçbir şekilde Resulullah'dan (sav) bir şey anlatmayın. Kim de size soracak olursa sizinle bizim aramız da Allah'ın kitabı vardır. O kitabın helallerini helal, haramlarını haram bilin" demiştir. (Zehebi, Tezkiretu'l Huffaz, c.1, sayfa 2- 3)

Hz. Ömer döneminde ise hadisler yakılmıştır. (Tabakat -ı İbn Sa'd, c.5, sayfa 140)

Hz. Osman ise, "Hiç kimsenin Ebu Bekir ve Ömer döneminde duyulmayan bir hadisi rivayet etmesi caiz değildir" demiştir. (Müsned -i Ahmed, c.4, sayfa 64)

Sünni dünyada halifeler döneminde hadis yazımı yasaklanmış, hadisler yakılmıştır. Bunun yanında hadislerin yazımı ve toplanması Hicri birinci asrın sonuna kadar gerçekleşmemiştir.

Yazıma çok geç başlanması sebebiyle sıhhat şartı aranmış ve ravi zinciri mutlaka istenmiştir.

Uydurma hadislerin araya girmesini engellemek için de rivayet zincirinde kopukluk olup olmadığına bakılmıştır.

Hz. Peygamberle aralarında iki asra yakın bir aralık olan bu dünyanın, hadis sıhhati için bu yolu seçmesi mecburidir.

Eğer ravi zinciri tam değilse, hadis zayıf kabul edilir.

Hadisler konusundaki tarihi seyir böyle iken, bazı kendini bilmezler cehaletlerini ve husumetlerini ortaya koyarak, kalemlerine karşılık aldıkları paranın hakkını vermek için Şii külliyatını ravi zinciri eksik veya hiç yok diyerek bir kalemde silme cüretini göstermektedirler.

Ancak hakikatler tarihi kaynaklar ışığında ortadadır.

Prof. Dr. Haydar Baş
5 Aralık 2011/Yeni Mesaj Gazetesi
İmam Hüseyin ve Muharrem Günü


Bugün imam Hüseyin’in (as) Kerbela toprağında şehit edildiği gün. Muharremin 10. günü, İslam alemi için büyük bir matem günüdür.
İmam (as) verdiği mücadelenin ardından, şehadetiyle Allah’a yürüyüp, vuslat şerbetini içmiştir.
Üstelik onu şehit edenler, Allah rızasını umarak bu vahşeti işlemişlerdir. Alemlere Rahmet Hz. Muhammed’in (sav) torunu Hz. Hüseyin’i (as), çocuklarını, aile efradını kılıçtan geçirmişlerdir.
Bu acı gün, Hz. Hüseyin (as) için her ne kadar madden bir kayıp gibi görülse de hakikatte şehadeti ile peygamberlik rütbesinden sonra erişilecek en büyük rütbeye yani şehitlik rütbesine ermiştir.
Bugün Müslümanlara düşen vazife, İmam Hüseyin’in (as) matemini tutmaktır. Bazı çevrelerde İmam’ın (as) yasını tutmak ve matem törenleri düzenlemek eleştirilmektedir.
İmam Sadık’tan (as) bu konuda şöyle rivayet edilmektedir:
“Hüseyin’in (as) başına gelenlerin dışında hiçbir musibete ağlamak yakışık almaz. Hüseyin bin Ali’ye (as) ağlamanın pek büyük fazilet ve sevabı vardır.” (Kamil’uz Ziyarat, sayfa 101)
Cenab–ı Hakk’ın kendisine böyle yüce bir makamı ihsan ettiği İmam Hüseyin (as) İmam Ali (as) ve Hz. Fatıma’nın (as) oğludur. Onun hakkında ceddi Resulullah (sav) şöyle buyurmuştur:
“Selman –ı Farisi şöyle anlatıyor:
“Allah Resulünün (sav) Hüseyin’i (as) dizlerinin üzerine oturttuğunu gördüm, onu öpüyor ve şöyle buyuruyordu: Sen büyüksün, büyük birinin oğlusun ve büyük insanların babasısın. Sen imamsın ve bir imamın oğlu ve imamların babasısın. Sen Allah’ın hüccetisin ve Allah’ın hüccetinin oğlu ve Allah’ın hüccetlerinin babasısın ki, bunlar dokuz kişidir ve onların sonuncusu, onların Kaimi (İmam–ı zaman ) olacaktır.” (Maktel–i Harezmi)
Doğumu Hz. Peygamber (sav) tarafından annesi, Hz. Fatıma’ya (as) müjdelenen İmam Hüseyin’in (as) adı bizzat Cenab–ı Hak tarafından koyulmuştur.
Cömert, engin merhamet sahibi, büyük bir ilme malik olan, her anını ibadetle geçiren kamil bir mümindir.
72 kişilik kafilesi ile 30 bin kişilik orduya karşı verdiği mücadele doruk noktadaki şecaatinin ispatıdır. Kerbela vahşetinden bir sahne ile şecaatini örneklendirelim:
“Humeyd b.Müslim şöyle rivayet etmektedir:
Bugüne kadar vücudunun çeşitli yerlerinden yaralandığı, çocuğu, ailesi ve arkadaşları gözünün önünde öldürüldüğü halde, onun gibi cesaretini kaybetmeyen, en ufak bir korku belirtisi göstermeyen birini daha görmedim. Piyade birlikleri ona saldırdıkları zaman, o da kılıcı ile onlar hamle ediyor, kurdun keçi sürüsüne saldırıp ikiye yarması gibi, sağından solundan onları ikiye yarıyordu.”( A’lamu’l Vera, c.1, sayfa 67)
İmam Hüseyin’in (as) hakkı olan hilafet, Yezid tarafından gasp edilmiştir.

Prof. Dr. Haydar Baş
2 Nisan 2012
Türklerin İslam’la şereflenmesi Ehl-i Beyt iledir


İslam’a büyük hizmetlerde bulunmuş ve Hz. Peygamberin (sav) övgüsüne mazhar olmuş Türkler, İslam’ı bizzat Ehl-i Beyt’in kaynaklarından öğrenmişlerdir.
Ehl-i Beyt’i sevmemiz hususunda Cenab-ı Hak şöyle buyurmuştur:
“Deki: Ben bu (peygamberliğimi tebliğime) karşılık sizden yakınlarıma sevgiden başka hiç bir ücret istemiyorum.” (Şura, 23)
Meveddet ayeti olarak bilinen bu ayete göre İmam Şafi, “Ehl-i Beyt’i sevmek farzdır” der.
Türklerin Ehl-i Beyt’i sevmesinin bir diğer nedeni de İslam’la şereflenmelerine vesile olmalarıdır.
Kerbela’da Hz. Hüseyin’in şehit edilmesinden sonra, Hz. Peygamber’in (sav) torunları Türkistan’a göçtüler. Horasan ve Maveraünnehir’e yerleştiler.
İmam Hasan (as) ve İmam Hüseyin’in (as) soyu 8. yüzyılın başlarından itibaren İran, Horasan, Daylam, Tabaristan, Türkistan bölgesine yayılmışlardır.
Bundan sonra başlayan süreçte Ehl-i Beyt imamlarının Türkleri İslam’a daveti büyük bir muhabbetle gerçekleşmiştir.
İmam Musa Kazım (as) ve oğlu İmam Rıza (as ) Horasan bölgesinde yaşamış olup, kendileri ve çocukları yerli halkla evlenmişlerdir.
İmam Zeynelabidin (as) oğlu Zeyd soyu, İmam Cafer’in (as) oğlu İsmail ve onun oğlu Muhammed soylu imamların Türklerle yakın ilişkileri olmuştur.
Halife Memun’un, İmam Rız’ı (as) veliaht tayin etmesi ile Türkler Abbasi ordusunda ve yönetiminde önemli mevkilere getirilmişlerdir.
Abbasiler, İmam Naki’yi (as) Samarra’da yaşamaya mecbur ettiklerinde, İmam Naki (as) de bu bölgede Türklere İslam’ı tebliğ etmiştir.
Türklerin Kur’an’ın Türkçe anlamını öğrenmeleri, Hz. Peygamberin sünnetini, İslam’ın temel prensiplerini kavramaları hep Ehl-i Beyt imamları kanalı ile olmuştur.
Anadolu’nun İslamlaşmasında ve Türkleşmesinde en önemli isim Ahmed Yesevi’dir. Belh, Buhara ve Horasan taraflarından gelen erenleri bu coğrafyalara yerleştirmiştir.
Ahmed Yesevi, Hacı Bektaşi Veli, Sarı Saltuk, Geyikli Baba, Abdal Musa ve Horozlu Dede gibi alperenleri Anadolu’ya göndermiştir.
Hacı Bektaşi Veli bu hareketin öncülerindendir. Soyu İmam Musa Kazım’a (as) uzanmaktadır.
Kendi himayesinde 36 bin kişinin olduğu yazmaktadır.
Hacı Bektaş’ın halifelerinden Karaca Ahmed Sultan İstanbul’da ve Akhisar’da; Akçakoca’da, Akyazı’da ; Barak Baba Bigadiç’de ; Hızır Samut Bozok’da Yozgat’ta; Sultan Şüca Eskişehir’de; Hacım Sultan Uşak’ta; Taptuk Emre Sakarya bölgesinde faaliyet göstermişlerdir.
Şeyh Abdal Murad Horasan erenlerindendir. Bursa’nın fethinde bulunmuştur.
Şeyh Abdal Musa Yesevi fakirlerindendir. Hacı Bektaş ile Anadolu’ya gelmişlerdir.
Emir Sultan Hüseyni soyundandır.
Şeyh Geyikli Baba da Yesevi fakirlerindendir. Bursa’dadır.
Burada Ahilik teşkilatından da bahsetmek gerekir. Ahi teşkilatını kuran kişi bir Ehl-i Beyt aşığı olan Hacı Bektaşi Veli’dir.
Anadolu, Ehl-i Beyt anlayışı ile önce İslamlaşmış ve sonra Türkleşmiştir.
Büyük Selçuklular, Anadolu Selçuklular dönemlerinde Yavuz Sultan Selim zamanına kadar geçen süreçte Ehl-i Beyt’in nefesi, himmeti bu coğrafyada idi.
Ancak bundan sonra Ehl-i Beyt’e sırtını dönen anlayış zaten Osmanlının da sonunu hazırlamıştır.
Türk İslam dünyasının geçmişte olduğu gibi yeniden gerçekleşecek hakimiyeti, bu Ehl-i Beyt, Türk İslam medeniyetinin tekrar inşası ile mümkündür.
Türk İslam medeniyetini Anadolu coğrafyasındaki insanlara yaşatarak birliği temin etmek, bozulmadan, dağılmadan, Müslüman Türk kimliği etrafında buluşmak lazımdır.
Bugün asıl olan ayrışım değildir.
Bu topraklarda yaşayan bütün etnik grupların Müslüman Türk kimliği ile var olması onların yücelmesine ve yükselmesine yegane sebeptir.
Biz bu yoldaki gayretimizi çalışmalarımız ile devreye koyduk.
Allah muvaffak eylesin.

Dr. Ahmet H. Kepekçi
9 Haziran 2012
Ehl-i Beyt birliğin adresidir


Ehl-i Beyt’in
Kurtarıcı Nefesine
İhtiyacımız Var - 6
Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır. Bugün yapılması gerekenler birlik ve beraberliğin temini için çalışmaktır. Ünlü Şıkşıkıyye hutbesinde mağdur edilen İmam Ali, “İslam’a ve Müslümanlara yardım etmeyeceğimden, İslam’da bir gedik açılacağından ürktüm” buyurmaktadır. Defalarca kendisine başvuran Hz. Ömer, “Ali olmasaydı Ömer helak olurdu” demiştir.
İmam Hasan, İslam’ı ve Müslümanların birliği zarar görmesin diye uzlaşı yolunu seçmiştir.
İmam Hüseyin, yaşanan onca olumsuzluk karşısında İslam’ın yok olma tehlikesine karşılık bütün Ehl-i Beyt hanedanıyla birlikte kıyam etmiştir.
İmam Zeynel Abidin yapayalnız olmasına rağmen Müslümanların birliği için İslam’ın tebliği için sürekli dua makamındadır. “Sınırdakilere Dua” adıyla tanınan duasında birlik duruşu net olarak görülmektedir. “Allah’ım, Muhammed’e ve Al-i Muhammed’e salâvat gönder. Sen onların (sınırları koruyan Müslüman askerlerin) sayılarını çoğalt, silahlarını keskinleştir, bulundukları yerleri koru, toplulukları düzene koy, işlerini düzüp koşarak ihtiyaçlarını gider; onlara yardım ederek güçlendir, onlara sabır ihsan ederek yardım et, hilelerden koru onları.”
Duanın devamı da manidardır. “Allah’ım, böylece Müslümanların bulundukları yerleri güçlü bir hale getir, ülkelerini koru; mallarını çoğalt, onları savaştan kurtarıp kulluğuna yönelt; düşmanlarla uğraşmaktan kurtar da seninle münacata koyulsunlar; ta ki; yeryüzünde senden başkasına kulluk edilmesin, senden başkasına secde edilerek yere baş konulmasın.”
İmamların hayatına baktığımızda uğradıkları zulüm ve haksızlıklara karşı İslam zarar görmesin Müslümanların birliği bozulmasın diye gayret göstermişlerdir.
Durum böyle olmasına rağmen Ehl-i Beyt aşıkları ötekileştirilmeye ayrılıkçı unsur olarak gösterilmeye çalışılmıştır. Oysa Ehl-i Beyt öğretisinde Türklerin fikir dünyasına da katkıda bulunan Hacı Bektaş-ı Veli’nin ifadesiyle, “Eline, beline, diline hâkim ol” sözü önemli bir mihenk taşıdır. Yine bu konuda İmam Sadık “Müslüman, kendisi için sevdiği, dilediği şeyi, Müslüman kardeşi için de sever ve diler; kendisi için istemediği şeyi onun için de istemez” buyurmaktadır.
Maalesef İslamiyet’i Ehl-i Beyt elinden ahzeden Türk milletine bile Ehl-i Beyt unutturulmuştur. Üstelik Ehl-i Beyt sevdalıları Şia, Alevi, Caferi, Bektaşi, Nusayri adlarıyla sanki İslam’dan uzak intibası verilmiştir. Yaşadığımız ülkemiz içindeki dışındaki çatışmalarda bütün bunların bir proje kapsamında yapıldığı görülmektedir. Sünni - Şii çatışması tatbikatları yurt içinde ve yurt dışında birçok kereler yapılmıştır. Bununla yetinilmemiş İslam ülkeleri, Şii - Sünni diye kamplara ayrılmış ve bu devletleri birbiriyle çatıştırmanın fitili yakılmıştır. “Her şey bitti, artık korkunç bir sona doğru gidiyoruz” denen batma noktası, tam da bir kırılma noktasına olmuştur. Sayın Prof. Dr. Haydar Baş Bey’in kaleme aldığı Ehl-i Beyt külliyatı her iki camia tarafından kaynak eser olarak kabul edilmiştir. Yine Sayın Haydar Baş Bey’in liderliğinde yapılan “Uluslararası Ehl-i Beyt Sempozyumu” ile kamuoyuna Şianın, Caferilerin, Bektaşilerin, Nusayrilerin kim oldukları, yaşadıkları mağduriyet ve biz Sünniler hakkında ne düşündükleri bizzat kendileri tarafından izah edilmiştir. Sayın Prof. Dr. Haydar Baş tarafından yapılan konuşmada Şii ve Sünnilerin aynı kaynaktan beslendikleri hepsinin buluşma noktasının Ehl-i Beyt olduğu ortaya konmuştur. Bu buluşma salon içerindeki binlerin coşkusu ve gözyaşları ile tescillenmiş; gerek yurt içi ve gerekse yurt dışında çok ciddi yankı bulmuştur. Ardından yapılan ikinci ve üçüncü Ehl-i Beyt Sempozyumları ile Sünni olsun Şia olsun bütün Müslümanların Ehl-i Beyt paydasında bütünleşmesinin gerekliliği daha geniş kitleler tarafından benimsenmiştir.
23 Haziran’da Hacı Bektaş’ta yapılacak Ehl-i Beyt Sempozyumu ile asırlardan beri süregelen ayrılıklar ve üzerimizde oynanan oyunlar bir kez daha bozulacaktır.

[email protected]ŞYAZI
Muharrem Bayraktar
20 Aralık 2012
Suriyeli isyancıların İsrail aşkı



Suriyeli isyancılar bu ülkeye demokrasi, insan hakları ve huzur getirme iddiasındalar. Bu amaçla önlerine geleni asıp kesiyorlar. Arkalarına ABD’yi Avrupa’yı ve Türkiye gibi Müslüman bir ülkenin “zavallı” siyasetçilerini alarak özgürlük yolunda kan dökmeye devam ediyorlar.

Biz bu köşede isyancıların nasıl ruhsuz bir güruh olduğunu defalarca delillendirdik ama bugün aktaracağım belge sizi daha bir şok edecek.

İsrail’de yayınlanan Kanal 2 televizyonun bir muhabiri Suriye’ye gitti orada isyancıların komutanlarından biriyle görüştü. Bu görüşme İsrail kanalında aynen yayınlandı.

İsrailli gazeteci “kim bu isyancılar? Bunları biraz tanıyalım” diye başlıyor programa.

Ve ilave ediyor:

“Bunlar Esad’dan sonra yönetime gelecek olan kişiler. 1967 ve 1973’ te bize karşı savaşmışlardı ama şimdi durum değişti. Şu anda Cünun köyündeyiz. Türkiye’den kaçak olarak gelenlerin toplandığı yer burası. Burası muhaliflerin çatışmalara hazırlandıkları merkezlerden biri.”

İsrailli muhabir yan cepheden görüntü alınan sözde isyancı komutanın şu sözlerini ekrana taşıyor:

“2013’de Esad, Suriye’nin başında olmayacak. Biz Esad’a karşıyız. Müslüman Hıristiyan ayırımı yapmadan söylüyorum. Şu an, Ariel Şaron gelse (Filistin kasabı olarak bilinen) “ben Esad’a karşıyım dese” o benim dostumdur, onunla işbirliği yaparım.”

Bu sözleri duyan Yahudi gazeteci şaşkınlık içinde soruyor:

“Sen bizim eski başbakanımız Şaron’u mu kastediyorsun?”

Muhalif lider gururla cevaplıyor bu soruyu:

“Evet, ta kendisi. Eğer Esad’a karşı ise o benim gözümdür. Aramızda hiçbir sorun olmaz.”

Suriye’ye “Sünni İslam’ı” getirmek için savaşan Amerikan destekli isyancılar şimdi de İsrail’i kucaklıyorlar. Binlerce Müslüman’ı katleden Şaron’a “kardeşimiz” diye kucak açıyorlar. “O benim gözümdür, dostumdur” diye bütün dünyaya ilan ediyorlar.

“Suriye ile savaş caizdir” diyen hoca efendilerin desteklediği muhaliflerin yönü Tel Aviv’e çevrildi. Şimdi de “Esad’a düşmansalar Şaron bile dostumuzdur” diyorlar. Dün Suriye ile defalarca savaşan İsrail, bugün Suriye’nin muhalif kanadından yükselen bu aşk nağmeleriyle çok sevinçli.

Benim merak ettiğim şu:

İsrailli gazetecinin bile “gerçekten bizim Şaron’u mu kastediyorsun” diye şaşkınlığını dile getirdiği “bu Yahudi aşkına” acaba bizim cüppeli-takkeli Müslüman zatlar ve mütedeyyin siyasetçi-gazeteci takımı ne diyecek?

Onlar da bu aşkı normal mi karşılayacaklar yoksa “vay be biz Esad gitsin derken Siyonistlerin Suriye’de hâkim olmasına zemin mi hazırlıyoruz” diyecekler?

Sizce gönül ibreleri hangi seçenekten yana?

“Görünen köy kılavuz istemez” mi diyorsunuz yoksa?

Prof. Dr. Haydar Baş
9 Nisan 2012
Sünni - Şii dünya itikadda da birdirler



İslam itikadı tevhid akidesi ve Hz. Muhammed’in (sav) Allah’ın kulu ve Resulü olduğunu kabul üzerine bina edilmiştir.

Şii ve Sünni her iki dünya içinde bu temel esaslarda bir farklılık yoktur.

Ehl-i Sünnet tabiri, din dışı akımların ortaya çıkmasından sonra, batılın karşısında Kuran’ı ve Resulüllah’ın (sav) sünnetini ifade etmek için kullanılmıştır.

Hz. Ali’yi seven ve Ehl-i Beyt’in yolundan gidenler ise Şii olarak belirtilmiştir.

Ehl-i Beyt imamlarının en büyük mücadelesi de din dışı sapık görüşleri çürütmek ile geçmiştir.

İtikatta bir olan Şii ve Sünniler, ameli bazı noktalarda farklı hareket etmektedirler ki, bu da gayet tabii karşılanması gereken bir husustur.

Ancak yalan üzerine kurulu hadisler ile Ehl-i Beyt anlayışı sapık ve batıl olarak tanıtılmıştır.

Özünde aynı olan bu iki dünyanın görüşlerindeki farklar nebevi kaynaklar sebebiyledir.

Şia alemi Ehl-i Beyt hadis külliyatlarını temel almaktadır.

Demek ki, Şia’nın elinde bulunan ve Hz. Peygamber’in (sav) İmam Ali’ye (as) “yaz” emri ile oluşan Ehl-i Beyt kaynakları, Ehl-i Sünnet dünyasına ulaşmamıştır.

Şii ve Sünni dünya için temel görüş farkı Şiiler için Hz. Ali’nin imametine inanmanın, imanın bir şartı olarak kabul edilmesindedir.

Bu şart, ulemalarının kendilerine ait bir görüş değildir.

Şii dünya Hz. Ali’nin (as) imametini, Gadr-i Hum günü Resulüllah’ın (sav) irad ettiği hutbesi sebebiyle kabul ederler.

Hz. Peygamber (sav) bu hutbenin yedi yerinde Hz. Ali’yi (as) kendinden sonra “vasi ve halife” tayin etmiştir.

Şiiler bu gerekçe ile “Hz. Ali’nin (as) hilafeti farzdır” demektedirler.

Gadr-i Hum hutbesi 220 Sünni alimin eserinde de yer almaktadırlar.

Sünniler ise, Hz. Ali’yi (as) velayetin başı kabul etmektedirler. “Hz. Peygamber (sav), nübüvvetin başıdır”. Gadir hutbesindeki ilan ise “Hz. Ali’nin velayetin başı olduğunun ilanıdır” görüşünü savunurlar.

Birinci Halife Hz. Ebubekir’dir, “Velayetin başı da Hz. Ali’dir (as) demektedir” ümmet, yani hilafette Hz. Ebubekir i, velayette de Hz. Ali’yi baş kabul ederler.

Hilafet makamının Hz. Ebubekir’e ait olması ve velayet makamının da Hz. Ali’nin (as) olması Şii ve Sünni dünyayı birleştirecek; imameti ve hilafeti birbirine olan husumeti engelleyecek ortak bir payda haline getirmektedir.

Bu şekilde imamet ve hilafet ümmetin tevhidini temin ederken, ne hazin tecellidir ki, zaman içinde yayılan nifak unsurları ile Müslümanların bölünüp parçalanması neticesi doğmuştur.

Kaldı ki, Ehl-i Sünnet ve Şia alemi sadece imamet ve hilafet meselesinde değil, pek çok başlıkta görüş birliği içindedirler.

Ehl-i Sünnet ve Şia aleminin tevhid akidesindeki birliği zaten tartışma konusu değildir.

Allah’ın birliği, zatı, sıfatları, fiilleri gibi temel itikat konularında iki dünya arasında fikir ayrılığı yoktur.

Ehl-i Beyt imamlarında İmam Hüseyin’in (as) oğlu İmam Zeynelabidin (as) dualarının mecmuu olan “Sahife-i Seccadiye” de şöyle buyurmaktadır:

“Sen Allah’sın. Senden başka ilah yoktur. Adaleti ayakta tutarsın, hükmünde adilsin; mülkün maliki ve sahibisin. Hamd Allah’a ki O ilktir, O’ndan önce bir ilk yoktur, sondur, O’ndan sonra bir son yoktur.”
Yani Ehl-i Sünnet ve Şii dünya tevhid akidesi üzeredirler.

Her iki dünyanın “İslam” tarifi aynıdır:

Sünni dünyasının muteber kaynaklarından Sahih-i Müslim’in 1. cildinin 68. sayfasında şöyle yazar: “İslam beş şey üzerine bina edilmiştir. Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in (sav) onun kulu ve Resulü olduğuna şehadet etmek, namaz kılmak, zekat vermek, haccetmek ve ramazan orucu tutmak...”

Şia aleminin ifade ettiği İslam tanımı da bundan farklı değildir:
“Tek ve ortaksız olan Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in (sav) Allah’ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik etmek, namaz kılmak, zekat vermek, Kabe’ye hac ziyaretinde bulunmak, Ramazan orucunu tutmak. Bu İslam’dır.” (Usul-ü Kafi, c.2, sayfa 56)

İki dünyanın da iman tarifi, imamet mevzusu dışında birdir.

Şii dünya, imanı şöyle tanımlar:
Muhammed b.Müslim rivayet eder:
İmam Cafer’e (as) imanın ne olduğunu sordum. Buyurdu ki: “İman Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in (sav) Allah’ın resulü (sav) olduğuna şahitlik etmek, onun Allah katından getirdiğini ikrar etmek ve bunu tasdik etmek dolayısı ile kalpte kökleşen inançtır.” (Usul-ü Kafi, c.2, sayfa 86)

Yani Şia’nın batılda veya sapık olduğunu iddia etmek küfürdür.

Ehl-i Sünnet’in iman görüşlerini Sahih-i Müslim, eserinin 1. cildinin 58. sayfasında şöyle yazar: “İman, “Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine ve ahiret gününe iman etmen, bir de kaderin hayrına ve şerrine inanmaktır.”

Kader konusunda da görüş birliği vardır:
“Ehl-i Beyt ekolüne göre hayır ve şer Allah’dandır.”

Ebu Hamza es-Sumali, İmam Zeynelabidin’in (as) şöyle buyurduğunu ifade eder:
“Sabır ve Allah’dan gelene rıza göstermek, Allah’a itaatin başıdır. Kim sabredip başına gelen sevdiği veya sevmediği şeyler için Allah’a rıza gösterirse, Allah da ona başına gelen sevdiği veya sevmediği şeylerde hayır bahşeder.” (Usul-u Kafi, c.2, sayfa 130)

Ehl-i Sünnete göre de hayır ve şerrin Allah’dan olduğuna inanmak imanın şartıdır.

Sünni ve Şii alemi, ikisi de imanın artıp eksileceğini savunur.

Sahih-i Buhari’nin 1. cildinin 161 ve 162. sayfasında şunları görüyoruz:
“İman dil ile söylemek ve organlarla işlemektir. İman artar ve eksilir.”

Buhari, bu ifadeden sonra imanın artması ile alakalı sekiz ayet zikreder.

Ehl-i Beyt imamlarından İmam Musa Cafer şöyle buyurur:
“…İmam buyurdu ki, “İmanın halleri, dereceleri, tabakaları ve menzilleri vardır. İmanın bir kısmı tamamlığın son noktasına kadar tamamdır. Ve bir kısmı eksikliğin son noktasına kadar eksiktir. Bir kısmı fazladır ve fazlalığı ağır basar. İmam’a soru soran kişi “yoksa iman artıp eksilir mi?” diye sorduğunda İmam Musa “evet “ buyurdu. (Usul-ü Kafi, c.2, sayfa 88)

Netice olarak deriz ki, İki dünyanın birleşmesi yukarıda birkaçını saydığımız ortak paydaların öne çıkarılması ile olacaktır.

Bizim de içinde bulunduğumuz Sünni dünyanın da veya Şia aleminin de yanlışları olabilir.

Nasıl hiç kimsenin Hz. Ebubekir’e veya Hz. Ali’ye (as) dil uzatmaya hakkı yoksa, kimsenin sahabeye hakaret etme cüreti de kabul edilemez.

Şia’yı sapık ve bidattedir diye karalamak veya bunun bedava avukatlığını yapmak, sadece İslam’a ve Müslüman dünyanın birliğine zarar verecektir.

Ortak görüşleri öne çıkararak kucaklaşmayı sağlamak, hem itikadı tevhid üzere olan milyonları töhmetten kurtaracak, hem de bu yanlış bakış açısını kıyamete kadar değiştirecek büyük bir hizmettir.

Prof. Dr. Haydar Baş
29 Ağustos 2012
Ehl-i Beyt paydasında buluşmalıyız


Ortadoğu’da son dönemde yaşanan gelişmeler Suriye - Türkiye gerginliği olarak kendini göstermektedir. Ancak Türkiye, Suriye’ye demokrasi getirmeye çalışırken, bir yandan da ülke içindeki terör gündemi ile uğraşmak zorunda…
Terörün artmasında Suriye’ye karşı yapmaya mecbur bırakılacağımız askeri bir müdahale söz konusu olabilir. Ancak Suriye’nin varlığı ve Esad’ın liderliğindeki bütünlüğü Türkiye’nin de bekası demektir.
Üstelik gelinen noktada, Irak işgalinin ardından Irak’ta komşumuz olan ABD, eğer Türkiye’nin de desteği ile Suriye’ye de çöreklenirse iki yerde sınır komşumuz olacaktır.
ABD’nin Büyük İsrail için çalıştığı düşünüldüğünde, ABD yanında yer alan Türkiye neye hizmet etmektedir?
Esad, Filistin davasına ve Lübnan’daki Hizbullah gücüne verdiği destek ile bölgedeki Müslüman âlem için önemli bir isimdir. Bu sebeple ABD ve İsrail Esad’ı mutlaka alaşağı etmenin hesabındadır.
Esad’ın halkına zulmeden bir diktatör olduğunu kanıtlayamayanlar, bölge genelinde de etkili olabilecek bir Şii - Sünni gerginliğini körüklüyor. Şii - Sünni ayrışımı, yakın geçmişte Irak’ta denenmiş ve Irak bugün 3 parçaya bölünmüştür.
Suriye ve İran konusunda da aynı gidişat söz konusudur.
Türkiye’de de Şii - Sünni gerginliği, Alevi vatandaşlarımız üzerinden zaman zaman gündem edilmektedir. Kapıları işaretlenen, evleri taşlanan Alevi kardeşlerimiz ülkemizi tehdit eden büyük bir oyuna alet edilmek istenmektedir.
Gün, Şii - Sünni, Alevi, Bektaşi, Caferi “bir olmak” günüdür.
Türkiye de Şii - Sünni ayrışımının varlığını savunanlara, “Şii - Sünni birdir” mesajını verme günüdür.
Arap Baharının estiği ilk günlerde kaleme almaya başladığımız Ehl-i Beyt külliyatımız ile biz üzerimize düşeni yaptık, Ehl-i Beyt paydasında gerek Türkiye’deki, gerekse dünyadaki Müslümaların birleşebileceğini ispatladık.
Mezhepsel ayrılıklarla İslam âlemini bölmek isteyenlere karşı İslam dünyasının sarılacağı bir kalkan oluşturduk. Suriye’den sonra hedef tahtasına konması muhtemel Türkiye’nin Ehl-i Beyt paydası ile bu oyunu bozması şarttır.

Prof. Dr. Haydar Baş
10 Nisan 2012
Ehl-i Beyt’i yanlış anlamak ve yaşamak


Bugüne kadarki yazılarımızda, Kuran-ı Kerim’de övülen ve hadislerde anlatılan Ehl-i Beyt’in yolunu takip edenleri kaynaklardan istifade ile ortaya koyduk.
Ümmetin Ehl-i Beyt dendiği zaman anlamaya ve anlatmaya çalışması gereken yol budur. Bunun dışında bir yol anlatan Ehl-i Beyt’i anlatmış olmaz.
Bu da onun mesuliyetine dönük bir hareket olur ki, bunun ukbada da asla hesabını veremez.
Hayat akışı içinde Alevilik adı altında zikredilen inançların ölçü kabul edilmesi ve Ehl-i Beyt geleneğine misal olarak bunların verilmesi tamamen yanlıştır.
Biz Ehl-i Beyt derken, anladığımız ve anlatmaya çalıştığımız Kur’an ve Sünnetin dili ile sevilmesi, örnek alınması mecbur olan Peygamber (sav) Efendimizin aile efradıdır.
Peygamberin şahsı, İmam Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’dir.
Bunların hayatları Kur’an ve Sünnet yolunda Allah rızası kazanmak için yaşanılan hayat tarzıdır. Bu yolu hayata geçirmek Allah’ın rızasını kazanmak için esastır.
Zaten Ehl-i Sünnet dediğimiz gerçek de budur.
Kitap ve Sünnetten uzak uygulamalar, ameli ve itikadi ölçülere uymadığı müddetçe adı ne olursa olsun Ehl-i Beyt’in yolu değildir. Ve Ehl-i Beyt’i bu yanlış misallerin şahsında değerlendirmek batıl bir yoldur.
Hz. Ali’nin ismi zaman içinde yanlış kullanılmış olsa da sırf bu uygulamaya bakarak, Kitap ve Sünnetin seçtiği ve övdüğü yolu yargılamak, mensuplarını küfürle itham etmek kadar büyük bir buhtan ve de iftira olamaz.
Gerekirse, Alevilik adı altında Ehl-i Beyt’e mal edilen yanlışların ne demek olduğunu yeri ve zamanı gelince değerlendireceğiz.
Ancak bizim kastımız bu zümreyi de irkitmek, korkutmak ve de kaçırmak değildir.
Amacımız doğru ve hak tarafını anlatarak bu insanları işledikleri yanlışlardan kurtarmak ve Ehl-i Beyt’e sahip çıkma noktasına taşımaktır.
Şayet bu gaye hayata geçerse baştan beri ifade etmeye çalıştığımız Sünnilikle Ehl-i Beyt arasında mevcut olan itikadi beraberliğin içine, Anadolu topraklarında yaşayan mektep ve medrese görmemiş, hiçbir eğitim ve öğretim almamış Alevi kardeşlerimizi de katmış olacağız.
Onlara da gerçeği öğretip kulluk yolunda Allah rızasını kazanacak noktaya taşımak da asıl gayemizdir.
Mühim olan mesele burada İmam Ali Efendimizin ismini kullanan Alevi kardeşlerimizin itikat ve amel esaslarından uzak olan hayat tarzını, ikaz ve irşat ile meşru bir hayat tarzına tebdil etmektir.
Kısaca yaptığımız hizmetin gayesi, bu insanları da hak yola kazandırmaktır.
Bunlara “cephe açmak, kafirdir” demek sureti ile İslam dairesinin dışına atmak, İslam adına hiç bir menfaat temin etmeyecektir.
Bu tavır ancak ülkedeki çatışmanın, çarpışmanın veya batmanın sebebi olacak bir davranış biçimi olarak karşımıza çıkacaktır.
Asıl gaye Alevilik adı altında nasıl yaşarsa yaşasın, kişileri olması gerektiği şekle, İslam’a ve topluma kazandırarak taşıyabilmektir.
Her akıllı Müslümanın ve Türk evladının da yapması gerektiği iş budur.
Yoksa yanlışlardan hareketle zehri kovalarla bir noktaya taşımanın, hiç kimseye faydası olamayacaktır.

