İNSAN VE EŞEK
Yük çeken eşekti, ona binenlerde efendi…
Yıllar boyu, her önüne gelen sırtına bindi. Nede olsa o ağzı var, dili yok bir hayvandı Ne yaptılarsa “hayır” diyemedi hep dayandı. Gençliği bitti, ömrü geçti, zamanı tükendi… Bir gün takat kesildi, tökezledi, yere indi! Yoktu kalkmak için ayaklarında hiç direnci Ama efendide insaf yok! Tekrar binecekti! "Deh" dedi, "deha" dedi, vurdu sırtına kırbacı! Ölümden beter, çöktü içine büyük bir acı! Zavallı, son bir gayretle kalkmak için davrandı… Ama güç- derman bitmişti, ayağa kalkamadı. Çaresiz uzandı yere… Güzel gözler ağladı! Nasıl ağlamasın ki, yüreği çok yaralandı! Eşekte olsa, o duygusu olan bir hayvandı, Kırbaçlayan, hep sırtında taşıdığı insandı! İşte, zalim olanlar her zaman böyle rezildi! İnsanlık, onların yüzünden hep yerde ezildi! Ey zalim! İtin bile senden çok olur değeri, Böyle insan olacaksan, hiç olma! Daha iyi… Hayvan şekline gir; yüzünde hayvan derileri… Hayvan derler, insan adını kirletmezsin bari! 06.02.2012 Mustafa YÜKSEL |