1. TEBLİĞ AYETİ VE GADİR-İ HUM BAYRAMI


1.Tebliğ Ayeti ve Gadir-i Hum Olayı
Tebliğ Ayeti (Maide 67) ve Gadir-i Hum Olayı
Yüce Allah Maide Suresinin 67. ayetinde şöyle buyurur: ”Ey Peygamber Rabbinden sana indirileni tebliğ et.Eğer bunu yapmazsan O’nun elçiliğini yapmamış olursun.Allah seni insanlardan korur.Şüphe yok ki Allah kafirler topluluğuna hidayet etmez.”
Bazıları, bu ayet sanki risaletin ilk günlerinde nazil olmuş gibi düşünerek, Allah’ın Rasulden (saa) tebliğ etmesini istediği hususun İslamın geneli olduğunu kanaatine varmışlardır. Oysaki ayet Peygamber Efendimizin (saa) ömürlerinin son günlerinde nazil olmuştur. İslamın tüm hükümlerini insanlara tebliğ ettikten, bu uğurda onlarca savaşlar yaptıktan sonra ömrünün son günlerinde böyle sert bir üslupla bir ayetin gelmesi manidardır. Dolayısıyla ayet İslamın genel hükümlerine yönelik olamaz. İslam hadis ve tarih kaynakların belirttiğine göre bu ayet Peygamber Efendimiz (saa) veda haccından dönerken nazil olmuştur. Bu ayet nazil olduğunda Peygamber Efendimizin (saa) hac kafilesini Gadr-i Hum mevkinde durdurmuş ve 120 veya 150 bini aşkın sahabinin cayır cayır yanan çöl kumlarını üzerinde burada toplanması beklemiştir.
Hava aşırı sıcaktı. Halk hırkasının bir kısmını başına, diğer kısmını ise altlarına attılar. Hz. Peygamber’in (s.a.a) dinlenmesi için de bir çadır hazırladılar. Öğle ezanı okundu. Peygamber (s.a.a) refakatindekilerle birlikte ağacın gölgesi altında öğle namazını eda ettiler. Namazdan sonra develerin cihazlarıyla yüksek bir yer yaptılar. Hz. Peygamber (s.a.a) yüksek bir sesle, herkesin dikkatini üzerine çekti ve şu şekilde konuşmaya başladı:
"Hamd, Allah’a (c.c) mahsustur. Sadece O’ndan yardım diliyoruz. İmanımız ve tevekkülümüz O’nadır. Kötü
ve yanlış amellerimizden O’na sığınırız. Yolunu kaybedenlere O’ndan başka sığınak yoktur. O’nun yol gösterdiği, hiçbir zaman yolunu kaybetmeyecektir. O’ndan (c.c) başka ilah olmadığına ve Muhammed’in O’nun kulu ve Resulü olduğuna tanıklık ederim. Allah’a (c.c) övgü ve O’nun birliğine şahadetten sonra şöyle derim: Ey halk! Rahman ve bilen Allah (c.c), bana ömrümün sonlarına yaklaştığımı haber vermiştir. Bir an önce Allah’ın davetini yerine getirip ebedi yere gideceğim. Ben ve siz üzerimize olan miktarda sorumluyuz. Şimdi sizin düşünceve görüşünüz nedir? Halk şöyle dedi: "Biz tanıklık ederiz ki sen Allah’ın(c.c) mesajını ulaştırdın; bize nasihattan ve vazife yolunda telaştan kaçınmadın; Allah (c.c) sani en iyi şekilde mükâfatlandırsın." Sonra şöyle buyurdu: "Acaba siz Allah’ın (c.c) birliğine ve Muhammed’in (s.a.a) O’nun kulu ve elçisi olduğuna şahadet etmiyor musunuz? Acaba cennetin, cehennemin, ölümün, kıyametin şüphe götürmez olduğuna ve Allah’ın (c.c) ölüleri dirilteceğine ve bunların hepsinin doğru olduğuna ve bunlara inandığınıza tanıklık etmiyor musunuz?" Hep birlikte "Evet bu gerçeklere tanıklık ediyoruz." Dediler Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle devam etti: "Ey