yüzyıllık bir anatomi kışıydı o bahardan arta kalan
ve sen türkü söylerdin hep ice tea içerken hüzün
neme lazımdı bu komik matematik bilmecesi gibi yani
fıkra gibi dururdu film afişlerinden çıkıp gelmiştin
o gün Beyoğlunda gezdin Emek Sineması önünde kaldı şapkan
sana yeni hikayeler getirdi işte
veda ettiğin her akşam

güller olurdu o kalpsiz şamdanda uyanırdı koltuğundan
dönüp camdan bakardın kocaman bir palyaço
yüzü gamsız ağlayan
bir danstı ha gangham_style mıydı ha
boşu boşuna ağlamışım
veda ettiğin her akşam

şairler sığınaklarda bir pop art doğardı
resimler sürrealist şikago gibi ağlardı
balerinler takılırdı sensiz rüyalardan denizlere atlardı
korsanlar gemilerini yakardın
Galata köprüsünde balık tutardın
balıklarla bir olup kaçardın
veda ettiğin o her akşam

beni yorma şimdi sigaramda bitti
hiç içmedim oysa kederden gayri
dönüpte hiç bakmadım ardıma bir Fransız filmi
gibiydin oysa Frank Sinatra kadar gözüpek
Sofia Lauren kadar yaşlanmıştın
gördüm seni
veda ettiğin her akşam

şimdi İstanbulda bir balık lokantası
yanımda getirdiğim Anadolu fiyakası
Sirkecide trenden indin sen tanıyamadın ama beni
üzülmedim tüm bunlara nasıl olsa bir daha yoktu sondu
bende ölümsüzleri seyrediyordum sene 1982
veda ettiğin her akşam

veda ettiğin her akşam
artık benide götür ne olur
kararan sularım elem boyunca yol alıyor
gözlerim gitgide uzaklara dalıyor
olmuyor bak diyorum Cengiz olmuyor
veda ettiğin her akşam
şiirde uzayıp gidiyor kurtuluş o gün
veda ettiğin her akşam