BİR İHANETİN ÖYKÜSÜ...
Kadın çok sevmişti adamı
Ama adam sevmedi Ondandı belki bırakıp gidişi Hiç bir şeye aldırış etmeyişi Adam sevdiğini sandı kadını Ve toz pembe göstermişti dünyayı Ama gerçek bu değildi Hem kendini hem kadını kandırmıştı Kadın çok ağladı adam gidince Ondan kalan kokuyu soludu Aslında isyanından çok ağlıyordu Ve durmuyordu gözyaşları Sanki bir biriyle yarışıyordu Adam aldatmıştı kadını Kadın susmuştu Çünkü kadın seviyordu Ama olmadı işte Daha fazla dayanamayıp kendisi koştu ölüm denen kaderine... yaz ortasında güzü yaşadı kadın lakin adam hç bilemedi bunu... şirin elvan/ zonguldak |