Hafta sonu Fethiye-Kaya Köy gezisine çıktık arkadaşlarımla beraber.Mübadele döneminde köy halkı olan rumlar boşaltılmış.Kaylardan oluşan ve biribirinin güneşini engellemeyecek şekilde özgün bir mimarisi olan köy şu anda sadece sessiz çığlıklar atan kayalardan ibaret.Tarihin derinliklerinden kalan bir ocak başına oturdum ve binlerce yaşanmış, yarım kalmış hasret türküleri yakılmış aşklara açtım yüreğimi ve duygularımı kaleme aldım.

Boncuk boncuk titriyordu Ali, kor ateşin karşısında,
“Anastasya”
dedi usulca,
minicik elleri avuçlarının arasında.
“Şimdi mi, hemen şimdi mi gideceksin uzaklara”
Bensiz mi, beni bırakıp mı, yalnız mı?”
Çakmak çakmak gözlerinden seller boşanıyordu.
“He” diyordu Anastasya,
acemiceydi Türkçesi.
“Simdi, yola çikiyoruz yavrimo, simdi,
Endaksi?
Gerisi gelmedi bir türlü, yırtıldı hıçkırıkları,
Taş duvarları yontuyordu sessiz çığlıkları.
“Ali” dedi usulca, kurtarırken ellerini alev tutuşlardan,
“Unutma beni, sakın unutma, gel ardımdan”
Kan revan gözlerini kapattı Ali,
"tamam"
der gibi, içler acısıydı hali.
“Anastasya”
diye gürledi babası birden,
Korkuyla uzaklaştı Anastasya Aliden.
Gök kubbeyi saran sisli vedalar.
Acıyla inledi taş duvarların arasından nidalar.
Yılların birikmiş dostluğuydu tırpana gelen,
Ne vahşetti ki tarih inledi yeniden.
Yıllar varki haber yok Anastasla Aliden.
Ağulu aşktan nağmeler dinler her gelen.
Bu taş duvarlardan gelen fısıltılar ki,
“Beni unutma, gel” yalvarışlarıdır binlerce sevgiliden.