Meğer ne belalı başım varmış.
Neler geçti neler;
Şu pamuğu yanık belalı başımdan Faydasız sefa mı sürmedim! Ve acı veren dert çektiren günlerden’ mi görmedim, Kimler bıkmadı kimler, gözyaşlarımdan, Sel gibi akarken günler aylar yıllar, Yaşamadan ihtiyarladım ben.. Karaymış alın yazım, Kara; Değişsin dedim de, kendimi zorladım /güldüm Olabildiğince her şeyi unutmak için. Her derdimi içime attım Olmadı; Kendimi dağlara verdim yele sele yağmura verdim Olmadı; Ve daraldım bunaldım! Üstüme, üstüme gelen kötülüklerden’ de ben! Sonunda! Kırıldı kolum kanadım.. Sigaraya içkiye verdim kendimi Çok zaman; Çareyi onda aradım. Akşam oldu gün batarken atarım üstümden dedim Gittim; Götürdüm denizin dalgalarına döktüm neyim varsa içimde O da geri verdi; Ve oturdum mavilere dalgalarda ağladım.. Hiç bela eksik olmadı başımdan. Meğer ne belalı başım varmış şu benim. Bıktım; Şu dünyanın hem yazından hem de kışından! Kalmadı direnmeye mecalim. Vaz geçtim sonunda ben canımdan, Ve de malımdan.. Yorgunum dostlar; Öyle yorgunum ki ben Göz kapaklarım kalkmıyor yorgunluktan Kalkıp gitsem de etrafa bakındığım balkondan. Yürümeye tahammülüm yok Yoldan geçenlere bakarım Sokaktaki çocukların neşesinden neşe alırım Gülerim ya da gülmeye çalışırım sırf keyfim yerine gelsin diye Yalandan.. A.Yüksel Şanlı er 23 Eylül 2012 Antalya. |