KİM İNANIR
öyle uzun zaman geçti ki üstünden
kim bana benziyor şimdi kim artık senin çizginde izlermiş gibi çiçek açmış ağacı kalakaldık düşlerimizin önünde hiç sorduk mu neden bu kadar yakınız uzak kaldıkça birbirimize yazıktır tek başına bir bulutun tepeleri sarması taşır sürekli serinliğine paylaşılmayan yalnızlığını bu yüzdendir hüzün gökyüzünün en eski parçası yine de senin her gidişinde açılmadan içine kapanır yüzüm nasıl bıraktıysan senin renginde peki ama sen ne zaman gelmiştin söylesem kim inanır gittiğine |