Mehmet Emin Koç
12 Aralık 2012
Medeniyetimiz Ehl-i Beyt’in mahsulüdür


Tarih tekerrür ediyor, refleksiyle ifade etti Azerbaycan Üniversitesi’nden Prof. Dr. Ruşen Guliyev, Antalya Tekke köyü Abdal Musa Hazretlerinin huzurlarında kurulmuş otağda gerçekleştirilen 6. Uluslararası Ehl-i Beyt Sempozyumu tablosunu…
Katkısı olan herkese teşekkür ediyorum.
Başta varlığı, teşrifleri ve tarihi hitabıyla BTP Genel Başkanı Prof. Dr. Haydar Baş bey olmak üzere, Nevşehir’den canlı yayınla Hacı Bektaş Veli’nin hikmetlerini saçan Arife Nine’ye, Abda Musa dergahının hizmetkârı Hüseyin Eriş Baba ve vakıf başkanı Ali Eriş beyefendiye, Tekke Köyü muhtarına, programımıza yürek ve emeklerini esirgemeyen Dr. İlteber Bahadır’a, Dr. Ahmet Hamdi Kepekçi’ye, Sabri Terzi, Ali Garacoğlu, Dr. Hakan Özkul, Murat Çabas, Nazım Şahin ve Sinan Afşar beylere, Meltem Medya grubu idarecileri ve teknik ekibine, bu büyük hizmeti gerçekleştiren isimsiz kahramanlara, Türk dünyası ve ülkemizin dört bir yanından sempozyuma katılan güzide ilim adamlarımıza, saygıdeğer dede ve babalara, Abdal Musa’nın huzurlarındaki büyük otağı tıklım tıklım dolduran Ehl- Beyt ve birlik sevdalısı onbinlere ve ekranları başında oradaki bu Ehl- Beyt muhabbetini yaşayarak dualar eden milyonlara şükranlarımız sunuyorum.
Bizlere bayram yaşattınız. Yüce Allah bayramınızı daim kılsın!
Tüm konuşmacıların sunumları muhteşemdi. Grup Nefes gönülleri yeşertti, gözleri yaşarttı.
Prof. Dr. Haydar Baş bey, her zamanki iman ve asaletiyle tarihi bir kapanış konuşması yaptı, nurun alâ nur oldu.
Anadolu yaylası ve Trakya başta olmak üzere Balkan ovalarındaki Türk medeniyetinin manevi sahiplerinin Ehl-i Beyt evladı Horasan erenleri ve Kara Fatma, Nene Hatun gibi İstiklal kahramanları olduğunu bir kez daha hatırlattı Prof. Dr. Baş… Onun dikkat çektiği tarihi tespitlerden hatırımda kalanların bazıları şöyle:
Ahmed Yesevi’nin bu topraklar gönderdiği Hacı Bektaş Veli ve Abdal Musa gibi ağzı dualı Ehl-i Beyt torunları, karşılaştıkları gayr-ı müslim toplulukları İslam yaptılar. Örnek bir hayat yaşadılar. Onları gören yetmişiki buçuk cins topluluk, biz de Müslüman olduk, Türk olduk dediler. Türk oldular. Anadolu ve Bakanların adı artık Türk oldu.
O gün bugündür, Türk kimliği, İslam ile aynîleşti.
Türk kavramı, et ve kemik yığınından ibaret bir kavram değil; işte bu gönül medeniyeti, bu iman ve medeniyet kimliğidir.
Bugün, Türk milleti ve Türklük kavramına yönelik operasyonlarla, Haçlı dünyasının ve onların dahilî elemanlarının hedef aldığı temel, bu iman ve medeniyet kimliğidir.
AB müktesebatı namına Türkiye dayatılan ve Batının “soykırım” dediği işte budur. Soykırımdan maksat, Horasan erenlerinin himmetiyle gerçekleştirilen bu İslamlaşma ve Türkleşmedir.
Hedef, soykırımı kabul ve sonrası adımlarla, bunun yok edilmesi, Anadolu ve Balkanlarda tekrar eski gayr-ı müslim kimliklere dönüşümün sağlanmasıdır.
Dinlerarası diyalog ve medeniyetler arası ittifak projeleri, bu dönüşümün ve Türk milletini 36 etnik parçaya bölmenin yolu ve yöntemidir. Mantar gibi kilise evlerin açılması bu projenin gereğidir.
Ehl-i Beyt başta olmak üzere onların bu topraklara gelen torunları Hacı Bektaş Veli ve Abdal Musa hazretleri, bu hakkı tebliğ ettiler, İslam’ı yaşadılar. Kilise açmadılar, cami açtılar, cem evi yaptılar. Onları kabul edenler İslam oldular, Türkleştiler.
Ehl-i Beyt ve Horasan erenleri, bugünkü İslamcı kılığındakilerin yaptıkları gibi, dinler arası diyalog ve medeniyetler ittifakı yapmadılar. Gayr-ı Müslimlere siz de hak üzeresiniz, siz de cennetliksiniz, demediler. Böyle bir batıl yola tevessül etselerdi, bugün Anadolu ve Balkanlarda İslam olmazdı, Türk kalmazdı.
Dinler arası diyalog, sadece Türk milletine değil, aynı zamanda Allah’a karşı açılan savaştır.
Zira Yüce Allah’ın ayetleri, hak dinin İslam olduğunu beyan buyuruyor. Hak ile batılların uzlaşı ve ittifak içinde olamayacağını hükmediyor.
Yüce Allah, Ehl-i Beyti, Necran Hristiyanlarıyla lanetleşmek üzere bizzat Medine meydanına çıkartıyor. Bu mübahalede dinler arası diyalog ve medeniyetler arası ittifak yoktur; bilakis hakkı temsil ve batıla meydan okuma vardır.
Türk milletinin birliğini yok etmek ve bu topraklardan 36 etnik parça çıkartmak isteyenler, İslamcı kılığıyla dinler arası diyalog ve medeniyetler arası ittifak oyunları oynuyorlar. Bu oyunu, dün Anadolu’yu tek millet yapan Hacı Bektaş Veli ve Abdal Musa hazretlerinin yaşadığı İslam anlayışı ve Ehl-i Beyt nefesi bozabilir.
Prof. Dr. Baş, bu oyunu bozmaya devam ediyor.
Ehl-i Beyt, ihtilaf ve bölünmenin değil; Sünni, Şii, Alevi, Bektaşî, Caferî vs. tüm Müslümanların birlik ve kardeşliğinin adıdır, tevhidin tek adresidir.
Ehl-i Beyt, Rasulullah’ın abası altına aldığı, bizzat kendisi, Hz. Fatıma, İmam Ali, İmam Hasan ve İmam Hüseyin’dir. Hz. Ali, ilim şehrinin kapısı, Rasululah’ın Gadir-i Hum’da bizzat kendisinden sonra vasi ve halife olarak nasb ettiği yüce insandır.
Bu hakkı sahibine teslim etmek, Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer başta olmak üzere diğer yüce sahabeye haksızlık ve hakaret değildir. Hiçbir Müslüman da böyle bir hakaret hakkını kendinde bulamaz. Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer, Rasulullah’ın kayın babalarıdır, Hz. Osman ise damadıdır. Tarihi eşeleyerek Hz. Peygamber ve kayın pederleri ve damadı arasına girmek, kimsenin haddi olamaz, kimseye fayda sağlamaz. Hiç kimse, böyle bir hadsizlikle bereket elde edemez, birlik tesis edemez.
Hacı Bektaş ve Abdal Musa gibi medeniyetimizi şekillendiren bu yüce zevatın yanısıra, onların ruhaniyetiyle bu mukaddes toprakları bizlere emanet eden Sütçü İmam, Kara Fatma, Nene Hatun, Seyit Onbaşı, Şerife Bacı, Karayılan, Şahin bey gibi İstiklal ve vatan kahramanlarımızı yad edeceğiz. Manevî ve milli şahsiyetlerimizi birlikte anacağız.
Prof. Dr. Baş’ın bu hizmetleri, zerre kadar imanı ve insanlığı olana bayram yaptırıyor, imandan ve insanlıktan nasibi olmayanı çatlatıyor.
Sağ olun, var olun hocam, Yüce Allah sağlıklı uzun ömürler versin, hizmet ve himmetleriniz daim kılsın!

[email protected]ŞYAZI
Muharrem Bayraktar
6 Aralık 2012
Dinlerarası diyalog, İmam - Hatip müfredatına girdi


Dinlerarası diyalog konusunda gerek bu sütunda, gerek yayınladığımız kitaplarda ciddi bir arşiv oluşturacak kadar yazı ve belge ortaya koyduk. Diyalog denilen Vatikan projesinin örtülü misyonerlik hareketi olduğunu, bunun kararının 1962-1965 yılında yapılan 2. Vatikan Konsülünde alındığını defalarca yayınladık.
“Müslümanları ve İslam’ı” bir “sorun” olarak gören kilise, bu sorunu ortadan kaldırmak için dinlerarası diyalog gibi gayet ‘yumuşak’ bir kelime ile yeni bir taktikle, İslam dünyasından devşirdiği din adamlarıyla özellikle son 10 yılda büyük aşamalar kat etti.
Dinlerarası diyalogu savunan, bu misyonda görev alan, bu misyon için iftar sofralarına papazları çağırıp dua ettiren, bu misyon uğruna Müslüman kızları Hıristiyan ile evlendirip bunu ‘devrim’ olarak kutlayan ‘görevli zevatın’ son yıllarda işlediği faciaları bu köşede defalarca anlattık. Ama son yıllarda daha bir ‘saman altından’ yürütülen bu faaliyetlerin, AKP iktidarı nezdinde nasıl bir zeminde yol aldığına dair çok önemli bir bilgiye ulaştık.
Okullardan başörtüsü yasağını kaldırmakla övünen, seçmen kitlesine bu yönde sıcak mesajlar veren AKP’nin Milli Eğitim Bakanlığı, meğer dinlerarası diyaloğu ders kitaplarına koymuş da haberimiz yokmuş.
Hem de İmam Hatip Lisesinde okutulan Dinler Tarihi dersine.
Önümde İmam Hatip Liselerinde okutulan Karşılaştırmalı Dinler Tarihi kitabı var. Kitabın 15 sayfasında Yahudiliğin sembolü Simon Yıldızı, Hıristiyanlığın sembolü ‘Haç’ ve Müslümanlığı temsil eden ‘Hilal’ yan yana konulmuş ve şu satırlara yer verilmiş: “Son yıllarda dinlerarası diyalogla ilgili ülkemizde çeşitli toplantılar düzenlenmektedir. Dinlerarası diyalogun ne anlama geldiğini bilmek ve bu diyalog toplantılarında etkili olmak için diğer dinler hakkında bilgi sahibi olmak gerek” gibi şirin bir ifade ile dinler arası diyalog toplantılarına “eğitimli din adamı yetiştirme” gibi bir misyona soyunuyor İmam Hatip liselerinin müfredatını hazırlayanlar.
Sayfa 64’te ise şöyle deniliyor: “II. Vatikan Konsülü’nden sonra ise Hıristiyanların Müslümanlara bakışında biraz değişiklik meydana gelmiştir. Bu konsülün belgesinde Müslümanlarla ilgili şu ifadeler kullanılmıştır: Kilise Müslümanlara büyük bir saygıyla bakar. Müslümanlar yerin ve göğün yaratıcısı olan Tanrı’ya ibadet ederler. İbrahim’in Tanrı’nın planına teslim olması gibi Tanrı’nın gizli emirlerine boyun eğmeye çalışırlar.”
Bu kitaptaki bilgileri alan İmam Hatip öğrencileri acaba “Yahu bu Hıristiyanlar madem Müslümanlara karşı saygı besliyorlar, neden Afganistan’da, Irak’ta, Libya’da, Suriye’de milyonlarca Müslümanı katlettiler diye sormaz mı acaba? Milli Eğitim Bakanlığı’nın Hıristiyanların katliamlarını gizlemek gibi bir misyonu mu var?
Sonra, Müslüman’ın ibadet ettiği “Tek Allah” ile Hıristiyanların “teslis tanrısı” nasıl aynı kefeye konuluyor ve kilisenin ağzında “Müslümanlar da aynı tanrıya ibadet ediyor” safsatası uyduruluyor?
Şimdi sıkı durun. Daha bitmedi. Bu bilgiler daha başlangıç. Kitapta değişik konu başlıklarının içinde dinler arası diyalog çalışmalarına yer verilmekle yetinilmemiş, 163. sayfada “Dini Çoğulculuk, Diyalog ve Misyonerlik” diye özel bir başlık altında diyalog konusu daha etraflıca ele alınmış.
Papa II. Jean Paul ve Eski Diyanet İşleri Bakanı Ali Bardakoğlu’nun yan yana çekilmiş fotoğrafları eşliğinde girilmiş konuya.
Konu başlığı altında “Dinlerarası diyalog hem insani bir faaliyettir, hem de ahlaki faaliyettir” deniliyor ve şu görüşlere yer veriliyor: “Her din mensubun kendi dinini yaşaması için ve başkasına anlatması için diyalog ortamına ihtiyaç vardır. Dolayısıyla insani bir faaliyet olan dinler arası diyalogun amacı birlikte yaşama kültürüne katkıda bulunmaktır.”
Daha da ileri gidilerek “Hz. Peygamberin Müslümanları Ehli Kitapla diyalog kurduğu” yalanına yer veriliyor.
Konular tamamen çarpıtılmış. Dinlerarası diyalog çok şirin bir insani çaba olarak takdim edilmiş.
İmam Hatip Liselerinde bu dersi gören öğrencilere “diyalogun gayet güzel bir insani faaliyet olduğu, Hıristiyanların Müslümanlara sevgi ve aşkla baktığı, zaten Hz. Peygamberin de bu yönde çalışmalara yaptığı” yalanı gayet profesyonelce verilerek “Vatikan’ın rüyada bile görse inanmayacağı” bir diyalog zaferini Haçlı dünyasına ikram ediyorlar.
Vatikan zaten bunu istiyordu. Düşünsenize Vatikan’ın 48 yıl evvel aldığı diyalog kararı Türkiye’de İmam - Hatip okullarına ders olarak girmiş.
Bundan büyük zafer olur nu?
İyi de bu ders kitabını kaleme alanlar “Papalık Dinlerarası Diyalog Kurulu Başkanı Kardinal Tauran’ın “Kur’an-ı Kerim var oldukça, Müslümanlarla diyalog zor” itirafına neden yer vermiyorlar?
Ya da Sekreterya’nın ilk başkanı Kardinal Marella’nın Konsil Babalarına gönderdiği mektupta ve 6 Aralık 1964 tarihinde L’Osservatore Romano’da yayınlanan bir makalesinde belirttiği “ Sekreterya’nın faaliyet amacı, Kilisenin misyon faaliyetlerinin kanunen mümkün olmadığı yerlerde yardımcı olmaya ve boşluğu doldurmaya çalışmaktır” sözüne neden dikkat çekmiyorlar?
Ya da 1973’te Dinlerarası Diyalog Sekreterliğe getirilen Kardinal Rosanno’nın dinlerarası diyalog ile neyi hedeflediklerini açıkladığı şu ifadelere neden yer vermiyorlar: “Diyalogdan söz ettiğimiz de açıktır ki, bu faaliyeti, Kilise şartları ve çerçevesinde misyoner ve İncil’i öğreten bir cemaat olarak yapıyoruz. Kilise’nin bütün faaliyetleri, üzerinde taşıdığı şeyleri yani Mesih’in sözlerini nakletmeye yöneliktir. Bu sebeple diyalog Kilise’nin İncil’i yayma amaçlı misyonunun çerçevesi içinde yer alır.” Hülasa bütün Vatikan kaynakları “Biz, diyalog çalışmalarını Müslümanları Hıristiyanlaştırmak için başlattık” derken AKP’nin Milli Eğitim Bakanlığı neden ısrarla “diyalog insani bir faaliyettir” yalanına başvuruyor?
İmam - Hatip liselerinden mezun olup iktidara gelenler, imam hatipleri BOP’un diyalog misyonunun emrine mi verdiler?
Milli Eğitim Bakanı Ömer Dinçer halkı 4 artı 4 ile oyalarken ne dümenler çevirmiş meğer.
Ne diyelim Allah bu ülkenin Müslümanlarını ayıktırsın.
Tabi İmam - Hatip camiasını da.

Prof. Dr. Haydar Baş
12 Haziran 2012
Ehl-i Beyt paydasında buluşmak


İslam’ın anlaşılmasındaki esas kaynaklardan biri olan Ehl-i Beyt’in günümüz insanınca tanınması yönünde yaptığımız çalışmaların neticelerini görmeye başladık.
Ehl-i Beyt mayası tarihteki gibi bugün de tutmuştur.
Alevisi, Sünnisi, Caferisi, Bektaşisi vs. tüm Müslümanlar Ehl-i Beyt sevdası etrafında birleşiyor, birbirini dinliyor, bir olduğunu görüyor.
Her ne kadar bazı çevreler Ehl-i Beyt’i küfürle itham etme cüretini gösterseler de, Haliç Kongre Merkezi’nde gerçekleştirdiğimiz programımızdan sonra Ehl-i Beyt’i öne çıkaran programların hayata geçmeye başladığını memnuniyetle gördük.
Ehl-i Beyt, Hz. Peygamber’i (sav), Hz. Ali’yi (as), Hz. Fatıma’yı (as), Hz. Hasan’ı (as) ve Hz. Hüseyin’i (as) belirtir.
Bu beş mübarek insanı ifade eden tabiri Cenab-ı Hak, Kuran’da ve Hz. Peygamber hadislerinde kullanmıştır.
Ehl-i Sünnet terimi ise, sahabenin son dönemlerinde ve tabiin zamanında, bidatlerin ortaya çıkmasından sonra Kur’an ve sünnete bağlı olanları ayırmak için kullanılmaya başlamıştır.
“Ehl-i Sünnet” Kuran’a ve sünnete bağlı olan demektir.
Kuran’ı Kerim’de Ehl-i Sünnet hakkında ayet olmamasına rağmen, Ehl-i Beyt’le ilgili birçok ayet nazil olmuştur.
Öyleyse Cenab-ı Hakk’ın övdüğü ve Hz. Peygamber’in hadislerinde rehber kılıp, örnek gösterdiği Ehl-i Beyt’inin sevgisi etrafında birleşmeliyiz.
Çünkü Ehl-i Beyt İslam’ın özüdür.
Çünkü Ehl-i Beyt yaşayan Kur’an numuneleridir.
Çünkü Ehl-i Beyt sabırdır, kanaattir, şükürdür, tevekküldür, tefekkürdür.
Peygamberimiz (sav) Veda Haccında, “Size iki emanet bırakıyorum. Biri Allah’ın kitabı Kur’an, diğeri itretim, Ehl-i Beyt’imdir. Bunlara sarıldığınız sürece hidayettesiniz” buyurdu.
Demek ki Ehl-i Beyt, hidayete ulaşmanın vesilesidir. Hal böyle iken, Emeviler ile başlayan dönemde imamet ve hilafet birbirinden ayrılmıştır. İmamet yolu Hz. Ali Efendimizden sonra hadislerle tek tek isimleri müjdelenen masum imamlar tarafından devam etmiştir.
Hilafet ise, bir saltanat makamı gibi değerlendirilmiştir.
Hilafetin el değiştirmesi demokratik yollarla olmuş, Cenab-ı Hakk’ın nasip ettiği kişi koltuğu elinden alacak endişesi ile ümmetten gizlenmiştir.
Günümüze baktığımızda ise ayetlerle ve hadsilerle işaret edilen Ehl-i Beyt halen gizlenmektedir.
Ehl-i Beyt’i sevenler kendilerini tam manası ile ifade edememektedirler.
Hz. Ali’yi sevenlere ve onun yolunu devam ettirenlere verilen isim olan Şia çeşitli oyunlarla batıl gösterilmektedir.
Bugün Sünni dünyasında Şiilerin batıl, Şii dünyasında Sünnilerin yanlışta olduğu ifade edilerek kışkırtma politikaları devamlı surette pompalanıyor.
Araştırmalarımız sonucunda gördük ki, Ehl-i Sünnet ve Şia aslında itikatta ve amel esaslarında birdirler.
Yani bir tarafın hak ve diğerinin batılda olması söz konusu değildir.
Hak - batıl ayrımı, İslam ümmeti arasına nifak tohumları atmak isteyenlerin uydurmalarıdır.
Allah’a şükürler olsun ki, biz bu uydurmaları kendi eserlerinden örnekler ile ortaya koyduk.
Yaptığımız çalışmalar ile bugün mezhep ayrılıklarını bahane ederek Müslümanı kâfir ilan edip onunla savaşmak, kan dökmek, topraklarını işgal etmek, kaynaklarını ele geçirmek manalarına gelen oyunları bozulmuştur.

Sayın din kardeşim,

TAKVA sahibi insan diğerinden üstündür, tüm islamiyet bir bütündür, AllahIn emri farz EHL-İ BEYT ki bunlar beş kişidir; (SAV) HZ MUHAMMED-HZ. FÂTIMÂ-HZ. ALİ-HZ. HASAN VE HZ HÜSEYİN) ike, bunları dışlamak veya zarar vermeye çalışanları savunmak İslamiyet ile bağdaşmaz ki dünya çıkarları için peygamber ve soyuna hutbelerde 84 yıl boyunca küfür edenler, Allah'ın emri ile İMAMET verken Allah'ın emrini seçimlik yapanlara dikkartetmek lazım..! Allah gerçek Müslümanları korusun ve kollasın inşallah, hangi millet ve memleketten olursa olsun..!

Prof. Dr. Haydar Baş
29 Kasım 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Bize saldıranlar meğer Yezid bile değil, Haçlının tetikçisiymiş


Berlin’de yaptığımız Ehl-i Beyt Sempozyumu görünen o ki, amacına ulaşmıştır.
Ehl-i Beyt mayası tutmuştur ki, Avrupa’dan sesimiz ülkemize ulaşmış ve bu mayayı bozmaya çalışanları ürkütmüştür.
Ehl-i Beyt’in birlik paydası olduğu ve İslam âleminin yeniden dirilmesine vesile olacağı tezimiz doğrudur. Zira, Anadolu’nun da İslamlaşmasının kaynağı Ehl-i Beyt pınarı bugün Avrupa’nın göbeğinde feyiz ve muhabbet kaynağı olmuştur..
On Muharrem gününe denk gelen sempozyumda, siyasi gelişmelere de değinmiş ve “Esad, bugün Hz. Hüseyin rolündedir” diye ifade etmiştik. Ekinleri yeşerten Nisan yağmurunun yılanın gözünü kör etmesi gibi, Cenab-ı Hakk’ın rahmetinden mahrum bazı çevreler, bu ifadelerimizi şahsi ve dünyevi ihtirasları önünde engel görmüş olacaklar ki, internet ortamında ilmi bilgiden, mesnetten ve ahlaki erdemden yoksun bir şekilde eleştirmeye kalkmışlardır.
Ehl-i Beyt’e sırtını dönen İslam dünyasının gaflet örneğini gördüğümüz bu şahıslar, maalesef Hüseyni mantığı kavrama olgunluğundan o kadar uzaktırlar ki, Esad ile Hz. Hüseyin’i neden bu devirde bir arada zikrettiğimizi dahi anlayamamışlardır.
İmam Hüseyin, kendi hakkı olan hilafete layık olmayana karşı kıyam etmiş, kanıyla verdiği mesaj İslam’daki sapmalara karşı ilk silahlı direniş örneği olmuştur.
Esad’ın temsil ettiği İslam coğrafyası bugün küfrün karşısında kuşatma altındadır. Esad’ın Filistin davasına ve Hizbullah’a verdiği destek, İslam’ın Hıristiyan Batıya karşı verdiği mücadeleye destektir.
Bu gerekçe ile Haçlının kuşatmasına karşı devletinin devamını, milletinin bütünlüğünü müdafaa maksadı ile yaptığı her şey, iman - küfür mücadelesi içinde değerlendirilmelidir.
Yani Esad, halkını koltuğundan olmamak için öldüren bir diktatör değil, devletini ve milletini korumaya çalışan, bölgede İslam dininin hamisi konumundaki roldedir.
Bizim, “Esad Hz. Hüseyin rolündedir” derken kast ettiğimiz budur.
Yoksa “İmam Hüseyin kimseyi öldürmedi, Esad öldürüyor” gibi sığ bir yaklaşım, Ehl-i Beyt’e Cenab-ı Hakk tarafından yüklenen misyondan, Hüseyni mücadeleden ve kıyam mantığından çok uzaktır.
Kaldı ki İmam Hüseyin’in (as) mübarek babası İmam Ali Efendimiz, katıldığı her savaşta onlarca kâfiri öldürmüş ve Hz. Peygamberin “Ali gibi evlat, Zülfikar gibi kılıç olmaz” methiyesine mazhar olmuştur.
Bu yanlış ve sığ bakış açısının Hz. Hüseyin ismini kullanmaları konusunda gelince:
Ehl-i Beyt külliyatı ve sempozyumları ile yapmak istediğimiz, işte bugün mesnetsiz iddialar ile üzerimize gelmeye çalışan çevrelerin oyununu bozmaktı ve biz bunu başardık.
Zira sempozyumun ardından “çamur at izi kalsın” mantığı ile kaleme alınmış ifadelerin sahipleri, Irak’ta bir buçuk milyon insanı katledenlere ve 60 bin kadının namusunu kirletenlere destek verenlerdir.
Afganistan’da, Pakistan’da ABD’nin tetikçiliğine soyunarak, milyonlarca Müslümanın vebalini boyunlarında taşıyanlardır.
Bugün Suriye’de akan kanın asıl müsebbibi bizden yani Ehl-i Beyt’i dava edinenlerden rahatsız olan bu çevrelerdir. Suriye muhalefeti, sıradan insanlardan oluşmamıştır. Suriye muhalefeti, “yıllarca eğitim almış, son model silahlarla donanmış” kişilerdir.
Çapulculardan oluşan bu Suriye muhalif güçleri, halkın desteğini arkasına almış meşru Esad hükümetine karşıdır.
Sıradan bir insanın uçaksavar topu ya da havan kullanması söz konusu olamayacağına göre, bu insanlar başka ülkelerde eğitim almışlardır ve meşru hükümeti devirmek gayretinde oldukları için teröristtirler.
Ehl-i Beyt sevdalısı bizleri, internet ortamında akıllarınca karalamaya çalışanlar, işte bu muhalifleri beslemiş, eğitmiş ve Müslüman kardeşinin kanını akıtmaya yollamıştır.
Öyleyse bu pis oyuna alet olanlar, destek verenler için kimse masum diyemez. Esas katil bunlardır.
Üstelik gaflet, dalalet, ihanet ve hatta sapıklık içinde olan bu muhalif hareketin başındaki lider ABD’nin atadığı bir Hıristiyandır, Müslümanları şehit eden bir Haçlıdır. Kısaca bunlardan Yezid bile olmaz. Savundukları ve destekledikleri muhalif hareket Haçlının tam kontrolünde, bunlar Yezid’i geçmiş, Mescid-i Dırar tetikçileridir.
Bizi Hz. Hüseyin’i incitmekle itham edenler, Hıristiyan fitne ekibinin Müslüman gözüken münafık tetikçileridir. Bugün Esad ile olan dava, ABD’ye ve İsrail’e “hayır” dediği içindir. Ortadoğu coğrafyasında tezgâhlanan bu BOP projesine “dur” diyebildiği içindir.
Elhamdülillah, biz de Hüseyni mantıkla hareket ettik ve batılın karşısında dik duruşumuzu hangi gerekçe ile olursa olsun bozmadık. Biz de tıpkı İmam Hüseyin gibi tek bir masumun kanını akıtmadık. Can, mal, namus güvenliğinin teminatı olduk.
Biz de tıpkı İmam Hüseyin gibi, batıla baş eğmedik, ram olmadık.
Oysa internet ortamında bize laf etmeye çalışanlar, bugün Deccal’in safındadır. Onun rolüne soyunmuşlardır. Yaptığımız çalışmalarla ahirette mutlaka İmam Hüseyin Efendimiz ile beraber olacağız. Ve yine inanıyoruz ki, Deccal’in safında ve rolünde olanlar da ahirette Deccal’in yanında olacaklardır. Allah bizi Deccal’le beraber olanların şerrinden ve akıbetinden korusun.

Uğur Kepekçi
4 Aralık 2012/YENİ MESAJ GAZETESİ
Ehl-i Beyt seçilmiştir


Muharrem ayı ile birlikte
Ehl-i Beyt hakkında çeşitli etkinlikler düzenlenir. Ehl-i Beyt imamlarının fikirleri ve hayatları, yaşadıkları sıkıntılar gündeme getirilir. Özellikle de Kerbela faciası ve Hz. İmam Hüseyin’in (a.s.) hakkında matemler, ağıtlar tertiplenir, şahadeti gündem edilir.
Her konuda olduğu gibi bu konuda da samimi duygular ve samimi niyetler besleyenlerin yanında işin gösteriş ve tiyatro boyutunda olanlar vardır. Onları yüce Allah’a havale ediyor, yaptıkları ile baş başa bırakıyoruz.
Ehl-i Beyt meselesini anlamak ve Ehl-i Beyt’i dava edinmek bunların ötesinde bambaşka bir şeydir. Ehl-i Beyt’in yolu ve davası mutlaka anlaşılması gerekmektedir.. Ehl-i Beyt anlaşılmazsa bazı kimseler; İmam Ali’nin, İmam Hüseyin’in ve diğer masum imamların yolunda olduğunu zanneder ama Muaviyelerin, Yezitlerin davasını dava edinir, onların yolunu takip eder, bilerek yada bilmeyerek sapıklığa düşerler.
O zaman Ehl-i Beyt’in davası ve fikirleri, duruş ve kıyamları en ince ayrıntısına varıncaya kadar öğrenilmeli ve tatbik edilmeli ki kuru bir emek olmaktan öteye geçilebilsin, insanlık onların nurlu yolundan ve hidayetinden nasiptar olsun.
Öncelikle peşinden gidilecek kimselerin kim olduklarının tespitleri yapılmalıdır. Bu çok önemlidir. Çünkü halk arasında peygamberin her meclisinde bulunan ya da onu dünya gözü ile gören herkese sahabe mantığı ile bakılmış, böylece yapılan çok ciddi yanlışlıkların İslam düşüncesine sokulmasına zemin hazırlanmıştır.
Ehl-i Beyt kimdir? Peygamberimiz Ehl-i Beyt’in kim olduğunu açıkça beyan ettikten sonra kimse kendince yorumlarla başka başka kimseleri onların arasına almaya kalkışmamalıdır. İnsanlık içerisinde birçok hayırlı kimseler vardır, Peygamberimizin övgüsüne ve sevgisine mazhar olmuş birçok sahabe olan ya da olmayan kimseler vardır. Veysel Karani gibi…
Onlardan sonra da kıyamete kadar gelecek insanlar içerisinde hayırlı kimseler mutlaka bulunacaktır. Zaten bu dini gerçek manada yaşayan ve savunan kimseler kalmayınca kıyamet kopacaktır. Hayırlı insanların dünyada var olması ayrı bir şeydir, Ehl-i Beyt’in varlığı ve işaret edilmesi çok daha ayrı şeydir. Ehl-i Beyt Peygamberimizin abası altındakilerdir.
Peygamberimizin abası altındakilerin kimler olduğunu Peygamber’imizin eşleri Ümmü seleme ve Hz. Ayşe şöyle nakleder: “Bir gün Peygamber sırtında yünlü bir aba ile evden çıktı. Onu gören Hasan bin Ali yanına geldi, Peygamber ona abasının altına girmesini söyledi. Sonra Hüseyin geldi. Peygamber onu da abasının altına aldı. Sonra Fatıma geldi, peygamber onu da abasının altına aldı. Daha sonra da Ali geldi, peygamber onu da abasının altına aldı. Sonra Peygamber, “Ey Ehl-i Beyt! Allah sizden günahı gidermek ve sizi tertemiz kılmak istiyor” (Ahzab, 33) mealindeki ayeti okudu.” (Sahih-i Müslim, c.4, s.1883, hadis. 2424; Kitab-ı Fezâili’l-Sahabe, bab-ı fezâil-i Ehl-i Beyt, 44500)
Tirmizî, “Menakıb-ı Ehl-i Beyt” adlı eserinde (c. 2, s. 308) Ömer b. Ebî Seleme’den şöyle naklediyor:
“Tathir Ayeti, Ümmü Seleme’nin evinde nazil olduğunda Peygamber (s.a.v.); Fatıma, Hasan, Hüseyin ve Ali’yi çağırarak onların üzerine bir aba örttü ve şöyle buyurdu: “Allah’ım, bunlar benim Ehl-i Beytimdir; onlardan her çeşit pisliği ve kötülüğü gider ve onları tertemiz kıl.” O sırada Ümmü Seleme; “Ya Resulallah! Ben de onlarla birlikte miyim?” diye sordu. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Sen kendi mevkine sahipsin ve hayır üzeresin.”
Görüldüğü gibi O abanın altına diğer aile fertleri dahi alınmamıştır. Çünkü onlar yüce Allah’ın seçtiği özel bir gruptur. Bunun sorgulanması Allah’ın kaderine itirazdır ve vebal getirir. Bize düşen görev, bu seçilmiş ve sevilmiş kimseleri rehber edinmek, düşünce ve davranışlarını hayatımıza tatbik etmektir.
Bu konuda yeri gelmişken bir hakkı sahibine teslim etmek zorunayız. Prof. Dr. Haydar Baş, yazdığı Ehl-i Beyt Külliyatıyla tertip ettiği Ehl-i Beyt sempozyumlarıyla Ehl-i Beyt’i anlamayı, anlatmayı ve dava edinmeyi bayraklaştırmıştır.


