SON AYLARIN ŞİİRİ
Ben sevince yeryüzü arınır
Yüzüme vurur gölgesi Yüreğim aşkla beslenen başaktır Açılır Soymak ister kabuğundan bedeni Ben ağlayınca serçeler uçar Dünya küçülür gözümde Durur önümde bir hüzün serpintisi Yayılır Yıkmak ister acıdan kuleleri Ben gidince öfkem ayaklanır Dindiremez onu çocuklar bile Köpürür taşar ama yalnız kalır Morarır Yalnızlığın verdiği sessizlikle |