Ali Rıza Efendi
Ağır aksak çıkardı merdivenleri,
Bazen durur yarısında Dinlenirdi... Alnındaki çizgiler ve şu sarkık yüz, Başındaki fötr şapka ve bastonu, Ve hiç unutamadığı aşkı Müberra, Yani yıllar önce ölen karısı... Arada bir gelirdi çocukları. O da severdi torunları, "Baba" derdi kızı "Gel birazda biz de kal?" Gülümser geçerdi Ali Rıza Efendi, "Bu ev..." derdi "Annen...Ona ait her ne varsa hepsi Burada...Bırakamam." Bir kış sabahıydı, Her gün beslediği kuşlar O sabah açtı. Bakkal da görmemişti yüzünü Meraklanmıştı... Vesselam Ali Rıza efendi Adam gibi adamdı! Öldükten sonra o, En çok cocuklar ağladı... 16/11/2007 |
bir okumalıyım dedim
iyikide demişim
muhteşem bir şiir
saygılar..