Kuran'da Ehl-i Beyt (a.s)
Kur’an-ı Kerim düşünce, kanun ve değerler kaynağıdır... Kur’an, hayat programını düzenlemek ve hayat kanunlarını belirlemek üzere inen ilahî vahiy ve sözlerdir... Her Müslüman, Kur’an’ın belirlediği hayat çizgisinde hareket etmesi, Kur’an’ın getirdiği kanunlarla amel etmesi ve Kur’an’ın gösterdiği yolda yürümesi gerektiğini bilmektedir... Buradan yola çıkarak, bakalım Kur’an-ı Kerim, Ehl-i Beyt (a.s) hakkında ne demiştir, Ehl-i Beyt (a.s)’dan nasıl söz etmiştir?

Kur’an-ı Kerim, Ehl-i Beyt (a.s)’dan bahsederken iki üslup kullanmıştır:

1- Onlara özel bir unvan vererek onlardan bahsetmiştir. Tathir Ayeti’nde “Ehl-i Beyt” olarak, Meveddet Ayeti’nde de “Kurba­” (Peygamber’in yakınları) olarak onlardan söz edilmesini buna örnek olarak verebiliriz. Bu konuda birçok ayet nazil olmuş ve Sünnet-i Nebevî o ayetleri açıklamıştır; müfessirler ve raviler de, onları kendi hadis ve tefsir kitaplarında nakletmişlerdir.

2- Onlarla ilgili olaylar ve vakıaları kaydetmiş, onların fazilet ve makamlarını anlatmış, onları övmüş ve ümmeti onlara yöneltmek istemiştir. Bu konularda birçok ayet inmiştir. Bu ayetlerin bazılarında, Mübahele Ayeti (Âl-i İmran, 61) ve İt'am Ayeti'nde (İnsan, 8) olduğu gibi, Ehl-i Beyt (a.s)’den toplu olarak söz edilmiş, bazılarında ise Ehl-i Beyt (a.s)’ın bazı fertlerinden bahsedilmiştir. Örneğin; Maide Sûresi'nin 55. ayeti olan ve “Velâyet Ayeti” diye adlandırılan, “Sizin veliniz, yalnız Allah, O'nun Peygamberi ve iman eden, namaz kılan ve rükû halinde zekât verenlerdir.” ayetinde Hz. Emir'ül-Müminin Ali (a.s)’dan bahsedilmektedir.

Biz burada, bu ayetlerden bir kısmı hakkında biraz durmaya çalışacağız:

Genel Olarak Ehl-i Beyt (a.s) Hakkında Nazil Olan Ayetler
1- Tathir Ayeti
“Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.”

(Ahzab Sûresi: 33)

Birçok tefsir ve hadis kitaplarında bu ayet-i kerimedeki “Ehl-i Beyt”ten maksadın, Peygamber’in Ehl-i Byeti ve onların da, “Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (a.s)" olduğu açıklanmıştır.

Suyutî, ed-Dürr'ül-Mensur adlı tefsirinde, Taberanî'nin, Ümmü Seleme'den şöyle tahriç ettiğini bildiriyor: "Peygamber (s.a.a), kızı Fatıma (a.s)'a şöyle buyurdu: “Kocanı ve çocuklarını benim yanıma getir.” O da gidip onları getirdiğinde, Peygamber (s.a.a) Fedek’ten getirilmiş olan abasını onların üzerine attı ve mübarek ellerini onların üzerine koyup şöyle buyurdu: “Allah'ım, bunlar Muhammed’in ailesi ve soyudur, kendi rahmet ve bereketlerini Muhammed’in ehli ve soyunun üzerine indir; nasıl ki İbrahim'in soyuna indirdin. Şüphesiz ki sen, övülensin, yücesin.”

Ümmü Seleme diyor: “Ben de abanın altına girmek ve onlara katılmak istedim ve bunun için abanın bir ucunu kaldırdım. Peygamber (s.a.a) abayı benim elimden çekti ve abanın altına girmeme müsaade etmedi ve şöyle buyurdu: “Sen hayır ve saadet üzeresin.”[1]

Peygamber (s.a.a)'in zevcesi Ümmü Seleme'den nakledilen diğer bir hadiste de şöyle geçer: “Peygamber (s.a.a) Ümmü Seleme’nin evinde bir yatakta yatmıştı ve üzerine de bir Hayber abası örtmüştü. O sırada Fatıma (a.s) biraz yemek getirdi. Peygamber (s.a.a) buyurdu: “(Ey Fatıma!) Kocanı ve çocukların Hasan ve Hüseyin’i benim yanıma çağır.” O da onları çağırdı. Yemeği yedikleri sırada Peygamber (s.a.a)’e şu ayet nazil oldu:

“Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.”

Peygamber (s.a.a) üzerindeki abanın fazlasını onların (Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin'in) üzerine örttü, daha sonra elini abadan çıkarıp göğe kaldırarak şöyle dua etti:

“Allah'ım, bunlar benim Ehl-i Beytim ve bana ait olan kimselerdir; öyleyse her türlü pisliği ve kötülüğü onlardan gider ve onları tertemiz kıl.”

Hz. Peygamber (s.a.a), bu sözü üç defa tekrarladı. Ümmü Seleme diyor: “Bende başımı o örtünün altına soktum ve dedim: “Ya Resulullah! Ben de sizinle miyim?” Peygamber (s.a.a) iki defa buyurdu: “Sen hayır ve saadet üzeresin.”[2]

Hz. Peygamber (s.a.a), devamlı olarak bu ayetin manasını ümmetine açıklıyor ve bu ayette açıklanan nur ve hidayetten ayrı düşmemeleri için sürekli olarak onların dikkatini bu ayete çekiyordu. Örnek olarak şu hadis-i şerifi zikredebiliriz:

Peygamber Ekrem buyuruyor ki:

“Bu ayet (Tathir Ayeti) beş kişinin hakkında nazil olmuştur: Ben, Ali, Fatıma, Hasan, ve Hüseyin...”[3]

Bu ayetin tefsirinde, Ehl-i Beyt (a.s)'dan maksadın kimler olduğu hakkında Aişe'den şöyle bir rivayet nakledilmektedir:

“Bir gün Peygamber (s.a.a) üzerinde siyah yünden dokunmuş nakışlı bir kumaş olduğu halde dışarı çıktı. O sırada Hasan b. Ali geldi, Peygamber onu o kumaşın altına aldı; sonra Hüseyin geldi, Peygamber onu da o kumaşın altına aldı; sonra Fatıma geldi, Peygamber onu da o kumaşın altına aldı; daha sonra da Ali geldi, geldi, Peygamber onu da o kumaşın altına aldı ve şu ayeti okudu: “Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.”

Başka bir rivayette şöyle nakledilmiştir: “Peygamber (s.a.a) sabah namazına giderken Fatıma’nın evinin önünden geçer ve şöyle buyururdu:

“Namaz vaktidir, ey Ehl-i Beyt! Namaz vaktidir... Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister."[4]

Evet, Kur’an-ı Kerim, Ehl-i Beyt (a.s)'dan bu şekilde bahsetmekte ve onların her çeşit pislikten, günahtan, heva ve hevesten pâk ve temiz olduklarını belirtmektedir. Bunun için, onların amelleri ve şahsiyetleri bütün Müslümanlara örnektir. Kur’an-ı Kerim’in onları bu şekilde tanıtmasından maksat, ümmete onların yüce makam ve değerlerini açıklayarak, ümmetin onlara tabi olmasını, şeriatı kavrayıp, ilahî hükümleri anlmakta onlara başvurmasını sağlamak, görüş farklılıklarında, anlayış ve inanç çelişkilerinde onlara amelî bir ölçü tayin etmektir. Kur’an-ı Kerim'in, birçok ayette bu manayı tekit etmesi, Ehl-i Beyt (a.s)’ın Hz. Peygamber’den sonra Müslümanların rehberi olduklarını açıkça gözler önüne sermektedir.

Peygamber-i Ekrem (s.a.a)’in, aylarca devamlı olarak sabah namazlarında Hz. Ali (a.s) ve Hz. Fatıma (a.s)’ın kapısına gelerek onları “Ehl-i Beyt” diye çağırmasının, bu ailenin şahsiyetini tanıtmak, “Tathir Ayeti”ni tefsir etmek, Ehl-i Beyt (a.s)’ın makamını ümmete anlatarak ümmetin dikkatini onlara çekmek ve Ehl-i Beyt'in sevgi, itaat ve velâyetlerini ümmete farz kılmaktan başka bir amacı olamazdı.

Taberanî, Ebu’l-Hamra’dan şöyle rivayet ediyor: “Altı ay Peygamber (s.a.a)’ın, Ali (a.s) ve Fatıma (a.s)’ın kapısına gelip şöyle dediğine şahit oldum:

“Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.”[5]

Fahr-i Razî de bu hadisi şöyle naklediyor:

“Ey Peygamber kendi ehlini (aileni) namaza emret ve onun üzerinde sebatla dur.” ayeti nazil olduktan sonra Hz. Resulullah (s.a.a), Hz. Ali (a.s) ve Hz. Fatıma (a.s)’ın evine gelip; “Namaz vaktidir, Ey Ehl-i Beyt! “Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.” derdi."

Aynı kitapta, Hammad b. Seleme’nin Ali b. Zeyd’den, onun da Enes’ten rivayet ettiği hadise de yer veriliyor. O hadiste de şöyle deniyor: “Hz. Peygamber (s.a.a), altı ay boyunca namaza gittiği zaman Fatıma (a.s)’ın evinin önünden geçip şöyle buyuruyordu: “Namaz vaktidir, ey Ehl-i Beyt! Allah, yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her çeşit pislik ve kötülüğü giderip sizi tertemiz kılmak ister.”[6]

Allah-u Teala’nın Hz. Resulullah’a: “(Ey Peygamber!) Ehlini namaza emret...” hitabında bulunduktan sonra, Peygamber’in namaz vakitlerinde bu şekilde davranması, Müslümanlara, Allah’ın kendilerinden her türlü kötülüğü gidererek tertemiz kıldığı Ehl-i Beyt’in kimler olduğunu ve Hz. Resulullah’ın onlara verdiği has önemi göstermektedir.

Bundan başka, Tathir Ayeti'nin hem manası ve hem de onda kullanılan lafızlar, Ehl-i Beyt'ten maksadın bu beş kişi olduğunu göstermektedir. Zira, tefsir kitaplarında da açıklandığı gibi, eğer Ehl-i Beyt’ten maksat, Peygamber-i Ekrem’in (s.a.a) hanımları olsaydı, onlara, erkeklerde kullanılan “ankum” ve “yutahhirekum” kelimelerindeki "kum" zamirleri yerine, kadınlarda kullanılan "ankunne" ve "yutahhirekunne" zamirleriyle hitap edilirdi; yani, müennes (kadın) zamiriyle hitap edilirdi. Oysa onlara “ankum” ve “yutahhirekum” kelimelerinde olduğu gibi, müzekker (erkek) zamirleri ile hitap edildiğini görüyoruz. Bu ise, maksadın, Peygamber'in hanımları olmadığını göstermektedir.

Bu ayet-i kerime, gerçeği anlamakta şüpheye düşmemek ve Kur’an-ı Kerim'in hedeflerinden uzaklaşmamak için bize çok geniş ve derin içerikli bir yolu çizerek İslâmî yaşantıda temel gerçeklere dikkatimizi çekiyor ve ümmeti, Ehl-i Beyt temeli ve ekseni etrafında temizlik ve bütün günah ve pisliklerden arınma esası üzerine toplamak istiyor.

Müslümanlar arasında, Ehl-i Beyt’ten başka, Kur’an-ı Kerim'in “mutlak taharet” ve “günah ve kötülüklerden uzak olma” sıfatlarının kendilerinde olduğuna tanıklık ettiği hiç kimse yoktur.

2- Meveddet Ayeti
“(Ey Peygamber! Müslümanlara) De ki: Sizden tebliğime karşılık bir ücret istemiyorum; istediğim, ancak yakınlarıma (Ehl-i Beytime) sevgidir.”

(Şûra Sûresi: 23)

Hz. Peygamber (s.a.a), bu ayetten kimlerin kastedildiğini ve sevgileri ve itaatleri farz olanların kimler olduğunu Müslümanlara beyan etmiştir.

Tefsir, hadis ve tarih yazarları bu ayetteki “Kurba” (Peygamber'in yakınları) kelimesinden maksadın, “Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin (a.s)" olduğunu nakletmişlerdir.

Zemahşerî, Keşşaf adlı tefsirinde şöyle yazıyor: “Nakledilmiştir ki, müşrikler bir gün toplanıp kendi aralarında şöyle konuşuyorlardı: “Acaba Muhammed, yaptıklarından dolayı karşılık olarak bir şey isteyecek mi?” O zaman; "De ki: Sizden tebliğime karşılık bir ücret istemiyorum; istediğim, ancak yakınlarıma (Ehl-i Beytime) sevgidir.” ayeti nazil oldu.”

Zemahşerî daha sonra sözüne şöyle devam ediyor: “Bu ayet nazil olduğu zaman Peygamber'e: “Ya Resulullah! Sevgi ve muhabbetleri bize farz olan yakınların kimlerdir?" diye sordular. Hz. Peygamber (s.a.a): “Onlar Ali, Fatıma ve iki evlatları Hasan ve Hüseyin'dir." diye buyurdular."[7]

Ahmed b. Hanbel de, Müsned’inde kendi senedi ile Said b. Cübeyr’den, o da İbn-i Abbas’tan (r.a) şöyle naklediyor:

"Meveddet ayeti nazil olduğunuda Peygamber'e: “Ya Resulullah! Sevgi ve muhabbetleri bize farz olan yakınların kimlerdir?" diye sordular. Resulullah: “Onlar Ali, Fatıma ve onların iki evladıdır.” diye buyurdu."[8]

Fahr-i Razî, kendi tefsirinde, Keşşaf tefsirinin sahibi Zemahşerî’den “Âl-i Muhammed” hakkındaki görüşünü naklettikten sonra aynen şöyle yazıyor:

“Benim görüşüme göre, “Âl-i Muhammed” Muhammed’in Ehl-i Beyti, Hz. Muhammed ile irtibatı çok yakın olan kimselerdir. Bu irtibat daha kuvvetli ve daha kâmil oldukça yakınlığın ölçüsü de artacaktır. Hiç şüphesiz, Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’in Hz. Peygamber'e olan yakınlıkları, onunla olan irtibatları herkesten daha fazla ve daha kuvvetli idi. Bu, mütevatir olarak nakledilmiş ve ispat olunmuştur. O halde, onların “Âl-i Muhammed” olduğu ortaya çıkıyor.

“Âl” kelimesinin açıklamasında değişik görüşler ortaya atılmıştır. “Âl”dan maksadın “akrabalar” olduğu görüşünü kabul etsek, Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’in “Âl-i Muhemmed” olduğu açıktır. Bazıları, “Âl”dan maksadın bütün ümmet olduğunu ileri sürmüşlerdir. Ama bu görüş batıl bir görüştür. Çünkü bu görüş, “Âl” kelimesinin sözcük anlamına tamamen ters düşmenin yanı sıra, ümmetin tümünün “Âl” sayıldıkları için zekat yemelerinin haram olmasını da gerektirir. Oysa bunun doğru olmadığı ortadadır. Dolayısıyla Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin'in “Âl” kelimesinin kapsamına girdikleri kesindir; oysa onlardan başkalarının bu kelimenin kapsamına girmesinde ihtilaf vardır. Başkalarının “Âl” kelimesinin kapsamına girmesi, gerçekte akılın ve naklin hilafınadır.”

Daha önce de söylediğimiz gibi, Zemahşerî nakletmiştir ki: "Bu ayet (Meveddet Ayeti) nazil olduğunda Peygamber’e: “Ya Resulullah! Muhabbet ve sevgileri bize farz olan yakınların kimlerdir?" diye soruldu. Bunun üzerine Hz. Resulullah: “Ali, Fatıma ve onların iki evladıdır.” dediler. Dolayısıyla buradan da onları sevmenin farz olduğu ortaya çıkar.

Şunu da eklemek gerekir ki, Hz. Peygamber (s.a.a) Fatıma (a.s)’ı çok seviyor ve şöyle buyuruyordu:

“Fatıma benim vücudumun bir parçasıdır; onu inciten, rahatsız eden beni incitip rahatsız etmiştir.”

Yine mütevatir olarak Hz. Muhammed (s.a.a)’in Ali, Hasan ve Hüsyin'i çok sevdiği rivayet edilmiştir. Bu sabit olunca Peygamber’in ümmetine de onları sevmek farz olur. Zira Kur’an-ı Kerim buyuruyor ki:

“(Ey Peygamber! Müslümanlara) De ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız, bana uyun ki Allah da siz sevsin...” (Âl-i İmran Sûresi: 31)

"... Ve ona (Peygamber’e) uyun ki doğru yolu bulmuş olasınız.” (A’raf Sûresi: 158)

“Onun (Peygamber'in) emrine aykırı hareket edenler, Allah’ın azabından sakınsınlar.” (Nur Sûresi: 63)

“(Ey Müslümanlar!) Andolsun ki, Allah’ın Resulü’nde sizin için uyulacak güzel bir örnek var. (O, sizin için en güzel örnektir.) ...” (Ahzab Sûresi: 21)

Buna göre, Hz. Peygamber (s.a.a)’in Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin'i sevdiği ve onlara önem verdiği için, Müslümanların da Hz. Peygamber (s.a.a)’e uyarak onları sevmesinin, onlara önem vermesinin farz olduğu anlaşılır.

Peygamber (s.a.a)’in Ehl-i Beyti’ne dua edip salâvat göndermek de, Ehl-i Beyt’in büyük bir makama sahip olduklarını gösterir. Hatta namaz kılarken bile “Teşehhüd”ün sonunda; "Allah’ım, Muhammed’e ve Muhammed’in Âline salâvat ve rahmet gönder.” şeklinde onlara dua ederek salâvat göndermek farzdır.

Bu büyük tazim ve saygı Ehl-i Beyt’ten başka hiç kimsenin hakkında bulunmamaktadır. Bütün bu zikredilenler, Peygamber (s.a.a)’in Ehl-i Beyti’ni sevmenin farz olduğunu göstermektedir.

İmam Şafiî bir şiirinde şöyle diyor:

“Ey yolcu! Mina kumluğunda biraz dur; seher vakti hacılar Mina’ya akın yaptıklarında, büyük bir ırmak gibi coşup gittiklerinde, Hif’in[9] sakinlerine ve ayaktakilere seslen; onlara de ki: Eğer Muhemmed’in Ehl-i Beyti’ni sevmek rafizilik ise (dini terketmkse), öyleyse bütün insanlar ve cinler tanık olsunlar, ben rafiziyim."[10]

Taberî, İbn-i Abbas’tan naklettiği bir hadiste şöyle diyor:

“Meveddet Ayeti nazil olduğunda Müslümanlar Resulullah’a: “Muhabbeti ve sevgisi bize farz olan akrabaların kimlerdir ya Resulullah?” diye sordular. Resulullah (s.a.a): “Ali, Fatıma ve onların iki evladıdır." diye buyurdular."

Bu hadisi, Ahmd b. Hanbel de, Menakıb adlı kitabında nakletmiştir.[11]

İbn-i Münzir, İbn-i Ebî Hatem, İbn-i Merdeveyh ve Taberanî (Mu’cem-i Kebir’de) İbn-i Abbas'tan şöyle naklediyorlar:

"Meveddet Ayeti nazil olunca Müslümanlar: “Ya Resulullah! Muhabbet ve sevgileri bizlere farz olan yakınların kimlerdir?" diye sordular. Resulullah (s.a.a): “Ali, Fatıma ve onların iki evladıdır.” diye buyurdular."[12]

Yine Mu’cem-i Kebir adlı kitapta sahih olarak İmam Hasan b. Ali (a.s)'dan nakledilmiştir ki: "Hz. Ali (a.s), bir gün halka hutbe okuyarak şöyle buyurdu:

“Ben, Allah’ın: “De ki: Tebliğime karşılık bir ücret istemiyorum; istediğim, ancak yakınlarıma sevgidir.” buyurarak sevgi ve muhabbetlerini taşımayı Müslümanlara farz kıldığı Ehl-i Beyt’tenim.”

Kur’an-ı Kerim, Tathir Ayeti'nde, Ehl-i Beyt’in bütün pislik, kötülük ve günahlardan pak ve temiz olduğunu ispat etmiş, böylece onların ne kadar değerli olduklarını ve İslâm ümmetinin hayatında ne kadar büyük bir role sahip olduklarını açıklamıştır. Bundan dolayı da muhabbet ve sevgileri farz kılınmıştır. Kur’an’ın, onlara sevgi ve muhabbet beslemeyi farz kılmasından maksadı, yalnızca duygusal bir irtibat ve kalbî bir muhabbet değildir. Zira, insanın sadece içinde bulunup, vicdanında yaşayan, ama amellerinde herhangi bir etkisi olmayan muhabbet ve sevginin bir faydası yoktur. Hz. Peygamber (s.a.a)’in yakınlarına gerçek sevgi ve muhabbet, ancak onlara tabi olmak, onların yolunda hareket etmek, onların söz ve amellerine uymak ve onları ümmetin hakikî önderleri ve imamları olarak kabul etmekle olur.

Kur’an-ı Kerim, Hz. Peygamber (s.a.a)’in, ümmetine: “Ben sizden peygamberlik ve Allah’ın ahkâmını tebliğ etme yolunda çektiğim zhametler ve zorluklara karşılık Ehl-i Beytimi ve yakınlarımı sevmekten başka hiçbir ücret istemiyorum.” demesini emrederken, gerçekte, ümmetin takip edeceği doğru yolu, inançlarını ve şeriatın hükümlerini öğrenmekte kime başvuracaklarını göstermektedir. Kur’an-ı Kerim, bu vesileyle ümmeti Ehl-i Beyt’in yoluna sevk etmek istemiştir.

Eğer Ehl-i Beyt’in yolu, doğru yol olmasaydı ve onlar ümmeti hidayet etmek için yetersiz olsalardı, hiçbir zaman böyle bir ayet nazil olmaz ve Peygamber (s.a.a), zahmetlerinin karşısında, Ehl-i Beytini sevmeyi ümmetinden istemezdi.

Bütün bunlardan şu neticeyi elde ediyoruz: Kur’an’ın bu ayeti, bizim Ehl-i Beyt’in yolunda gidip her şeyde onlara uymamızın gerekli olduğunu bildirmektedir. Zira o büyük insanların pak, tertemiz ve her yönden doğru bir şahsiyete sahip oldukları herkesçe bilinmektedir. Kur’an-ı Kerim, bu ve bunun gibi ayetlerle, Ehl-i Beyt’in yolunu tutmak ve İslâm’ı onlardan öğrenmek için ümmete güvence vermektedir.

Bu ayet-i kerime ve Hz. Peygamber (s.a.a)’den bu mübarek ayetle ilgili olarak nakledilen hadisler, Ehl-i Beyt’in muhabbetini her Müslümanın kalbine yerleştirmekte ve Müslümanların Ehl-i Beyt hakkında ne şekilde düşünmeleri gerektiğini, onların düşmanlarına ve dostlarına nasıl davranmaları gerektiğini, Ehl-i Beyt’in fıkıh, tefsir, düşünce ve inanç alanındaki açıklamaları, onların dinî ve siyasî önderlikleri karşısında vazifelerinin ne olduğunu açıklamaktadır.

3- Mübahele Ayeti
“(Ey Peygamber!) Sana gelen bilgiden sonra, kim seninle bu hususta tartışacak olursa, de ki: Gelin, çocuklarımızı ve çocuklarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım, sonra Allah’ın lânetini yalancıların üzerine kılalım.”

(Âl-i İmran Sûresi: 61)

Tarihçiler ve müfessirler, İslâm tarihinde meydana gelen çok önemli bir olayı nakletmişlerdir ki, bu olay, Hz. Peygamber (s.a.a)'in Ehl-i Beyti’nin (Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin) Allah (c.c) katında olan değerlerini ve Müslümanların arasında olan makamlarını açıkça ortaya koymuştur.

“Mübahele” olarak anılan bu olayı tarihçiler, müfessirler ve raviler şöyle nakletmişlerdir:

“Hıristiyan olan Necran kabilesinden bir heyet,[13] Hz. Muhammed (s.a.a)’in yanına gelip onun peygamberliği hakkında bahsedip delil isteyince, Allah-u Teala bu ayet-i kerimeyi nazil ederek Hz. Peygamber'e; Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’i -Allah’ın selâmı onların üzerine olsun- yanına alıp çöle çıkmasını, Hıristiyanlara da kendi hanım ve çocuklarıyla birlikte çöle çıkmalarını, sonra da Allah’tan yalancıların üzerine lânet ve cezasını indirmesi için dua etmelerini emretti."

Zemahşerî, Keşşaf adlı tefsirinde şöyle yazıyor:

“Hz. Peygamber (s.a.a), Necran Hıristiyanlarını mübahele[14] etmeye çağırdığı zaman dediler ki: “Müsaade edin, dönüp bu konuda biraz düşünelim. Kendi aralarında toplanıp konuştukları zaman, fikir sahipleri olan Akıb'e dönerek: “Ey Mesih'in kulu! Senin görüşün nedir?" diye sordular. O da şöyle dedi: “Ey Hıristiyan Cemaati! Andolsun Allah’a ki, siz Muhammed’in Allah tarafından gönderilen bir peygamber olduğunu ve O'ndan hak bir kitap getirmiş olduğunu biliyorsunuz. Allah’a andolsun ki, peygamberi ile mübahele eden hiçbir ümmetin büyükleri diri kalmamış ve küçükleri de büyümemiştir. Eğer onunla mübahele ederseniz, gerçekten hepimiz helâk oluruz. Bununla beraber yine de kendi dininizin üzerinde kalmak isterseniz, bu şahısla (Muhammed’le) vedalaşın ve kendi diyarınıza dönün." Bu arada Hz. Peygamber (s.a.a), Hz. Hüseyin'i kucağına almış, Hz. Hasan'ın elinden tutmuş, peşi sıra Hz. Fatıma ve onun peşi sıra da Hz. Ali olduğu halde geldi ve: “Ben dua ettiğim zaman siz de amin deyin.” diye buyurdular.

Necran papazı bu manzarayı görünce, Hıristiyanlara dönerek şöyle dedi:

“Ey Hıristiyan topluluğu! Ben öyle simalar görüyorum ki, Allah bir dağı onların hürmetine yerinden koparmak istese, koparır. Onlarla mübahele etmeyin. Eğer mübahele ederseniz, helâk olursunuz ve kıyamet gününe kadar yeryüzünde bir Hıristiyan kalmaz. Bunun üzerine Hıristiyanlar, Hz. Peygamber (s.a.a)'e dediler ki: “Ey Ebe’l-Kasım! Biz seninle mübahele etmemeye karar verdik; sen kendi dininde kal, biz de kendi dinimizde.”

Hz. Peygamber (s.a.a) de şöyle buyurdu: “Eğer mübahele etmiyorsanız, öyleyse İslâm dinini kabul edin ve Müslüman olun ki, Müslümanların menfaat ve zararlarına ortak olasınız.” Hıristiyanlar bunu kabul etmeyince, Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Öyleyse sizinle savaşacağım.” Onlar şöyle dediler: “Bizim Arap milleti ile savaşmaya gücümüz yoktur. Fakat seninle bir anlaşma yapmaya hazırız. Eğer bizimle savaşmaz, bizi korkutmaz ve bizi kendi dinimizden döndürmezseniz, her yıl size iki bin tane elbise veririz. Bunların yarısını safer ayında ve yarısını da recep ayında veririz. Bundan başka, bir de demirden dokunan otuz adet zırh veririz.” Peygamber (s.a.a) de buna razı oldu ve daha sonra şöyle buyurdu:

“Canım elinde olan Allah’a andolsun ki, Necran ehlinin helâk olma vakti gelip çatmıştı. Eğer onlar mübahele etmiş olsalardı, şüphesiz ki suret değişip maymun ve domuz olacaklardı ve bu sahra onlar için ateşten bir cehenneme dönecekti. Hatta ağaçların üstündeki kuşlar da dahil olmak üzere Necran ehlinin hepsi helâk olacaktı ve bir yıl bile geçmeden bütün Hıristiyanlar yok olup gideceklerdi.”

Zemahşerî, bu olayı naklettikten sonra, Mübahele Ayeti'nin tefsiriyle ilgili olarak Ehl-i Beyt’in büyüklüğü hakkında Aişe’den rivayet ettiği bir hadis ile Ehl-i Beyt’in makamını açıklıyor ve şöyle diyor:
“Allah-u Teala bu ayette, onları 'kendimiz' diye tabir edilen kimseden de önce zikretmiştir ki, onların Allah katındaki özel makamlarını ve yakınlık derecelerini açıkça bildirsin. Bu ayet, 'Ashab-ı Kisa'nın[15] fazilet ve üstünlüğüne en büyük ve en güçlü bir delildir.

Aynı zamanda bu olay, Hz. Resulullah'ın nübüvvetinin doğruluğuna da güzel bir delildir. Zira ister dost olsun, ister düşman, hiçbir şahıs, Hıristiyanların, Hz. Peygamber (s.a.a)'in mübahele isteğini kabul ettiklerini nakletmemiştir."[16]

İman ordusuyla şirk ordusunun karşı karşıya geldiği bu olayda sadece bunların öne çıkması, onların hidayet önderleri, ümmetin seçkinleri, ileri gelenleri ve ümmet içinde duları geri dönmeyen, sözleri yalanlanmayan en temiz ve en kutsal kişiler olduklarını göstermektedir.

İşte buradan şunu anlıyoruz: Ehl-i Beyt’ten gelen fikirler, hükümler, hadisler, tefsirler ve hidayetler, tertemiz bir kaynaktan sadır olduğu için hak ve güvenilirdir; sözleri, amelleri ve yollarının doğruluğunda hiçbir kuşku bulunmayan şahıslar, onlardır.

Kur’an-ı Kerim, Ehl-i Beyt ile İslâm düşmanlarına meydan okuyup, lânet ve azabın, onlardan yüz çeviren düşmanların üzerine kılınmasını istemiştir. Eğer Ehl-i Beyt (a.s)'ın sözleri, amelleri ve yollarının doğruluğu kesin olmasaydı, hiçbir zaman Allah-u Teala böyle bir şeref ve makamı onlara vermezdi ve Kur’an-ı Kerim onlardan bu şekilde söz etmezdi.

Ehl-i Sünnet'in büyük müfessirlerinden Fahr-i Razî de, Tefsir-i Kebir adlı eserinde Zemahşerî'nin naklettiği rivayeti aynen nakletmiş ve söz konusu ayetin tefsirinde Zemahşerî’nin sözlerine katılarak şunu da eklemiştir: “Bil ki, bu hadisin doğru olduğuna tefsir ve hadis ehli ittifak ve icma etmişlerdir.”[17]

Merhum Allame Tabatabaî, Tefsir'ul-Mizan'da, Peygamber (s.a.a)’in, Allah Teala’nın emriyle Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin'i yanına alarak düşmanlarla mübahele etmek istediğini söyledikten sonra aynen şunları yazıyor:

“Hadis alimlerinin hepsi, bu rivayeti nakletmiş ve kabul etmişlerdir. Sahih-i Müslim, Sahih-i Tirmizî ve diğer meşhur hadis yazarları da, onu kendi kitaplarında kaydetmişlerdir. Tarihçiler de, bu olayı onaylamışlardır. Mufessirler de, bu olayı hiçbir şüphe ve itiraz etmeden kendi tefsirlerinde anlatmışlardır. Bunlar arasında Taberî, Ebu'l-Fida, İbn-i Kesir, Suyutî ve diğerleri gibi hadis ve tarih alanında meşhur olan alimler de yer alırlar."

Görüldüğü üzere, müfessirler bu şekilde Ehl-i Beyt'in kimler olduğu ve onları sevmenin ümmete farz olduğu hakkında icma etmişlerdir.

Böylece, daha önce zikredilen iki ayette Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin'den ibaret olan Ehl-i Beyt’in pak ve tertemiz olduklarını ve bundan dolayı da sevgilerinin herkese farz olduğunu bildiriliyor; bu ayette de Hz. Resulullah (s.a.a)'a, onlar vasıtasıyla düşmanlarla mübahele etmesi emredilerek onların yüce ve mukaddes makamları beyan ediliyor. Eğer Ehl-i Beyt’in Allah yanında seçkin ve özel bir yeri olmasaydı, Yüce Allah asla Peygamber’ine, onlarla Allah’ın düşmanlarıyla mübahele etmesini ve onları vasıta kılarak azap ve lânetin yalancıların üzerine nazil olmasını istemesini emretmezdi.

Bu ayette dakik edebî incelikler de vardır ki, onlara da dikkat etmek gerekir. Mesela; ayet-i kerimede “çocuklarımız, kadınlarımız ve kendilerimiz” denilerek Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin (a.s) Hz. Peygamber'e izafe edilmiştir.

Eğer bu olay pratikte gerçekleşmez ve Hz. Peygamber (s.a.a) amelî olarak isimlerini zikrettiğimiz o mukaddes zatlarla mübaheleye çıkmasaydı, bu sözlerle başka şahısların akla gelmesi mümkündü. Mesela; “kadınlarımız” kelimesiyle Hz. Fatıma (a.s) ve Peygamber (s.a.a)'in diğer kızları ve “kendilerimiz” kelimesiyle de yalnızca Peygamber (s.a.a)’in kendisi anlaşılabilirdi. Ancak Peygamber-i Ekrem’in başkalarını değil de bu dört şahsiyeti mübahele için kendisiyle götürmesi, bize şunu bildirmektedir: Bu ümmetin kadınlarının en seçkini ve onların örneği, Hz. Fatıma (a.s)’dır ve ümmetin evlatlarının en seçkini, Hz. Hasan (a.s) ile Hz. Hüseyin (a.s)'dir ve Kur’an-ı Kerim onları Peygamber’in evlatları olarak kabul etmiştir. “Kendilerimiz” kelimesiyle de Kur’an-ı Kerim, Hz. Ali'yi Peygamber'in kendi canı sayılacak bir makama sahip olduğunu açıklamıştır.

