Meyhaneden,sabah vakti,gelip te zıbardığında,
Ayyaş herif,ertesi gün ayılıp-uyandığında,
Yüzüne bile vurmamış,tek kelıme söylemeyip;
Tiril-tiril titremiş de,bağırıp-çağırdığında…

Aile ,sahip çıkmamış,olanı anlattığında..
Babası,kolundan tutup,GİT !. deyip te ,attığında…
Kaçıp-kurtulmak istemiş,nereye giderim ?! deyip;
Çaresiz,Ayyaş’la kalmış,herif sızıp-yattığında…

Yumruklayıp,dudağını patlatıp-kanattığında !.
Suçum ne ? diye sormamış..Ağzını oynattığında,
Acımasızca hep dövmüş !.ALLAH yarattı demeyip;
Gene de çok üzülmüşmüş…Hapislerde yattığında…

Ayyaş,ölümünden önce ,aklını oynattığında,
Her hafta ziyaret etmiş,hastanede yattığında..
Çektiklerini unutup, " geber İnşallah !." demeyip;
Üç ay önce geberip te karayere yattığında..

Çocuklar ?..Diyecek oldum..Kahretti,anlattığında…
Herbiri bir yere kaçmış..Ayyaş dayak attığında !.
Artık, takati kalmamış,ALLAH’a emanet,deyip,
Acısı son bulacakmış (!) Toprağa uzandığında…

Bîçare,çilekeş ANA !..Ahiretin kutlu olsun…
Evlâdının herbirisi çevreyi yanında olsun…
" Dünyada çok çektim ammaaa..Bak şimdi mutluyum.". Deyip ;
Ayyaş’ı ALLAH’a bırak…Mekânın CENNETLER OLSUN…

——– Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-2004

NOT:Eski bir olayın,iki,üç yıl içinde şiirleştirilen
bir GERÇEK HİKÂYESİDİR.