Allah’ım! Tanık ol. Sonra vurgulu bir şekilde şöyle buyurdu: "Şüphesiz öteki diyara intikal etmek ve havuzun kenarına ulaşma hususunda sizden öne geçeceğim. Siz havuzun kenarında benim huzuruma geleceksiniz. Havzumun genişliği Sa’na ile Basra arası kadardır. Onda yıldızlar kadar gümüşten kadeh ve bardak vardır. Düşünün ve dikkatli olun ki rihletimden sonra sizin aranızda iki değerli şey bırakacağım: Bakalım onlarla nasıl muamele edeceksiniz?" Bu sırada halk dedi ki: "Ey Allah Resulü (s.a.a), o iki değerli şey nedir?" Şöyle buyurdu: "İki emanetten büyük olanı, Allah’ın
(c.c) kitabıdır ki bir tarafı Allah’ın (c.c) elinde, diğer tarafı ise sizin elinizdedir. Öyleyse onu sıkı tutun ve elden bırakmayın, böylece yolunuzu kaybetmeyin. Küçük olanı itretimdir/Ehl-i Beytimdir. Gerçekten bilen ve rahmetli Allah (c.c), bu ikisinin havuz başında benim huzuruma gelinceye kadar birbirinden ayrılmayacağını bana haber verdi. Ben, bunu Allah’ımdan (c.c) diledim. Öyleyse bu ikisinden öne geçmeyin ve o ikisini izlemede geri kalmayın ve ihmalkarlık etmeyin ki helak olursunuz." Sonra Ali’nin (a.s) elini tuttu ve kaldırdı; o kadar ki koltuğunun altının beyazlığı gözüktü. Halk onu gördü ve tanıdı. Resulullah, sözlerine şöyle devam etti: "Ey halk, ben her mümin için, kendi nefsinden evla değil miyim?" Halk "Allah ve Resulü daha iyi bilir." karşılığını verdi. Hazret buyurdu ki: Şüphesiz Allah (c.c) benim mevlamdır ve ben müminlerin mevlasıyım ve onlara kendi nefislerinden evla ve daha öncelikliyim. Öyleyse ben kimin mevlası isem Ali onun mevlasıdır."
Ahmed b. Hanbel’in dediğine göre, Hz. Peygamber (s.a.a) bunu dört defa tekrarladı. Sonra elini dua için açtı ve şöyle buyurdu: "Ey Allah’ım, onu seveni sev ve ona düşmanlık edene düşman ol. Dostlarına yardım et ve alçak düşürmeye çalışanı alçalt. Onu, hakkın mizanı, mihveri ve ölçüsü karar kıl. Sonra Peygamber (s.a.a) şunları ekledi: "Hazır olanlar, hazır olamayanlara bunu iletsin." Topluluk dağılmadan önce vahiy emini bu ayeti Hz. Peygamber’e (s.a.a) nazil etti:
"Bugün dininizi ikmal ettim, size verdiğim nimetimi tamamladım, size din olarak İslâm’a razı oldum." (Maide 3)
Bu sırada Hz. Peygamber (s.a.a) Allah-u Ekber nidasıyla, dinin ikmaline ve nimetin itmamına ve Allah’ın (c.c) O’na verdiği risalet ve Ali’ye (a.s) verdiği velâyete olan rızasından ötürü şükretti. Hazır topluluk, bu arada Şeyheyn (Hz.Ömer ve Hz. Ebu Bekir) Emirü’l-Müminin’e şöyle tebrik dediler: "Kutlu olsun! Kutlu olsun! Sen ey Ebu Talib’in oğlu benim ve her erkek ve mümin kadının mevlası oldun."
İbn Abbas dedi ki: "Allah’a (c.c) andolsun ki, Ali’nin (a.s.) velâyeti herkese farz oldu."
Hassan b. Sabit dedi ki; Ey Allah Resulü, Ali için birkaç şiir okumama izin ver. Peygamber buyurdu: Oku, Allah’ın bereket ve uğuruyla. Hassan ayağa kalkarak şöyle dedi: "Ey Kureyş’in büyükleri, İslâm Peygamberi’nin (s.a.a) huzurunda kesinleşen velâyet hakkındaki şiirlerimi beyan ediyorum." dedi ve şiirlerini okumaya başladı.