4- Salâvat (Salât) Ayeti
“Şüphe yok ki Allah ve melekleri Peygamber’e salât (rahmet) ederler. Ey inananlar, siz de ona salât edin ve tam teslimiyetle ona selâm verin.”

(Ahzap Sûresi: 56)

Daha önce zikrettiğimiz ayetler, Ehl-i Beyt (a.s)’ın pak ve tertemiz olduğunu, onları sevmenin farz olduğunu ve onların Hz. Peygamber'in Ehl-i Beyti olduğunu açıklamıştır. Kur’an müfessirleri de, Hz. Peygamber'in hadislerinden faydalanarak Ehl-i Beyt (a.s)'ın kimler olduğunu isimleriyle belirlemiş, onların “Hz. Ali (a.s), Hz. Fatıma (a.s), Hz. Hasan (a.s), Hz. Hüseyin (a.s)" olduklarını açıklığa kavuşturmuşlardır.

Bu ayet ise, Hz. Peygamber (s.a.a)'e ve Ehl-i Beyti (a.s)'a salât ve selâm göndermeyi emrediyor ve bunu yalnızca onlara mahsus kılıyor, onlardan başkalarına değil. Böylece ümmetin, onların rehberlik liyakatlerini kavrayabilmeleri için, onların makam ve değerlerini çok ince ve zarif bir şekilde ortaya koyuyor.

Fahr-i Razî, Tefsir-i Kebir'inde bu mübarek ayetin tefsiriyle ilgili olarak Hz. Peygamber (s.a.a)’den şu hadisi nakeldiyor: “Hz. Peygamber (s.a.a)'den: “Ya Resulallah! Sana ne şekilde salâvat getirelim?” diye soruldu. Hazret, bana şöyle salâvat getirin buyurdu: “Allah’ım, Muhammed’e ve Muhammed’in Ehl-i Beyti’ne salât (rahmet) et, nasıl ki İbrahim’e ve İbrahim’in Ehl-i Beyt’ine salât ettin; Muhammed’e ve Muhammed’in Ehl-i Beyt’ine bereket ver, nasıl ki İbrahim’e ve İbrahim’in Ehl-i Beyt’ine bereket verdin. Şüphesiz, sen beğenilmişsin, yücesin.”

Fahr-i Razî, bu hadisi nakletmeden önce söz konusu ayeti tefsir ederken şunları söylüyor:

“Bu ayet, Şafiî’nin sözüne delildir; zira emir farza delalet eder. O halde Hz. Peygamber (s.a.a)’e salâvat getirmek farzdır. Teşehhüdün dışında salâvat getirmenin farz olmadığına göre, Şafiî’nin de dediği gibi teşehhütte salâvat getirmek farzdır."[18]

Daha sonra şöyle devam ediyor:

“Eğer "Allah ve melekleri Peygamber’e salât ediyorlarsa, artık bizim salâvat getirmemize ne gerek var?” diye sorulursa, deriz ki: “Hz. Peygamber'e salâvat getirmek, onun salâvata ihtiyacı olduğu için değildir. Yoksa Allah’ın salâtından sonra meleklerin salâvatına da ihtiyacı kalmazdı. Salâvat, Peygamber'e karşı bizden taraf bir tazim ve saygıdır. Bu vesile ile sevap kazanabiliyoruz. İşte bunun içindir ki, Hz. Peygamber (s.a.a) buyuruyor: “Kim bana bir defa salâvat getirirse, Allah da ona on defa salât eder.”

Suyutî de, ed-Dürü’ül-Mensur adlı tefsirinde şöyle yazıyor:

“Abdurrezzak, İbn-i Ebî Şeybe, Ahmed, Abd b. Hamid, Buharî, Müslim, Ebu Davud, Tirmizî, Nesaî, İbn-i Mace ve İbn-i Merdeveyh, Ka’b bin Umre’den şöyle nakletmişlerdir: “Bir gün adamın biri, Hz. Peygamber'e: “Ya Resulallah! Sana selâm vermenin usulünü öğrendik, bize sana salâvat getirmenin şeklini de öğretir misin?” diye arzetti. Hz. Peygamber şöyle buyurdu: “De ki: Allah’ım, Muhammed'e ve Muhammed’in Ehl-i Beyti’ne salât (rahmet) et, nasıl ki İbrahim'e ve İbrahim'in soyuna salât ettin. Gerçekten sen övgü ve izzet sahibisin.”

Suyutî, bu rivayetten başka on sekiz hadis daha nakletmiştir ki hepsi, Hz. Peygamber (s.a.a)’in Ehl-i Beyti’nin de salâvatlarda o Hazretle birlikte zikredilmesi gerektiğini belirtiyor. Bu hadisleri, muhaddisler, İbn-i Abbas, Talha, Ebu Said Hudrî, Ebu Hureyre, Ebu Mes’ud Ensarî, İbn-i Mes’ud, Ka’b bin Umre ve Ali (a.s) gibi sahabilerden nakletmişlerdir.

Aynı kaynakta yine şöyle deniliyor:

“Ahmed ve Tirmizî, Hasan b. Ali (a.s)’dan nakletmişler ki, Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur:

“Cimri, benim ismim yanında anıldığı zaman, bana salâvat getirmeyen kimsedir.”[19]

Bunlardan başka İslâm fakihleri, namazın teşehhüdünde Muhammed’e ve onun Âli’ne (Ehl-i Beyti’ne) salâvat getirmeyi ve Peygamber'in isminin yanında Ehl-i Beyti’nin de isminin anılmasını farz bilmişlerdir.[20]

Bu ayetin mana ve tefsiri üzerinde düşünen herkes, bu hükmün, yani salâtın farz edilmesinin, Hz. Peygamber'in Ehl-i Beyti’ne ta’zim ve saygıyı ifade ettiğini anlar. O Ehl-i Beyt ki, Allah onlardan bütün kötülükleri uzaklaştırarak onları tertemiz kılmıştır ki, ümmet onlara uyup, onların yolundan hareket ederek fitne ve ihtilaflardan korunabilsin.

Evet; kendilerine salâvat getirmeden namazın sahih olmayacağı bu yüce zatlar, ümmetin imamlarıdırlar. Eğer onların yolu doğru yol olmasaydı, onlara uymak hata olsaydı, söz ve amelleri sağlam olmasaydı, Allah-u Tebarek ve Teala, asla Müslümanlara, onları sevmeyi ve her namazda onlara salâvat getirmeyi emretmezdi. Her gün beş vakit farz namazlarda, Peygamber (s.a.a.)'in yanında Ehl-i Beyt (a.s)'a da salâvat getirmenin farz olması, kıyamet gününe kadar Müslümanların dikkatini Ehl-i Beyt (a.s)’ın Allah'ın indindeki yüce makamlarına çekmek ve onlara uymanın, onların yolunda hareket etmenin gerekliliğini anlatmak için değil de ne içindir?!

5- İnsan (Dehr) Sûresi
"Şüphesiz ki iyiler, karışımı kâfur olan bir kadehten içerler. Bir kaynak ki, Allah’ın kulları ondan içerler ve onu fışkırtarak akıtırlar. Onlar, adaklarını yerine getirirler ve şerri (kötülüğü) yaygın olan bir günden korkarlar. Kendi canları çektiği halde, yemeği yoksula, yetime ve esire yedirirler. “Biz size, ancak Allah rızası için yediriyoruz; sizden ne bir karşılık istiyoruz, ne de bir teşekkür. Biz, asık suratlı, sert bir günden dolayı Rabbimizden korkuyoruz.” Böylece Allah, onları o günün şerrinden korumuş ve onları bir parlaklığa ve bir sevince kavuşturmuştur. Sabretmelerine karşılık da, onları cennetle ve ipekle ödüllendirmiştir. Orada tahtlar üzerine yaslanmış olarak bulunurlar. Ne yakıcı bir sıcak görürler orada, ne de dondurucu bir soğuk. (Cennet ağaçlarının) Gölgeleri üzerlerine sarkmış ve (meyvelerinin) devşirilmesi kolaylaştırıldıkça kolaylaştırılmış. Çevrelerinde gümüşten kaplar ve billûr kupalar dolaştırılır. Gümüşten billûrlar ki, belli bir ölçüde belirlemişlerdir onları. Orada onlara bir kadeh içirilir ki, karışımı zencefildir. Oradaki bir pınardan ki, "Selsebil" olarak adlandırılır. Çevrelerinde ölümsüz gençler dolaşır durur. Onları gördüğünde, saçılmış inciler sanırsın. Nereye baksan, bir nimet ve büyük bir mülk görürsün. Üzerlerinde ipekten ince ve kalın yeşil elbiseler vardır; gümüşten bileziklerle de bezenmişlerdir. Rableri onlara tertemiz bir içki içirmiştir. Bu, sizin için bir mükâfattır ve gayretiniz karşılığını bulmuştur."

(İnsan Sûresi: 5-22)

Hiç kuşkusuz, bu ayetlerde cennet ile müjdelenen Ehl-i Beyt’tir. Onlara uyan ve onların yolunda hareket eden kimseler de onlarla birlikte mahşur olur.

Zemahşerî, bu ayetlerin tefsirinde şöyle diyor:

“İbn-i Abbas (r.a) nakletmiştir: “Bir gün Hasan ve Hüseyin hasta olmuşlardı. Hz. Peygamber (s.a.a) ashaptan bir grup ile birlikte onları görmeye gittiler. Bu ziyaret esnasında: “Ey Ebe'l-Hasan, çocuklarının şifası için bir adak ada." buyurdular. Ali (a.s), Fatıma (a.s) ve hizmetçileri Fizze, her üçü, "Hasan ve Hüseyin (a.s) şifa bulurlarsa, üç gün oruç tutacağız." diye nezrettiler. Hasan ve Hüseyin (a.s) şifa buldular. Fakat o günlerde evlerinde yiyecek herhangi bir şey yoktu. Ali (a.s), Şem’un isimli bir Yahudiden üç sa' miktarında arpa borç aldı. Hz. Fatıma (a.s) onun bir sa'ını öğütüp kendi sayılarınca beş adet ekmek pişirdi. Onları iftar vakti yemek için önlerine koydukları sırada, bir dilenci kapının önünde durup şöyle seslendi: “Selâm olsun size Ey Muhammed’in Ehl-i Beyt'i! Ben bir fakirim; bana yiyecek verin, Allah size cennet sofralarından yedirsin." Bunun üzerine, hepsi fedakârlık edip ekmeklerini dilenciye verdiler ve kendileri suyla iftar edip o geceyi öylece sabahladılar. Ertesi gün yine oruç tuttular. Akşam vakti sofra başına oturup iftar edecekleri sırada, bu sefer bir yetim kapıya gelip yiyecek istedi. Onlar da ekmeklerini ona verdiler ve o gün de aç kaldılar. Üçüncü gün iftar vakti bir esir gelip yiyecek istedi. Onlar da iftarlıklarını ona verdiler. Ertesi gün Hz. Ali (a.s), Hasan ve Hüseyin (a.s)’ın ellerinden tutup Hz. Peygamber (s.a.a)'in huzuruna geldiler. Hz. Peygamber, onları açlıktan titrer halde görünce şöyle buyurdu: “Sizi bu halde görmek bana çok ağır geliyor.” Daha sonra onlarla beraber Fatıma (a.s)'ın evine geldiler. Hz. Peygamber kızı Fatıma (a.s)'ı mihrabında açlıktan karnı vücuduna yapışmış ve gözleri çukurlaşmış bir halde gördü. Bu manzara, Peygamber'i çok üzdü. Bu sırada Cebrail (a.s) nazil oldu ve: “Ey Muhammed! Allah böyle Ehl-i Beyt'ten dolayı seni müjdeliyor.” dedi ve İnsan Sûresini Peygamber (s.a.a)’e okudu."[21]

Bu husustaki hadislerin ifadelerinde biraz değişiklik olmasına rağmen hepsi, bu ayetlerin, Ali (a.s), Fatıma (a.s) Hasan (a.s) ve Hüseyin (a.s)'ın hakkında nazil olduğunu açıkça ortaya koymaktadırlar. Ehl-i Beyt İmamlarından da bu hususta birçok hadis nakledilmiştir.

Bu ayetler, Ehl-i Beyt (a.s)'ın, Allah’ın “ebrar=iyiler" olarak nitelendirdiği kulları olduğunu bildirmekte ve onları cennetle müjdelemektedir.

Özel Olarak Hz. Ali (a.s) Hakkında İnen Ayetler
Çocukluk zamanından Hz. Peygamber (s.a.a)'in evinde ve onun gözetimi ve eğitimi altında büyüyüp gelişen, onun ahlakıyla ahlaklanan, daha on yaşındayken Peygamber'e iman ederek onu tasdik eden, ona uyan, daha sonralar da Bedir, Uhud, Huneyn, Ahzap, Hayber, Zat'us-Selasil ve İslâm ordusunun zafere ulaştığı bütün savaşlarda onun kahraman askeri ve yiğit kumandanı olan Hz. İmam Ali (a.s) hakkında Kur’an-ı Kerim’de birçok ayet nazil olmuştur.

Kur’an ayetlerinin nazil olma sebepleriyle iligili bir araştırma yaparsak, tüm Ehl-i Beyt (a.s) hakkında inen ayetlerin dışında, özel olarak Müminlerin Emiri Hz. İmam Ali (a.s) hakkında, kendisinin faziletlerinden bahseden birçok ayetin inmiş olduğunu göreceğiz. Bu ayetleri şöyle tasnif etmek mümkündür:

a) Cesareti, kahramanlığı ve Allah yolunda fedakârlığıyla ilgili ayetler.

b) Düşmanların zulüm ve alaylarına karşı sabrını, direncini anlatan ayetler.

c) Takvası, ameli, başkalarına iyilik ve ihsanı ve müminler üzerindeki velâyetinden söz eden ayetler.

Biz bu ayetlerden bazılarını örnek olarak zikredeceğiz:

1- Velâyet Ayeti
“Sizin veliniz, ancak Allah, O'nun Resulü ve namaz kılarken rüku halinde zekat veren müminlerdir. Kim Allah’ı, O'nun Resulü'nü ve sözü edilen müminleri veli edinirse, hiç şüphesiz, galip gelecek olanlar, Allah’ın taraftarlarıdır."

(Maide Sûresi: 55-56)

Zemahşerî, Keşşaf adlı tefsirinde şöyle diyor:

“Bu ayet Ali -kerremellahu vecheh- hakkında nazil olmuştur. Hz. Ali namazda, rüku halindeyken bir dilenci ondan yardım istemiş, o da küçük parmağında olan yüzüğünü ona vermiştir. Açıktır ki, namaz halinde yüzüğü parmağından çıkarıp vermesi, namazına zarar verecek derecede çok bir işi gerektirmemektedir. Eğer birisi; "Bu ayette zamir çoğul olarak kullanılmıştır. O halde, bu ayet nasıl yalnızca Hz. Ali’ye mahsus olabilir?" derse, cevabında deriz ki: “Bu ayetin tek bir kişinin hakkında nazil olmasına rağmen ondaki zamirin çoğul olarak kullanılması, başkalarını da bu gibi amellere teşvik etmek, fakirlere yardım etme ve ihsanda bulunma konusunda müminlerde rağbet oluşturmak içindir.”[22]

Vahidî de, Esbab'ün-Nüzul adlı kitabında, bu ayetin nazil olma sebebini şöyle açıklıyor: “Bu ayetin sonu, Ali b. Ebî Talip (a.s) hakkındadır. Zira o, namazının rükuunda yüzüğünü fakire bağışlamıştır.”[23]

Bu ayetin Hz. Ali (a.s) hakkında nazil olduğu, diğer birçok tefsir ve hadis kitabında da zikredilmiştir. Biz, sözün çok fazla uzamaması için onların hepsini nakletmekten vazgeçtik.

2- Tebliğ Ayeti
“Ey Peygamber, Rabbinden sana indirilen emri insanlara ilet. Eğer yapmazsan, O'nun elçiliğini yerine getirmemiş olursun. Allah seni insanlardan korur..."[24]

(Maide Sûresi: 67)

"Tebliğ Ayeti" diye bilinen bu ayet-i kerime, Hz. Peygamber (s.a.a), son haccı olan Veda Haccı'ndan Medine’ye döndüğü zaman, zilhicce ayının on sekizinci günü Gadir-i Hum'da nazil oldu.[25] Peygamber (s.a.a), Cuhfe'ye[26] vardıklarında “Gadir-i Hum” denilen yerde durdular[27] ve geride kalanlar kendilerine ulaşıncaya, önde gidenler de geriye dönünceye kadar orada beklediler.[28] Ashabını oradaki ağaçların altında dağınık bir şekilde oturmaktan nehyettiler ve bazılarını da o ağaçların altındaki dikenleri temizlemeye gönderdiler.[29] Daha sonra halkı namaz kılmaya davet ederek şiddetli sıcağın altında öğle namazını kıldılar. Sonra ayağa kalkıp hutbe okuyarak Allah’a hamd ve sena ettikten ve halka vaaz ve nasihatte bulunduktan sonra şöyle buyurdular:

“Benim Allah tarafından davet edilip de icabet etme zamanın yaklaşmıştır. Şüphesiz ki, ben de sorumluyum, siz de sorumlusunuzdur. Öyleyse şimdi siz ne diyorsunuz?”

Müslümanlar şöyle dediler: “Biz şahadet ediyoruz ki, sen Allah’ın emirlerini ve İslâm’ın hükümlerini insanlara tebliğ ettin; nasihat ve öğütte bulundun. Allah seni hayırla mükâfatlandırsın.”

Sonra Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdular:

“Siz, Allah’tan başka bir ilah olmadığına, Muhammed'in O'nun kulu ve elçisi olduğuna, cennet ve cehennemin hak olduğuna şahadet ediyor musunuz?"

“Bütün bunlara şahadet ediyoruz." dediler.

Hz. Peygamber (s.a.a.): “Allah'ım, sen şahit ol.” buyurdular ve: “Acaba (benim söylediklerimi) iştiyor musunuz?” diye sordular.

“Evet işitiyoruz.” dediler.

O zaman şöyle buyurdular:

“Ey insanlar! Ben sizden önce (Kevser Havuzu başında) hazır olacağım ve siz havuz başında benim yanıma geleceksiniz. O havuzun genişliği, Busra[30] ile San’a arası kadardır. O havuzda, gökteki yıldızlar kadar gümüş kadehler vardır. Orada, ben iki değerli ve kıymetli emanetim hakkında sizi sorguya çekeceğim. O halde onlara karşı benden sonra nasıl davranacağınıza dikkat edin."

Birisi: “Ya Resulullah! O iki değerli emanetin nedir?” diye sordu.

Resulullah (s.a.a) şöyle buyurdular:

“Onlardan biri, Allah’ın kitabı Kur’an’dır ki, onun bir ucu Allah’ın elinde, bir ucu da sizin elinizdedir; ona sarılın ve ondan asla ayrılmayın. Diğeri de, benim öz akrabalarımdan olan Ehl-i Beytimdir. Latif ve Habir olan Allah bana bildirmiştir ki, o ikisi havuzun başında bana ulaşıncaya kadar asla birbirlerinden ayrılmayacaklar. Ben de Rabbimden onlar için bunu istedim. Öyleyse ey insanlar, onlardan öne geçmeyin, yoksa helâk olursunuz; onlardan geri de kalmayın, yoksa yine helâk olursunuz; onlara bir şey öğretmeye de kalkışmayın; çünkü onlar sizden çok daha bilgilidirler."[31]

Sonra şöyle buyurdular:

“Acaba benim müminlere karşı onların kendilerinden daha evla olduğumu bilmiyor musunuz?”

“Evet, biliyoruz ya Resulullah!” dediler.

Daha sonra şöyle buyurdular:

“Acaba benim her mümine karşı kendisinden daha evla olduğumu bilmiyor musunuz veya buna tanıklık etmiyor musunuz?”

“Evet, buna tanıklık ediyoruz ya Resulullah!”[32]

Sonra Ali b. Ebî Talib'in (a.s) elinden tutup yukarıya kaldırdı. Öyle ki her ikisinin koltuk altlarının beyazlığı göründü.[33] Sonra şöyle buyurdular:

“Ey insanlar! Allah benim mevlâmdır, ben de sizin mevlânızım[34] ve ben kimin mevlâsı isem, Ali de onun mevlâsıdır. Allah’ım, onu seveni sev, ona düşman olana düşman ol,[35] ona yardım edene yardım et, onu yalnız bırakanı yalnız bırak,[36] onu seveni sev, ona buğzedene buğzet."[37]

Sonra şöyle buyurdular: "Allah'ım, şahit ol!"[38]

Hz. Peygamber (s.a.a) ile Hz. Ali (a.s) henüz birbirlerinden ayrılmamışlardı ki, Allah (c.c) tarafından şu ayet nazil oldu:

“Bugün dininizi size kâmil ettim, size verdiğim nimetimi tamamladım ve İslâm’ı size din olarak beğendim."

(Maide Suersi: 3)

Bunun [RS1] üzerine Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdular:

"Allahu Ekber! Dini kâmil ettiği, nimeti tamamladığı, benim peygamberliğime ve Ali’nin velâyet ve imametine razı olduğu için Allah'ı ulularım.”[39]

Yüce Allah'ın kendilerinden her türlü pisliği giderdiği bu temiz soyun yüceliği, büyüklüğü ve üstün makamlarından bahseden birçok ayet daha vardır ki, onların hepsine değinmek sözün uzamasına yol açar. Bu yüzden bu ayetleri geniş bir şekilde incelemek isteyenler tefsir, menakıb, hadis ve tarih kitaplarına müracaat edebilirler.

Biz burada, yine özel olarak Hz. Ali (a.s)'ın hakkında inen ayetlerden birkaçına daha işaret etmekle yetiniyoruz:

1- “(Ey Peygamber!) Sen ancak bir uyarıcısın ve her topluluk için bir hidayet önderi vardır.”

(Ra’d Sûresi: 7)

Şöyle rivayet edilmiştir: Hz. Peygamber (s.a.a) elini göğsüne koyup şöyle buyurdu: “Benim vazifem uyarıp korkutmaktır, ve her kavmin bir hidayet önderi vardır.” Sora Hz. Ali (a.s)’a işaret ederek şöyle buyurdu: “Hidayet önderi sensin ya Ali! Benden sonra hidayet arayanlar seninle hidayeti bulacaklar.”[40]

Bu hadisi Taberî, Fahr-i Razî ve Suyutî kendi tefsirlerinde nakletmişlerdir.

2- “İman etmiş olan (mümin) kimse, yoldan çıkmış olan (fasık) kimse gibi olur mu hiç? Elbette bir olmazlar.”

(Secde Sûresi: 18)

Bu ayeti tefsir edenler, “mümin"den maksat, Hz. Ali (a.s); “fasık”tan maksat ise Velid b. Ukbe’dir, demişlerdir. [41]

3- "Acaba Rabbinden apaçık bir delile sahip bulunan, onu yine ondan bir şahit izleyen (...) kimse mi (yalanlanacak)?"

(Hûd Sûresi: 17)

Ayette zikredilen “Rabbinden apaçık bir delile sahip bulunan" kimse, Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.a); "onu izleyen şahit" ise Hz. Ali (a.s)'dır.[42]

4- “... şüphesiz ki Allah onun (Peygamber'in) dostudur, Cebrail ve müminlerin salihi de...”

(Tahrim Sûresi: 4)

Müfessirler ve hadis alimlerine göre bu ayyetteki “müminlerin salihi” olarak zikredilen kimse, Hz. Ali b. Ebî Talip (a.s)'dır.[43]

5- “Belleyip kavrayan kulak da onu bellesin.”

(Hakka Sûresi: 12)

Hz. Peygamber (s.a.a), bu ayeti okuduğunda Hz. Ali (a.s)’a bakarak şöyle buyurdu: “Allah’tan istedim ki bu belleyip kavrayan kulak senin kulağın olsun.” Hz. Ali (a.s) şöyle diyor: "(Ondan sonra) Hz. Peygamber (s.a.a)'den duyduğum hiçbir şeyi unutmadım.”

Bu hadisi Taberî kendi tefsirinde, Zemahşerî Keşşaf’ta, Suyutî ed-Dürr'ül-Mensur’da bu ayetin tefsirinde zikretmişlerdir. Hadis aşağıdaki kitaplarda da nakledilmiştir.[44]

Vahidî, Esbab'ün-Nüzul adlı kitabında Bureyd’den şöyle bir hadis naklediyor:

“Hz. Resulullah, Hz. Ali’ye hitap ederek şöyle dedi: “Allah-u Teala, seni kendime yaklaştırıp asla uzaklaştırmamamı ve sana öğretmemi emretmiştir. Senin de belleyip kavraman gerekmektedir. Hiç kuşkusuz, Allah senin belleyip kavramanı sağlayacaktır.” İşte o zaman “Belleyip kavrayan kulak da onu bellesin.” ayeti nazil oldu.”

6- “Şüphe yok ki Rahman, iman edenler ve iyi işlerde bulunanlara karşı (gönüllerde) bir sevgi bırakacaktır.”

(Meryem Sûresi: 96)

Hz. Peygamber (s.a.a), Ali (a.s)'a buyurdu: “Ya Ali, de ki: Allah'ım, benim için kendi katında bir ahit kıl ve müminlerin kalbinde bana karşı bir sevgi bırak.”

Bu hadis Zemahşerî Keşşaf'ta, Suyutî ed-Dürr'ül-Mensur'da mezkur ayetin tefsirinde nakletmişlerdir. Aynı hadis aşağıdaki kitaplarda da nakledilmiştir.[45]

7- “İman edenler ve iyi işlerde bulunanlarsa, işte onlardır yaratılmışların en hayırlıları.” (Beyyine Sûresi: 7)

Hz. Peygamber (s.a.a), Ali (a.s)’a şöyle buyurdu: “Ya Ali! Ayette sözü edilen kişiler, sen ve senin Şiilerindir."

Hadis, Taberî Tefsiri’nde nakledilmiştir. Suyutî de bu hadisi ed-Dürr'ül-Mensur'da çeşitli senetlerle naklettikten sonra şunları ekliyor: “Ne zaman Ali (a.s) gelse, Hz. Peygamber (s.a.a)’in ashabı; “İnsanların en hayırlısı geldi.” diyorlardı."

Aynı hadis, es-Savaik'ul-Muhrika, s. 96 ve Nur'ul-Ebsar, s. 70 ve 101’de de nakledilmiştir.

8- “Hacılara su dağıtmayı ve Mescid-i Haram'ı onarmayı, Allah'a ve ahiret gününe iman eden ve Allah yolunda cihad eden gibi mi saydınız?...”

(Tevbe Sûresi: 19)

Hacılara su dağıtma ve Mescid-i Haram'ı onarma işiyle uğraşanlardan maksat, Abbas ve Talha’dır. İman edenden maksat ise, Hz. Ali (a.s)'dır.[46]

Bu konuda başka ayetler de vardır. Ama biz sözün uzamaması için bu kadarıyla yetiniyoruz.





--------------------------------------------------------------------------------

[1]- Tirmizî, "Menakıb-ı Ehl-i Beyt" adlı eserinde (c. 2, s. 308) Ömer b. Ebî Seleme'den şöyle naklediyor: “Tathir Ayeti, Ümmü Seleme’nin evinde nazil olduğunda Peygamber (s.a.a); Fatıma, Hasan, Hüseyin ve Ali'yi çağırarak onların üzerine bir aba örttü ve şöyle buyurdu: “Allah'ım, bunlar benim Ehl-i Beytimdir; onlardan her çeşit pisliği ve kötülüğü gider ve onları tertemiz kıl.” O sırada Ümmü Seleme; “Ya Resulallah! Ben de onlarla birlikte miyim?” diye sordu. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Sen kendi mevkine sahipsin ve hayır üzeresin.”

[2]- Bu hadis, Gayet'ül-Meram'da Abdullah b. Ahmed b. Hanbel'den üç senet ile Ümmü Seleme’den nakledilmiştir. Aynı hadis, Salebî Tefsiri'nden de nakledilmiştir. Salebî Tefsiri'nde, İbn-i Merdeveyh ve Hatib’in de, aynı hadisi az bir ifade değişikliğiyle, Ebu Said-i Hudrî'den naklettikleri geçer. Bkz. Allame Tabatabaî, el-Mizan Tefsiri, Tathir Ayetinin tefsiri.

[3]- Bu hadisi İbn-i Cerir, İbn-i Ebî Hatem ve Taberanî, Ebu Said-i Hudrî’den nakletmişlerdir. Aynı hadisi “Gayet'ul-Meram” Salebî Tefsiri'nden naklederek şöyle diyor: “Bu hadisi Tirmizî kendi “Sünen”inde nakletmiş ve onun sahih bir hadis olduğunu vurgulamıştır. Yine bu hadisi İbn-i Cerir, İbn-i Münzir ve Hakim de doğrulamış, İbn-i Merdeveyh ve Beyhakî de kendi "Sünen"lerinde bu hadisi Ümmü Seleme’den nakletmişlerdir. Bkz. el-Mizan Tefsiri.

[4]- Bu hadisi İbn-i Merdeveyh, İbn-i Ebî Şeybe’den, Ahmed b. Hanbel’den ve Tirmizî’den nakletmiş ve hasen olduğunu söylemiştir. Taberanî’den ve Hakim’den de naklederek onların bu hadisi sahih saydıklarını kaydetmiştir. İbn-i Merdeveyh, aynı hadisi Enes’ten de nakletmiştir. Bkz. Allame Tabatabaî, el-Mizan Tefsiri, Tathir Ayetinin tefsiri.

[5]- Cami’ul-Usul, c. 9, s. 156. Bu hadisi Sahih-i Tirmizî ve Enes b. Malik’ten şöyle naklediyor: “Tathir Ayeti nazil olduğunda, Peygamber (s.a.a) ne zaman namaza gitmek isteseydi, Fatıma (a.s)’ın kapısının önünde durur ve şöyle seslenirdi: “Namaz vaktidir, ey Ehl-i Beyt! Allah yalnızca siz Ehl-i Beyt’ten her türlü kötülüğü ve pisliği gidermek istiyor.”

[6]- Fazl-u Âl’ül-Beyt, s. 21, Takıyyuddin Ahmed b. Ali Mukrizî.

[7]- Tefsir-i Kebir, Fahr-i Razî, Şûra Sûresi, 23. ayetin tefsiri.

[8]- Gayet’ul-Meram, Şûra Sûresi, 23. ayetin tefsiri.

[9]- Hîf, Mekke’de Ebu Kubeys dağının arkasında yer alan Cebel-i Esved’deki bir beyaz noktanın adıdır. Mukaddes Hîf Mescidi’nin ismi de buradan alınmıştır.

[10]- Tefsiri-i Kebir, Fahr-i Razî, Şûra Sûresi, 23. ayetin tefsiri.

[11]- Muhibbuddin Taberî, Zehair’ul-Ukba Fî Menakıb-ı Zevi’l-Kurba, s. 25.

[12]- Bu hadis aşağıdaki kaynaklarda biraz farkla nakledilmiştir: Suyutî, İhya’ül-Meyt Bi Fezail-i Ehl’il-Beyt, s. 8; Suyutî, ed-Dürr’ül-Mensur, c. 6, s. 7; Taberanî, el-Mu’cem’ül-Kebir, Müsned-i İmam Hasan, c. 1, s. 125; Heysemî, Mecma’üz-Zevaid, c. 9, s. 168; Taberî, Zehair’ul-Ukba, s. 25; İbn-i Sabbağ Malikî, el-Füsul’ül-Mühimme, s. 29; Kurtubî, el-Camiu Li Ahkam’il-Kur’an, c. 16, s. 21-22.

[13]- Necran Hıristiyanlarının heyeti üç kişiden oluşmuştu. Bunlardan biri, “Âkıb” lakabını taşıyan “Abdulmesih” idi ki bu zat heyetin başkanı idi. Diğeri, “Seyyid” vasfını taşıyan “Eyhem”; üçüncüsü ise “Ebu Hatem b. Alkame” isimli papazdı. İbn-i Sabbağ Malikî, el-Füsul’ül-Mühimme, Mukaddime.

[14] - Zemahşerî, Tefsirinde şöyle diyor: “Mübahele” kelimesi “Behele” maddesinden olup lügatta “lânet etmek” manasına gelmektedir. Daha sonra bu kelimeyi “her çeşit dua etmek” manasında da kullanmışlardır; lânet ve beddua olmasa bile.

[15]- “Ashab-ı Kisa” Hz. Peygamberin (s.a.a) abasının altında bir araya gelen ve haklarında Tathir Ayeti nazil olan kimselere denmektedir ve onlar, Hz. Peygamber (s.a.a), Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’dir. Bu ayetin açıklaması daha önce geçmişti.

[16]- Zemahşerî, Tefsir-i Keşşaf, Al-i İmran Sûresi, 61. ayet.

[17]- Fahr-i Razî, Tefsir-i Kebir, Al-i İmran Sûresi, 61. ayet (Mübahele Ayeti).

[18]- Ayet-i kerimedeki “Peygamber’e salâvat getirin” emrine işaret ediliyor. “Usul-ü Fıkıh” bilginleri, emrin farza delâlet edip etmediği hususunda şunları söylüyorlar: “Kur’an’da ve hadislerde kullanılan emirler, müstehabba delâlet ettiğine dair bir delil olmadığı takdirde, emrolunan şeyin farz olduğunu ifade ederler.”

[19]- Allame Tabatabaî, el-Mizan Tefsiri.

