Bir ormandı gözlerin,kaybolduğumda anladım derinliğini,
Telaşla uçuşan kuşların cıvıltısı yağmur gibi yağdı üstüme,
Soluklaşmıştı ağaç gövdeleri güneşe hasretten,
Yeşil yonca gölü,sakince uzanıyordu yaprakların gölgesinde.

Öylesine yakındı ki yıldızlar,
Tutasım geliyordu ellerimle,
Öylesine çok paylaşmak istiyordum ki yalnızlığımı,
Dökmek istiyordum içimde birikenleri hecesi hecesine.

Gökyüzüne ikişerli üçerli serpilmişti yıldızlar,
Sanki karanlığın içine saklanmıştı hüzünlü olanlar,
Öylesine sarhoş,öylesine arsızdı ki ışıl ışıl parlayanlar,
Gökyüzünde dolaşıp duruyorlardı göz kırparak.

Gözlerin geldi aklıma,
Orman gibi derin,sanki yeşil yonca gölü
Bir rüzgar esti yüreğimde soğuk soğuk,
Ormanın uğultusundan başım döndü,
Heyecandan yüreğim gümbür gümbür atarken,
Gürültüsünden kelebekler kaçışıyordu.

Bir veda şarkısı söyler gibiydi guguk kuşları,
Derinden gelen sesleri,hatırlatıyordu buğulu ayrılıkları.

Ve gözlerin,
Gözlerin aydınlatıyordu karanlığın patikalarını,
Saçların iğde yaprakları gibi salkım saçak
......savruluyordu dört bir tarafa,
Seni unutmak,seni hiç yaşanmamış gibi silip atmak
......kolay değildi öyle.

Anılar sıra sıra taşlarla dizilmişti çamurlu yollara,
Düşünüyordum yaşamın ayrılıklar üzerine kurulduğunu,
Ömrün hep vedalarla,hasretlerle solup kuruduğunu,
Gözlerimi karanlığın perdesiyle kapatsam da,
Kulaklarımı bulutlarla tıkasam da,
Biliyordum zamanın nehir gibi akmaya devam ettiğini.

Ömrün sam yeli gibi esip geçtiğini,
Ağaç denizinde yürürken el ele,
Gözlerinin derinliğinde kaybolmaya değer diyordum,
Ömrüm vedalarla geçmesin,hasret olmasın istiyordum.
Sen gözlerimde maviyi görürken ben gözlerinde yitiyordum,
Bir orman ki gözlerin,
......kaybolduğumda anladım ıssız derinliğini.

2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSİK SAYFA ŞİİR KİTABINDAN..