Öyle kaderler yaşıyoruz ki; kendi içinde bin bir bulmaca.
Öyle kaderler yaşıyoruz ki; kendi içinde bin bir bulmaca.
Bazen iyilik kapımızı çalıyor, bazen kötülük. Bazen denizler yetmiyor kaybolmaya, Bazen akan bir damlada son buluyor umutlar. Yeri göğü yaratan öyle ince bir çizgiyle ayırıyor ki yolunu ikiye, hangi uca baksan sıla, hangi uca baksan şölen. Aslında o kadar derin yaşıyoruz ki yaşanılanı, Bazen iki dünya bir araya gelse olmaz denilen oluveriyor, Bazen arasında üç karış bile olmayan beyin ile kalp olmuyor bir, Kavuşmuyor orta noktada. Sebahat Rasioglu |