[20]- Şia’nın büyük fakihlerinden ve Hicrî 7. yüzyılın büyük şahsiyetlerinden olan Muhakkık Hillî (r.a), “Şerail’ul-İslâm” adlı kitabında, namazın farzlarını saydığında şöyle diyor: “Namazın farzlarından yedincisi, “Teşehhüd”dür. Teşehhüd okumak iki rekatlı namazlarda bir defa, üç ve dört rekatlı namazlarda ise iki defa farzdır. Eğer bile bile teşehhüdü okumazsa, namazı batıl olur. Teşehhüdde de beş şey farzdır: Teşehhüdü okuyacak kadar oturmak, Allah’ın birliğine ve Peygamber’in risaletine tanıklık etmek ve Peygamber’e ve Peygamber’in Ehl-i Betine salâvat getirmek.” Bkz. Şerail’ul-İslâm, c. 1, kitab-ı salât.

[21]- Zemahşerî, Tefsir-i Keşşaf, İnsan Sûresi’nin tefsiri. Aynı hadisi Fahr-i Razî, Tefsir-i Kebir’inde Keşşaf’tan ve Vahidî’den nakletmiştir. Tabersî de bu hadisi “Mecma’ul-Beyan” adlı tefsirinde nakletmiştir.

[22]- Zemahşerî, Tefsir-i Keşşaf, Maide Sûresi, 55 ve 56. ayetlerin tefsiri.

[23]- Vahidî, Esbab-ı Nüzul, Maide Sûresi, 55. ayet.

[24]- Hakim Heskani “Şevahid-üt Tenzil” adlı kitabında (c.1,s.190 Beyrut baskısı, Hicri – Kamir 1393) Abdullah b. Ebi Evfa’dan şöyle rivayet edilmiştir. “Ben Gadir-i Hum günü, kendi kulağımla duydum ki Hz. Peygamber (s.a.a) (Ya eyyüherresul belliğ...) ayetinin okuduktan sonra iki elini koltuklarının altının beyazlığı görünecek şekilde yukarı kaldırdı ve şöyle buyurdu: ayetinin okuduktan sonra iki elini koltuklarının altının beyazlığı görünecek

“(Ey halk) bilin ki, ben kimin mevlâsı isem, Ali de onun Mevlâsıdır...” Yine Vahidi, Esbab-ı Nüzul” kitabına; (s.135) ve Suyuti “Ed Dürr-ul Mensur” adlı kitabında, (c.2, s.198) Ebi Said-el Hudri’den şöyle nakletmişlerdir:

“Ya Eyyüherresul b o elliğ ma unzile...” ayeti Ali b. Ebu Talip (a.s) hakkında nazil luştur.)

[25] -Mecma-üz Zevaid c.9, s.163-165; (Şevahid-üt Tenzil, Hakim Haskani c.1, s.192-193)

[26] bu bölge Medine, Mısır. Ve Şam yollarının bir birinden ayrıldığı yerdi (Mecma-ül Büldan kitabı “Cuhfe” maddesi).

[27] -Mecma-üz Zevaid c.9, s.163- 165, ibn-i kesir, s.5, s.109-713

[28] - İbn-i kesir tarihi, c.5, s.213

[29] (Mecma-üz- Zevaid, İbn-i Kesir tarihinin de ibaresi bu ibareye yakındır. (c.5, s.209)

[30] (Şam veya Bağdat yakınlarında bir kasaba)

[31] -(Mecma-üz Zevaid. Bu hadisin bazı ölümleri Hakim’in Müstedrek’inde (c.3, s.109-110) ve İbn-i Kesir’in tarihinde (c.5, s.209) nakledilmiştir.)

[32] (Musned-i Ahmed c.4, s.281-368-370), İbn-i Kesir (c.5, s.204-212).

[33] (Meusned-i Ahmed c.1, s.118-119, Sünen-i İbn-i Mace c.1, s.43 hadis 116, İbn-i Kesir, c.5, s.109.

[34] (Şevahid-ut Tenzil, Hakim Haskani, c.1, s.191, İbn-i Kesir, c.5, s.209)

[35] (Musned-i Ahmed c.1, s.118-119, c.4, s.281, 370, 372, 373, c.5, s.347, İbn-i Kesir tarihi c.5, s.204, 201, 213) İbn-i Kesir, Tarih'inde şunu da eklemiştir: “Ben Zeyd’e dedim ki, acaba sen kendin bunu Peygamberden işittin mi? “Zeyd” cevabında dedi ki: “O ağaçların altında olan herkes, Peygamberi o halde gördü ve o sözleri kendi kulağı ile işitti. “Sonra İb-ni Kesir sözlerine şöyle devam ediyor: “Şeyhimiz Ebu Abdullah Zehebi “Bu sahih bir hadistir” dedi.

[36] (Musned-i Ahmed c.1, s.118-119, Mecma-üz Zevaid, c.1, s.193, İbn-i Kesir tarihi, c.5, s.210-211).

[37]- Şevahid-üt Tenzil, c.1, s.210-211.

[38]

[39]-Hakim Haskani Şevahid-ut Tenzil de, c.1, s.157-158. Bunu Ebu Said Hudri’den nakletmiştir. Ve s. 158’de Ebu Hreyre’den rivayet etmiştir. Aynı rivayet İbn-i Kesir, c.5, s.214 de özet bir şekilde nakletmiştir.

[40] -Müstedrek-i Sahihayn c.3, s.129, Kenz-ül Ummal c.6, s.157.

[41]-Bunu ibn-i Cerir Taber tefsirinde; Suyuti, Ed Durr-ül Mensur’da Keşşaf’ta Zemahşerî, Vahidi Esbab-ı Nuzul s.263’de, nakletmiş ve yine bu hadis Tarih-i Bağdad ve Erriyaz-un Nezire’de zikredilmiştir.

[42] (Kenz’ül- Ummal c.1, s.251, Suyuti “Ed Dur’ül Mensur” da, Fahri Razi “tefsir-i Kebirinde bu ayeti yukarıdaki şekilde tefsir etmişlerdir.)

[43]- Suyuti “Ed Durrül- Mensur’da bu ayetin tefsirinde, Kenz-ül Ummal c.1, s.237, Feth-ul Bari c.13, s.27, Mecmeuz- Zevaid c.9, s.18-94 de bu konuyla ilgili hadis mevcuttur.)

[44]- Mecma-uz Zevaid, c.9, s.131, Kenz-ül Ummal, c.6, s.408,

[45] - Mecma-uz Zevaid c.9, s.125, Er Riyazun Nezire, c.2, s.207, Es Sevaik-ul Muhrika, s.102.

[46]- Esbab-ı Nüzul, Vahidi, s.182, Taberi, Fahr-i Razi ve Suyuti’de bunu kendi tefsirlerin de keydetmişlerdir.

Orhan Dede
22 Şubat 2012
Ehl–i Beyt kalkanı


Malumunuz olduğu üzere Ehl–i Beyt kavramı Allah Resulü, Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’den müteşekkil mübarek ve seçilmiş aileyi ifade eder.
Bugüne kadar Ehl–i Beyt kavramı maalesef özellikle Sünni Müslümanlar tarafından tam olarak bilinmiyordu. Hem bilinmiyordu hem de dar bir çerçevede değil de Peygamberimizin bütün hanımlarının da Ehl–i Beyt olduğu sanılıyordu.
Ehl–i Beyt’in kim olduğu çok ama çok önemli. Eğer bu kadar önemli olmasaydı bizzat Resulullah Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz, Hasan ve Hz. Hüseyin’i mübarek abasının altına alıp, “Benim Ehl–i Beytim bunlardır” diyerek Müslümanların dikkatini bu aileye çekmezdi.
Cenab–ı Hakk’ın (cc) buyruğuyla sabittir ki, Hz. Peygamber asla nefsinden konuşmaz. Bundan dolayıdır ki, mübarek abasının altına alınacak olanları Resulullah değil, bizzat Allah seçmiştir demek yanlış olmayacaktır ki Ehl–i Beyt’in seçilmiş olduğuna dair ayetler vardır.
Cenab–ı Hakk’ın özel olarak seçtiği Ehl–i Beyt ailesinin çekirdeğini kimlerin oluşturduğunu bilmek her Müslüman’ın boynunun borcudur.
Çünkü İslam ancak bu ailenin hayatında müşahhas hale gelmiştir.
Ehl–i Beyt’i anlamadan İslam’ı anlamak mümkün değildir. “Ehl–i Beyt’siz İslam olmaz” diyerek Prof. Dr. Haydar Baş bunu bir konuşmasında çok net ifade etmiştir.
Bugüne kadar İslam âlemini sarsan pek çok fitne ve bunalım Ehl–i Beyt’in tam olarak bilinmemesinden, Müslümanların Ehl–i Beyt ölçülerinden maalesef uzak olmasından kaynaklanmıştır.
Ehl–i Beyt anlayışı her zaman Müslümanları bölmek isteyenlerin önünde geçilmez bir engel olmuştur. Bu manada Ehl–i Beyt İslam’ın her türlü fitneye karşı kalkanıdır.
Allah Resulü’nün (sav) vefatından sonraki dönemlerde gayrimüslimlerle yaşanan pek çok tartışmada istisnasız bütün Müslümanlar aciz kalırken Ehl–i Beyt ailesi bu acziyeti yok edip, Müslümanları izzete kavuşturmuştur.
Müslümanları her türlü fitne ve fesattan koruyan Ehl–i Beyt ailesi her zaman şer güçlerin hedefi olduğu gibi Ehl–i Beyt anlayışı da şer güçler tarafından bir tehdit olarak telakki edilip her dönemde hedef alınmıştır.
Batılı devletlerin en büyük hayali Müslümanlar arasında büyük çatışmalar çıkarmak olmuştur. Şii–Sünni çatışması işte batılıların bu hayalinin neticesidir. Vahhabilik mezhebinin tohumlarını eken İngilizler bu hedefe çok yaklaşsalar da bunda muvaffak olamamışlardır. Hedeflerine geçmişte ulaşamasalar da asla bu hedeften vazgeçmeyen Batılı ülkeler, günümüzde de aynı hedef için ellerinden gelen her şeyi yapmaktadırlar. Irak’ta bu amaca için gayret eden işgalci güçler şimdi de Suriye bağlamında Şii–Sünni çatışması çıkarmak istemektedirler.
Bu hain hedef için Türkiye’de Şiilerle savaşmanın caiz olduğu fetvalarını veren sözde ilahiyatçıları ve Şiiler gayrimüslimlerden sapkındır diyen rektörleri bile devşirmişlerdir.
Şimdi de hedefte Prof. Dr. Haydar Baş vardır.
Kaleme aldığı Ehl–i Beyt Külliyatı ile İslam’ın birlik ve beraberlik adresi olan Ehl–i Beyt ailesini Müslümanların yeniden keşfetmesini sağladığı için Sayın Baş, Türkiye’nin, milletimizin ve de tüm Müslümanların düşmanları tarafından hedefe oturtulmuştur.
Birçok İslam ülkesinden Şii ve Sünni âlimlerin ve akademisyenlerin katılımıyla geçtiğimiz yıl Bursa’da Prof. Dr. Haydar Baş’ın Ehl–i Beyt Külliyatı vesilesiyle gerçekleştirilen Ehl–i Beyt Sempozyumu Türkiye’de uzun zamandır unutulan bir kardeşlik ortamının yeniden sağlanmasına vesile olmuştur.
Şii olsun Sünni olsun, Alevi olsun Caferi olsun her Müslüman’ın kardeş olduğunu hatırlaması Türkiye’yi parçalanmış olarak görmek isteyenlerin hevesini kursağında bırakmıştır. Türkiye’yi Suriye’de Müslüman kanı dökmesini hevesle bekleyenleri hayal kırıklığına uğratmıştır.
Gelinen bu noktada Ehl–i Beyt Külliyatı ile Şii–Sünni kardeşliğini dünya gündemine sokan Prof. Dr. Haydar Baş’tan Allah bin kere razı olsun.
Sayın Baş’ın bu büyük hizmeti sebebiyle BOP projesinin en büyük hedefi olan Şii–Sünni çatışması planları ABD’nin kucağında patlamıştır.
Bu hayırlı çalışmalara öncülük ettiği için Prof. Dr. Haydar Baş’ı hedef alanlar bilinmelidir ki çağımızdaki Yezidlerdir.

Üstadım
Türk gibi Türk için İslamiyet:

Prof. Dr. Haydar Baş
26 Aralık 2011
Hadislerle övülen Türkler ve diğerleri


Büyük Türk Milleti, İslam’la şereflendikten sonra onun temsilciliğini yapmış; İslamiyet’in yayılması ve muhafazasında en ön sırada yer almıştır.
İslam Peygamberi Hz. Muhammed (sav) Efendimizin de Türklerin bu üstün meziyetlerini öven hadisleri vardır. Hadislerde Türkler, “kırmızı çehreliler” olarak tanıtılmaktadır.
Abdullah b. Sa’d’dan (ra) rivayet edildiğine göre: “Hz. Peygamber (sav) şöyle buyurmuştur: Şüphesiz şanı yüce olan Allah, İran’ı hem de onların karılarını, çocuklarını, mallarını ve silahlarını, (diğer taraftan) Bizanslıların da karılarını, çocuklarını, silahlarını ve mallarını bana (ümmetime) ele geçirmeye söz verdi. Zira Beni ‘kırmızı çehrelilerle’ çok güçlü kıldı.”(El Fiten, sayfa 304 )
“Doğu cihetinden size geniş değirmi yüzlü, çekik gözlü ve yüzleri sanki örs üstünde döğülmüş, derilerle kılıflı kalkanlar gibi sağlam bir kavim gelecektir.”( Kenzü’l Ummal, el Muttaki el-Hindi, c.14, sayfa 571)
Aşağıdaki hadisin, Anadolu’nun kapılarının Türklere açılmasını sağlayan Malazgirt Meydan Muharebesi’ni anlattığı ifade edilir:
“Büyük çarpışma gününde kırmızı çehrelilere (Türklere ) müjdeler olsun. Allah’a yemin ederim ki, insanlar çatlasa da Allah onları, hem bu dünyada, hem de öbür dünyada kesinlikle mükafatlandıracaktır.”( El Fiten, sayfa 297)
Hz. Peygamber (sav) İstanbul’un fethi ile ilgili müjdesinde Türkler hakkında şöyle buyurmuştur: “Sizler şüphesiz Beni Asfar’la (Rumlarla ) çarpışırsınız. Ne var ki, onlarla önce sizler çarpışırsınız. Sizden sonra müminlerden bir ordu gelir ve Rumlarla asıl onlar çarpışırlar.
Onlarla çarpışan bu müminler öyle insanlardır ki, onlar Allah yolunda cihad ederler. Allah yolunda yürümekten ne bir kınayanın kınamasından ve ne de ileri geri konuşmasından hiç çekinmezler. En sonunda onlar İstanbul ve Roma’yı tesbih ve tekbir getirerek fethederler.” ( Et - Taberani, c.6, sayfa 22)
Elbette ki, Resul-i Ekrem’in (sav) övgülerine mazhar olan Türkler, İslam adına savaşan Türklerdir. Bugün saf değiştirerek Haçlının ordusuna yardım edenlerin dışındaki Türklerdir.
Ya da Yahudi İsrail devleti ile askeri anlaşmalara imza atan; Müslüman devletler ile savaşa hazırlanan Türklerden geriye kalan Türklerdir.
Hadislerde övülen Türkler herhalde, milyonlarca Müslümanın kanını akıtanlara yaranmak için Müslüman devletlere ambargo uygulamayanlardır,
Hadislerdeki Türkler, İsrail’i korumak için topraklarına füze kalkanı konuşlanmasına izin vermeyen Türklerdir.
Bugün bazı Türkler demek ki, Hz. Peygamber’in (sav) hadislerine mazhar olamıyor.
Ve bizce bu övgülerden mahrum kalmak, dünyada kazanılabilecek her ne makam ve zenginlik varsa hepsinin üzerindedir. Demek ki, bazıları, dünya nimetlerini bu övgülerden üstün görebilmektedir.
Ne mutlu Resulüllah’ın (sav) hadislerinde yer verdiği Türklerden olanlara! ~|~

Prof. Dr. Haydar Baş
9 Şubat 2012
Hadislerde müjdelenen Şam diyarı



Suriye meselesi dünya gündemindeki yerini korumaya devam ediyor. Topyekün Batı ve hatta pek çok Müslüman Arap ülkesi, Suriye’ye zorla demokrasi getirmeye çalışıyor.

Hıristiyan Batıyı anlayabiliriz de, Müslüman Arap aleminin neden bu kadar hevesle dindaşı bir ülkeye müdahaleye hazırlandığına akıl erdiremiyoruz.

Oysa Suriye ve başkenti Şam, Resulullah’ın (sav) oğlum dediği İmam Hüseyin’i (as) ağırlıyor. Yani Şam, Ehl-i Beyt’i misafir etmektedir.

İmam Hüseyin (as) ile beraber Kerbela’da bulunan ve İmam Zeynelabidin (as) ile Kerbela vahşetini ümmete haykıran Hz. Zeyneb de Şam’da.

Hz. Zeyneb, İmam Ali (as) ve Hz. Fatıma’nın (as) kızıdır.

Resulullah’ın (sav) hanımları Ümmü Seleme’nin ve Hz. Habibe’nin makamı da Şam merkezinde. Resulullah’ın (sav) müezzini Hz. Bilal de Şam şehrindedir.

Ve Şam şehri bir de Peygamberi barındırıyor. Zekeriyya Peygamberin oğlu Yahya Peygamber de ziyaret edilebiliyor.

Suriye ve Şam, topraklarında daha pek çok sahabeyi ve kamil insanı ağırlamaktadır.

Neredeyse bir yıldır mücadele edilmesine rağmen, ülkenin işgal edilememesinde bu maneviyat büyüklerinin ve Ehl-i Beyt’in desteğine de inanmak gerekir.

Zira, Hz. Peygamber (sav) hadislerinde Şam diye ifade edilen bölgenin kutsallığına ve korunduğuna işaret ederek bu coğrafyada yaşanacak bir savaşı bildirmiştir:

Zeyd ibn-u Sabit (r.a) anlatıyor:

“Biz bir gün Resulullah’ın (sav) yanında idik. Parçalar üzerinde Kur’an tanzim ediyorduk. Aleyhisselatu vessellem: “Şam’a ne mutlu” buyurdular. Ben “Bu mutluluk nereden geliyor ey Allah’ın Resulü” diye sordum.

“Çünkü” buyurdular, “Rahman’ın melekleri Şam’ın üzerine kanatlarını geriyorlar.”( Tirmizi, Sünen, Menakıb 3949)

İbn Havale (r.a) anlatıyor: “Resulullah (sav) buyurdu ki: Sizler savaşçı olacaksınız. Bu iş, sizin bir kısım toplu gruplara ayrılmanıza müncer olacak. Şam’da bir grup, Yemen’de bir grup Irak’ta bir grup!”

Ben: “Ey Allah’ın Resulü!”, dedim. “O güne erdiğim takdirde (bunlardan en hayırlısı hangisi ise şimdiden) bana seçiverin!” dedim.

“Öyleyse dedi, sana Şam’ı tavsiye ederim! Çünkü orası, Allah’ın arzında mümtaz kıldığı yerdir. Allah kulları arasında seçkin olanları oraya tahsis eder. Ancak oraya gitmekten imtina ederseniz, size Yemen’i tavsiye ederim. Oradaki havuzlardan için, derim. Zira Allah, Şam ve ahalisini (fitnelerden koruma hususunda) bana garanti verdi.” (Ebu Davud, Sünen, Cihad, 3483)

Ebu Derda (ra) anlatıyor:

“Guta’daki savaş sırasında Müslümanların sığınağı Şam şehirlerinin hayırlısı olan Dimeşk denen şehrin yakınındadır.”(Ebu Davud, Melahim 6, 4298)

Resulullah (sav) buyurdular ki: “Mesih Deccal, doğu tarafından gelir. Kastı Medine’dir. Derken (Medine’yi bekleyen) melekler, onun yüzünü Şam tarafına çevirirler ve orada helak olur.”( Müslim, Sahih, Hacc 485, 486, 1379, 1380)

Şam diyarı hadislerde sadece bugünkü Şam şehri olarak değil, etrafı ile daha geniş bir bölge olarak müjdelenmiştir.

Bu bölge hadislerle sabittir ki, korunmaktadır.

Demokrasi adı altında, bölgenin barışını bozanlara yardım edenler, bugüne kadar pek çok Müslümanın ölümüne sebep olanlara arka çıkanlar bu hadisleri tekrar tekrar okumalı ve ona göre hareket etmelidirler. Aksi halde büyük Deccal fitnesine uyanlar ahirette yaptıklarının hesabını asla veremezler.

" Sevgili din kardeşim ÂLİ MUHAMMED0 EHL-İ BEYT EEMEKTİR..!" ki;

"Allâhumme salli alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed. Kemâ salleyte alâ ibrâhîme ve alâ âli ibrâhîme inneke hamîdun mecîd"

"Allâhumme bârik alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed. Kemâ bârakte alâ ibrahîme ve alâ âli ibrâhîme inneke hamîdun mecîd"

Buna rağmen Ebu Sufyan-Muaviye-Yezid yazılarını okursan, 1071 ay (84 yıl hutbelerde edilen küfür neymiş ortaya çıkar) gerçek Müslüman her yerde Müslümandır; Allah Tüm İslanm Alemini korusun, Tabii ki Farz kıldığı Kur'an-ı Kerim, Ehl-i Beyt ve İmametin başı konuşan Kur'an İmam Ali ile birlikte..!

Allah'a emanet olunuz..!

Türkler Gerçek İslam İle Gerçek Müslüman'dır;

Dr. Ahmet H. Kepekçi
14 Aralık 2012
Hacı Bektaş-ı Veli, Abdal Musa, Cemalettin Çelebi, Atatürk, Haydar Baş


6. Uluslararası Ehli Beyt Sempozyumundaydık-2
Pir Ahmet Yesevi’nin talebelerin Anadolu’ya gelmeleri ve bu coğrafyada yaşayan insanları Müslüman yapmaları ve Türkleştirmeleri tarihi bir vakıadır. Bu zatlar Osmanlı’nın kuruluşunda etkin görevler almışlardır. Osmanlı’nın ayakta kalması için Yeniçeri Ocağı’nın kuruluşunda, Ahi teşkilatının kurulmasında, dini hayatın tanziminde hep aktif rol almışlardır.
Osmanlı üç kıtada at koşturacak seviyeye gelinmiştir. Ancak kendisine güç veren, ruh veren Ehl-i Beyt’e bilerek veya bilmeyerek sırt çevirdikten sonra duraklama ve yıkılma sürecini yaşamıştır.
Bitti bitecek dendiği zaman Atatürk’ün Hacıbektaş’a gelmesi Cemalettin Çelebi Efendi ile görüşmesi Kurtuluş Savaşı’nda bir dönüm noktasıdır. Ehl-i Beyt’in nefesinin ve desteğinin alınmasıyla Anadolu toprakları tekrar kazanılmıştır.
Fakat gözü topraklarımızda olan güçler hesaplarından vazgeçmemişlerdir. Hedefleri Sevr haritasını uygulamaya koymak.
Oynanan birçok oyuna ek olarak son dönemde son ve etkili darbelerini vurmaya başladılar.
İşte onlardan bir tanesi Alevi-Sünni çatışmasını yeniden alevlendirmektir. Ülke çapında yetmedi, bölge çapında, gene yetmedi bütün İslam âlemi çapında bu oyunu tezgâhlamaktır.
Dinlerarası diyalog
bir işgal projesidir
İkincisi dinlerarası diyalog masalı ile Müslümanları uyutmak ve etkisiz hale getirmek. Bu sözünü ettiğimiz her iki tehlike kibrit suyu mesabesindedir. Bir ağacın dalını kesebilirsiniz, yeniden dal verir. Hatta bir ağacı kökünden kesebilirsiniz, belli bir zaman geçer ama ortamını bulduğunda yeniden filiz verir. Bakarsınız yeniden bir ağaç olur. Nitekim tarih boyunca yıkılan Türk devletlerinin yeniden kurulmasının sebebi köklerinin sağlam kalmasıdır.
Yapılan savaşlarla açıktan mücadele ile dallarımız kesilmeye çalışıldı. İşte Birinci Dünya savaşı yıllarında elimizden çıkan topraklarımız. İşte Anadolu, işte Rumeli örneği ortada. Rumeli’den çıkışımızın üzerinden 100 yıl geçti. Ancak bu topraklarda hala silinmez izler vardır. Kendini Türk kabul eden Müslüman kitleler vardır.
Bunu tespit eden emperyalist güçler bu defa köklerimize tahrip etmek üzere proje ürettiler. Dinlerarası diyalog işte böyle bir projedir.
Dinlerarası diyalog Peygambersiz bir din anlayışıdır.
Müslümanı İslam’dan uzaklaştırmak üzere oluşturulan bir projedir. Vatikan’ın üçüncü bin yıl projesi olan Asya’nın Hristiyanlaştırılması projesi kapsamında değerlendirmek gerekir.
Sadece Türkiye değil, nerede bir Müslüman varsa orada dinlerarası diyalog çalışması yapılmaktadır.
Nerede dinlerarası diyalog çalışması yapılıyorsa, arkasından da bir işgal gelecek demektir. Dininden kopartılan dini bütünlüğü bozulan milletlerin savunma sistemleri de devre dışı kalmış oluyor. İşte Endülüs Emevi devleti bunlara bir örnektir. Yıllardan beri İslam ülkelerinin hepsinde dinlerarası diyalog çalışmaları yapıyorlar. O ülkelerde kendilerine temsilciler buldular. Bu temsilciler bazen bir cemaat, bazen bir basın yayın kuruluşu, bazen bürokrasi, bazen hükümetin bizzat kendisi olabiliyor. Bazen de hepsi birden devrede olabiliyor. Değişik ülkeleri ziyaret ettiğimde uzun zamandan beri yapılan bu çalışmaların yapıldığına şahit oldum. Şimdi hangi ülkede dinlerarası diyalog çalışması yapılmışsa, bu ülkelerde bir iç karışıklık bir çatışma ve işgal olduğuna da şahidiz.
Prof. Dr. Haydar Baş 6. Uluslararası Ehl-i Beyt Sempozyumu’ndaki konuşmasında “Horasan buraya 7 bin km. mesafede. Alperenler kalkıp buraya kadar geldi, değişik etnik kökenden değişik inançtan kişileri Ehl-i Beyt nefesiyle Müslüman yaptı, Türk yaptı. Şimdi iktidardakiler de Hristiyan olmayan mahallere dahi kilise evleri açarak Müslümanları Hristiyanlaştırmaya ve Türk olmadıklarını ikna etmeye çalışıyor” tespiti çok önemli bir tespitti. Böylece batının soykırımın iddialarının rövanşı da alınmış olacaktı. Tabii içeriği vatan, millet ve devlet çapında olan bir fatura.
Biz kiminle birlikte olacağız? Ehl-i Beyt nefesi ile birlikte mi yoksa bu nefesi söküp atmak isteyenlerle mi?
Tercih yüce Türk milletinindir.

Mehmet Emin Koç
22 Eylül 2012/Yeni Msaj Gazetesi
Ehl-i Sünnet kisveli çağdaş Yezitçilik


Alemlere rahmet Hz. Muhammed’in (sav) haber verdiği ahir zaman fitneleri, Müslümanların gönüllerini ve dünyalarını öyle sardı ki, Ehl-i Sünnet kisvesi altında tam bir modern Yezitçilik yaşanıyor.
İslamcılık adı altında Haçlı kapı kulluğu sergileniyor.

Haçlı safında Ehl-i Sünnet olunmaz
İşgalci Amerika ve Haçlı mezalimi, bu zavallı İslamcı ve güya Ehl-i Sünnet takımından aldıkları destek ve hizmetle, İslam coğrafyasını kasıp kavuruyorlar. Müslümanların canlarına, mallarına, namuslarına, din ve medeniyetlerine musallat olmuş, kan kusturuyorlar.
İslam’a ve Ehl-i Sünnet’e kurban olsunlar bunlar!
Kimse bunların fitnesine kanmasın, oyuna gelmesin, haktan batıla dönerek istikametini bozmasın…

İslam’dan cinayete izin çıkmaz
Hakk’ın ölçüsü ve istikameti bellidir.
Hiç kimse Kur’an’da, Sünnet’te ve hiçbir İslam büyüğünün eserinde, Müslümanların canlarına ve medeniyetlerine tecavüz eden gayr-ı Müslim ve müşriklerin safında yer almaya tek kelime dahi cevaz bulamaz.
Hiç kimse Kur’an’da, Sünnet’te ve hiçbir İslam büyüğünün eserinde, Amerika, İsrail ve Haçlı müşriklerinin aklı ve planıyla Müslümanın canına, malına ve namusuna musallat olmaya tek kelimelik dahi destek ve ruhsat çıkartamaz.
Hiç kimse Kur’an’da, Sünnet’te ve hiçbir İslam büyüğünün eserinde, Yüce Allah’ın “kendilerini tertemiz” ve “sevilmelerini farz kıldığı”nı ayetlerle beyan ettiği Ehl-i Beyt’i sevmeleri yüzünden Suriyeli veya bir başka İslam ülkesinin Müslümanlarının katledilmelerine fetva kırıntısı dahi bulamaz… Zerre kadar imanı olan kişi, işgal ve tecavüzleri arşı titreten bu gayr-ı Müslimlerle işbirliği içinde İslam topraklarında fitne çıkartamaz, Müslümanı Müslümana kırdırtamaz.

Ehl-i cinayetin İslam ile bağı olmaz
Böylesi mezalim ve cinayetlere beş paralık dünya menfaati sebebiyle cevaz verip destek çıkanlar, bilsinler ki, onların Allah ile, Rasulü ile, Ehl-i Beyt ve Ehl-i Sünnet ile, kısaca İslam ile kisve ve kılıkları dışında hiçbir bağları kalmamıştır.
Böylesi bir batılı hak göstermek, böylesi bir cinayeti rahmet diye yutturmak, Müslümanları böylesi bir müşrik ve gayr-ı Müslimlerin safına sürüklemek, onları cinayet ve katliamlara adeta ibadet zevkiyle ortakçı yapmak, ancak ve ancak Hz. Peygamber’in ikaz ettiği ahir zamanın Deccallarının mahareti olabilir!
Bunlar, haşa İslamcı veya Ehl-i Sünnet filan değiller; tam bir Ehl-i cinayet, tam bir Deccal çömezleri, katıksız bir Haçlı şebekesidirler.

Ehl-i beyt emaneti ve ümmetin imtihanı
Ehl-i Beyt ve Ehl-i Beyt sevgisi, geçmişten günümüze ve hatta Rasulullah’ın beyanıyla Havz-ı Kevser’in başına varıncaya kadar, Ümmet-i Muhammed için hem imtihan, hem de emanettir (Ahmed b. Hanbel, Müsned, 111,17; V, 182; Tirmizî, Menâkıb, 32 (No:3788).
Hz. Peygamberin ikazıyla, Müslümanlar kıyamet sonrası kendisinin Havz-ı Kevser’inin başında toplanıncaya kadar Kur’an ve Ehl-i Beyt, asla birbirinden ayrılmazlar; bu iki emanete sarılanlar sapıtmazlar, hidayet ve istikamet üzere olurlar (Ahmed b. Hanbel, Müsned, 111,17; V,182; Tabarânî, el-Mu’cemu’1-Kebir, V, 154 (No:4922, 4923). Bkz: Tirmizî, Menâkıb, 32 (No:3788).
Ehl-i Sünnet olmak budur, Ehl-i Beyt de budur!
Prof. Dr. Haydar Baş bey, yıllardan beri, işte bu emanet, iman ve İslam gerçeği etrafında yüce milletimiz başta olmak üzere Müslümanların tevhidi, birliği ve istikameti için çabalıyor; eserleri ve çalışmalarıyla işgalci gayr-ı Müslimlerin “Müslümanı Müslümana kırdırtma” oyunlarını boşa çıkartmaya uğraşıyor.
Allah adamı olanın, İslam ve iman adamı olanın, Ehl-i Sünnet ve Ehl-i Beyt sevdalısı olanın yapması gereken iş budur, bu tevhid gayretidir.
Gerisi ve aksi ise, işgalci gayr-ı müslimlerin yaveri olmaktır, Haçlı müşriklerinin oyuncağı olmaktır, ehl-i cinayet olmaktır!

Ehl-i sünnet olan ehl-i cinayet olamaz
İslam’ın yegane gerçeği bu iken; Ehl-i Beyt’i seviyorlar, Alevidir’ler, Nusayrî’dirler diye “Allah ve Rasulünü tasdik ve onlara iman etmiş” bir Müslüman topluluğun kanını helal görmek, canlarına kastetmek ve bu bağlamda en vahşi katliamları gerçekleştiren gayr-ı Müslimlerin safında yer almak, Ehl-i Sünnet olmak filan değil; ancak ve ancak Ehl-i cinayet ve ehl-i dalalet olmaktır.
Ehl-i sünnet olan, ehl-i cinayet olamaz!
İmam Azam, İmam Şafi, Ahmed ibn Hanbel, İmam Nesai, Said b. Müseyyeb, Said b. Cübeyr gibi İslam büyüklerinin Ehl-i Beyt’e olan sevgileri ve bağlılıkları yüzünden onlara her türlü mezalim ve şehadeti reva gören Emevi sultası ve Rasulullah’ın mübarek torunu Hz. Hüseyin’in boğazlayan mel’un Yezit avanesi de ancak bu kadarını yapmıştır, bunları yapmıştır. Dün Ehl-i Beyt’e ve onları sevenlere karşı bu büyük mezalimi gerçekleştiren mel’unlar, ne hazindir ki, bugün gayr-ı Müslimlerle aynı cinayet ve katliamları sergileyenler gibi güya aynı Ehl-i Sünnet iddiasındaydılar.
Bugünkülerin hali belki mel’un Yezid’inkinden bile çok daha vahimdir; zira bunlar, işgalci gayr-ı Müslimler ve müşriklerle aynı safta, onların ortakçısı ve kapı kulları olarak cinayet ve katliamları gerçekleştiriyorlar.
Ülkemizde ve bölgemizde huzur istiyorsak bu fitneye gönlümüzü ve paçamızı kaptırmayalım!

