Adımız hüzündü bizim..
Adımız gözyaşı..
Hüznümüzün esaretinde kaybolmuş kelimeler,
Gidenlerin ardından yakılan ağıtlarda birikti..

Sevdik,çok sevdik..
Bedenlerden yükselen ruhları
Toprağa emanet ederken geri
Yüreklerimiz ezilmekte sessiz çığlıklarla..

Sona eren yaşanacakları, astık zamana..
Hayaller çare olur mu yürek yangınlarına...

Sevdanın en farklı en olmaz şekline bürünenlerdik
Taa içimizden seven, sevdasını gizlemeyi bilen..
Diken diken batarken gerçekler gözlerimize
Yine de vazgeçmeyenlerdik.. inadına sevenlerdik

Gördüğümüz düşleri hayra yorarken
Ne yazık! Bilemedik elimizdekinin kıymetini
Göremedik sevdanın kimlik değiştirdiğini

Elimizi kanayan yerlere koyduk
Ve inandık..tüm saflığımızla..
Ve sevdik..taparcasına
Ve kanadık.. ölürcesine
Ve sonunda sevgili..
Kan kaybından yitirdik sevdayı..

Gözyaşlarımız eşlik ediyor cinnet gecelerine
Beynimizde rutubet kokan aşk kırıntılarını ısırıyor hüznümüz
Yalnızlığın en izbe en köhne yerlerinde
Mırıldandıklarımız hep acılı “sevdalinkalar”

Katili olduk düşlerimizin
Yargısız infazlarda dilimiz
Yüreğimize taktığımız çalıntı kelepçelerle
Bir arpa boyu bile yol gidememişiz

Bana bir masal anlat “ yürek sızı’m ”, içinde hüzünler olsun... içinde ağıtlar... içinde gözyaşı olsun.. mutlulukla bitmesin ama masalın sonu.. çünkü ben.. ne zaman mutluluğu istesem, kaçıp saklandı karanlıklarına hayatımın.

Kandırılmış saflığımla, kimsesiz hüzünlerin esiriyim...
Ağlat beni ve bana bir masal anlat..
hadi.. bir masal anlat bana. Ve ağlat beni..

Sema ŞENER