Bazen düşünürüz çoğu insan gibi,,
Hayatın bizi nerelere sürüklediğini,
Sürükleyeceğini,
Dalar gideriz bir meçhule,
Bu işin sonu nereye varır diye,
Güleriz ağlanacak halimize,
Zannederiz yarınlar mutluluk getirir bize,,
Avuturuz kendi kendimizi...!

Unuturuz boş bir sandal olduğumuzu,
Bir poyraz önünde yalpalayıp savrulduğumuzu,
Nereye sürükleneceğimiz bahtımıza,
Kim bilebilir nereyedir bu sürgünler,
Hangi kıyıda hangi kaya’ya çarparız,
Su alırız,ne gün batarız...!

Hayat ve ömür dediğimiz şey,
İşte böyle bir şey,
O mektepten ikmale kalmadan,
Mezun olmak bitirmek zordur.
Bu bir Kardelen sevdasına benzer,
Ölümü göze alabilecek kadar,
Adı sevgi ise,,,sevda budur...!

Ne baharda açan sabırsız kardelen,
Ne güneş bize yar olur,
Yürek söz vermiştir bir kere,
Her bahar cemrelerin düşmesini bekleriz,
Boynumuzu uzatırız,
Kar altından sevgiliye hasret yüreğimizle,
Açar dururuz,
Beşinci mevsimin hayali ile avunuruz,,,
VE;
O GELMEZ HİÇ...!!

27 Mayıs 2012
01.34
istanbul