sahiI. duymalıydım çocukluğumun tınısını unutmadığım bir hevesle pamuktan şekerdi ellerim pek severdi avuçlarımı annem saçlarım tanımıydı uykunun hafifliğinin örtündüğüm en güne büyüyen çocukluğumdu büyüyen annesinin kuzusuydu aslında II. ip atlarken evcilik oynarken anısını taşıdığım çizik bir yara canım yandı çok yine bağrıma bir mazi oturdu dokunaklı sudan bir nedenle üstelik ben böyle hiç ağlamazdım ki evvel bir hayal kırığı çizecekti ruhumu unutmuşum III. serçe parmağımdan elimin baş parmaklarıma bir çığlık yükseliyor sahi annecim tuttuğun o eller ne çabuk benim |