Prof. Dr. Haydar Baş
5 Aralık 2011/Yeni Mesaj Gazetesi
İmam Hüseyin ve Muharrem Günü


Bugün imam Hüseyin’in (as) Kerbela toprağında şehit edildiği gün. Muharremin 10. günü, İslam alemi için büyük bir matem günüdür.
İmam (as) verdiği mücadelenin ardından, şehadetiyle Allah’a yürüyüp, vuslat şerbetini içmiştir.
Üstelik onu şehit edenler, Allah rızasını umarak bu vahşeti işlemişlerdir. Alemlere Rahmet Hz. Muhammed’in (sav) torunu Hz. Hüseyin’i (as), çocuklarını, aile efradını kılıçtan geçirmişlerdir.
Bu acı gün, Hz. Hüseyin (as) için her ne kadar madden bir kayıp gibi görülse de hakikatte şehadeti ile peygamberlik rütbesinden sonra erişilecek en büyük rütbeye yani şehitlik rütbesine ermiştir.
Bugün Müslümanlara düşen vazife, İmam Hüseyin’in (as) matemini tutmaktır. Bazı çevrelerde İmam’ın (as) yasını tutmak ve matem törenleri düzenlemek eleştirilmektedir.
İmam Sadık’tan (as) bu konuda şöyle rivayet edilmektedir:
“Hüseyin’in (as) başına gelenlerin dışında hiçbir musibete ağlamak yakışık almaz. Hüseyin bin Ali’ye (as) ağlamanın pek büyük fazilet ve sevabı vardır.” (Kamil’uz Ziyarat, sayfa 101)
Cenab–ı Hakk’ın kendisine böyle yüce bir makamı ihsan ettiği İmam Hüseyin (as) İmam Ali (as) ve Hz. Fatıma’nın (as) oğludur. Onun hakkında ceddi Resulullah (sav) şöyle buyurmuştur:
“Selman –ı Farisi şöyle anlatıyor:
“Allah Resulünün (sav) Hüseyin’i (as) dizlerinin üzerine oturttuğunu gördüm, onu öpüyor ve şöyle buyuruyordu: Sen büyüksün, büyük birinin oğlusun ve büyük insanların babasısın. Sen imamsın ve bir imamın oğlu ve imamların babasısın. Sen Allah’ın hüccetisin ve Allah’ın hüccetinin oğlu ve Allah’ın hüccetlerinin babasısın ki, bunlar dokuz kişidir ve onların sonuncusu, onların Kaimi (İmam–ı zaman ) olacaktır.” (Maktel–i Harezmi)
Doğumu Hz. Peygamber (sav) tarafından annesi, Hz. Fatıma’ya (as) müjdelenen İmam Hüseyin’in (as) adı bizzat Cenab–ı Hak tarafından koyulmuştur.
Cömert, engin merhamet sahibi, büyük bir ilme malik olan, her anını ibadetle geçiren kamil bir mümindir.
72 kişilik kafilesi ile 30 bin kişilik orduya karşı verdiği mücadele doruk noktadaki şecaatinin ispatıdır. Kerbela vahşetinden bir sahne ile şecaatini örneklendirelim:
“Humeyd b.Müslim şöyle rivayet etmektedir:
Bugüne kadar vücudunun çeşitli yerlerinden yaralandığı, çocuğu, ailesi ve arkadaşları gözünün önünde öldürüldüğü halde, onun gibi cesaretini kaybetmeyen, en ufak bir korku belirtisi göstermeyen birini daha görmedim. Piyade birlikleri ona saldırdıkları zaman, o da kılıcı ile onlar hamle ediyor, kurdun keçi sürüsüne saldırıp ikiye yarması gibi, sağından solundan onları ikiye yarıyordu.”( A’lamu’l Vera, c.1, sayfa 67)
İmam Hüseyin’in (as) hakkı olan hilafet, Yezid tarafından gasp edilmiştir.
Yezid, şaraba düşkün, maymun ve köpeklere meraklı bir kişi idi. Kendi aile efradı ile ilişkiye girebilecek bir ahlaka sahipti. Halifelik yaptığı 3 yıl içerisinde Resulullah’ın (sav) oğlum dediği İmam Hüseyin’i (as) ve ailesini şehit etmiş, Medine halkını kılıçtan geçirmiş ve Allah’ın evi Kabe’yi yaktırmıştır.
Yezid kendisinden biat istediğinde İmam Hüseyin, ümmetin ayıkması, İslam çizgisinden sapmaların durması ve halifelik kendi hakkı olduğu için biat etmeyerek Medine’yi terk etmiştir. İmam Hüseyin’in (as) Yezid’e biat etmemesi ile kıyam başlamıştır.
Medine’den Mekke’ye geçerken, Ümmü Seleme annemize şöyle buyurmuştur:
“Yüce Allah, benim öldürülmüş, kurban edilmiş, haksız yere ve düşmanca katledilmiş olmamı dilemiştir. Ailemin, kafilemde yer alanların ve kadınlarımın dört bir yana dağılmasını, küçücük çocuklarımın mazlum olarak kılıçtan geçirilmesini, tutsak edilip zincire vurulmalarını, yardım istedikleri halde yardımcı bulamamalarını dilemiştir.”( Bihar’ul Envar, c.44, sayfa 331)
İmam’a, Mekke’de bulunduğu süre içinde Kufe’den “Halifemiz ol” şeklinde mektuplar gelmiştir. Mektupların sayısı on beş bini aşmıştır.
Talepler karşısında kayıtsız kalamayacak olan imam Hüseyin (as), Mekke’de şahsına yapılacak suikastı öğrenmesinin ardından gidilecek yer olarak Kufe’yi seçmiştir.
Burada İmam’ın, Kufe halkı çağırdığı için mi kıyam etmiştir sorusu akla gelebilir.
İmam Hüseyin, Yezid’in halife olduğu ilk andan itibaren ona biati reddederek zaten kıyamı başlatmıştır.
Kufe’ye gitmesinin nedeni ise, halkın talebi ile hilafete geçmektir.
İmam, Kufe’ye giderken öleceğini biliyordu: “Beni öldürenler de Kufe halkı olacaktır. Bu cinayeti işlediklerinde ilahi emir ve düsturların ihtiramını ortadan kaldırdıklarında Allahu Teala, onları katleden bir kişiyi onlara musallat kılacaktır.”
İmam Hüseyin (as) Şeraf bölgesinde Hürr’ün ordusu ile karşılaşır.
75 kişilik bir nur kafilesi ve karşısında mukayese dahi edilemeyecek 30 bin kişilik bir ordu. Bu dengesizlik küfrün iman karşısındaki korkusudur.
İmam’ın çadırlarına ilk oku atan Ömer bin Sa’d’dır. Bundan sonra Kerbela’da şehadet şerbetinin içilmeye başlandığı anlardır:
Hürr bin Riyahi, Ali bin Hürur ve Müslim b. Avsece, Abdullah bin Umeyr, Kerbela’nın tek kadın şehidi Abdullah bin Umeyr’in eşi, Zübeyr bin Hassan, Ebu Semame–i Saidi, Hz. Berir, Habib bin Mezahir, Veheb Kelbi, Ebu Şa’sa–i Kindi, Vakkas oğlu Haşim, Zübeyr bin Kayn, Hanzale–i Şibami, Seyf bin Haris, Malik bin Abde, azatlı köle Cevn, Köle Firuzan, Türk köle olan Vazih, 11 yaşında bir çocuk olan Ömer bin Cünade, Utbe oğlu Haşim şehadet şerbetini ardarda içmişleridir.
İmam’ın ashabı, kendini O’na siper etmek için birbirleri ile yarışıyor, ölüme koşarak gidiyorlardı.
Sırada Ehl–i Beytin şehadet şerbetini içmesi vardır. Aliyyü’l Ekber, Müslim bin Akil in oğlu Abdullah, Hz. Kasım bin Hasan, İmam Ali’nin oğlu Ömer, İmam Ali’nin oğlu Osman, Hz. Abdullah bin Hasan, İmam Hüseyin’ in kundaktaki oğlu Ali Eser, Hz. Abbas şehit edilir. İmam’ın muhafazası, cennete ulaşmanın vesilesi, Cenab–ı Hakk’ın rızasına kavuşmanın yoldu olmuştur.
Herkes bu şuurla, Kerbela toprağını kanıyla boyamakta, bu kutsal vazifeye isteyerek gitmektedir.
Kerbela olayında gaye, Hakk’ı hakim kılmaktır. Hz. Hüseyin (as) İlah–i Kelimatullah için ölümü göze almıştır. Gerekirse şehit olacaktır. Bu her cihadda böyledir.
Öleceğini bildiği halde vazgeçmediği kıyam, halifenin yanlışlarının ortaya çıkması, ümmetin ayıkması ve Kur’an çizgisine geri dönüştür.
Kaldı ki, imametin bir gereği olarak her imam öleceği zamanı ve kimin tarafından öldürüleceğini bilmiştir.
İmam Hüseyin (as) ve diğerlerinin kanları ümmetin ayıkması, İslam çizgisinden sapmaları görmeleri için bir ikaz olarak akmıştır. Ve en kutsal ölümdür. Bu bakımdan kanları boşa akmamıştır, şehadet şerbetini içmişlerdir. Bu olayın bugüne kadar diri kalmasını sağlamışlardır.
İmam Hüseyin verdiği eşsiz mücadelenin ardından cuma günü öğleden sonra şehit edildi. Şehit edildiğinde 57 yaşındaydı.
“Şehadet anında vücudunda 33 mızrak ve 34 de kılıç yarası vardı.” (Taberi, c. 6, sayfa 260)
Onu bu Muharremin onunda anarken, ona Allah’tan rahmet ve ümmetine de şefaatini diliyoruz. ~|~


