___D/üşüyorumŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Hiç yaşanmamış bir zamanda ve hiç var olmamış biz yerde...
Metrodan eve yürürken (1) Sevgi kere mutsuzum. Bekçisi olduğum bu şehirde, Kuru kalabalıklar içinde Ve tek hücrelik hapisanemde Kendime gardiyanım. Kaldırım taşları kadar kaviyim İhanetin ezilmişliğinde. Zamanın ince örtüsü ısıtmıyor kalbimi, Yanar döner sevdalar ehli kadınlar da. Üşüyorum. Hareketsiz gibi görünsem de Değişik bir açıdan bakılırsa Düşüyorum. . .. ... Son paramı bir dilenciye verdim az önce Rıza okudu. Çok değildi gerçi, Bir kenar mahalle kahvesinde iki çaya yeter heralde. Sonra, Bir kuytuya çekilip, Bunları yazdım cep telefonuma. Bakiyem yetersiz Kimseye göndermiyorum. Hava çok soğuk, Kötüyüm epeyce. Ölüyorum. Fotoğraf: Dr. Mehmet AKIN |