"Gadir Günü Peygamberleri haykırıyordu onlara
Hum mıntıkasında ve nebi ne değerli haykırıcı idi!...
Peygamber kalk ya Ali buyurdu.benden sonra imam olarak
Doğru yolu göstermek üzere seni seçtim
Senden razı oldum,Kimin mevlası isem,
Bu onun mevlasıdır…” Hassanın bu şiirini Suyuti de dahil olmak üzere 11 Ehli Sünnet alimi ve 26 şia alimi rivayet etmiştir.
Bütün İslâm ümmetinin görüş birliğiyle kabul ettiği Gadir olayını kısaca anlattık. Söylenmesi gereken nokta şu ki; dünyanın hiç bir yerinde bu isim ve özellikte başka bir olayın gerçekleştiği söylenmemiştir.
Bu olayı İbni Mace,Tirmizi,Nesei,Ahmet b. Hanbel, M 9.yüzyıldan,M.19.yüzyıla kadar gelen otuzu aşkın muhaddsi Salebi, Vahidi,Kurtubi,Kaadi,Beyzavi,Fahreddin Razi gibi ondört mufessir,Taberi,İbni Kuteybe,İbni Kesri,Suyuti gibi yirmi dört tarihçi,Teftazani,Ali KUşçi gibi yirmi yedi kelamcı kitaplarına almışlar, ashaptan yüz on tabiinden seksen dört kişi rivayet etmiştir. Bütün bu andığımız kişiler Ehl-i Sünnet alimleridir.
Burada yapılan en önemli itiraz “Ben kimin mevlası isem Ali’de onu mevlasıdır” cümlesindeki “mevla” kelimesinin “velayet/imamet” anlamında kullanılamayacağı, “mevla” kelimesinin “dost/yardımcı” anlamında kullanılmış olabileceğidir.
120 bini aşkın insanı çölün sıcak kumlarında bekletip “Ali sizin dostunuzdur” gibi bir sözün söylenmesi ne kadar ciddi olabilir. Bundan daha önemlisi “Ben size nefislerinizden daha evla değil miyim?” diye sorarak, insanları Ahzap Suresinin 6. ayeti olan “Şüphesiz ki peygamber mü’minlere nefislerinden daha evladır” ayetine vurgu yapmıştır.(Bu ayet hakkında Ehl_i Sünnet tefsirlere bakınız) Adeta bu ayetteki evla kelimesinden ne anlıyorsanız “Ali sizin mevlanızdır” cümlesindeki mevladan da onu anlayın demek istemiştir. “Allah benim mevlamdır.Bende sizin mevlanızım” diyerek “Ali de sizin mevlanızdır.”cümlesindeki “mevla” kelimesine hazırlık yapmıştır.Yani Allah’ın benim mevlam olmasından neyi anlıyorsanız, benim de sizin mevlanız olmamdan neyi anlıyorsanız,aynı anlamda Ali de sizin mevlanızdır, buyurmuştur. Yine Hassan b. Sabitin okuduğu yukarıdaki şiiri de bu olayın nasıl yorumlanması gerektiği hakkında ipucu vermektedir.
Kısaca Gadir-i Hum olayı ile Peygamber Efendimiz (saa), kendisinden sonra imam olacak şahsı tüm insanlara açık bir şekilde tebliğ etmiş, bu olayın orada olmayanlara da aktarılmasını emretmiştir.


Mehmet Emin Koç
4 Kasım 2012/Yeni Mesaj Gazetesi
Gadir-i Hum’daki iki emanet


Alemlere Rahmet Hz. Muhammed’in (sav) Veda haccı dönüş yolundaki dün bazı detaylarını aktardığım Gadir-i Hum’da irad ettiği hutbesinin tamamını, Prof. Dr. Haydar Baş beyin 10 ciltlik Ehl-i Beyt Külliyatı içindeki İmam Ali adlı eserinden okuyabilirsiniz.
