Gonca
Küçücük bir kasabada gülüm
Zamana dökülmeye mahkûm yapraklarım Oysa zaman bir goncada açar ,,,,,,,,,,,, Dün kendime rastladım doğduğum evde Kendisiyle konuşacak öyle çok şeyim vardı ki Başlayamadım sözlerime Gözlerindeki yaşları toplamaktan Raylar döşenmişti sanki gözlerine Ard arda sıralanmış vagonlar Anılara yolculuyordu ondan bana doğru İçinde ne varsa Özeldi dünyam Yoları da ,,,,,,,,,,,,,, Bana kurtul diyorlar bu dertten Sanki babamın ipi Çekiştirmiyormuş gibi gözlerimi Annem hiç gitmeyecekmiş gibi ,,,,,,,,,,, Kalbin yaşadığını duymak için Ne büyük bedel aşk |