Sus! Kadın!...
Dudaklarım durgun
Suskun bir senfoniyim Sus-pus olmuşuz ikimizde Zaten derdimizde malum Diri aşklarda tat yok Ölmeli aşklar ... Tenlerin tenlere dolaşması yasak Bunu anlasak Sen sen olmadan da Ben yok i k e n yani Ben yaşam ı ştım A ş k t ı evreni üreten sanki Bilmem anlatabiliyor m u yum Anlaya b i l men için ... S e n Ç e k i n -G e n Durgun K a D ı n Pembe-Mor tonlarıma vurgun KadıN Senin o muhtaç l ı ğın Eskitil e m e yen prangaların Ama beni dinle Ben seninle ne sevişmeler düşledim ... Ölmesek --- E ğ e r Aşkları yaşamaya değer ............ Sen bensiz Sen nedensiz Kuşkularınla yersiz Gözlerine okunan türkülere tükürensin ............. Acımasız imgeler yığınısın Sen toprak değil misin ? ............. ............. ............. Ben sözcüklerin dans eden haliyim Aşkın çiçeklerle donatılan bahçesiyim Şiirlerden örgülenmiş tenim Kurşun işlemez bir katman Sıkıysa gir içine Orada sevda seslenir Aydınlığın muştusu v a r... ... Ne zaman Ki prangaların eskitilirse İşte o zaman AhmeD Arifin sevdası olursun Ve Nazımın memleket özlemiyle yanarsın Öyleyse çınarlar dikmeli Anadolu da Serin gölgesinde serin yaşansın aşklar .............. .............. .............. Yoksa biz suskun piramitlerin gizemi miyiz Böylesine derinden kopan çığlıklarımızın monologlarıyla Suskunuz .............. .............. Sen Yoksun KaDıN.! |