Bağlandım bir tutkuya
Eğrisini de,doğrusunu da çekerim dedim
Koyuldum zorlu bir yola
Duygularım şüphelerimden üstte,işin aslı bayağı bir derin

Tamda mutluluğu buldum derken öğrendim
Neşeli hayatım,gözyaşlarım,eşim,dostum
saçma hikayelerim,rezillklerim,gülümsemelerim
başkaldırışlarım ve kaybedişlerim...

Bir anda gözümün önünden geçti hepsi
Güneş bile karabulut olmuştu sanki
Amaçsız kalmak bir yana,
Yakında gideceğimi bilmek o kadar kötüydü ki

Bütün sevdiklerimin gözlerinin içine içine bakıyordum
En ufak bir duygusallık ağlatmaya başladı o dakikadan sonra beni
Hıçkıra hıçkıra nedensiz bir şekilde ağlıyordum hep
En çokta yanlız kalınca ölüyordum sanki

Hiçbirşey yokmuş gibi yaşamaya karar vererek kandırdım kendimi
Onuda beceremedim,beceremezdim
Kendi içime kapanınca daha çok acı çekiyordum
Topluluğuda istemiyordum,insanların bana acıması gücüme gidiyordu

Kendi kendime hesaplar yapıyor,hayaller kuruyordum
Ve sonra bütün herşeyin sonu benim dedim
Bu kadar ömürede şükrettim
Sonra içten gülmeyi yeniden öğrendim

Kendi kendimi olumlu etkilemeye başlamıştım
İçimdeki iki melekte bana moral vermeye başladı
Ençokta bunu mezarlığa gittiğimde anladım.
Güçlü olanın ruhum olduğunu hissettiğim gün,işte o gündü.

Dünya hayatının gelip geçici oldugunu daha çabuk anladım.
Ve artık ruhuma çok özen göstermeye başladım
Başladım ama etrafımda benden başka ruh yoktu sanki
Ben ölmemiştim ve sağlıklı insanların hepsi kanserdi.

Ruhlarını nasıl körelttiklerini görünce ben onlara acımaya başladım
Aynı yere gideceğimizden haberleri yok gibiydiler.
Sonra sağlıklı insanlara doğru gülerek dedim ki;
’Ben kanser olmamışım,asıl kanser işte bunlar...’

Ruhumu farkedince içimdeki sevgiyle savaşmaya başladım
İçimdeki merhamet ve sevgi o kadar kıskandırmış olmalı birilerini ki
Kulağıma şöyle bir fısıltı geldi;
’Sen kanser oldunda,kanser sen olamadı.Asla vazgeçme,ruhunla yaşa en güzelleri’