İnsanlar görüyordum
Boyları irili ufaklı
Enleri genişle dar
Kayboluyorlardı bir yerlerde
Öğretileriyle daim kâr

Kahve telvesinden fal
Bir tutkuyu yürür hal

Bu görünüşleriyle
Bir oyuncak zaman
Geliyordu gözün doyuna
Süreç ruhu değillerdi enine boyuna

Korkunç iken mübarek,
Mübarekken korkunç;
Bir mevzu iken tevazuydular

Böyle iken kotaya
Getirilirlerdi potaya.

Onlar;
Dimdiktiler ve yıkıktılar
Umuttular ve bıkıktılar
Hulasa kendisiyle nisap
Kendisiyle bir hesaptılar

İnançlarının algılattığı
Düşünme diye salgılattığı
Salt iyilikle yoktular

Şu giden adam
Elleri kadar nadan
Vekâleti kadar nidan

Çocuğuna baba bir insan
Düşmüşü kaldırır denli nisan
Şaşarı kadarla nisyan

Erdemleriyle İsa
Şefkati kadarla nisa

Kaostu o
Bir durumla uyumlu kani
Birazdan zalim bir cani

Sıratın çıkardığı müstakimdi
Burnunu sokmakla her naneye
Olmazdı kimi kez tecavüzle haneye

Kuşluğu iyi saate
İkindisi kötü vaatte
Enine mütecaviz
Boyuna saldıran
Böyle iken merakı muciple aldıran

Birazdan bir hırsın
Uyuşturucu satmayla tırsın
Kurbanı ve türabını

Nereden baksan
Okunmaz bir yazı.
İmladan kusur,
Anlamdan husustular.

İnşanın harcını kardılar
Zamanın anlamını yardılar
Kusurlarından mündemiç geldiler
Dışa uzanışla, bir beyin eldiler


19.10.2012


Türabı olmak: ayak basılan yerin, toprağı olmayla ifade edilen minnettarlık, tevazu.