Şükür
Kıyamete kadar yıkılmaz çatı;
Kabir! Ha doksanbir olmuş evlerin katı, Ha bir! Karanlık, deştikçe dipsiz karanlık... Düşün! Olanca gerçeği işte, bir anlık Düş’ün! Tükür bu hayatın irin yüzüne! Tükür! Gam yeme, çıkmak var yolun düzüne; Şükür! 1972 |