Kırılınca Doğarmıydım Yine
Nasıldı anlayamadım kalbimin kırılışı
Elimde parçaları bakakaldım. Sözün müydü ey sevgili(m) damlatan kanı. Ardına bakmadan çekip gidişinmiydi yoksa. Dağıldı şaçlarımdaki senli rüzğarlar Ve umudumu almasaydın keşke. Ruhumu azad ederken senden.. Sen(li) dizeler çıkıyor kalemimden Her yazışımda sen (de) kanıyor ellerim. Boynumda sensizlik ilmeği nefesim kesik. Beyazlarım siyahlarımda kaybolmuş. Ben zamanımı yitirmişim dünyamda. Duvarlarım daha yüksek Daha soğuk taştan örülmüş sen(den). Bugün ölümüm’ü yaşıyorum tekrar. Mevsimlerim ölüm/sensizlik Günlerim ölüm/sensizlik. Yeniden çıkartılana dek gömülüyorum kendi karanlığıma. Yanıma sadece bir kalp konuluyor bedenimden sökülmüş Paramparça.. Eksik yitirlmiş ve senin olmadığın. Bu nasıl bir defin ki aklım gider, Kırılınca doğar mıy(d)ım ki yine.. |