Yasak Şiir'im
Dudaklarımın arasında kenetlenen
en güzel iki kelime gibisin. Ay ve yıldızlar çıkınca harf harf anlamını yitiriyor gündüzlerim. Ne dörtlüklere sığdırabiliyorum seni, nede temiz ve günahsız beyaz sayfalara. Kalemin ucu kırılıyor anlamsız bir kağıt gibi kalıyorum ve seni yasak bir şiir gibi yazmaya başlıyorum kendime. Seni yazdıkça cezalandırıyor beni kaderim. Ellerine uzanmaya çalışıyorken ellerim, her harfte yavaş yavaş eriyor bedenim. Yetiş diyorum! ama sen beni duymuyorsun... Ve ben sende ölmeye başlıyorum, bir sondan bir başlangıca, bir başlangıçtan bir sona gidiyorum Hoşça kal Yasak Şiir’im… |