Düşersem KoynunaŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Kerevizi hiç sevmem ama hayat bize sevmediklerimizi tattırmıyor mu??Bazen de o sevmediklerimizden tat almasını öğreniyoruz.Düşersem koynuna.....
Düşersem koynuna bana huzur verebilirmisin?
Kara saçlarıma ellerin değermi kimsenin değmediği gibi? Gözlerime bakarmısın kimsenin bakmadığı gibi? Düşersem koynuna bana huzur verebilirmisin? Korurmusun beni dünyanın tüm yalanlarından? Bir dilim ekmeği huzurla bölermisin benim için? Evime er gönlüme sultan olabilirmisin? Düşersem koynuna bana huzur verebilirmisin? Ne kaderden ne hayattan gülmedi yüzüm, Kara saçlarına kaderimi bağladım, Kara saçlarımda kaderimi örebilirmisin? Düşersem koynuna bana huzur verebilirmisin? Ne para ,ne de pul ölçemez sana olan sevgimi, Düş kollarıma yaşa sevginin ince zevkini, Gözlerimde huzuru gönlümde şevkati yaşa, Şirin’im , Ferhat misali gelirim dağları aşa aşa, Düşersem koynuna bana huzur verebilirmisin??? 11 AĞUSTOS SABAH 7 YAZAN Canan Ekinci |
Hikayesinde kerevizden bahsetmişsiniz. Ben de eskiden sevmezdim. Pırasayı da, nohut yemeğini de sevmezdim. Ne vakit askere gidip geldim. O vakit askerde öğrendim lezzetini. Kerevizin tadı evet biraz buruk.Tadı tuzu yok geliyor insana. Bir de şöyle düşünün : İlaçlar da acıdır, ama iyileştirir bizleri.
Yine nefisti.. Gönüle sultan olmak.. İlk kez bir hanımın mısralarında rastladım bu sultan kelimesine. Hep ben derdim şiirlerimde :) ne güzel.. İnanın kendimden o kadar çok şeyler buldum ki bu şiirinizde. Siz ara vermeyin lütfen şiirlerinize. Mahrum etmeyin bizleri o nefis yorumlarınızdan, insanı dinlendiren, mısralara şifa veren muhteşem sesinizden... Şiirlerinizi sizden dinlemek, okumaktan daha hoş ve güzel..
Kutlarım.. Sağlıcakla.