ŞİİRİN AYAK SESLERİOturup yazılmaz ki; o kendini yazdırır Destursuzdur. Çat kapı dalar da düşüncene Yemin billâh etsen de seve seve bozdurur Bakarsın, dizilmiştir; tümceleri güncene Ki, ondan gayrısına kapanmıştır bahisler! Heyecânla sürülür kalemin namlusuna İlhâmla uyanınca kundağındaki hisler Tetiğini düşürür; boşuna, dolusuna! Başka nasıl durulur ruhundaki dalgalar Fırtınayla savrulup bulutta üzülmeden? Sonucunda her maksat derûnunu salgılar. Gül yağını verir mi imbikten süzülmeden? Yağarsın gündüz gece yağarsın hece hece Hayâlin semâsından hayâller düze iner Sırrı aşikâr eder yoğrulduğun bilmece Merâmın söze gelir; ruhî sancılar diner. Değil mi ki, nazımdır; niyet hâsıl olmuşsa Değmeyin huzuruna işi biten şâirin! Hele bir de yer bulup gönüllere dolmuşsa Doyulur mu hazzına sesinden o şiirin? Unutmadan; Eser olana değin sanki kızı gibidir O’na gelen her bir söz kalemine nâmustur! Ele gelin olunca tenkitler tabiîdir Kırılmamak, kırmamak; edîblere mahsustur! 15 05 2012 Salih ERDEM / AYDIN |
Lâkin BAM telini bulmus, DAMARI yakalamis, TARiFi güzel kavramissin degerli DOSTUM.
Zaten yazdiginiz siirlerin kalitesi ve nitelikleri de tarife hacet BIRAKMIYOR.
Hersey gönlünüzce olsun.
Selâm ve muhabbetle...