RÜZGÂRGÜLÜ
Duruyor bir dükkân camekânında,
Arasında cansız oyuncakların. Koca bir gökyüzü kalmış aklında, Çıkamaz içinden şu sokakların. Hasretle baktığı şu kesik yolda, Yollar çalkalanır, yönler parıldar. Gidemez ölmeden sanki ne yapsa, Kalır hep, nefessiz nefessiz yaşar. Ne zaman bir çocuk kolundan tutar, Bu hasreti ancak o zaman söner. Sanma ki ne rüzgâr ne de parmaklar, Başı, baş döndüren göklerle döner. |