Bahar hüznünü tattığım akşamlardan biriydi.
Yalnızlık ,tam karşımdaki sedirin üzerinde.
Görmemezlikten geliyordu olup biteni,
Alışmıştı kalabalıklardaki kimsesizliğe.
Arka sokaktan haykırışlar
bile bozmamıştı kederini.
Birden,
Yeni doğmuş bebenin ağlamasıyla irkildi.
Faltaşını bilmem ama çakmak
çakmak oldu gözleri.
Nerden bileyim ,kendinden bile nefret ettiğini.

Çok geçmedi,
Bir veya iki dakika,
Oturdu yüreğine.
Pencereden sevinç çığlıkları yükseldi,
Tırmaladı kemiklerini .
Keyifle iç geçirdi,çakmak çakmaktı gözleri,
Nereden bileyim, kendinden bile nefret ettiğini.
Çoğaldıkça yeni doğan bebeler,
Azaldı herhalde ümitsizliği .
Ardından baktığımda ,dev gibi cüssesi
Sımsıkıydı elleri ve cüce gibiydi gölgesi .

Okan Korkmaz (aLaCa)2004