ADINI KOYAMADIM KARANLIĞIMIN
Bir uydu gibiyim
Başıboş tavaf ederken beni Bir kristal gibiyim Yağarken eriten benliğimi Bir kum tanesi Yoğrulurken midyede inci Belkide bir mimik Yok olmuşken yaşama sevinci Ne ileri ne geri Nede başka bir yöne gayretim Boşluğun hoşluğunda karanlığı Kemiklerime kadar hissettim Zifirin de dibiyim sanki Işığa küstüm karanlığa meşk ettim Kimsenin suçu yok beni ben yaptım Yanlızlığı seçtim Savaşı kasten kaybettim Biter mi bu hal bunalımda ibre Çıkarmı bu ruh bir şuh ile Karamsar bir şiir olur belki bir ışık Döndürür beni bulamadığım benliğime O zaman edersin sessiz bir veda Herkes gibi musalla vaktinde Belkide ererim huzura Kavuşunca Hakkın rahmetinde |