güneşe mermi sıkan adam…;
sıktığı mermdoldurmaz aklıyla…
kendini alışırdı

sıkılınca canı…
ya burun kıllarını koparır
ya da yarı halı benzeri kıllı bağrını
veya
hafiye kılıklı bu adam…;
hava alanı
sinek öldürmek
ustura koonun için en büyük zevklerdi
.
çekirdek çitler…
dibi tutmuş pilav üstü kuru yerdi
dişleri
içinden çıkılmaz…
sayfalar dolusu çok ili düşlerdi

çooooook bilir, çok söverdi
koftiden kabadayıydı
eşek anırması gibi nara atar…güya herkesi döverdi
.
trafikte kural mural tanımaz
önündekini
kaşı-gözü, ağzı- burnu oynak bu adam…;
ya ı kaybedince…
kendini ters çevrilmiş bir fincana verdi
.
“gül” diyince sırıtmayı anlardı
ilaç yerine yeğlerdi
fakat şapkadan tavşan çıkıyorsa
neden fil çıkmıyor? un cevabmerak ederdi
.
bir gün…
rakısını içipyaptığı balkonunda
sokak geberdi

1981

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay, ank ,2006