GÜLEMİYORUM.
Yükseldi dertlerim aştı boyumu
Bu ne iştir ya rab bilemiyorum Dostum sandıklarım kazdı kuyumu Ağlarım halime gülemiyorum Yurdumdan evimden ayırdı kader Yaralı gönlümden gitmiyor keder Çaresiz kalışım belimi büker Şaşkınım kendime gelemiyorum Bağrım da yaralar sızdı derine Gönül hasret kaldı sevdiklerine Hayat zor gurbetin gariblerine Her zaman karalar bürünüyorum Bitti ümitlerim tükendi erken Candan oldum canım deyip severken Kaderde nasibim ayrılık varken Halden bilir bir dost bulamıyorum Yeter gurbet elden çektiğim yeter Yıkık gönül evim baykuşlar öter Perişan hallerim oldum bin beter Eğriyi doğruyu seçemiyorum Bulunmaz derdimin yoktur çaresi Düşünce duyulmaz garibin sesi TANRIM kullarıyın etme kölesi Kapı kapı gezip sürünüyorum Der DURAK’ım artık burdan gitmeli Çektiğimiz çile gayri bitmeli Zıkkım olsun para pulu nitmeli ? Bi-çareyim burda gülemiyorum Durak YİĞİT Gönüllerin Şairi KOCAELİ |