cümlemizin
nuruna nur katan acı feryat
salaların arasında ne işi var heyhat! şiir soframdaki kırıntıları yemeden yazıyorum öyle söylemeyin neolur bak! utanır kaşlarımın arası kırntılarım ekmeğimi kaçıran çocuğa sitemimdendir neyse ki arkasından koştum da bir muhabbet eyleyelim diye ekmek kaldı bahane gül’e gül takarsan hep gülmeyi unutursun ağlattığında sorma şiirimin sesini ses vermez oldu şiirim fare elimi sıvazlar oldu tesbih çektiğimde sertliği sevmez herhalde fareler israflığım cimriliğimden fazlaysa da harflerimde hoş görün beni çocukluğunu öpüp öpüp doyamadığım rasul aşkından dengemi kaybettim.. cümlemizin.. belki de riyakar.. yunus tapancı |