Ah be hayal ürünü oğullar…
Ah! Ne de güzeldi mücadeleler, başkaldırılar

Anlamlıydı, uğruna kırmak isteyeceğin son kişiyi,
hedef tahtasının orta yerine yerleştirmek.
Rengarenkti, dürtülerin topluma, dünyaya başkaldıran asiliği…
Atmaya kıyamadıkların… Binlerce oğullarla çoğalttıkların,
Gözlerinin görmesinden korktuklarını, inadına arkalara yerleştirdiklerin,
Kör gözler sevişirdi bizden gizli.
Bir tek ben haklıydım sevgili, bir de sen…
Aşk uğruna gönüllü akardı; nazlı, masum, haklılık sandalıyla salınan gözyaşları
Ah! Nasıl da yosunluydu, beyinlerden fırlayan anlayışsız fikirler…
Nasıl da anlaşılamamanın öfkesi bahar yeli oluverirdi, sevgilinin diliyle..
Ah be içimdeki çocuk!
Sen ne yaman çelişkisin.
Gör işte! ufak ufak, inadına inadına arka fondan gülümser sırladıkların.
Haklılık sandalını kıyılara vuruyor dev dalgalar.
Ah! Hayal ürünü oğullar, nasıl da kendi soyundan gelin bulurlar.
Birikimler tortop olup çekmeceye yerleşmek için miydi?
Anahtarı karar, anahtarı dizgin, anahtarı irade.
Asiliğin, gün yüzü görmeyen karanlığın dehlizinde
artık gökkuşağı renkleriyle birbirini oyalıyor.

Ah be hayat!
Dünyam çekmecem oldu,
zenginliğim deste deste anahtar.