Prof. Dr. Haydar Baş
10 Ocak 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Allah’ın ayetleri sabit gerçeklerdir, değiştirilemez

Bazı çevrelerde Hıristiyanların da kurtuluşa ereceği, çünkü Ehl-i Kitap olduğu ancak Ehl-i Beyt’i sevenlerin “dini bozmaya çalışan bir akım” olduğu şeklinde dedikodular ileri sürülmektedir.

Özellikle Türkiye’de bazı kesimlerin seslendirdiği bu tarz dedikoduların kendisi bizzat din dışıdır, sapıklıktır. Bu düşünceleri dile getirenler, İslam’a göre Yezid mantığı ile hareket edenlerdir. Çünkü ayetle sabittir ki, “Hiç şüphe yok ki, Allah katında yegane din İslam’dır.” (Al-i İmran, 19) ve “Kim İslam’dan başka bir din ararsa bilsin ki; kendisinden asla kabul edilmeyecek ve o ahirette ziyan edenlerden olacaktır.” (Al-i İmran, 85)

Allah katında tek din İslam’dır. Ve Cenab-ı Hak, Hıristiyan ve Yahudiler hakkında ise şöyle buyurmuştur: “Şurası muhakkaktır ki, ‘Meryem in oğlu Mesih, Allah’ın ta kendisidir’ diyenler küfre girmişlerdir.”(Maide, 17)

“Onlar Allah’ı bırakıp hahamlarını, rahiplerini ve Meryem in oğlu Mesih’i kendilerine Rab edinmişlerdir. Halbuki onlar da tek ilaha ibadet etmekten başka bir şeyle emrolunmamışlardı.” (Tevbe, 31)

Allah’ın ayetleri ortada iken, kimse İslam’a göre Yahudiler ve Hıristiyanlar için Cenab-ı Hakk’ın kafir oldukları hakkındaki ölçülerini değiştirerek onları cennete ve kurtuluş çizgisine sokamaz.

Ve yine Al-i İmran Suresi 61. ayetinin nüzul sebebi de Hıristiyanların kendilerini kurtulmuş görmeleridir: “Necran Hıristiyanlarının heyeti, soylularından teşekkül on dört kişi olarak Resululllah’ın (sav) huzuruna vardılar. Aralarında büyükleri olan es-Seyyid ve el Akıb da vardı. Resulullah (sav) her ikisine de: “İslam olunuz” diye buyurunca, her ikisi de “Biz İslam olmuşuz” dediler.
Resulullah, “Hayır, sizler İslam olmuş değilsiniz” buyurdular.
“Aksine biz senden önce İslam olmuşuz” dediler.
Peygamber (sav) şöyle buyurdu: “Yalan söylediniz. Sizleri bunda bulunan üç şey İslam’a girmekten alıkoymaktadır. Haç’a ibadet etmeniz, domuz eti yemeniz ve Allah’ın çocuğu olduğunu iddia etmenizdir, siz kâfir oldunuz” buyurdu.

