Ay
Sessiz arkadaşlığı ayın eşlik ediyor sana,
dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği -zamanın derinliğinde yitip gitmiş- o akşam ya da geceden bu yana. Son kez mi? Biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir günün birinde sana, tam da gerçeği söyleyerek: Parlak ayı görmeyeceksin artık, tükettin yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını. Tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna. çok geç artık. Onu bulamayacaksın bir daha. Yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz o alışılmış güzelliğini gecenin. Biliriz, göktedir hep ay. Oysa iyi bakmak gerekir ona. Kim bilir, belki de sonuncusudur! |