Yine saatler on ikiyi vuruyor.
Bu gün de bir şey yapamadım .
Gelecek için.
Her gün adım adım,
Biraz daha yaklaşıyor.
Sessizce ölüm.
Zaman nasıl da,akıp gitti .
Su gibi.
Çocukluğum.
Gençlik yıllarım,
Evliliğim
Çocuklarım ,derken,
Koskoca bir yol kat etmişim meğer.
Birazdan,
Kahvaltı sofrasını hazırlayacağım.
Sofraya iki bardak koyacağım.
Eşim ve benim için,
Bir zamanlar, cıvıl cıvıldı evimiz.
Daha dün gibi,
Okula başladıkları günün heyecanı.
Hepsi,ne zaman,
Ne çabuk ta büyüdü.
Hangi fırtınalara kapıldılar,bilmiyorum.
Hepsi başka şehirlerde.
Nasıl özlemişim ,o,günleri.
Boşuna söylenmemiş,
Bir çokluğun,
Birde yokluğu olur diye.
Şimdi,
Çalmasını beklediğim
Bir telefon sesinde kulağım.
Oysa,

Seçilmiş yalnızlıklar vardı .
Hayatımda.
Beni mutlu eden.
Duvarın koyu renk boyası.
Yerdeki halı.
Odadaki eşyaların renkleri.
Ve odanın ürperten sessizliği.
Hiç böylesine karartmamıştı .içimi
İlk defa etkilemiş ti,bu denli
Ve ilk defa,
Çekilmiyordu yalnızlık.

Selma MERİÇ /Sakarya