Bunun üzerine yüce Allah, “Hakikat şu ki, Allah katında İsa’nın durumu Adem’in durumu gibidir” ayetini nazil etti.

“Senin ne dediğini bilmiyoruz” demeye başladıklarında, Hz. Peygambere:
“Artık sana gelen bunca ilimden sonra onun hakkında seninle çekişip tartışmalara girişirlerse, deki: Gelin, oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı çağıralım, biz bizzat gelelim, siz de gelin. Ondan sonra karşılıklı lanetleşelim de Allah’ın laneti yalan söyleyenlerin üstüne olsun.” (Al-i İmran 61)

Ayeti nazil oldu. Peygamber (sav) şayet İslam’ı kabul etmiyorsanız, mübahale (lanetleşme) yapacağım buyurdu. (Sünni, Beyhaki, Delailü’n-Nübüvve)

Fahrettin Razi, Tefsir-i Kebir’de o gün şöyle anlatılmaktadır: “Peygamber (sav) üzerinde siyah, yünden dokulu bir parçayla, mübahele için şehirden dışarı çıktı. Hüseyin’i şefkat dolu kucağına almış ve Hasan’ın da ellerinden tutmuştu. Hz. Fatıma (as) Peygamber Efendimizin ardından, Ali’de Fatıma’nın ardından hareket ediyordu. Peygamber (sav) onlara şöyle buyurdu: “Ben Allah’a dua ederken siz de amin deyin.”

Necran Hıristiyanlarının piskoposu bu heyetin böyle bir azamet ve haşmetli hallerini görünce Hıristiyan cemaate dönerek şöyle dedi: “Ben öyle çehreler görüyorum ki, eğer Allah’tan bir dağın yok olmasını dahi isteseler Allah onların duasına icabet edecektir. Sakın bunlarla mübaheleye girişmeyin, zira kesinlikle helak olursunuz. Öyle ki kıyamete kadar yeryüzünde bir tek Hıristiyan bile kalmaz.”

Ve Hıristiyanların lanetleşmeye çağrıldığı o günde İslam peygamberinin (sav) yanında bugünkü aklıevvellerin “din dışı” dediği “Ehl-i Beyt’i yani Şiilerin önderleri” vardı.

Sa’d b. Ebi Vakkas der ki: “De ki: Gelin oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımız ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım” ayeti nazil olunca Resulullah (sav) Ali’yi (as), Fatıma’yı (as), Hasan (as) ve Hüseyin’i (as) çağırdı ve buyurdu ki: “Allahım bunlar benim Ehl-i Beytimdir.” (el-Müstedrek-u ala’s Sahiheyn, c.3,s.150; Feth-ul Bari, c.7,s.105)

Cabir b. Abdullah şöyle nakleder: “Kendimiz ve kendinizden” maksat, Resulullah (sav) ve Ali’dir (as). Oğullarımızdan maksat Hasan (as) ve Hüseyin’dir (as). Kadınlarımızdan maksat ise Fatıma’dır (as). (Durr-ul Mensur, c.2, s.38-39)

Yukarıdaki izahlarımızın tamamı kati delillere dayanan İslam’ın görüşleridir. Yarın bir kısım Sünnilerin din adı altında dil uzattığı Ehl-i Beyt’in kimler olduğunu ve Cenabı Hakk’ın onları nasıl metih ettiğini anlatacağız

Kur’an-ı Kerim oku, içindeki farz olsun
Mescit namaz yeridir, tüm evler mescit olsun
Kur’an-ı takip etmek, ne varsa uymak gerek
Yezid lanetlenmiştir, Yezid’e lanet olsun.

Cemevi-cami-mescit, toplanma yerleridir
Müslüman olan kullar, İslam’ın erlerdir
Konuşan Kur’an Ali, Allah emri velidir
İnkâr eden kâfirler, Yezidi’n erleridir.

Ehl-i Beyt İslam’da farz, yaşamı olmalı tarz
(SAV) Son Peygamber iletti, Allah kıldı farz ve tarz
Alerjisi olanlar, Yezid’e secde etsin
Alevinin her tarzı, Ali’dir ederken arz.

Kerbela çöl olmuştu, Yezid ise bir şeytan
Namaz kılma şeytanla, sen de olursun şeytan
Alevi Hüseyin’dir, Hasan’dır ölümüne
Ehl-i Beyt farz Kur’an’da, uymayan zaten şeytan.