MEYVE
içimdeki şiir değil yazdıklarım
sen yoksun ağıtlar, kayıp hayatlar annem ve babam yok çocukluğumu gösteren fotğraflarda saflığa dair hiçbirşey kalmadı ölüm gibi ayrılıklar, sonu uçuruma kaymış güme giden aşklar yok oysa, düşlerim renkliyken acı kahve içerken bile yüzümü ekşitmezdim değerini bilmeliydim bencil bir yokluğun girdabında dönüp duruyorum bazen aynadaki ben bile bana katlanamıyor hayat yürüyen merdivenlerin basamakları gibi kimimizi çıkarırken bazılarımızı indiriyor oyundan geriye iyi ambalajlı bir boşvermişlik kuruntusu kalıyor elmanın içi çoktan çürümüş hepimiz biliyoruz ve birbirimize kurtlu meyveler ikram ediyoruz. |