Bir mahkumun kendisi ölmeden Kaybettiği Ailesine yazdığı Mektuplar serisi 1Yılların tortusu serpilmiş yüzüne Birazdan son defa şakağını güneşe serecek Belki de Mavi gözleri güneşi son kez görecek Kolları bir yana/gövdesi bir yana Başı bir yana serilecek Uykusuz kaldığı çürük ranzaya Alınmayıp geri dönen mektupları Onun yerine yatağına serilecek Ve mavi renkli hüznüyle Bir dost gözyaşlarıyla sarılıp Bir bir açacak mektupları Daha açtığı ilk mektupta Gözyaşlarına hakim olamayacak Sessiz iç çekişlerinin yerini Acı dolu bir feryat kaplayacak O adam çıldırmışcasına ağlayacak Çünkü yazılan her mektubun Kaybedilmiş bir aile yazıldığını okuyacak İlk satırlar Merhaba anne merhaba baba Burası ne kadar soğuk Biliyor musunuz Ranzama her yatışımda Buram buram hasretinizle yanıyorum Halbuki dışarda kar yağıyor Herkes üşüyor Ama ben üşümüyorum anne üşümüyorum baba Ben hasret ateşiyle tutuşmuş kavruluyorum Ne zaman bir kitap okusam İÇİNDE ADINIZ GEÇİNCE SESSİZCE AĞLAMAYA BAŞLIYORUM Biraz geçince krizlerim başlıyor Kıvranmaya başlıyorum Alıyorum hayatımın sazını vuruyorum bam teline Sizi özlüyorum anne Özlüyorum baba Ölüm ne kelime ... biraz şiir tadında .... YAZAR KALEMİ KIRIK MEHMET |