Mehmet Maruf
28 Aralık 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Savaş Peygamberi - I

“Ben rahmet peygamberiyim, ben harp peygamberiyim.”
-Hadis-
Ahir zamanın tecelli ettiği günümüzde diyalog çalışmaları çerçevesinde, Hz. Peygamber’siz (s.a.v.) İslam anlayışı topluma şırınga edilmeye çalışılmaktadır. Bunun kabul görmediği ortamlarda ise Hıristiyanlıktaki Hz. İsa motifine benzer unsurlarla Peygamber Efendimiz sunulmaktadır.
Bir yanağına tokat yediğinde diğer yanağını çeviren, edilgen, aciz, zayıf bir resul portresi; sevgi ve hoşgörü kelimeleri arasında vasfedilmektedir. Bu anlayışa göre ehl-i kitapla diyalog yapan, bulunduğu topluma karşı hiçbir yaptırım uygulamayan, hümanist peygamber, ancak müşriklere karşı şiddet kullanmıştır.
Oysa ki Allah’ın Resulü (s.a.v.) hem rahmet, hem savaş peygamberidir. Hem uyarıcı hem müjdeleyicidir. (Hud sûresi, 2). Diyalogcular görmezlikten gelse de O (s.a.v.), müşriklerle, Yahudi ve Hıristiyanlarla dinler arası diyalog yapmamış, tebliğ yapmış, gerektiğinde de ordulara komutan olmuş, savaşmıştır.
Bedir, Uhud, Hendek savaşlarını müşriklerle yapan Resulullah (s.a.v.); Medine’de bulunan üç Yahudi kabilesiyle, Hayber Yahudileriyle, ardından da Hıristiyan Bizans’la harbetmiştir.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Medine’ye hicret ettiğinde Medine’de Kaynukâoğulları, Nadiroğulları ve Kureyzâoğulları adında üç Yahudi kabilesi ve az sayıda Hıristiyan bulunuyordu. Resulullah (s.a.v.) onlarla Medine Sözleşmesi'ni yaptı. Yapılan anlaşma aynı zamanda bütün dünyada yazılı ilk anayasa olma özelliğini de taşımaktadır. Anlaşmayla beraber bütün gruplar ihtilaf ettikleri konularda müracaat ve hüküm makamı olarak Resulullah’ı (s.a.v.) kabul etmektedirler. Böylece kendilerine tebliğde bulunulan İslam’a muhalif kabileler Medine’deki İslam devletini tanımışlardır. (Rahmeten li’l Alemin Hz. Muhammed (s.a.v.), Prof. Dr. Haydar Baş, İcmal yay. genişletilmiş 17. Baskı, c. 1, s. 412).
Yani hüküm Allah’a ve Resulüne aittir!
Yapılan anlaşmanın üzerinden çok zaman geçmeden Kaynukâ Yahudileri, Müslüman bir kadını taciz etmişlerdir. Çarşılarına alışveriş için gelen kadının otururken elbisesinin eteğini arkadan sırtına iğnelemişlerdir. Ayağa kalkınca Müslüman hanımın avret yeri açılmıştır. Kadın bağırarak yardım istemiş oradan geçen bir Müslüman dükkan sahibini öldürmüş, diğer Yahudiler de onu şehit etmiştir. Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v.) Kaynukâoğulları’na haddini bildirmek için yola çıkmıştır. On beş gün boyunca kuşatma altında tutulan Yahudiler sonunda teslim olmuşlardır. Münafıkların başı İbn Ubeyy’in affedilmeleri için çok ısrar ederek yalvarması sonucunda Resulullah (s.a.v.), “Çözün bunları! Allah bunlara ve bunlarla birlikte olanlara lanet etsin” demiş, Kaynukâoğulları’nı öldürmekten vazgeçerek Medine’den sürmüştür. (Hz. Peygamber’in Yahudilerle Münasebetleri; İsmail Hakkı Atçeken; Marifet yay. 1996, s.118-119)
Nadiroğulları ile savaşın sebebi ise, onların Mekke müşrikleriyle işbirliği yapmaları ve Resulullah’a (s.a.v.) suikast düzenlemeleriydi. Hz. Cebrail’in suikastı haber vermesi üzerine Resulullah (s.a.v.), Ben-i Nadir yurduna elçi göndererek on beş gün içinde bölgeyi terk etmelerini istemiştir. Aksi halde savaşılacaktır. Münafıkların kışkırtmaları sebebiyle olumsuz cevap veren Nadir oğullarının üzerine yürünür. Kuşatma sonunda mağlup edilirler ve taşıyabilecekleri ağırlıklarıyla gitmelerine izin verilirse Medine’yi terk etmeye razı olduklarını bildirirler. Sonuç; Resulullah (s.a.v.) izin verir…
Hicretin beşinci yılında neredeyse bütün Arabistan Hz. Peygamber’e (s.a.v.) karşı birleşir. On bin kişilik bir orduyla Medine’yi kuşatırlar. Müslümanların sayısı üç bindir ve şehri hendek kazarak savunurlar. Bu savaşta Kureyza Yahudileri müşriklerin Müslümanları arkadan vurma planlarını kabul ederek ihanet ederler. Harbin şiddetinden dolayı ilk defa Resulullah (s.a.v.) ikindi namazını geçirir ve bu sebeple beddua eder. 20 gün süren kuşatma sonunda Allah’ın yardımı gelir ve çıkan fırtınayla düşman darmadağın olur. Savaş sonrasında evine dönen Resulullah (s.a.v) zırhını çıkarırken Cebrail (a.s.) gelere, “Ey Allah’ın Resulü! Melekler silahını bırakmadan sen nasıl bırakırsın? Allah derhal Kureyzaoğulları üzerine yürümeni emrediyor” der. Bunun üzerine İslam ordusu yola çıkar, Hz. Ali (k.v.) sancağı kalelerinin önüne diker. Yirmi beş günlük kuşatma sonunda teslim olurlar ve ihanetlerinin cezasını çekerler…
İlerleyen zamanlarda Yahudilerle Hayber savaşı yapılacak ve Hayber fetholunacaktır.

Mehmet Maruf
29 Aralık 2012 /YENİ MESAJ GAZETESİ
Savaş Peygamberi–II

“Ben rahmet peygamberiyim, Ben harp peygamberiyim.” –Hadis– Hicretin beşinci yılında neredeyse bütün Arabistan Hz. Peygamber (s.a.v.)’e karşı birleşir. On bin kişilik bir orduyla Medine’yi kuşatırlar. Müslümanların sayısı üç bindir ve şehri hendek kazarak savunurlar. Bu savaşta Kureyza Yahudileri, müşriklerin Müslümanları arkadan vurma planlarını kabul ederek ihanet ederler. Harbin şiddetinden dolayı ilk defa Resulullah (s.a.v.) ikindi namazını geçirir ve bu sebeple beddua eder. 20 gün süren kuşatma sonunda Allah’ın yardımı gelir ve çıkan fırtınayla düşman darmadağın olur. Savaş sonrasında evine dönen Resulullah (s.a.v.) zırhını çıkarırken Cebrail (a.s.) gelerek; “Ey Allah’ın Resulü! Melekler silahını bırakmadan sen nasıl bırakırsın? Allah derhal Kureyza oğulları üzerine yürümeni emrediyor” der. Bunun üzerine İslam ordusu yola çıkar, Hz. Ali (k.v.) sancağı kalelerinin önüne diker. Yirmi beş günlük kuşatma sonunda teslim olurlar ve ihanetlerinin cezasını çekerler… İlerleyen zamanlarda Yahudilerle Hayber savaşı yapılacak ve Hayber fetholunacaktır. Hıristiyanlarla ilk karşılaşma ise Mute savaşıdır. Resulullah (s.a.v.)’in gönderdiği elçiyi öldüren Rum Kayserine karşı yapılmıştır. Üç bin kişilik Müslüman ordusu yedi gün boyunca 200 veya 250 bin kişilik düşmanla savaşmıştır. Komutan Halid bin Velid’in elinde yedi tane kılıç kırılmıştır. Peygamber amcası Cafer bin Ebu Talib (r.a.) bu savaşta İslam sancağını düşürmemek için önce sağ elini, sonra sol elini verir. Sancak yere düşmez ama Cafer bin Ebu Talib (r.a.) şehit düşer; Cafer–i Tayyar (r.a.) olur... Zaman ve mekan dürülür; Şam’daki bu olanları Resulullah (s.a.v.) Medine’de ashabına gözyaşları içinde anı anına anlatmaktadır. (Rahmeten li’l Alemin Hz. Muhammed (s.a.v.); Prof. Dr. Haydar Baş; İcmal yay. genişletilmiş 17. Baskı c. 2, s. 271). Sonuçta Rumlar geri çekilmişlerdir. Tebük seferi ise yine Hıristiyanlara karşı yapılmıştır. Buradan sakın Vatikan papazlarının sandığı gibi İslam’ın kılıçla yayıldığı gibi bir anlam çıkmasın. Çünkü sadece Hudeybiye barışı buna cevap olarak yeter… Mekkeli müşriklerle yapılan bu anlaşma süresi boyunca, o zamana kadar ki Müslüman sayısından çok daha fazlası iman etmiştir. Oysa ki geçen süre sadece 2 yıldır… İslam barış ortamında daha hızlı yayılmıştır. (Rahmeten li’l Alemin Hz. Muhammed (s.a.v.); Prof. Dr. Haydar Baş; İcmal yay. genişletilmiş 17. Baskı c. 2, s. 173). Ayrıca Resulullah (s.a.v.); hayatı boyunca 29 gazveye katılmış, 70 seriyye ile küçük birlikleri muharebelere göndermiştir. (Hz. Peygamber’in Müşriklerle Münasebetleri; Doç. Dr. M. Ali Kapar, Esra yay. 1993, s. 170). Bu kadar muharebenin sonunda Beni Kurayza hariç tutulursa ölen insan sayısı sadece 150’dir. Kurayza Yahudileri dahil edilirse 750 kişidir. (Resulullah’ın İslama Davet Metodu, Doç. Dr. Ahmet Önkal, Esra yay. 1993, s. 208). Sadece Irak’ta 2 milyon müslümanı öldüren 100 bin kadının ırzına geçen Batılıların ve onların yolundan gidenlerin, cihadın mantığını kavramaları mümkün değildir. Resulullah (s.a.v.), rahmeten li’l–alemindir. Nebiyyu’l–Melmame (Hz. Muhammed’in Faziletleri, Allame Yusuf b. İsmail en–Nebhani; İnsan yay. 1996, s. 92) rahmetin de peygamberidir… Hak dine davet etmediği hiçbir toplulukla harbetmemiştir. Önce Kelime–i Tevhid’e çağırmış, kabul etmezlerse cizye vergisini teklif etmiş, ondan da imtina edenlere karşı cihad bayrağını açmıştır. İslam’a ve Resulullah (s.a.v.)’e karşı düşmanlıkta haddi aşma, tebliğ görevinin engellenmesi, Müslümanın malına, canına, namusuna, vatanına taarruz sebepleriyle savaş kaçınılmaz olmuştur. Peygamber Efendimizi diyalog zeminine uygun şekilde dizayn etme çabalarının sonucudur ki; Resulullah (s.a.v.)’in çok evlilik yaptığı, yeri gelince beddua ettiği, yeri gelince bizzat savaştığı gerçeği kabul görmemektedir. Hıristiyan düşüncesindeki Hz. İsa (a.s.) gibi bir anlayış telkin edilmektedir. Bu ehli kitaba şirin görünme gayreti sebebiyledir. Gelinen nokta da Ehl–i Kitab’ın rızası Allah’ın rızasının önüne geçmiştir. Oysa ne peygamberler aciz, zayıf ya da pasiftir ne de peygamberlerin sonuncusu Resulullah (s.a.v.)… O’nda bütün güzel sıfatlar kemal noktasındadır. Müminler için de en güzel örnek de O (s.a.v.)’dır. Ahir zamanda Vatikan ve Washington sevdalısı bazı gruplar idrak edemese de yeryüzü Allah’a ve Resulü’ne aittir. Ve Allah; kulları için küfre asla razı değildir! Vesselam… *

Prof. Dr. Haydar Baş
3 Ekim 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Vesile


Sohbetlerimizde "vesile var mıdır" şeklinde sorularla sıkça karşılaşıyoruz.
İslam akaidinde vesile, hem maddi varlıkların ve hem de manevi varlıkların vücut bulmasında söz konusudur.
Ama vesile konusunu anlayabilmemiz için bazı temel tespitleri yapmak zorundayız. Aksi halde, manevi sahadaki vesileyi ilmi hakikatleri bilmeden reddetmek, manevi varlığa "esas fail" demek, kişiyi küfre düşürecektir.
İslam akaidine göre, mahlûkun vücut bulmasında yaratıcı tek olup, Cenab-ı Vacib'ul Vücut’tur. Esas fail de tek olup, yalnızca Allah’tır.
Allah’tan başka fail aramak ise küfürdür.
Ancak Allah, kendini gizlemek kastı ile araya sebepler silsilesini koymuştur.
Yine, Allah’tan gayri maddi ve manevi var olan her şey yaratılmıştır. Cenab-ı Hakk, maddi ve manevi varlıkların yaratılmasını ise bir takım sebeplere bağlamıştır.
İşte vesile konusundaki sıkıntı da buradaki inceliği anlayamamaktan kaynaklanmaktadır.
Sebeplere sarılmak -haşa- Allah’ı inkar değildir. Ancak yaratılan varlığa "esas fail" demek küfürdür.
Bu tespitlerden sonra maddi sahadaki varlıkların meydana gelmesinde, Allah ı zikretmeden ve de inkâr etmeden; "dünyayı aydınlatan güneştir", "yağmuru yağdıran buluttur" ve "meyveyi ağaç verir" gibi cümleler kullanılması küfrü gerektirmez.
Çünkü bu olayların meydana gelmesinde, dünyayı aydınlatmada güneşi var eden, yağmur için bulutu yaratıp hareket ettiren ve meyvenin oluşmasında ağacı vesile eden Allah’tır. Bu Sünnetullah’tır.
Doğa olaylarında ve maddi varlıkların meydana gelmesinde esas ve tek fail Allah’tır.
Bu bilgi müminin kalbinde daima tasdik halinde mevcut olduğundan, o mümin, vesileyi zikrettiğinde Allah’ı anmış gibi olur.
Aynı durum insan ilişkilerinde de geçerlidir.
Bir kişi arkadaşından, "bana şunu ver" diyerek bir eşya istese, bu talep küfür olmaz. "Rabbim bana şunu ver" diyerek ihtiyacını Rabbinden istemez de, sebeplere sarıldıktan sonra verenin Allah olduğunu bilir.
Sebeplere sarılmak o kadar önemlidir ki, sebepleri devreye koymadan kulun "tevekkül" etmesi yanlıştır.
Buraya kadarki izahlarımızdan çıkan netice; kâinatta fail-i hakiki yalnız Cenab-ı Hakk olmasına rağmen, sebepler silsilesini anmak küfür olmaz.
Maddi sahada mümkün olan vesile manevi sahada da aynen geçerlidir.
Manevi mahlûkatın meydana gelmesinde de yine sebepler silsilesi vardır.
Bu sebeplerin anılması veya kulun sebeplere sarılması asla "esas ve tek faili" inkâr değil, bilakis Sünnetullah’a uymaktır.
Kur’an-ı Kerim’de, vesilelere sarılmak konusunda ikazlar ve örnekler yer almaktadır.
Cenab-ı Hakk, Maide suresinde şöyle emretmiştir:
"Ey inananlar, Allah’tan korkun, O'na (yaklaşmaya) vesile arayın." (Maide, 35). Bu emri yerine getirmek ibadettir.
Cehennemde azabın, cennette nimetin bulunduğu hakikatinde, azap ve nimet Allah’tan olmasına rağmen, cennet nimete, Cehennem de azaba vesiledir.
Yine, kulların hayır ve şerrini tespit eden Allah’tır. Bu işe de, Kiramen Katibin meleklerini vesile kılmıştır.
"Kulların üstünde galip O'dur ve üzerinize, amellerinizi yazan ‘Hafeze’ melekleri gönderir." (Enam, 61).
Allah, Bedir’de Peygamber (SAV) ordusuna melekleri ile yardım etmiştir. Bu hususta, Cenab-ı Hakk, şöyle buyurur: "O vakit Rabbinizden yardım ve zafer istiyordunuz da O size: "gerçekten Ben arka arkaya bin melaike ile imdat ediyorum" diye duanızı kabul buyurmuştu." (Enfal, 9).
Ayetler ile sabittir ki, maddi ve manevi sahada mevcut varlıklar konusunda vesileye sarılmak haktır, Sünnetullahtır.
Cenab-ı Hakk, maddi ve manevi işleri sebeplerle halk ederken, kulların kendine ulaşmasında maddi ve manevi vesileler araya koymuş mudur?
Bu soruyu da yarın (Aşağıdaki Yazıda)
cevaplayacağız.

Prof. Dr. Haydar Baş
4 Ekim 2012/Yeni Mesaj gaztesi
Şefaat


Vesile konusunu işlediğimiz dünkü yazımızda, Cenab-ı Hakk’ın Sünnetullah gereği, maddi ve manevi olayları sebeplerle var ettiğinden bahsettik. Sebepler, maddi varlıkların meydana gelmesinde olduğu kadar, manevi varlık tabir edilebilecek muhabbet, aşk gibi hallerin vukuunda da geçerlidir.
Burada önemli olan nokta, rahmete ve Allah’a ulaşmaya vesile bu hallerdeki feyiz ve muhabbeti Cenab-ı Hakk’ın zatına mal ederek şirke düşmemektir.
Feyzin ve muhabbetin de yaratılmış mahlûk olduğu hatırdan çıkarılmamalıdır.
Bugün ise “Şefaat var mıdır?” sorusunu cevaplayacağız.
Dünyada Allah’a ulaşmaya ve kâmil bir mümin olma yolunda ilerlemeye vesile olan peygamberler ve velilerdir. İnsan, Allah’a kul olma yolunda ne kadar çaba sarf ederse etsin, emirleri ve yasakları ne derece hassasiyetle gözetirse gözetsin, onun nihai kurtuluşu Cenab-ı Hakk’ın rahmeti iledir.
Peygamberimiz (sav), “Amellerinizde mu’tedil olunuz, doğru olunuz ve biliniz ki, sizden hiçbir kimse yalnız ameli ile kurtulmuş olmayacaktır” buyurmuştur.
Ashab-ı kiram, bunun üzerine “Sen de mi ya Resulullah (sav)” diye sordular.
Peygamberimiz (sav), “Ben de ancak Allah, rahmet ve fazlı ile beni ihata ederse” buyurmuştur.
Lügatte aracılık yapmak, vesile olmak anlamına gelen şefaat; insanların kurtuluşu için dünyada nasıl nebi ve veliler vesile kılınmışsa, zorlu hesap gününde de yine nebilerin ve velilerin vesile kılındığını ifade etmektedir.
“Şefaat hak mıdır?” sorusunun cevabını ayet ve hadislerle değerlendirmek gerekir:
Cenab-ı Hak, Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmuştur:
“O gün Rahman’ın izin verip sözünden hoşlandığı kimseden başkasının şefaati fayda vermez.” (Taha, 109)
Ve yine, “O’nun izni olmadan hiç kimse şefaat edemez.” (Yunus, 3)
Şefaat haktır ve mahşer gününün dehşetinde Allah’ın izin verdiği kulları şefaat hakkına sahiptir.
Resul- u Ekrem (Sav) efendimiz şöyle buyurmuştur: “Her peygamberin Allah’u Teâla’dan bir dileği vardı; onu diledi ve Allah indinde icabet ve kabul olundu. Fakat Ben duamı kıyamet gününde ümmetime şefaat tahsis ve tehir ettim.”
Yine Peygamberimiz (sav): “Kıyamet günü geldiğinde (umumi surette ) Ben şefaat ederim. Bunun üzerine Ben: Ya Rabbi! Gönlünde hardal tanesi kadar iman olanları cennete koy, diye niyaz ederim; bunlar Cennete girerler. Sonra Ben, ya Rabbi, hardal tanesinden az imanı olanları da koy diye şefaat ederim” buyurmuştur.
En büyük şefaat yetkisi Hz. Muhammed Mustafa Efendimizindir.
Hatemül Enbiya’nın mahşerdeki büyük şefaatine, “şefaati uzma - büyük şefaat” denilmektedir.
Daha sonra her peygamber Cenab-ı Hak tarafından kendi ümmeti hakkında şefaate mezun olacaktır. Hatta peygamberlerden başka şüheda ve evliyanın dahi şefaat edecekleri naslar (ayetler ve hadisler) ile sabittir. Peygamber Efendimiz (sav), önce kendi ümmetine ve sonra sadece ona ait bir şeref olmak üzere diğer peygamberlerin ümmetlerine de şefaat edecektir.
Allah, Peygamberimizin şefaatinden ayırmasın.

Muaviye ve Yezid’in Lanetlendiğine Delalet eden Ayet ve Hadisler..
________________________________________
ALLAH-u Teala İsra suresi 60. ayette şöyle buyuruyor:

1- “Sana gösterdiğimiz o rüyayı ve Kur’ân’da lanetlenen ağacı, ancak insanları sınamak için meydana getirdik. Biz de onları korkuturuz da, bu onlara, büyük bir azgınlıktan başka bir şey sağlamaz.”

İmam Sa’lebi, imam Fahr-u Razi ve diğer müfessirlerinizin rivayet ettiğine göre Peygamber (s.a.a) rüya aleminde Beni Ümeyye’nin maymunlar şeklinde kendi minberine çıkıp indiğini gördü, Cebrail bunun üzerine mezkur ayeti nazil etti. (Bu ağaçtan kasıt Beni Ümeyye soyudur.)

ALLAH-u Teala, başı Ebu Süfyan ile Muaviye olan Beni Ümeyye’yi lanetlenmiş bir ağaç olarak zikretmiştir; dolayısıyla bu ağacın bir dalı olan Muaviye de mel’undur.

2- MUHAMMED Suresi 22 ve 23. ayetlerde şöyle buyurmaktadır:

“(Ey münafıklar!) Artık iş başına gelir de yeryüzünde bozgunculuk eder ve yakınlarınızı kestirip doğratır mısınız? İşte bunlar, ALLAH’ın kendilerini lanetlediği, sağır kıldığı ve gözlerini kör etmiş olduğu kimselerdir.”

Bu ayet açıkça yeryüzünde fesat çıkaranları ve yakınları kestirip doğrayanları lanetlemektedir. Muaviye’den daha büyük bozgunculuk eden ve yakınları kestirip doğratan kim vardır? Onun hilafeti zamanında çıkardığı fitneler herkesçe bilinmektedir. Ayrıca lanetli olduğunun diğer bir delili de yakınları kestirip doğratmasıdır.

3- Ahzap suresi 57. ayette de şöyle buyuruyor:

“ALLAH ve Resulünü incitenlere ALLAH, dünyada ve ahirette lanet etmiş ve onlar için horlayıcı bir azap hazırlamıştır.”

Şüphesiz Hz. Ali’ye ve Peygamber (s.a.a)’in iki reyhanı Hasan ve Hüseyin’e ve has sahabesi Ammar ve diğerlerine eziyet etmek de Peygamber’e eziyettir. Dolayısıyla bu ayete göre de o mukaddes insanlara eziyet eden Muaviye, dünya ve ahirette lanetlenmiştir.

4- Mümin suresi 52. ayette de şöyle buyurmaktadır:

“O gün zalimlere özür dilemeleri hiçbir fayda sağlamaz. Artık lanet de onlarındır, kötü yurt da onlarındır!”

5- Hud Suresi 18. ayette ise şöyle buyurmaktadır:

“Bilin ki ALLAH’ın laneti zalimlerin üzerinedir!”

6- Araf suresi 44. ayette ise şöyle buyurmaktadır:

“...Ve aralarında bir çağrıcı ALLAH’ın laneti zalimlerin üzerine olsun diye bağırır.”

Zalimler hakkında inen bu ve benzeri ayetler açıkça her zalimin mel’un olduğunu buyurmaktadır. Dost ve yabancı hiç kimse, Muaviye’nin apaçık zulümlerini inkar edemez. Zalim olduğu için de ALLAH’ın lanetine uğramıştır, dolayısıyla ALLAH’ın lanet etmiş olduğu kimseye biz de lanet edebiliriz.

7- Nisa Suresi 93. ayette ise şöyle buyurmaktadır:

“Kim bir mümini kasten öldürürse cezası, içinde ebediyen kalacağı cehennemdir. ALLAH ona gazap etmiş, onu lanetlemiş ve onun için büyük bir azap hazırlamıştır.”

Bu ayet, bir mümini bilerek öldürenin ALLAH’ın lanetine uğradığını ve onun yerinin cehennem olduğunu bildirmektedir. Lütfen insafla söyleyiniz, Muaviye müminleri katletmekte ortak olmamış mı? Hucr bin Adiy ve yedi arkadaşını, onun emriyle katletmediler mi? Abdurrahman bin Hassan el-Ğanzi’yi diri diri mezara gömdürmedi mi?

Nitekim İbn-i Asakir ve Yakub bin Sufyan kendi Tarih’inde ve Beyhaki Delail’de İbn-i Abdurrahman İstiab’da ve İbn-i Esir Kamil’de rivayet etmiş olduğu üzere sahabenin büyüklerinden olan Hucr’u, Muaviye’nin emriyle işkence ederek öldürdüler. Hucr’un tek suçu ise Hz. Ali (a.s)’a lanet etmemek ve ondan olmadığını söylememekti.

Acaba Peygamber (s.a.a)’in büyük torunu ve Ashab-ı Kisa’nın beşincisi olan Hz. Hasan (a.s), müminlerin büyüklerinden ve cennet ehli gençlerin iki efendisinden biri değil miydi? Mes’udi, İbn-i Abdulbirr, Ebu’l- Ferec İsfahani, MUHAMMED bin Sa’d (Tabakat’ta), Sibt bin Cevzi (Tezkire’de) ve diğer birçok büyük alimlerin kendi kitaplarında yazmış olduklarına göre Muaviye, Cude için bir zehir gönderdi ve ona, “Hasan bin Ali’yi öldürecek olursan sana yüz bin dirhem verir ve seni oğlum Yezid’le evlendiririm.” diye vaatte bulundu. Hz. Hasan’ın şahadetinden sonra Muaviye ona yüz bin dirhem verdi, ama oğluyla evlendirmedi.

Hz. Hasan’ın şahadeti, bir müminin katlinden de öte Peygamber (s.a.a)’i üzen bir olaydır. Mezkur iki ayetin açık hükmüne rağmen henüz Muaviye’ye lanet etmekte tereddüt mü ediyorsunuz? Büyük sahabeden olan Ammar da Sıffin’de Muaviye’nin emriyle öldürülmedi mi? ehlisünnettin Büyük alimlerin de ittifak etmiş olduğu üzere Peygamber (s.a.a) Ammar hakkında şöyle buyurmamış mıydı?:

“Ey Ammar, seni baği ve tuğyan ehli bir grup öldürecektir.”

Büyük müminlerden binlerce insanın Muaviye tarafından katledildiğinden şüpheniz mi var? Dinin keskin kılıcı ve temiz yürekli bir mümin olan Malik Eşter de Muaviye’nin emriyle zehirlenmedi mi? Muaviye’nin Mısır’daki iki adamı Amr bin As ve Muaviye bin Hudeyc, Hz. Ali (a.s)’ın Mısır valisi MUHAMMED bin Ebi Bekir’i işkenceyle öldürüp ölmüş eşeğin karnında ateşe vermediler mi? Eğer Muaviye’nin öldürdüğü müminlerin listesini verecek olsam, bir gece değil, kim bilir kaç gece sürer.
__________________
LAİLAHEİLLALLAH, MUHAMMEDEN RASULULLAH, ALİYYENVELİYULLAH

İMAM HÜSEYİN ve ŞEHİTLERE RAHMET, YEZİT ve ZALİMLERE LANET!
- 25/12/2010 - 11:45

“Her Gün Aşura ve Her Yer Kerbela’dır.” İmam Cafer-i Sadık (A.S)

İnsanlık tarihinin kanayan en büyük yarası ve asırlardır dinmeyen acısı, İmam Hüseyin (A.S), Kerbela şehitleri ile tüm şehitlerimizi anmak için, burada toplanmış bulunuyoruz. Bildiğiniz gibi Hz. Hüseyin (A.S); Hz. Muhammed Mustafa (S.A.A)’in göz bebeği, Emirulmuminin Hz. Ali ile Fatıma-ı Zehra’nın ciğer pâresi, cennet gençlerinin efendisi ve masum 12 E. Beyt İmamlarımızın üçüncüsüdür. Kerbela Şehidi İ. Hüseyin, melun Yezid’in emriyle, melun Ömer b. Sad b. Ebi Vakkas komutasında, melun Şimr b. Zilcevşen tarafından 71 aile efradı ve yaranıyla beraber, kundaktaki bebekler de dâhil olmak üzere, tarihin benzerini görmediği, aç - susuz ve en feci bir şekilde, Kerb-u bela çölünde, 10 Muharrem Hicri 61 yılında şehit edilmiştir. İşin en garip tarafı da, Seyyid-i Şüheda İ. Hüseyin (A.S)’ın, müşrikler veya gayr-i müslimler tarafından değil de İslam halifeliğini gasbeden, sözde beş vakit namaz kılan ve her namazında da sözde Hz. Muhammed ve E. Beytine salât-u selam gönderen bir toplum tarafından şehit edilmesidir.

Kur’an-ı Kerimde Yüce Mevlanın tabiriyle lanetlik ağaç olan Emeviler, Aşura gününde kimi şehit ettiler biliyor musunuz? K. Kerimin Dehr Suresinde övülen, Ahzap Suresinin 33. ayetinde mutahhar ve masum kılınan, Şura Suresinin 23. ayetinde sevgi ve itaati farz kılınan, Âl-i İmran Suresinin 61. ayetinde de Necran Hıristiyanlarıyla bizzat Allah tarafından Mübâheleye mazhar olan ve Âl-i Aba beşlisinden biri olan Kerbela Şahı Hz. Hüseyin (A.S)’dan başkası değildir. Hz. Muhammed (S.A.A) Onun hakkında; “şüphesiz ki Hüseyin, hidayet meşalesi ve kurtuluş gemisidir. Hüseyin benden, ben de Hüseyin’denim. Allah’ım! Hasan’la Hüseyn’i seviyorum, sen de Onları sev, Onları sevenleri de sev.” buyurduğu o nuru söndürmek istediler. O melunlar aslında Aşura gününde Bedir’le Uhut savaşında Peygamberimiz (S.A.A) ile yüce İslam dinine karşı savaşan ataları Kureyş putlarının intikamını almak istediler. Dün Ebu Süfyan İslam Peygamberine, Muaviye de İmam Ali’ye kılıç çekip savaştı, bugün de melun şecerenin temsilcisi Yezid zamanını imamı Hz. Hüseyn’e kılıç çekiyor. O öyle bir Hüseyin ki; Peygamberimiz (S.A.A)’in dizinden kaldırmadığı, sevip öpmeğe doyamadığı, mübârek sırtına bindirdiği, namazının secdesinde bile omzuna çıktığında, O inene kadar sırf rahatsız olmasın diye başını secdeden dahi kaldırmadığı ve kendiliğinden inene kadar secdesini uzattığı, kılınan her namazda Allahumme Salli - Bârik dualarıyla kedisine salavat göndermenin dini bir emir olduğu ve mahşer gününde şefaati umulan Şehitler Serdarı İ. Hüseyin (A.S)’dır. Zalimler zahiren görünürde İ. Hüseyn (A.S)’ı öldürdüklerini sandılar, oysa bilmedikleri bir gerçek vardır, o da: “Hüseyinler ölmez ve asla öldürülemezler!” Zira Allah-u Teâlâ, kâfirlerle zalimlerin işine gelmese de nurunu tamamlayacaktır.

Aşura Gününde, İ. Hüseyin (A.S), Yezit’in tüm dünyevi ve şaşaalı tekliflerini geri çevirmiş, Ceddinin gerçek İslam dini için, mukaddes canını, kanını ve aile efradını seve seve feda etmiştir. Şayet bunu yapmasaydı, Emevi saltanatının başındaki melun Yezid’in sayısız rezaletleri dinmiş gibi algılanacak ve gerçek Muhammedi İslam Dini, Süfyaniler tarafından beşiğinde boğulmuş olacaktı. O gün mazlumlar serdarı Hz. Hüseyin (A.S), asırlar boyunca hürriyet aşığı mazlumlara ilham kaynağı olacak şu tarihi sözlerle kıyam etmiş ve melun Yezid’e karşı çıkmıştır: “Onlar bizden zillet mi beklerler, heyhat?! Şüphesiz ki, ben ölümü mutluluk, zalimlerle beraber yaşamayı da alçaklık bilirim! Eğer Ceddim Muhammed’in dini, kanımın akmasından başka bir şeyle ayakta durmayacaksa ey kılıçlar, gelin beni doğrayın!..” İşte görüldüğü gibi Kerbela ekolu, tüm insanlığa adalet, onur, fedakârlık ve zalimlere karşı - ölüm pahasına da olsa - kıyam etmeği öğretmeğe devam edecektir. Nitekim o gün görünürde Hz. Hüseyin yenilip şehit düşmüştü. Oysa gerçekte mazlumlar zalime, azınlık çoğunluğa, iman küfre, kan da kılıca galip gelip zafer kazanmıştır. Onun içindir ki tarihle beraber tüm insanlık, İmam Hüseyin ve şehitleri daima selam ve rahmetle, Yezit ve zalimleri de nefret ve lanetle, kıyamete kadar anmaya devam edecektir!

