Yıllar yılı şu yamacın döşünden
İncecik akardı, Çoban Çeşmesi.
Gelen geçen ayrılmazdı başından
Yolculara yardı Çoban Çeşmesi.

Bir garip çobandan almış adını
Kıp-kızıl topraklar vermiş tadını.
Tarlada calışan yorgun kadını
Suyla kandırırdı Çoban Çeşmesi.

Çobanlar yıkardı üst-başlarını
Yosunlar tutmuştu “diz taşları”nı (*)
Bu dertli dağların gözyaşlarını
Bize veriyordu Çoban Çeşmesi.

Yarpuz, su teresi çıkar bahara
Nilüfer uzardı dal sara sara
Karanlık çökünce kurbağalara
Nağmeli bir yerdi Çoban Çeşmesi.

Birgün yolum düştü, yanından geçtim
Hem çok susamıştım, hem de çok açtım.
Avuç avuç, kana kana su içtim
Seni bana sordu, Çoban Çeşmesi.

Sayatoğlu: Bu çeşmeyi görünce
Ayrılığın haberini verince
Bir ah çektim, taa derinden derince
Akmaz oldu durdu, Çoban Çeşmesi.

Aşık Yusuf Sayatoğlu
29 Ağustos, 2012. New Jersey
(*) Kaynak sularından, ve çeşmelerden eğilip su içerken dizleri koymak için konulan taşlar.