Allah’ım, sen “sağ ol” dersen, sağım ben,
Sen “var ol dersen varım ben.
Sen sana yar ettikçe ben senleyim,
Senle olamadık ta, neyleyim ben neyleyim.
Günahkârım, şefkatine sığınarak sığınaklar arıyorum kendime.
Kendi kanatlarıma güvenerek, dar gelirim bendime.
Çaresizce el açıp yine sana yöneliyorum.
Pervasızlığımı yine sen hoş göreceksin biliyorum.
Yine senden sana sığınıyorum, tüm benliğimle.
Sana rağmen sebeplerden medet umuyorum çaresizliğime.
Kulluğumu unutup kul oluyorum zaaflarıma,
Yine senden medet diliyorum gönül yaralarıma.
Gözyaşlarımı gerçekte yalnız sen görüyorsun.
Densizliğime rağmen affediyorsun.
Yalnız seni buluyorum yanımda her dem.
Sen var iken sen den gayrısını nidem?
Derken yine gafletimle yarattıklarına bağlıyorum gönlümü.
Arsızca başka kapılarda harcıyorum ömrümü.
Aczimi yine hoş gör Rabbim ne olur.
Bu günahkâr, bu çilekeş kulun sensiz ne olur.
SEN TUTAARSAN ELLERİMİ BAŞKA ELLE AVUNMAM.
SEN BENİ KORUR İKEN BEN KENDİMİ SAVUNMAM.
HANİ DİYORSUN YA “BEN RAHMAN-I RAHİMİM”
ÖYLE İSE,”HAŞA” SÖYLE KİME GİDEYİM?
NAZIM SANA, SÖZÜM SANA EY MÜLKLERİN TEK MALİKİ,
ŞU NEFSİMİN BENDEN NEDİR TALEBİ?
YA DURULSUN DELİ GÖNLÜM, ŞİFA BULSUN NEFSİMDEN.
YA AL BENİ, AL YANINA KURTAR BENİ KENDİMDEN,
SARINIP BÜRÜNMEYİ,
SANA KUL GÖRÜNMEYİ,
SENDEN GAYRİ BEY BİLİP,
YERLERDE SÜRÜNMEYİ,
BECEREMİYOM RABBİM.
HÂKİM SENSİN, HAKEM SENSİN.
İYİ AMA BENDEN NİYE MÜKEMMELLİK BEKLERSİN?
BAKMA RABBİM, HAD BİLMEYEN BU HADSİZE,
SANA SİTEM, SANA YUMUŞ, BUYURMAK NE HADDİME,
SIĞINIP, SINIRSIZ MERHAMETİNE.
EL AÇMIŞIM YÜCE KAT HİKMETİNE.
DÖKTÜM İÇİMİ BİRAZ.
BU KENDİZİ BİLMEZİN ETTİĞİ DENSİZ NİYAZ.
KATINDA HOŞ GÖRÜLÜP EDESİN KABUL RABBİM.
TERBİYESİNE TALİP NEFSİM, EL ÖPÜP MÜREBBİMİN.