AYTEN'İN SONU
Ayten’i Markiz pastanesinde vurdular
Onu ben vurdum Ayten kanlar içinde düştü yere Bense ağlıyordum Şimşek gibi loşluğunda Markizin Bir usturaydı ellerimde parlayan Vurdum,ve baktım dağılmış yüzüne Dedim;o da güzeldi bir zaman Onun da gözleri vardı,dudakları vardı Mermerler dile gelirdi konuşunca Ya elleri her zaman duygulu,serin Başım dönerdi ellerini tutunca Önce bir garson gördü ikimizi Sonra yabancı adamlar gördü,kadınlar gördü Ayten’i hiç ayıplamadım O anda kim olsa ölürdü Renkli bir balon gibi sönüverdi Koluna gömleğimin kanı damladı O lekeden başka şimdi Ayten’den eser kalmadı Aldılar götürdüler beni Bu cinayetin hesbını sordular Dedim:Ayten’i ben vurmadım Onu Markiz pastanesinde vurdular. |