Ağaçlar üzerilerinde kalan son sarı yaprakları da cömertçe sokaklara saçıyordu,
Sen ne severdin o yapraklara basmayı.
Bana ise biten güzel rüyaların, sonlarını hatırlatırdı sarı yapraklar,
Belki çöpçülere ikinci bir iş çıkmasın diye basmazdım sarı yapraklara.

Hiç unutmuyorum Kasımdı,
Yağmur yağardı.
Sen sevmezdin yağmuru.
En çok gök gürleyince korkardın.
Bense en çok sen korkunca sana özlem duyardım.
Deniz gibi bir bakışın vardı.
Kıvırcık saçlarının fon müziğinde,
Kocaman gözlerinin içinde deniz bakışlar.
Kırmızı bir araban vardı.
Sigara içmeni istemezdim ama,
Direksiyonun başında, ağzında sigara
Tavrına hayrandım.
Korkuların vardı,
Kendini roman kahramanı sanırdın.
Aslında ucuz bir romanda, hep popüler kalmak isteyen;
Dertli görünen kızı oynadın.
Sana uzatılan elleri umursamadın.
Belki kaderinde bu vardı,
Hayatının kötüleri ile iyileri hep art arda çıktı karşına
İyi ile kötüyü ayıramadın.
Geçmişinin hesabını hep geleceğinde aradın.
Beni sevdiğini söylerdin,
Şimdi hep kendime soruyorum,
Sana inanmak da hata mı yaptım?
Ya ben, ah emir
Ben başından beri her şeyi rüya sandım
Sevdim,
Nefesini, nefesimde hissederken ıssız adalarda,
En huzurlu hayallere daldım.
Bir de hiç unutmam
Sana o ilk sarılışım vardı ya
Alkollü müydüm ne?
O zaman seni kendim sandım.

İşte böyle döküldü minik fidemizin yaprakları,
Hem de daha sararmadan döküldü körpe yapraklar.
Ben hala basamıyorum yapraklara….


Bugün Balıkesir’de yine yağmur var ve gök gürlüyor,
Şimdi hissedebiliyorum, yatağındaki huzursuz dönüşlerini,
Görebiliyorum deniz gözlerindeki o korku dolu ifadeleri .
Sarılmak istiyorum, öpmek, korumak seni.
Ama biliyorum olmayacak.

Yeni bir kutu aldım ahşap,
Fotoğrafların vardı ve kalan birkaç anı.
Hepsini koydum içine senden arta kalan.
Kilitledim kutuyu ve başımın tam üstündeki rafa,
Geçmişimin en saygın yerlerinden bir tanesine koydum seni.
Her şey orada tertemiz ve mutlu, sonsuza dek kilitli kalacak.