İMAM ALİ KIBLEMİZ KABE'DE DOĞMUŞ VE BÜYÜMÜŞTÜR,
İMAM ALİ ADINA MİNİMUM 300 AYET İNMİŞTİR,
İMAM ALİ ALLAH EMRİYLE (S.A.V.) PEYGAMBER VEKİLİDİR,
İMAM ALİ GÜNDE EN AZ 1000 (BİN) REKAT NAMAZ KILARDI,
İMAM ALİ AYETLER İNERKEN HZ. MUHAMMED SAV İLE BERABERDİ,
İMAM ALİ KONUŞAN KUR'AN-I KERİM' DIR,
İMAM ALİ S.A.V. PEYGAMBERİMİZİ KORUYAN HIZIR A.S.' DIR,
İMAM ALİ TIPKI KIRK PEYGAMBERİMİZİN EVVELİ VE SONUNCUSUDUR,
İMAM ALİ TIPKI TÜM PEYGAMBERLER GİBİ NUR'DAN YARATILMIŞTIR,
İMAM ALİ YÜCE YARADAN ALLAH EMRİYLE SONSUZ İLİMDİR,
İMAM ALİ PEYGAMBER EFENDİMİZİN CENAZESİNİ BİZZAT YIKAMIŞTIR,
İMAM ALİ PEYGAMBERİMİZ TARAFINDAN BÜYÜTÜLMÜŞTÜR,
İMAM ALİ HİÇBİR ZAMAN YARALANMAMIŞTIR,
İMAM ALİ SECDE EDERKEN ÖLDÜRÜLMÜŞTÜR,
İMAM ALİ DÖRT BÜYÜK MELEK TARAFINDAN SECDE İLE KUTSANMIŞTIR,
İMAM ALİ PEYGAMBERİN AMCA OĞLUDUR VE DAMADIDIR,
İMAM ALİ DOĞAR DOĞMAZ PEYGAMBERİMİZİN KULAĞINA KUR'AN OKUMUŞTUR,
İMAM ALİ SONSUZ İLMİN 9/10' DUR VE DİĞER 1/10'NU YİNE EN İYİ BİLENDİR,
İMAM ALİ "İSLAMİYET'TE İÇKİ HARAMDIR" DİYEN VE BU SÖZÜN SAHİBİ İLK KİŞİDİR,

"BU NEDENLE,
İSLAMİYET=ALLAH+ HZ. MUHAMMED (S.A.V.) + DİN+ KUR'AN-I KERİM + EHL-İ BEYT + İMAMET DEMEKTİR; BİR TEKİNİ DAHİ AYIRAN VEYA EKSİLTEN YEZİD'E HİZMET EDER VE MÜSLÜMAN DEĞİLDİR..!"

YA ALLAH
YA MUHAMMED
YA ALİ
KORU BİZLERİ..!

HZ. ALİ’NİN MUCİZELERİ -1

ZUHURUNDA PUTLARIN YIKILMASI

1- Hazret-i Câbir bin Abdüllah “radıyallahü teâlâ anh” tan nakledilmiştir:

Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve âlihi ve sellem” hazretlerinden, Alî bin Ebî Tâlib (as)’in doğumundan soruldu.

Buyurdu ki: “Doğan evlâdın iyiliğinden sorunuz. Allahü teâlâ ve tekaddes hazretleri, Alî “kerremallahü vecheh” ile beni aynı nûrdan yarattı. Her ikimiz bir nûrdanız. Gökleri ref’ etmeden evvel ve yerleri sermeden önce, bizi yarattı. Biz, Allahü tebâreke ve teâlâ hazretlerinin huzûrunda tespih ederdik. Yok olmadan bir nesilden bir nesle intikâl ettik. Tâ Abdülmuttalib’e eriştik. Sonra ben, Abdüllah’a intikâlden sonra, Âmine’de vedî’a olundum.

Alî, Ebû Tâlibe intikâlden sonra, Fâtıma binti Esed katına vedi’a olundu. Allahü Sübhânehü ve teâlâ hazretleri bizi pâk ve tâhir vücûda getirdi. Sonra hazret-i Alî’yi Fâtıma binti Esed’de karâr tuttu. Melekler müjde verdiler. O zamân bir adam rü’yâsında gördü. Süâl etti: “Bu doğan kimdir?” Dediler: “O, Alî’dir.” O vücûda geldiği vakit, Mekke-i Mükerreme’de zelzele oldu. Putların hepsi yüz üstü düşüp, ehl-i Mekkenin cümlesi korkup, dediler ki: “Bu gece bir yeni hâdise zuhûr etti.” Onlar bu hâlde iken bir nidâ edici nidâ etti. Hâlbuki hiç kimseyi görmediler. Hazret-i Alî anası Fâtıma binti Esed’den doğdu. Gök onun nûru ile ışıklandı. Yıldızlar arttı. Kureyşliler bundan bir acaiplik, hayret edicilik gördüler. Nidâ olundu: “Müjdeler olsun size ki, bu gece, müşrikleri kahredici, münâfıklara gazap edici, âbidlerin süsü, Resûl-i Rabbil âlemînin mührü, imâm-ül Hüdâ, göklerin yıldızı, karanlıkların lâmbası zuhûra geldi”

(Seyyid Eyyub bin Sıddık “Menâkıb-ı Çihâr Yâri Güzîn” 6. Bab, Otuzüçüncü Menakıp)

SARSINTIYI DURDURMASI

2- “Yer, o şiddetli sarsıntı ile sarsıldığı, ağırlıklarını dışarıya çıkardığı ve insan: ‘Buna ne oluyor?’ dediği zaman, o gün yer, Rabbinin telkin buyurduğu vahiy ile, bütün haberlerini anlatacaktır.” (Zilzal Süresi 1-5. Ayetler)

Hz. Fatıma ez-Zehra anamız anlatıyor: Ebu Bekir’in halifeliği zamanında Medine’de bir sarsıntı oldu. Bundan korkan halk, Ebu Bekir ve Ömer’in yanına geldiklerinde, hepsi Hz. Ali’nin evine doğru gittiler. Onlar daha Hz. Ali’nin evine varmadan önce, kendisi onları dışarıda karşıladı ve onlarla yüksek bir yere çıktı. Hz. Ali yere oturduktan sonra onlara hitaben buyurdu ki: ‘Şu gördüğünüz mü, sizi korkuttu?’ hepsi dediler ki: ‘Bu gördüğümüz bizleri nasıl korkutmasın ki, şimdiye kadar böyle bir sarsıntı görmedik.’ Hz. Ali, dudaklarını kıpırdatıp, eli ile yere vurduktan sonra şöyle buyurdu: ‘Sana ne oluyor? Sakin ol!’ Yer, bunun üzerine hemen sakin oldu. Orada bulunanların hepsi de olanlara şaşırdılar. Hz. Ali buyurdu ki: ‘Sizler, şimdi yapmış olduğumdan mı şaşırıyorsunuz?’ Dediler ki: ‘Evet’ Hz. Ali buyurdu ki: ‘Şanı Yüce olan Allah’ın: “Yer, o şiddetli sarsıntı ile sarsıldığı, ağırlıklarını dışarıya çıkardığı ve insan: ‘Buna ne oluyor?’ dediği zaman…” buyurmuş olduğu o insan benim. Daha sonra yer bana bütün haberini söyleyecektir.’

(Tefsir’üs Safi C.5, S.357-358)

GÜNEŞ’E SELAM VERİP GÜNEŞİN ONUNLA KONUŞMASI

3- İmam Hasan el-Askeri, babası, dedelerinden naklen, Resulullah (saa) İmamı Ali’ye şöyle buyurdu: “Ey Hasan’ın babası Güneş’e hitap et, o sana cevap verecektir.” Müminlerin Emiri şöyle hitap etti: “Selam olsun sana ey Allah’ın itaatkar kulu.” Güneş şöyle cevap verdi: “Selam senin üzerine de olsun ey Müminlerin Emiri, takva sahibi olan insanların imamı ve ak yüzlülerin komutanı.” (el-Kunduzi el-Hanefi “Yenabi’ül Mevedde” 140 İstanbul Bas.)


4- Resulullah (saa) İmam Ali bin Ebi Talib (as)’ye şöyle buyurdu: “Ey Hasan’ın babası! Güneş ile konuş, kendisi sana cevap verecektir.”

İmam Ali şöyle buyurdu: “Sana selam olsun, ey salih ve Allah’a itaatkar olan kul”

Bunun üzerine güneşten şöyle bir nida geldi: “Sana da selam olsun ey Müminlerin Emiri, takva ehlinin imamı, ak yüzlülerin komutanı. Ey Ali, sen ve şian (yandaşların) cennettesiniz. Ey Ali, toprak ilk olarak Muhammed (saa)’in üzerinden yarılacak, sonra da senin üzerinden, ilk gelecek olan Muhammed’tir, sonra da sen, ilk olarak giydirilecek olan Muhammed’tir, sonra sen.”

Bunun üzerine İmam Ali (as) secdeye kapanır ve ağlamaya başlar. Bunu gören Resulullah (saa) İmam Ali’nin yanına gelip şöyle buyurdu: “Ey kardeşim ve habibim, başını kaldır, Allah seninle yedi gök ehline övünür.”

(Menakıb-ı Hüvarezmi s.63-64; Enis Emir “Fazilet-i Ehl-i Beyt-i Resulullah” s.470-471)

5- Bir gün Resulullah (saa) meclisinde iken İmam Ali (as)’ye buyurdu ki: “Ey Ali! Yarın Baki dağlarına git. Güneş çıkınca onu selamla. Allah’ın izniyle sana cevap verecektir.”

Orada bulunan cemaat hayrete düşer. Ertesi gün Emir’ül Müminin Ali, muhacirlerden ve Ansarlardan oluşan büyük bir kalabalıkla Baki dağlarına çıkar. Kalabalığın içinde Ebu Bekir, Ömer ve Osman da vardı. Güneş doğunca İmam Ali ona: “Essalamü aleyki ya halkullahil cedid elmuti” “Sana selam olsun, ey Allah’ın yeni doğan ve ona itaatkar mahluku?”

Hazır olanlar gökten cevap şeklinde şöyle bir nida duydular: “Aleyküm esselâm yâ Evvel, ya Âhir, yâ Zâhir, yâ Bâtin, yâ men hüve bi külli şey’in aliym” “Sana selam olsun ey İlk, ey Son, ey Açık ve ey Gizli olan. Sen her şeyin bilginisin.”

Ebu Bekir, Ömer, Muhacir ve Ansar Güneş’ten bu sesi duyduklarında haykırıp bağırdılar. Sonra bir mühlet sonra oradan ayrıldılar. Resulullah (saa)’ın yanına geldiklerinde ona dediler ki: “Ey Resulullah! Sen bize ‘Ali bizim gibi bir beşerdir’ diyordun. Oysa Güneş ona Allah’ın kendi nefsine hitap ettiği gibi ona hitap etti.” Resulullah (saa) onlara: “Ondan ne duydunuz?” diye sordu. Onlar dediler ki: Güneş’in ona: “Sana selam olsun, ey İlk, ey Son, ey açık ve ey gizli. Sen her şeyi bilensin.” Şeklinde hitap ettiğini duyduk. Resulullah (saa) onlara buyurdu ki: “Doğru söyledi. O (yani Ali) İlk’tir; bana ilk iman eden kişi demektir. O Son’dur; beni yıkayacak, kefenleyecek ve mezarıma koyacak Son kişi demektir. O Açık’tır; O benim bütün ilmimi açıklayandır. O Gizli’dir; o gizli ilmimin sahibidir. O her şeyin bilginidir. O helal, haram, farz ve sünnetlerde bilgin olandır. Bunda sorun nedir?” Sonra onların hepsi mescitten çıkıp mahcup halde oradan ayrıldılar.

(Seyyid Haşim el-Behrâni “Medinet’ül Meâciz” C.1, S.87-88 Müesseset’ül Alemi Lil Matbûât H.1423 Beyrut Bas.; el-Meclisi “Bihâr’ül Envâr” C.41, S.179-180 Müesseset’ül Vefa 1404 H Beyrut Bas./ Şâzân bin Cibrîl el-Kummi “el-Fedâil” S.69-70 Dar’ür Radiy 1363 H. Kum Bas. / Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.14-15 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut Bas. / Kitâb Selim bin Kays (Ö. 80 H.) S.933-934, Hadis No: 72 Dâr’ül Hâdi 1415 H.Kum Bas./ Süleyman Daşkapan “Kuran’da Ehl-i Beyt ve Soru-Cevap S.55-56 Onur Ofset-Antakya)

Menakıb sahibi Ebi Cafer el-Bakır’dan, Cabir bin Abdullah’tan nakleder ki: Güneş, İmam Ali’ye yedi kere hitap etti. (Süleyman el-Kunduzi el-Hanefi “Yenabi’ül Mevedde”Sayfa: 141)

GÜNEŞ’İ BATTIKTAN SONRA GERİ ÇEVİRMESİ

6- İmam Muhammed’ül Bâkır’dan, o da babasından, o da dedesi Hüseyin bin Ali’den:

Emir’ül Müminin Hz. Ali (as) Nehrivan ehliyle yaptığı savaştan dönerken Babil toprağına geçtiler. İkindi namaz vaktiydi, namaz kılmaları vacip oldu. Müslümanlar nida ettiler: “Ey Emir’ül Müminin, ikindi vakti oldu.” Emir’ül Müminin dedi ki: “Bu yer lanetlenmiştir, Allah burayı üç kez lanetledi, dördüncü kere de lanet edecektir. Burada ne peygambere ne Vasi’ye namaz kılması helal olmaz. Sizden burada namaz kılmak isterse kılabilir.” O anda münafıklar Nehrivan ehlini (Hariciler) kastederek dediler ki: “Doğru o namaz kılmaz, ama namaz kılanları öldürür.”

Cüveyriyye bin Mesher el-Abdi dedi ki: “Yüz farisle onu takip ettim. Ve dedim ki: Allah’a ant olsun ki, o namaz kılmadan ben de namaz kılmayacağım. Bugünkü namazımda onu taklit edeceğim. Emir’ül Müminin Babil toprağını geçince güneş batmaya yüz tuttu, sonra battı ve ufuk kızıllaştı. Sonra bana iltifat ederek buyurdu ki: “Ey Cüveyriyye! Suyu ver” Ona malzemeleri takdim edince abdest aldı ve: “Ey Cüveyriyye! Ezan oku” dedi.

“Gece namazı vakti gelmedi” dedim. İmam Ali: “İkindi vakti için ezan oku” dedi. Kendi kendime dedim ki: İkindi için ezan oku dedi, halbuki güneş battı, ama bana ona itaat etmek düşer ve ezan okudum. Bana: “Kalk” dedi, kalktım. Ben ikametteyken anlamadığım kelimelerle dudakları kıpırdadı. O anda hemen güneş ikindi vakti yerini alacak şekilde

geri döndü. Sonra İmam kalktı, tekbir getirdi, namaz kıldı, biz de arkasından namaz kıldık. Namazını bitirdikten sonra güneş sanki leğende ışık kayar gibi kaydı, battı ve yıldızlar dizildi. Sonra bana iltifat ederek: “Akşam ezanı için ezan oku, ey bilinci zayıf olan” buyurdu.

(Seyyid Haşim el-Behrâni “Medinet’ül Meâciz” C.1, S.77-78 Müesseset’ül Alemi Lil Matbûât H.1423 Beyrut Bas.; Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.11-13 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut Bas.; Şazân bin Cibril el-Kummi “el-Fedâil” S.68-69 Dâr’ür Radıy H.1368 Kum Bas.)

Ehlibeyt Şairi El-Himyeri tanınmış el-mezhebe kasidesinde

Hz. Ali hakkında şöyle demiştir:

“Ruddet aleyhişşemsu lemma fatehü

vaktussalati ve kad denet lil mağribi

hatta tebellece nuruha min vaktiha

lil asri sümme hevet heviyel kevkebi

ve aleyhi kad ruddet bi Babil’in merreten

uhra ve ma ruddet lihalkin mağribi

illa li Yuşaa ev lehu velihabsiha

veliraddiha tevilu emrin mu’cibi”

Açıklaması:

“Hz. Ali, ikindi namaz vaktini geçirdiği zaman güneş akşam vaktinden ikindi vaktine geri döndü, döndüğünü de herkes görmüştü. İkindi namazını kılınca güneş, yıldız kayar gibi kayarak akşam vaktine dönüverdi. Babil’de bir kez daha kendisine dönmüştü. (1) Başkasına ise sadece Yuşa’ya dönmüştü. Güneşin geri dönmesine acaip teviller vardır.”

(Eş-Şerif er-Radıy “Hasâis el-Eimmeh” S.52; Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.11-13 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut Bas.; Şazân bin Cibril el-Kummi “el-Fedâil” S.68-69 Dâr’ür Radıy H.1368 Kum Bas.;; en-Nisaburi “Ravdat’ül Vahizin S.131; eş-Şeyh Müfid “el-İrşad” C.1, S.347; İbn-i Hamzi et-Tusi “es-Sakib fil-Menakıb” S.254-255; Menakıb Âl Ebi Talib C.2, S.144-145; Allamet’ül Hilli “el-Müstecad Min-el İrşad” S.138; eş-Şeyh el-Mâhuzi “el-Erbain” S.424; el-Erbeli “Keşf’ül Gumme” C.1, S.282-283; eş-Şeyh et-Tıbrisi “İlam el-Vera bi A’lam’ül Hüda” C.1, S.351; eş-Şeyh Abbas el-Kummi “el-Künye vel-Elkâb” C.2, S.191; eş-Şeyh Cafer en-Nakdi “Envar el-Aleviyye” S.137)

7- Müminlerin Emiri Hz. Ali Babil toprağına geçtiğinde güneş batıp namaz kılmamıştı. Bunun üzerine dizlerine çöküp uzun bir müddet duada bulundu ve güneş tekrar ikindi makamına geldi. Namaz kılındıktan sonra tıpkı yıldızın kaydığı gibi kayıp, tekrar gece oldu.

(Ali Bin Hüseyn el-Mesudi “İsbât el-Vasiyya Li Ali Bin Ebi Tâlib” S.116 Seyyid Murtada Yayını 1902 Tahran Bas.; Enis Emir “Fazilet-i Ehl-i Beyt-i Resulullah” S.508)

Güneş’in Onun İçin Geri Dönmesi

8- Esma bint Amis buyurdu ki: Bir gün Resulullah (saa) Ali (as)’nin kucağında yattığı halde vahiy alıyordu. Bu durum o kadar uzadı ki, ikindi namazını kılmadan güneş battı. Resulullah (saa) vahiyden fariğ olunca İmam Ali’ye şöyle sordu: “Ey Ali, namaz kıldın mı?” İmam Ali: “Hayır, kılmadım” buyurdu. Bunun üzerine Resulullah (saa) şöyle buyurdu: “Ey Allah’ım! Ali senin ve Resulünün taati üzere idi. Güneşi ona geri çevir.”

Esma dedi ki: “Battığını gördüğüm gibi yine de doğup, Müminlerin Emiri Ali’nin namaz kıldığını gördüm.”

(Menakıb-ı Lil Hüvarezmi S.217; Enis Emir “Fazilet-i Ehl-i Beyt-i Resulullah” S.491; Meğazeli s.96

9- Resulullah (saa)’a vahiy inerken İmam Ali’nin kucağına başını koymuştu. Vahiy bitince Resulullah İmam Ali’ye: “Namaz kıldın mı, ey Ali?” diye sordu. İmam Ali buyurdu ki: “Hayır kılmadım” Bunun üzerine Resulullah şöyle buyurdu: “Ey Allah’ım, güneşi Ali için geri çevir!” Güneş geri döndü, hatta mescidin ortasına kadar vardı.

(Muhibeddin et-Tabari “Riyad’un Nadara” C.2, S.179-180)

10- Menakıb-ı Muhammed’te diyor ki: Hayber’de Hz. Peygamber (saa)’in duası ile Hz. Ali, Güneş’i battıktan sonra ikindi vaktine geri getirdi.

(Eş-Şeyh Abdurrahman eş-Şafii “Nezhet’ül Mecâlis ve Muthaf’un Nefâis” Cz.2, S.384)

ÖLÜLERİ DİRİLTMESİ

11- Ebu Cafer Meysem es-Semmar şöyle anlatıyor :

Bir gün Emir’ün Nahıl (Arıların Emiri) Ali’ nin huzurunda idim. Ben ve bir cümle halk kitlesi onun vaazını dinliyorduk. Bir de baktım ki, bir Arap kafilesi geldi. Kapıdan bir adam içeri girdi. Tam zırh kuşanmıştı. İki tane de kılıcı vardı. Selam vermedi ve sesini çıkarmadı. Herkes ona hayretle bakıyordu. Mevlamız Emir’ül Müminin de başını kaldırıp adamın yüzüne bakmadı. Gelen adam şöyle söze başladı : Sizin en kahramanınız kimdir,

Cesareti müşteba, fazileti ilim ve cemal ile sargılı olan, kerametlerle vasıflandırılan, Kabe-i Muazzama’da doğan hanginiz? Ebu Talib’in oğlu, Muhammed’in halifesi ki, kendi zamanında onu koruyarak onun şanını yükseltip gücünü arttıran, hanginiz 2 Amru’yu öldüren?

O zaman Emir’ül Müminin: Ey Ebu Said Fadıl’ın oğlu, Eş’as’ın oğlu, Samirri’nin oğlu benim. İstediğini sor? Melhuf olan kimselerin kinzi (sığınağı) benim. Marufla vasfedilen benim. Kâf ve Kuran’il Mecid benim. Nebe’ül Azim benim, Sırat’ul Müstakim benim. Alim benim. Hakim benim, hafiz benim, rafi benim. Faziletimle bütün kitaplar konuştu ve benim ilmime akıl sahipleri tanıklık ederler. Ben Resulullah’ın kardeşi ve kızının kocasıyım.

O zaman Arap dedi ki : Rumuzlarınla ve isimlerinle değil.

Hz. Ali: Ey Arap kardeş, O yaptıklarından sorulmaz. Onlar hesaba çekilirler.

Arap şöyle dedi: Senin ölüyü diriltebileceğini, dirileri de öldürebileceğini, bir kimseyi zengin ve yoksul yapabileceğini ve her türlü müşkülatı çözebileceğini haber aldık. Ey kavminin genci, bunlar doğru mudur?

Hz. Ali: Ey Arap, maksadın nedir, sor. O zaman Arap dedi ki:

Ben sana altmış bin nüfuslu Akime kabilesi tarafından elçiyim. Benimle bir ölü gönderdiler. Bundan bir müddet evvel öldürüldü. Öldürülme sebebinde büyük bir ihtilaf oldu. Bu yüzden öldürüleni sana getirdik. Şu anda mescidin kapısı önündedir. Eğer onu diriltirsen senin necip asıllı sadık olduğuna inanırız. Senin Allahın yeryüzündeki hucceti olduğundan haber ettiler. Yok eğer diriltemezsen onu kavmine geri götüreceğiz buna gücün yetmediğine kanaat edeceğiz ve gücün olmadığı şeylere nefsinden konuşuyorsun. O zaman Hz.Ali Meysem’e : Ey Meysem, kalk da Kufe sokaklarında,

Kim ki, Muhammed’in damadı ve kardeşi olan Ali’ye Allahın kendisine verdiği fazilet ve ilmi görmek isterse yarın Necef’e buyursun.

Meysem döndüğü zaman Emir’ül Müminin ona Arabiyi evine konut etmesini emreder. Meysem dedi ki: Arabiyi ve ölüyü…. aldım. Menzilime götürdüm ve ailem ona gereken hizmeti karşıladılar.

Bir sonraki gün Emir’ül Müminin Sabah namazını kıldıktan sonra onunla gittim, Küfede iyi kötü hiçkimse kalmadı herkes Necef’e geldi.

Bunun üzerine Kufeliler toplandılar. Hz. Ali Arabiye ve bir kısım ahaliye cenazeyi devenin üzerinden indirmelerini söyledi. Cenazeyi indirdiklerinde üstündeki örtüyü çıkarttılar. Hz. Ali sordu : Kaç günden beri ölmüş?

- Kırk bir gün oldu ey Ali.dediler.

- Peki niçin bu adamı kestiler?

- Bilmiyoruz. Gece sağ salim yattı. Sabahleyin ise kulaktan kulağa kesilmiş vaziyette görüldü, dediler.

Hz. Ali, Araba ve gelen heyete : Bunu kesen kayınbabasıdır. Çünkü kızının üzerine bir daha evlendi. Kızına bakmaz oldu. İşte bundan hiddetlenen kayınbabası gece yatarken kesti. Arap ve gelen heyet : ya Emir’ül Müminin, biz senin söylemene razı olsak bile kabile razı olmaz. Bunu dirit de kabileye gitsin kendisi anlatsın. Yoksa kabile tamamen ayaklanmış, kılıçları çekip birbirine düşecektir. O zaman Hz. Ali, Hz. Muhammed’ül Mustafa (saa)’ya birçok salavatlar getirip ölünün ayağını salladı ve : Kalk dedi, ey Hanzileh oğlu Mudrik, seni Allahın izniyle dirilten Ali’dir. Gülam derhal dirilip oturur ve : Buyurun, ey çürümüş ve dağılmış kemikleri dirilten. Hz. Ali ona : Seni kim öldürdü? Diye sordu. Adam: Beni öldüren kayınbabamdır. İsmi de Haris’tir, babası da Remat’tır. Hz. Ali yine sordu: Kabileye akrabalarının yanına gider misin?…

Adam: “Hayır, gitmem ey Müminlerin Emiri, çünkü kayınbabamın beni tekrar öldürmesinden korkuyorum. Orada sen de olmazsan beni kim tekrar diriltecek?. O zaman Hz. Ali Araba ve onunla gelen heyete : “Gidin kabileye, gördüğünüz ve işittiğiniz gibi bu durumu anlatın. Gülam benim yanımdan ayrılmıyor. Gelen heyet derhal geri gittiler. Dirilen zat da Hz. Ali’nin yanında Küfe’de kaldı. Nihayet Sıffin Savaşında şehit edildi. Küfe ehli de Hz. Ali hakkında ve ona olan söylentileri hakkında ihtilafa düştüler.

(Seyyid Haşim el-Behrâni “Medinet’ül Meâciz” C.1, S.100-103 Müesseset’ül Alemi Lil Matbûât H.1423 Beyrut Bas.; el-Hatip Şeyh Muhammed Ridâ el-Hakîmi “Selûni Kable en-Tefkudûni” C.2, S.256-259 Mektebet’is Sadr 1415 Tahran Bas./ er-Ravda S.26 / Şâzân bin Cibril el-Kummi “el-Fedâil” S.1-5 / Hüseyn bin Abdülvehhab “Uyûn el-Mucizât” S.28-32 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut Bas. / el-Meclisi “Bihâr ’ül Envâr” C.40, S.274-277)

12- Birgün, Sultân-ı Enbiyâ ve Resûl-i müctebânın huzûrlarına üç kişi geldi. Biri hazret-i İbrâhîm aleyhisselâmın kavminden, biri hazret-i Mûsâ aleyhisselâmın kavminden, biri hazret-i Îsâ aleyhisselâmın kavminden idi. “Salevâtullahi aleyhim ve alâ nebiyyinâ.” Hazret-i İbrâhîm kavminden olan kimse ileri gelip, dedi ki: Yâ Muhammed! Bütün Peygamberlerin büyüğü ve efdali benim diyorsun. Nereden bilelim ki, Allahü Sübhânehü ve teâlâ hazretlerinin makbûlüsün. Hazret-i İbrâhîme Allahü teâlâ halîlim demişdir. Resûlullah “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” buyurdu ki: “Allahü Sübhânehü ve teâlâ hazretleri, hazret-i İbrâhîme halîlim dedi ise, bana habîbim demişdir. Kişinin dostumu yakındır, yoksa mahbûbu mu [sevgilisi mi]” O kimse hayrân olup, cevâba kâdir olamadı. Hemen Resûl-i ekremin mubârek cemâline nazar edip, kalpten: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah vahdehü lâ şerîkeleh. Ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resûlüh” dedi. Ondan sonra hazret-i Mûsâ kavminden olan kimse ileri gelip, dedi ki, yâ Muhammed! Bütün Peygamberlerden benim mertebem yüksektir. Hepsinin serveri ve sultânı benim, diyorsun. Allahü teâlâ hazretlerinin yanında senin merteben, diğer Enbiyâdan yüksek olduğuna nereden inanalım ki, İşittik ki, Allahü teâlâ , hazret-i Mûsâ’ya kelîmim demiştir. Her zemân onu Tûr-i sînâya çıkarıp, kelâm söyler idi. Hazret-i Fahr-i âlem ve seyyid-i veled-i Âdem “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” buyurdular ki, “Allahü Sübhânehü ve teâlâ, hazret-i Mûsâya ‘Kelîmim’ dedi ise, bana ‘Habîbim’ demiştir. Eğer hazret-i Mûsâyı Tûr-i sînâya çıkardı ise, bana, hazret-i Cebrâîl aleyhisselâmla, Cennet elbiseleri ile burakı donatıp, gökleri, yerleri, arşı ile kürsîyi ve Cennet ve Cehennemi ve kevn-ü mekânı az zemân içinde seyrettirdi. Kabe kavseyn ev ednâ rütbesine varınca, Allahü Teâlâ bana o şekilde ihsânlar ve nihâyetsiz lütuflar eylemiştir ki, hicâbı aramızdan kalkmıştır. Elhamdülillah ki, Allahü Sübhânehü ve teâlâ biz zayıf kullarını o sultânın ümmetinden eyledi. Allahü teâlâ hazretleri bana va’d eyledi ki, benim ümmetimden her kim benim rûh-i pâkime günde yüz kerre Salevât-i şerîfe getirmeyi âdet hâline getirip, terk eylemese, bin kere rahmet eyler. Ve Cennet içinde bin derece verir. Bin günâhı mahvolur. Bin altın sadaka vermişçesine sevap verir.” Ebû Hüreyre ve hazret-i Enes bin Mâlik rivâyet etmişlerdir ki, o kimse de birşey söyleyemeyip, cevâba kâdir olmayıp, Resûlullah “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” hazretlerinin mübârek ayaklarına yüz sürüp, bin zevk ile parmak kaldırıp: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resûlüh” dedi. Ondan sonra, hazret-i Îsâ aleyhisselâm kavminden olan, ileri gelip, dedi ki: “Yâ Muhammed! Allahü teâlâ hazretlerine bütün Peygamberlerden yakınım ve sevgiliyim. İlklerin ve sonların seyyidi benim, dersin. Hazret-i Îsâ aleyhisselâmın Rûhullah olduğunu işitmedin mi? Allahü teâlânın emri ile ölüleri diriltirdi.” Fahr-ül kevneyn ve Resûl-i sekaleyn “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” buyurdu ki, “Varın, Alîyi çağırın.” Ashâptan birisi gidip, hazret-i Alîyi çağırdı. Hazret-i Alî geldikden sonra, Resûl-i ekrem hazretleri, o kimseye buyurdu ki: “İmam Ali’ye en eski mezarı git ve göster” O kimse dedi ki: “Falan yerde bir mezâr vardır. Bin yıllık mezârdır.” Hazret-i Habîb-i ekrem “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” buyurdu ki: “Yâ Alî! Var o mezârın üzerine üç kere çağır. Bekle ki, Allahü tebâreke ve teâlâ hazretlerinin emri ile ne zuhûr edecekdir.” Hazret-i Alî “Kerremallahu vechehü” o mezârın üzerine varıp, bir kere “yâ Ya’kûb!” diye çağırdı. Allahü tebâreke ve teâlânın emr-i şerîfi ile mezâr orta yerinden yarıldı. Bir def’a: “yâ Ya’kûb” diye çağırdı. Mezâr açıldı. Bir def’a dahâ “yâ Ya’kûb” diye çağırdı. O sırada mezârın içinden bir nûrânî pîr kalktı. Saçları uzamış. Başından toprağı saça saça ayak üzerine durup, yüksek sesle dedi ki: (Eşhedü en lâ ilâhe illallah vahdehü lâ şerîke leh. Ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve Resûlüh.) Ondan sonra hazret-i Alî ile hazret-i Habîb-i ekremin “sallallâhu aleyhi ve âlihi ve sellem” huzûruna gitdiler. Bu açık mu’cizeyi görmekle çok kâfirler îmâna geldiler. Hazret-i Îsâ “alâ nebiyyinâ ve aleyhisselâm” kavminden olan kimse müslimân oldu.

(Seyyid Eyyub bin Sıddık “Menâkıb-ı Çihâr Yâri Güzîn” 6. Bab, Yirminci Menâkıb)

KAFATASINI DİRİLTMESİ

13- Ammar es-Sâbiti’den: İmam Ali, Kisra kralının sarayında dolaşırken Kisra Kralının tahtına oturduktan sonra Müneccimi çağırdı. Müneccim Dellaf geldikten sonra orada bulunanlarla birlikte sarayı gezmeye başladı. İmam Ali gördüğü her şeyi sanki Kral Kisra döneminde yaşamış gibi anlattı. Bu anlatımıyla İmam Ali herkesi hayrete düşürdü. Sarayda dolaşmaya devam ederlerken bir kafatası bulurlar. İmam Ali orada bulunanlardan leğen getirmelerini söyler. Leğen gelince İmam Ali içine su döker ve kafatasını leğenin içine koymalarını emreder. Kafatasını leğenin içine koyduklarında

İmam Ali kafatasına: “Ey kafatası! Bana haber ver, ben kimim ve sen kimsin?” diye sorar. Kafatası: “Sen Emir’ül Müminin’sin. Vasilerin seyyidisin. İtaat edenlerin imamısın. Zahiren ve batine seni ne kadar muazzam etseler azdır, sen daha muazzamsın. Ben ise Allah’ın kulu ve Emetillah’ın oğlu Kisra Enü Şirevan’ım.” İmam Ali ile beraber Sâbât ehlinden olan bir kavim buradan ayrılıp evlerine gittiler ve ailelerine olanları ve kafatasından duyduklarını anlattılar ve Emir’ül Müminin’de ihtilafa düştüler. Sonra İmam Ali’yi bulup Kimileri onun hakkında Hristiyanların Mesih (İsa) hakkında dediğini ve Abdullah bin Sebe ve arkadaşlarının dediği gibi (Onun İlâh olduğunu) dediler. Halktan bazıları ona: “Eğer bunları hallerine terk edersen insanlar küfre girecektir” İmam Ali onlardan bu söylediklerini duyunca ashabına: “Onlara ne muamele uygulamamı istersiniz?” Dediler ki: “Onları Abdullah bin Seba ve arkadaşlarını yaktığın gibi ateşte yakmanı istiyoruz” İmam Ali onları topladı ve onlara dedi ki: “Bana niye böyle diyorsunuz?” dedi. Dediler ki: “Kafatasının konuşmasını ve sana ne dediğini duyduk. Kafatasının bu şekilde konuşması Allah’tan başkasına caiz değildir, bundan dolayı dediğimizi dedik.” İmam Ali onlara: “Sözünüzden dönün ve Allah’a tövbe edin” dedi.