Bu hutbenin Ehl-i Sünnet kaynaklarında geçen kısımlarını Prof. Dr. Baş’ın İmam Ali adlı eserinden derleyerek aktaracağım.
Hz. Peygamber Gadir-i Hum hutbesinde,
ümmetinin kendilerine sarıldıklarında asla sapıtmayacağına teminat verdiği iki emaneti olan Kur’an ve Ehl-i Beyt’ini,
Hz. Ali’nin velayetini,
onun kendinden sonra ümmetinin sahibi ve velisi olduğunu,
Havz-ı Kevser’inin başına varıncaya kadar da Kur’an ve Ehl-i Beyti’nin birbirinden ayrılmayacağını ilan ediyor.
Büyük muhaddis İmam Suyutî, hadis-i şerifi “sekaleyn / iki ağır emanet” ifadesi yerine “halîfeteyn / iki halife” kavramı ile rivayet ediyor:
“Size iki halife bırakıyorum. Biri, yerle gök arasında sarkan Allah’ın Kitabı, diğeri ise itretim/Ehl-i Beyt’im. Bunlar havzın başına kadar birbirinden ayrılmaz” (Münavî, Feyz’ul-Kadir, c. 3, s. 433, Hn. 2631).
Bu gerçek, evrensel ve Havz-ı Kevser’e varıncaya dek devam edecek ebedi bir ilan ve mükellefiyettir.
Sahabe-i Kiramdan gelen rivayetlere göre, Gadir-i Hum olayı şöyle vuku buldu:
Rasulullah, Veda haccı dönüşünde Mekke ve Medine arasında Gadir-i Hum denen mevkide ashabını ikindi namazı için topladı. Ağaçların altının temizlenmesini istedi. Kendisine güneşten korunmak üzere Semure adı verilen iki ağaç arasına perde çekilerek bir gölgelik yapıldı. Bazı insanlar, ridalarını (ihramın üst tarafını) başlarına koydular. Rasulullah ikindi namazını kıldırdı, namazın akabinde bir hutbe irad buyurdu. Hutbe esnasında birçok kere Hz. Ali Efendimizin elini, hatta pazusu tutup havaya kaldırarak, Hz Ali’nin faziletini ve kendisinden sonra ümmetinin velayetini ilan buyurdu.
Rasulullah, Allah’a hamd ü sena sahabesine bize tembih ve hatırlatmada bulunduktan sonra şöyle buyurdu:
Ey insanlar! Ben bir beşerim. Rabb’imin elçisinin (Azrail’in) gelmesi ve benim de ona icabet etmem yakındır.
Ben size iki ağır emanet, iki halife bırakıyorum: Birincisi, içinde hidayet ve nur olan Allah’ın kitabıdır. Arş’tan arza uzatılmış Allah’ın ipidir.
Ona tutununuz, diyerek Allah’ın kitabına teşvik edip ona özendirdi.
(İkincisi) Ehl-i Beyt’imdir. Ehl-i Beyt’im hakkında size Allah’ı hatırlatırım. Ehl-i Beyt’im hakkında size Allah’ı hatırlatırım. Ehl-i Beyt’im hakkında size Allah’ı hatırlatırım, dedi.
(Dinleyenler), “Şehadet ederiz ki sen tebliğ ve nasihat ettin, bütün gücünle çalıştın. Allah sana hayırlı mükâfat versin” dediler.
Sonra Hz. Ali’nin (ra) elini tutarak pazusunu havaya kaldırdı. Bütün insanlar Hz. Ali’yi(ra) tanıdılar. Peygamber (sav) şöyle buyurdu:
“Ey insanlar! Müminlere nefislerinden daha önemli insan kimdir? Ben sizin için nefislerinizden daha önde değil miyim?” (Kendisini dinleyen) sahabe, “Elbette öndesin Ey Allah’ın Rasulü… Hem Allah ve Resulü daha iyi bilir” dediler. Bunun üzerine Resulullah (sav) “Yüce Allah, benim mevlamdır (efendim, sahibim). Ben de müminlerin mevlasıyım (sahibiyim, efendisiyim). Ben müminler için nefislerinden daha önemliyim. Ben kimin mevlası isem, Ali de onun mevlasıdır. Ali benden sonra sizin velinizdir” buyurdu.
