GÜN BATIMI...
Gün batımıdır beni benden alan taa uzaklara bir yere yüreğimi savurup atan..
hem huzuru veren hem de bi o kadar canımı yakan... yalnızlığıma yalnızlık katan sebebli sebebsiz beni ağlatan kalbimi ruhumu içten içe kavurup yakan... kimselere anlatılamayan bir kısır döngü gibi kendi içimde öylece dönüp duran zavallı ruhum zavallı kalbim biraz daha dayan kimbilir belki bir gün güneşin doğuşuyla bizde doğarız hiç umulmayan bir an hayat bu bize her gün ayrı ders veriyor kimi zaman öğrendiklerimize bir şeyler katıyor kimi zaman ’’çoğu zaman’’ malesef olan aklımızı da alıp gidiyor ne yapalım hayat bu işte yazan yazmış silinmez kalemle değiştirilirmiş derler ’’sözde inanmam’’ ... çaresizlik sarmışsa ruhunu benliğini kimseye anlatamıyorsan kendini derdini hayatta hep vurgun yediğini kimin umrundaki kızım en yakınların farkedemiyorsa tanımıyorsa seni böyle yabancılara anlatmaya çalışırsın işte üstü kapalı hayat hikayeni içindeki bitip tükenmez sevgi eksikliğini ve gerçekten hiçbir zaman yürekten sevilmediğini herkesin kendince bir çıkarı olmadan seni sevmediğini... |
kocamanca tebrikler
selamlarımla.. uzaklardan