Akşam olunca yanar, karşı köşkün lambası.
Örter tüm perdeleri,sevdiğimin anası.
Yasakladılar bana,göstermiyorlar onu.
Bitirecektir beni,sanki bu işin sonu.

Çıldıracağım her an,ben onu görmeyince.
O mekanın içinde,nasıldır bilmeyince.
Durulmuyor hasretim,görüşünce uzaktan.
Fena halde kızgınım,kurulan bu tuzaktan.

Bakıyormuşsun bana,perdelerin ardından.
Haber veriyor senden,gizlice bana ablan.
El sallıyorum sana,görünce seni camdan.
Kurtaracağım bir gün,bu kocaman zindandan.

Ne kadar zaman sonra,bitecektir bu azap.
Bana bir fırsat tanı,benim dediğimi yap.
Kaçıracağım seni,sokakta görür görmez.
Gideceğimiz yeri,asla kimse bilemez.

Haber veririz sonra,evleniyoruz diye.
Geliriz sizin köşke,veririz davetiye.
Güzellikle olmazsa,bir yolunu buluruz.
Birlikte kaçarsak biz, ancak mutlu oluruz.

Siz siz olun dostlarım,sevene dokunmayın.
İkisi arasında,kara kedi olmayın.
Bahaneler bulmayın,karıştı diye ele.
Bırakın evlensinler,izniniz yoksa bile.



Değerli dostlar:
Şiir yazan her yazdığını yaşamaz,lakin her yaşadığını yazar.
Bende her yazdığımı yaşamıyorum.
sadece gözlerimi kapayıp,gönlümü aralıyorum.
Aradan dökülenleri yazıyorum.
Hepsi bu kadar.
Saygılar.