Bunu, hitabesinin arasında birçok kere tekrar ettikten sonra, her tekrarının akabinde şöyle devam etti: “Allah’ım, Ali’yi dost/efendi/mevla kabul edeni sen de yücelt. Ona düşman olana düşman ol, onu seveni sev. Ondan nefret edenden nefret et, onu küçük düşüreni küçük düşür. Nerede olursa, hakkı ondan ayırma. İyi dinleyin ve hazır olan olmayana duyursun” diye konuşmasını bitirdi.
Hanefi alimlerinden Sıbt b. Cevzî ve Bağdadî’nin rivayetine göre hutbenin ardından henüz topluluk dağılmamıştı ki, Cebrail (as) “Bugün dininizi ikmal ettim ve size olan nimetimi tamamladım, sizin için din olarak İslam’ı seçtim” (Maide Suresi, 3) ayet-i kerimesini indirdi.
(Bkz. Müslim, Fedail’üs-Sahabe 44/36, Nesaî, Hasais-i Ali, H. No. 8,- 96; İbn Mace, Mukaddime, Fazl’u Ali’yy-İbni Ebi Talib, 29/116; Tırmizî, Menâkıb 30; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1/241, 950, 964, 7/23959, 6/18671; İbn Ebi Şeybe, Vll. 495; Hakim, II / 129, III. 109, 116; Heytemî, Savâık, 120-124; Münavî, Feyz’ul Kadir, III / 433-434, VIII/ 253-254; Sıbt b. Cevzi, Tezkiret’ül-Havvas, s. 30; Hatib el-Bağdadi, et-Tarih, VIII/289).
Gadir-i Hum gerçeği bu kadar açık iken; kıyamete dek mü’minlerin sarıldıklarında asla sapıtmayacakları “Tevhid’in iki rüknü”nü, Emevî istibdat ve mezalim döneminin cehaleti veya ulufeciliğiyle örtmeye kalkışmak, Gadir-i Hum’da ümmete tevdi edilen “iki emanete sahip çıkanlar”a gayr-ı Müslimlerle işbirliği yaparak savaş açmak, akıl ve iman işi değildir.
Gadir-i Hum gerçeği, Prof. Dr. Haydar Baş beyin Ehl-i Beyt Külliyatı ve sempozyumlarıyla gerçekleştirmeye çalıştığı üzere Müslümanları Ehl-i Beyt etrafında tevhide eriştirecek yüce bir mana ve “iki ilahi emanetin Müslümanlara tevdi edildiği” inkar edilemez bir mukaddes mesajdır… Amerika’ya, Haçlı’ya veya Vatikan’a kapı kulu olan için değil; Yüce Allah’a kul olan için bu böyledir!

Güneş hiç doğmayacak, yerine Ali doğsun
Allah nurdan yarattı, nur karanlığı boğsun
Ali Gadir-i Hum’dur, Gadir-i Hum şahittir
İmamet güneş olsun, tüm Yezitleri boğsun.

Allah’a karşıydılar, Peygambere karşıydılar
Ali’ye karşıydılar, Hasan’a karşıydılar
Fâtımâ çile çekti, (SAV)Peygamber için çekti
Çektiren pis Yezidler, Ehl-i Beyt’e karşıydılar.

Allah-Muhammed-Ali; islam’dır en temelden
Velayet ayet oldu, vazgeçme bu emelden
Yezid soyu Emevi, Ehl-i Beyt’siz din dedi
Gadir-i Hum haykırsın, gök sarsılsın temelden.

Nusayriler namazda, Fatiha okur dili
Cehennem ateşi sönsün, gün için bitsin pili
Kutlu olsun bu bayram, velayet hakkı için
İbadet olsun yer gök, diz çöksün Yezid fili.

" 01.11.2012 PERŞEMBE GÜNÜ NAMAZ VE NİYAZLARLA NUSAYRİLER’CE BÜTÜN GÜN İDRAK EDİLECEK GADİR-İ HUM BAYRAMI, TÜM İSLAM ALEMİNE HAYIRLI VE UĞURLU OLSUN..!"