Onlar: Biz sözümüzden dönmeyeceğiz, bize istediğin muameleyi yap” dediler. Bunun üzerine İmam Ali onların ateşte yakılmasına emir verdi. Ateş hazırlandı ve onları ateşte yaktı. Yandıktan sonra İmam Ali halka: “Onların küllerini havaya uçurun” buyurdu. Halk onların küllerini havaya uçurduktan üç gün sonra Sâbât halkı İmam Ali’nin yanına gelip dediler ki: “Allah Allah Muhammed (saa)’in dinine! Ateşte yaktıkların adamlar eski hallerinden daha güzel bir biçimde evlerine döndüler.” İmam Ali onlara cevaben buyurdu ki: “Ben onları yakıp, siz küllerini havaya uçurmadınız mı?” Onlar: “Evet, öyle oldu” dediler. İmam Ali buyurdu ki: “Ben onları yaktım, Allah da onları diritti”

Bunun üzerine Sâbât halkı şaşırmış halde oradan ayrıldılar.

(Muhaddis en-Nûri ‘Ö.1320 H.’ “Müstedrek’ül Vesâil” C.18, S.168-169 Hadis No: 22410

Müesset-i Âl’il Beyt H.1408 Kum-İran Bas.; Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.20-21 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut-Lübnan Bas.; Seyyid Haşim el-Behrâni “Medinet’ül Meâciz” C.1, S.90-91 Müesseset’ül Alemi Lil Matbûât H.1423 Beyrut Bas.; İsbât’ül Hüdât C.2, S.491 Hadis No: 320 / et-Tabari “Nevâdir’ül Mucizât” S.22, Hadis No: 5 / es-Seyyid Murtada el-Askeri “Abdullah bin Sebâ” C.2, S.188-189 )

Başka bir rivayette Hz. İmam Ali buyurdu ki: “Ben onları yaktım, sonra onları dirittim”

Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.20-21 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut-Lübnan Bas./ Ebi Ali el-Hüseyn bin Himâm “Kitab’ül Envar”

RAHİMDE OLANI BİLMESİ

14- Ammar bin Yasir ve Zeyd bin Erkam dediler ki:

Bir Safar ayının 17’si olan Pazartesi günü idi. Hz. Ali ile sohbet ederken müthiş bir ses duyduk. Hz. Ali: “Ey Ammar, bana Zülfikar’ı getir.” Dedi. Ben de hemen getiriverdim. Hz. Ali Zülfikar’ı kılıfından çıkarıp bacaklarının üstüne koydu ve “Ey Ammar, bu gün bütün Küfe halkının gammını gidereceğim, müminin imanı daha da artsın, muhalifin nifakı da daha da artsın. Ey Ammar kapıdakilere bir bak” dedi. Ammar: “Kapıyı açtım ve bir baktım ki, genç bir bayanı deveye bindirip getirmişlerdi. Genç bayan da bağırıp duruyordu. Yalvararak: “Ey yalvaranların kurtarıcısı, ey büyük güç sahibi, ey kemikleri dirilten, ey yardımcısı olmayanların koruyucusu, ben sana teveccüh ettim, senin veline tevessül ettim, Senin Resul’ünün halifesine kasıt ettim. Yüzümü ak eyle ve beni bu ızdıraptan kurtar!” diye yakınıp duruyordu. Bayanla bir birlikte binlerce kişi gelmişti. Onların bir kısmı bayanın lehinde, bir kısmı da aleyhinde idiler. Bayanı deveden indirip mescide getirdiler. Bayan Hz. Ali’nin yanına yaklaşıp dedi ki: “Ey mevlam! Ey çekinenlerin imamı! Senin yanına geldim ve seni kasıt ettim. Bendeki gammı gider, senin buna gücün yeter. Sen şimdiye kadar olan ve Kıyamet gününe kadar olacak her şeyi bilensin.” Bunun üzerine

Hz. Ali Ammar’a dedi ki: “Küfe’lileri çağır ve onlara de ki: Allah’ın, Muhammed’in kardeşine verdiğini görmek isteyen mescide gelsin” Ammar çağırınca mescit bir anda dolup taştı.

Hz. Ali: “Ey Şam halkı! Ne isterseniz sorun” dedi. Anında aralarından ihtiyar birisi ayağa kalkar, selam verir ve “Ey mevlam! Bu bayan benim kızımdır, kendisine Arap kral ve emirlerinden talip oldukları halde beni aşiretimin nezdinde rezil etti. Oysa ben Arapların sayılı eşraflarındanım. Ama ne yazık ki, kızım evimden hamile çıkıp beni rezil etti. Ben İflis’in oğlu Filis’im, içim ateşle yanıyor. Ne yapacağımı şaşırdım” dedi. Hz. Ali, bayana: “Babanın iddia ettiği şey hakkında sen ne diyorsun” dedi. Bayan: “Senin hakkın için ey mevlam, ben masumum, asla ihanet etmiş değilim. Evet karnım büyüyor, ama nedenini ben de bilmiyorum. Ama biliyorum ki bunu benden daha iyi biliyorsun. Ben yalan söylemedim. Ne olur beni kurtar!” der. Bunun üzerine Hz. Ali Zülfikar’ı alır mimbere çıkar ve: Allahu Ekber! “Hak geldi, batıl yıkıldı, batıl zaten yıkılacaktı” (İsra 81) buyurdu ve “Bana Küfe’nin ebesini getirin” dedi. Lebna adındaki Küfe’nin ebesi gelince Hz. Ali ona: “Ey Lebna, seninle insanlar arasında bir perde çek ve şu bayanı muayene et ki hamile olup olmadığını öğren” dedi. Ebe, bayanı muayene eder ve Hz. Ali’ye: “Evet, senin hakkın için ey mevlam! Hamiledir” der. Bunun üzerine Hz. Ali, bayanın babasına: “Sen Şam’ın Asar köyünden değil misin?” diye sorar. Adam: “Evet” der. Hz. Ali ona: “Sizin oralardan biriniz bana şimdi bir parça kar getirebilir mi?” diye sorar. Adam: “Bizim orada kar çoktur, ama getirmemiz imkansızdır!” Der. Hz. Ali: “Şehriniz buradan 250 fersah uzaktır” der. Adam: “Evet! Doğrudur ey mevlam” Bunun üzerine Hz. Ali mübarek elini uzatır ve geri çekince istenilen kadar karla dolu eli görünür. Oradaki insanlar şaşakaldılar. Hayretle birbirlerine bakışıp camiyi gürültüyle doldururlar. Hz. Ali onlara: “Susun!” buyurur. “İsteseydim karı dağlarıyla beraber getirebilirdim” buyurur. Kar parçasını ebeye verir ve “Bayanı al da caminin dışına çıkar, bir eve girin, bayanın altına bir leğen koy ve kar parçasını bayanın mahremi altına koy. Göreceksin içinden 75 derhema ve 2 dank ağırlığında bir alaka düşecektir” buyurur. Ebe, Hz. Ali’nin dediğini yapar ve gerçekten alaka düşer, tartılır. Ağırlığı aynen Hz. Ali’nin dediği gibi çıkar.

Bayan temize çıkınca, Hz. Ali bayanın babasına döner ve: “Ey ebel ğadab! Kızını al ve git. Allah’a yemin olsun ki hayatında hiçbir erkekle ilişkisi olmamıştır. Ancak 10 yaşındayken bir gün girdiği bir suyun içinden kızın içine farkına varmadan bir alaka girip yerleşerek bu duruma gelene kadar karnında büyümüştür” buyurur. O anda kızın babası Hz. Ali’ye: “Tanıklık ederim ki, sen rahimdekileri ve damarlardakini bilensin. Sen dinin kapısı ve direğisin.” Bu mucizeyi gören Küfe’liler Hz. Ali’ye: “Ey Emir’ül Müminin, bizde uzun zamandır yağmur yağmadı, bize rahmet olsun diye dua eder misin? Ey Muhammed’in ilminin varisi!” dediler. Hz. Ali ayağa kalkar ve eliyle göğe işaret eder. Anında yağmur yağmaya başlar. Sular taşınca Küfe halkı Hz.Ali’ye: “Bu kadar bize yeterlidir” dedi. Bunun üzerine Hz. Ali bazı kelimeler söyledi. Yağmur durdu, ardından güneş çıktı. Ali bin Ebi Talib’in faziletinde şüphe edene Allah lanet etsin.

(el-Meclisi “Bihâr ’ül Envâr” C.40, S.277-280 Müesseset’ül Vefa 1404 H Beyrut Bas./ Şâzân bin Cibrîl el-Kummi “el-Fedâil” S.155-158 Dar’ür Radiy 1363 H. Kum Bas. / Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyûn el-Mucizât” S.25-28 Müesseset’il A’lemi lil Matbuat 3.Baskı H.1403 Beyrut Bas. / El-Hatip Şeyh Muhammed Ridâ el-Hakîmi “Selüni kable en Tefkudûni” C.2, S.259-262 / er-Ravda S.32-33 / Yunus Ramadân “Buğyet’üt Tâlib Fi Marifeti Ali Bin Ebi Tâlib” S.311-313; Seyyid Haşim el-Behrâni “Medinet’ül Meâciz” C.1, S.264-266 Müesseset’ül Alemi Lil Matbûât H.1423 Beyrut Bas.)

SUS! EY SELFA’!

15- El Hüseyn bin Ali Deynuri, Muhammed bin el-Hüseyin’den, İbrahim bin Gıyas’tan, Ömer bin Sabit’ten, İbn-i Ebi Habib’ten, el-Haris el-A’var’dan rivayet ederken Hz. Ali, kadılık yaparken yanındaydım. Kocasını şikayet eden bir kadın gelir ve ifadesini verir. Ardından Hz. Ali, kadını haksız bulur. Kadın kabul etmeyip müthiş öfkelenerek “Ey Emir’ül Müminin, bana zulümle hükmettin. Allah bunu mu sana emretti?” deyince Hz. Ali ona: “Sus ey selfa’, ey muhi’, ey karda’, sana hakkıyla hükmettim” buyurdu. Kadın Hz. Ali’den bu sözleri duyunca huzurundan uzaklaştı. Peşinden Hureys oğlu Amru gitti. Ona yetişir ve: “Bayan! Senden acaip hareketler gördüm, Hz. Ali’nin sana söylediği kelimeler nedir ki, sen onlardan hiçbirine cevap veremedin!” der.

Kadın: “Ey Allah’ın kulu, Ali’nin bana söylediklerini bir Allah bilir bir de ben. Ondan uzaklaşmamın sebebi de bana daha büyük şeyler söylemesinden korktuğum içindir.” Amru dedi ki: “Bana bildir, sana neler söyledi?” Kadın dedi ki: “Bana ey selfa’ dedi. Manası ‘sen diğer kadınların adet gördüğü yerden adet görmezsin” Ali yalan söylemedi, doğrudur, ben gerçekten böyleyim. Bana: ey muhi’ dedi. Doğrudur, ben erkeklere eş değilim, kadınlarla görüşürüm. Bana ey karda’ dedi. Doğrudur, ben kocamın evine sadık değilim ve ona bağlı da değilim” dedi. Amru: “Ali bunu nereden bildi, sihirbaz veya kahin midir, sende olan şeyleri sana haber etti. Bu büyük bir ilimdir?” diye sorar. Kadın: “Ey Allah’ın kulu! Ali, asla sihirbaz veya kahin değildir. Ancak nübüvvetin Ehl-i Beyt’indendir. Kendisi Resülullah (saa)’ın vasisi ve varisidir. Kendisi Resulullah’tan gördüğünü insanlara bildirir. O, Allah’ın bu yaratıkları üzerine peygamberimizden sonra onun hüccetidir ” dedi.

Daha sonra Amru meclisine döner. İmam Ali ona: “Ey Amru! Benim sihirbaz olduğumu nasıl düşünebilirsin?” der. Amru: “Affet beni ey Emir’ül Müminin” der. Hz. Ali ona: “Bunun hesabını Allah’a vereceksin” buyurur. Hz. Ali: “Benim mucizelerimi garip görmeyin. Çünkü bu Allah’ın resulüne öğretip resulünün de bana öğretmesindendir. Bildiğiniz gibi Yuşa bin Nun, Hz. Musa’nın vasisi, Asaf bin Berhiya da Hz. Süleyman’ın vasisidir. Yuşa Güneş’i durdurdu. Asaf da Belkıs’ın tahtını bir göz kırpmasıyla getirdiği zaman Asaf, kitabın bir ilmini bildiğini söylediyse, ben onlardan çok daha güçlüyüm. Çünkü kitap ilminin tümü bendedir” buyurdu.

(Hüseyn bin Abdülvehhâb “Uyun el-Mucizât” / Şeyh Müfîd “el-İhtisâs” S.305-306 / Muhammed bin el-Hasan bin Furuh es- Saffâr “Besâir’üd Deracât” S.359-360 / el-Meclisi “Bihâr’ül Envâr” C.41, S.291-293 / El-Hatip Şeyh Muhammed Ridâ el-Hakîmi “Selüni Kable en-Tefkudûni” C.2, S.335-336 Mektebet’is Sadr 1415 Tahran Bas)

(1) İbn-i Kesir “el-Bidaye ven-Nihaye C.6, S.94; el-Kunduzi “Yenabi’ül Mevedde” C.1, S.416

Alıntıdır: http://huseyin.dk/alinin%20mucizeleri.htm

Değerli Din kardeşim,

Her toplumun iyisi ve kötüsü var; Emviler'de öyledir; DİNDAR olanına yoktur lafım, gerçöçke dindar olanına yani..!

Sayın Mehmet Emin TÜRKYILMAZ;

Peygamberimiz Hz. Muhammed’in (s.a.s) son Kâbe ziyaretinde (VEDA HACCI’NDA) İslam tarihinin önemli bir olayı gerçekleşmiştir. Bu çok önemli olay, GADİR HUM’da yaptığı konuşmadır. (Kameri Zilhicce 18)

6 Aralık 2009 15:28






Resulullah (s.a.a) Hicretin onuncu yılında hacca gitmeyi kararlaştırmıştı. Bu kararı açıkladığında, Resulullah ile birlikte hacca gitmek için Medine’ye çok sayıda insan geldi. Bu hacca Haccet-ül Veda Haccet-ül İslam Haccet-ül Belağ Haccet-ül Kemal ve Haccet-üt Tamam da denilmektedir.[1]

Resulullah (s.a.a) gusledip, saçlarına yağ sürerek taradıktan sonra, iki çöl elbisesiyle Zilhicce ayından beş-altı gün önce Cumartesi günü Medine’den yola çıktı. Resulullah (s.a.a) Medine’den çıktığında onunla birlikte eşleri, Ehl-i Beyti, Muhacir, Ensar ve diğer Arap kabilelerinden büyük bir topluluk da yola çıktı.[2]

Resulullah (s.a.a) Medine’den yola çıktığı o günlerde Medine halkından birçok kimse çiçek veya kızamık hastalığına yakalanmıştı. Bu yüzden birçok insan Resulullah (s.a.a) ile Hacca gitmek şerefine erişemediler. Buna rağmen çok büyük bir insan topluluğu onunla beraber Medine’den hareket etti.

GADİR-İ HUM OLAYI

Bazıları Resulullah’la birlikte hareket edenlerin sayılarının 90 bin kişi, bazıları 114 bin kişi, bazıları 120 bin kişi, bazıları 124 bin kişi, bazıları da bundan daha fazla olduğunu yazmışlardır. Bunlar Hz. Peygamberle birlikte hareket edenlerin sayısı olup Mekke’de olanlar, Yemen’den Hz. Ali (a.s) ve Ebu Musa ile gelenler de onlara eklenirse o zaman hacıların sayısı bu rakamların çok üzerinde olacaktır.[3]

Pazartesi günü Merr-uz Zahrana vardılar. İkindiyi orada geçirerek akşamleyin Serefe ulaştılar. Akşam namazını kılmadan Mekke’ye ulaştılar. Geceyi Mekke girişindeki dağın arasında geçirdiler ve salı günü sabahleyin Mekke’ye girdiler.[4]

Resulullah (s.a.a) hac amellerini yaptıktan sonra, Mekke’ye geldiği insanlarla Medine’ye geri dönerlerken, Medine, Mısır ve Iraklıların yol ayrımı olan Gadir-i Hum’a ulaştıklarında, Cebrail şu ayeti indirdi: Ey Peygamber, Rabbi’nden sana indirileni tebliğ et. Eğer (bu görevini) yapmayacak olursan, O’nun elçiliğini tebliğ etmemiş olursun. Allah seni insanlardan koruyacaktır .[5]

Allah-u Teâlâ bu ayetle, Resulullah’ın (s.a.a), Hz. Ali (a.s)’ı imam olarak halka tanıtmasını ve velayet hakkında nazil olanı, onlara tebliğ etmesini emretti ve ona itaat etmeyi herkese farz kıldı. Bu olay Zilhiccenin 18. Günü vuku buldu.

Hacdan dönenlerden ilk grup Cuhfe’ye yaklaştığında Resulullah (s.a.a) önde gidenlerin geri dönmesini ve geride kalanların da bu bölgede onlara ulaşmasını emretti. O bölgede bulunan, birbirine yakın beş büyük ağacın altında oturmaktan onları sakındırdı; bu ağaçların altını temizletti, öğle namazı için ezan okundu, daha sonra Resulullah (s.a.a) halkla birlikte o ağaçların altında namaz kıldı.

Hava çok sıcaktı; insanlar sıcaktan abalarının yarısını başlarına çekip, yarısını da ayaklarının altına seriyorlardı. Semure denen ağacın üzerine elbise vb. şeyleri atarak Resulullah (s.a.a) için gölgelik yaptılar.

Resulullah (s.a.a) namazını bitirdikten sonra cemaatin ortasında,[6] deve semerleri üzerine çıkarak[7] herkesin duyacağı şekilde yüksek bir sesle şöyle buyurdular:

Bütün övgüler Allah’a mahsustur; O’ndan yardım diliyor, O’na iman ediyor, Ona güveniyoruz. Nefsimizin şerlerinden, kötü amellerimizden Allah’a sığınıyoruz. Sapan kimseyi O’ndan başka kimse hidayet edemez; O’nun hidayet ettiğini ise kimse saptıramaz. Allah’tan başka ilah olmadığına, Muhammed’in Onun kulu ve elçisi olduğuna şehadet ediyorum.

Ve Sonra:

Ey insanlar! Latif ve Habir olan Allah bana haber verdi ki, hiçbir Peygamber, kendisinden önceki peygamberin ömrünün yarısından fazlasını yaşamamıştır; ben yakında Rabbimin davetine icabet edeceğim. Ben sorumluyum, siz de sorumlusunuz. O halde siz ne düşünüyorsunuz?

Halk: Biz senin tebliğ ettiğine, nasihatte bulunduğuna, çaba sarf ettiğine tanıklık ediyoruz. Allah sana mükâfat versin.

Resulullah: Allah’tan başka ilah olmadığına, Muhammed’in O’nun kulu ve elçisi olduğuna, cennet ve cehenneminin hak olduğuna, kıyamet gününün geleceğine ve kabirde olanların dirileceğine şehadet ediyor musunuz?

Halk: Evet buna şehadet ediyoruz.

Resulullah: Allah’ım şahit ol.

Yine Resulullah: Ey insanlar! İşitiyor musunuz?

Halk: Evet işitiyoruz.

Resulullah: Ben sizden önce (Kevser) havuzun başına gideceğim, siz orada benim yanıma geleceksiniz. O havuzun genişliği San’a[8] ve Busra arası kadardır. O havuzda, yıldızlar sayısında kadehler vardır. Benden sonra sekaleyn[9] hakkında nasıl davranacağınıza bakın.

Halktan birisi: Ya Resulullah, sekaleyn nedir?

Resulullah: Değerli büyük emanet: Allah’ın kitabıdır; bir tarafı Allah’ın elindedir, diğer tarafı ise sizin elinizdedir. Ona sımsıkı sarılın, sapmayın. Değerli küçük emanet ise: Ehl-i Beyt’imdir. Allah-u Teâlâ bana bildirdi ki, onlar havuzun başında bana ulaşıncaya kadar birbirlerinden ayrılmayacaklardır. Bunların birbirinden ayrılmamasını ben de Rabbimden istedim. Onlardan ne öne geçin ve ne de geride kalın; çünkü helak olursunuz.

Resulullah (s.a.a) daha sonra Hz. Ali (a.s)’ın elini tutup her ikisinin koltuk altları görülecek kadar kolunu yukarıya kaldırdı. Herkes onu görüp tanıdı; sonra şöyle buyurdu:

Ey İnsanlar! Müminlerin kendilerinden, onlara daha evla kimdir?

Halk: Allah ve Resulü daha iyi bilir.

Resulullah: Allah-u Teâlâ benim mevlamdır, ben de mü’minlerin mevlasıyım; ben onlara kendilerinden daha evlayım. Öyleyse ben kimin mevlası isem, Ali de onun mevlasıdır.

Resulullah bu cümleyi üç defa tekrarladı. (Hanbelî’lerin imamı Ahmed b. Hanbel’e göre, dört defa tekrarlamıştır.) Daha sonra şöyle buyurdular:

Allah’ım, onunla dost olana dost, ona düşman olana düşman ol; onu seveni sev, ona buğzedene buğzet; ona yardım edene yardım et, ondan yardımını esirgeyenden yardımını esirge; o nereye dönerse hakkı onunla döndür. Biliniz ki, bu sözleri hazır olanlar hazır olmayanlara bildirmelidirler.

Halk henüz dağılmadan Allah-u Teâlâ şu ayeti indirdi: Bu gün dininizi kemale erdirdim, nimetimi size tamamladım ve din olarak İslam’ı size beğendim.

Bunun üzerine Resulullah (s.a.a) şöyle buyurdular: Allah-u Ekber! Din kemale erdi, nimet tamamlandı, Allah benim risaletime ve benden sonra Ali’nin velayetine razı oldu.

Daha sonra orada bulunan insanlar Hz. Ali (a.s)’ı tebrik etmeye ve kutlamaya başladılar. Ebu Bekir ve Ömer, Hz. Ali (a.s)’ı ilk kutlayan kimselerdendirler. Onlardan her biri; Bu makam sana kutlu olsun ey Ebu Talibin oğlu! Sen, her mü’min erkek ve kadının mevlası oldun diyorlardı.

——————————————–

[1]- Haccet-ül Veda’ya Haccet-ül Belağ denilmesinin sebebi, Ya eyyuhe’r- Resulü belliğ ma unzile ileyke. Ayetinin inişidir. Haccet-ül Kemal ve Haccet-üt Tamam denilmesinin sebebi de, El-yevme ekmeltu lekum dinekum ve etmemtu aleykum ni’meti ayetinin inişidir.
[2]- Tabakat-ı İbn-i Sa’d, c. 3, s. 225; İmta-ul Makrizi, s. 510; İrşad-us Sari, c. 6, s. 429.
[3]- Es-Siret-ul Halebiyye, c. 3, s. 283. Siret-u Ahmed Zeyni Dehlan, c. 3, s. 3; Tarih-ul Hulefa, İbn-ül Cevzi, c. 4; Tezkiret-u Havass-il Ümmet, s. 18; Dairet-ul Mearif, Ferid Vecdi, c. 3, s. 542.
[4]- İmta-ul Makrizi, s. 513-517.
[5]- Maide / 67.
[6]- Mecma’uz Zevaid, c. 9, s. 156.
[7]- Simar-ul Kulub, s. 511 ve diğer kaynaklar.
[8]- San’a, şimdiki Yemen’in baş kentidir. Busra, Dimaşk kasabalarından birinin ismidir.
[9]- Sekaleyn, iki değerli emanet olan Kur’an ve Ehl-i Beyt’tir
[10]- Sadece Doktor Mulhim İbrahim el-Esved, Ebu Tamam’ın divanına düştüğü notlarda şöyle demiştir: Gadir olayı, meşhur bir savaş hadisesidir. Allame Emini, bu konu hakkında 14. Bölümde genişçe bahsetmiştir.


PERDE ARKASI...
Eskiden beri Ehl-i Beyt’e karşı olan Emevi ağaları din kaygısını bir tarafa bırakıp türlü entrikalar çevirdiler. “Gadir Hum” ahdi geçerli olup da Hz. Muhammed’in yerini Hz. İmam Ali alırsa, Arap kabileleri üzerinde bir daha egemenlik kuramayacaklarını anladılar. Aralarında türlü hileler kurup, planlar düzenleyip, Allah’ın ve Peygamberin emri olan “GADİR HUM BUYRUĞU”nu kısa sürede yok ederek, Yüce Peygamberin emrini hiçe saydılar.


Emevi ağalarının amacı, halifeliği Hz. Ali’ye vermemek, Hz. Muhammed’i ve İslam’ı yıpratmaktı. Ve başarılı da oldular. İşte bugün İslam ülkelerinin perişan bir durumda olması Emevilerin İslam üzerinde oynadıkları oyunun sonucudur.

Sözün kısası: Tarihsel gerçekler yüzyıllarca hep hasır altı edilip gizlenmiş, saf Müslümanlar, yalan yanlış bilgilerle kandırılmış, açıkça günah işlenmiştir. Bu günahın failleri olan ULEMA’yı elbette Cenab-ı HAKk ahirette, Ulu Divan’da sorguya çekip cezalandıracağı inancındayız.
Gadir-i Hum Ehli Sünnet hadislerinde...

Çoğunluğu Sünni inançtan olmak üzere 20 tarihçi, 54 hadisçi ve 26 tefsirci yani toplam olarak tam 100 bilgin, belgesel olarak yazmış oldukları kitaplarında GADİR HUM’da Hz. İmam Ali’nin TANRI emriyle Hz. Muhammed Mustafa tarafından, kendisinden sonra ve kendi yerine HALİFE olarak ümmetine tanıtıldığını teyit ve tasdik etmişlerdir. Bu bilginlerin en ünlüleri şunlardır: Belazuri, Taberi, Şehristani, Hatib-i Bağdadi, Yakut-ı Hamevi, İbn-i Esir, İmam Şafii, İmam Malik, İmam Ahmed b. Hanbel, Buhari, Tirmizi, Fahr-i Razi, Kadı Beyzavi. Sadeddin-i Teftazani, Dr. Taha Hüseyin vd…

Sünni tarihçilerden Şehbender-zade Filibeli Ahmed Hilmi Bey bakınız ne yazıyor:
“Ashab hakkındaki hadis-i şerifler iyice tetkik edilirse görülür ki Cenab-ı Nebi, Hazret-i Ali’nin kendisinden sonra Kafıle-salar-i İslam (Mü’minlerin Önderi) olmasını istiyordu. Çünkü İmam Ali’yi bizzat ve hususi ihtimam (özen) ile yetiştirmiş ve bütün sır ve işlerine mahrem (gizli sırlarına arkadaş) etmişti.”

Gerek kendisi ve gerekse eserleri, değil yalnız Doğu’da, Batı dünyasında da şöhret kazanmış olan Mısırlı tarih bilgini ve Dr. Taha Hüseyin, “ALİ ve EVLADLARI” adlı eserinde Hz. İmam Ali ile ilgili tüm tarihsel olayları (Hicret, Kardeşlik, Vasiyet, Mübahale, Uhud, Hendek, Hayber, Tebük, Gadir Hum vb.) ve hadisleri naklettikten sonra şu sonuca varıyor, diyor ki: ”Sözün kısası; HAZRET-İ MUHAMMED’DEN SONRA HALİFELİK HAKKI, İMAM ALİ’NİNDİR.”
İmam Ali velayeti’nin nuru ve rahmeti, tüm insanlığın üzerine olsun. Ve O’nu anlama idrakini, Yüceler Yücesi Ulu Allah cümlemize nasip eylesin.

Tebliğ Ayeti
Allah-u Teala’nın, dinin koruyucusu olan Emir-ül Mü’minin (a.s)’ın elinde büyük bir kanıt bulunması için, Gadir Hadisinin meşhurlaşmasında, dillerde dolaşmasında ve ravilerin onu nakletmesinde özel bir inayeti vardır.

Bu hedef için Peygamber (s.a.a)’e Hacc-ı Ekber’den döndüğünde binlerce insanın içerisinde velayet meselesini tebliğ etmesini emretti.

Allah-u Teala bununla da yetinmedi, Gadir Hadisinin taptaze kalmasını ve zamanın onu yıpratmamasını istedi. Bu nedenle ümmetin sabah-akşam okuması için, Gadir’le ilgili apaçık ayetler indirdi. Allah-u Teala, o ayetlerden her biri okunduğunda, okuyan kimseye hilafet konusunda Allah’a itaat etmekle ilgili farz olan şeyi hatırlatmaktadır.

O ayetlerden biri, Maide suresindeki şu ayettir:

Ey Peygamber, Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer (bu görevini) yapmayacak olursan, Onun elçiliğini tebliğ etmemiş olursun. Allah seni insanlardan koruyacaktır.( Maide/67.)

Bu ayet, Haccet-ül Veda yılının (h. 10) zilhicce ayının 18. günü nazil oldu. Peygamber (s.a.a), Gadir-i Hum’a vardığında öğleyi beş saat geçerken Cebrail inerek şöyle dedi: Ey Muhammed! Yüce Allah sana selam göndererek şöyle buyurmaktadır:
Ey Peygamber! (Ali hakkında) Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Bunu yapmayacak olursan, O’nun elçiliğini tebliğ etmemiş olursun.

Yüz bin veya daha fazla olan insanların bir kısmı ilerleyip Cuhfe’ye yaklaşmıştı. Allah-u Teala ileri gidenlerin geri dönmesini, geride kalanların da bu mekanda durdurulmasını ve Ali (a.s)’ı halka gösterip onun hakkında nazil olan ayeti onlara tebliğ etmesini Peygambere emretti ve onu halktan koruyacağını kendisine bildirdi.

Bu naklettiğimiz sözler, İmamiyye alimlerinin üzerinde ittifak ettikleri sözlerdir.

İkmal Ayeti
Gadir-i Hum’da Hz. Ali (a.s) hakkında nazil olan ayetlerden biri de şu ayettir: Bu gün size dininizi kamil ettim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslam’ı seçip beğendim.( Maide / 3. )
İmamiy’ye ilk baştan beri ikmal ayetinin, Peygamber (s.a.a)’in açık lafızlarla, Emir’ul Mu’minin Ali (a.s)’ın velayetini açıkladıktan sonra, Gadir nassıyla ilgili olarak nazil olduğunda ittifak etmiştir. Bu ayet, gayet açık bir nassı içermiş, sahabe onu bilmiş, Araplar onu anlamış ve kendisine bu haber ulaşanlar onu delil olarak kullanmışlardır.

Ehl-i Sünnetin tefsir ve hadis alimlerinin birçoğu da, bu manada İmamiyeyle aynı görüşe sahiptirler.

Akıl ve nakil’de bu görüşü desteklemektedir. Tefsir-i Fahr-i Razi’de,( Tefsir-i Razi, c. 3, s. 529.) eser sahiplerinden aktarılan nakillere bakılabilir. Örneğin, şöyle demişlerdir: Bu ayet (İkmal ayeti) Peygamber’e nazil olduktan Seksen bir veya Seksen iki gün sonra, Peygamber bu dünyadan göçtü. Ebu’s-Suud, tefsir’inde bunu belirlemiştir.( Tefsir-i Fahr-i Razi’nin hamişi, c. 3, s. 523. ) Onların tarihçileri de(Tarih-i Kamil, c. 2, s. 134, Tarih-i İbn-i Kesir, c. 6, s. 332, Siret-ul Halebiyye, c. 3, s. 382, İmta-ul Makrizi, s. 548. ) şöyle diyorlar: Resulullah (s.a.a) Rebiulevvel’in on ikisinde vefat ettiler. Gadir ve vefat günlerini çıktıktan sonra seksen iki günden bir gün fazla kalması, güya dikkatsizlikten ileri gelmiştir. Her halukâr da bu nakil, ikmal ayetinin Arefe günü nazil olduğu görüşünden hakikate daha yakındır. -Nitekim Sahih-i Buhari ve Sahih-i Müslim vb. kitaplarda böyle nakledilmiştir.- Çünkü Arefe günü nazil olduğunu kabul etmiş olursak, o zaman birkaç gün (dokuz gün) fazla çıkmış olur. Üstelik bu (İmamiye’nin ittifak ettiği şey), birçok naslarla da te’yid olmuştur.

Azab-ul Vaki Ayeti:
Gadir nassından sonra nazil olan ayetlerden biri de Mearic suresindeki şu ayetlerdir:
İstekte bulunan biri, gerçekleşecek olan azabı istedi. Kafirler için olan bu (azabı) geri çevirecek kimse yoktur. (Bu azap) yüce makamlar sahibi olan Allah’tandır.( Mearic/1-3. )
Şia, bu ayetin Gadir nassından sonra nazil olduğunda ittifak etmiştir. Ehl-i Sünnetin büyük alimleri de bu ayete tefsir ve hadis kitaplarında yer vermişlerdir. Örneğin:
1- Hafız Ebu Ubeyd-i Herevi (ö. h. 223 veya 224) Garib-ul Kuran tefsirinde bu konu hakkında bir hadis nakletmiştir.

2- Ebu Bekir Nakkaş-i Musili el Bağdadi (ö. h. 351) Şifa-us Sudur tefsirinde Ebu Ubeyd’in mezkur hadisini zikretmiştir.

Şeyh Zeyn-ud Din-il Menavi eş-Şafii (ö. h 1301) Velayet hadisinin şerhinde onu rivayet etmiştir.( Feyz-ul Kadir, fi Şerh-il Cami-is Sağir, c. 6, s. 218.)
3- Seyyid b. İdris-i Hüseyni el Yemeni (ö. h. 1041) el İkd-un Nebevi ve’s Sırr-ul Mustafevi kitabında o hadisi nakletmiştir.

4- Şeyh Ahmed b. Baksir-il Mekki eş-Şafii (ö. h. 1047), Vesilet-ul Meal Fi Addi Menakıb-il Al kitabında mezkur hadisi nakletmiştir.

5- Şeyh Abdurrahim-i Safuri eş-Şafii, Kurtubi’nin hadisini rivayet etmiştir.( Nezhet-ul Mecalis, c. 2, s. 242.


KAYNAK: islamidavet.com/gadir-i-hum-olayi-ve-sekaleyn-hadisi.html
islamidavet.com/gadir-i-hum-bayrami-mubarek-olsun.html