Daglarda pinar’lar olur,
Pinar’lar durmaksizin akar giderlerler.
Bazen Insan pinar’in basinda olmak ister,
pinar’in basi dupdurudur
icine baktikca Günes’i Ay’i Yildiz’lari görürüsünüz.
Karanligin bile orada aydinlandigini görürsünüz.
Bu aydinlik akar, bendinne sigmazcasina akar.
Kimbilir ne kirli yerlerden gecer
kendini kirletmeden varacagi yere,
ne kadar zorlanir kimbilir.
Bu Pinar akar gider.
Herkez bu pinar’dan su icer;
icenler yeserir gelisir,
güzellikler sacar doganin kendisine
pinar’in mutlulugu sevinci.
Yasamin kendisinden , yasayacagini gördükce.
Günes’in sicakligini sacar kendi bendinde.
Insan yasami; yasantisi
Bu kadar kolay anlami; anlatimi olabilirmiydi.
Belki kendiside inanmiyordu.
Ben isterim yasami hayati kendinden olmasini,
anlatamaz kendini kendinden baskasina.
Bazen konusur aynasiyla, bazende kendi kendiylen.
Sigmadi o Pinar hep cagladi gitti bozkirlardan,
Daglardan asarak.
Hep hayat verdi gectigi yerlerden
izin vermedi yasamain kendisine,
yok edilmesine, bitirilip gitmesine.
Iste irmag’in caglayan, bendine sigmayan,
piril piril parlayan
Günes’in aynasi
hayatta hep senin gibi senden olsun.


Sevgiyle
Zübeyde Yilmaz
Deniz Yilmaz