Bu şiiri bir arkdaşımın abisinin ölümünden etkilenerek yazdım...

Daha tazecik bir vücut giriyor torağın altna
Bakmaya insan kıyamaz yüzüne
Taş kesilmiş göğsü
Alamıyor artık bir daha ne soluk,ne de nefes
Gül yüzü solmuş 23 lük delikanlının
Duyulmaz artık ondan hiç ses
Ne de yiğitçeydi halbu ki delikanlı...
Annesine hiyanet eden babasının yerine
baba olmuştu kardeşine
Çığlık çığlığa ses geliyor o kardeşten
Abim!Sen benim babamdın.
Yürekleri şişmişlere,kalpleri taşlaşmşlara yetiyor bu söz
Akıyor gözyaşları ardı ardına
Soluklar titrer gibi geliyor kulaklara
Acı haykırıyor bu sesler
Duyanların kalplerine bir hançer gibi değiyor
Ağlamayan yok bu hazin seslere,
Ağlamayan yok,yok olan bu gence,kardeşine
Zaten göçmüştü annesi bu kz kardeşin
Kurtulmuştu belki de abisi
Baba olmayan bu babadan kurtulmuştu
Ardında yapayalnız kalmıştı kız kardeşi
Nasıl dayanacaktı annesinin ardından babası yerine
koyduğu abisinin ölümüne
Delikanlının cenazesi geliyor
Yine o içindeki,aynı yaşıyor gibi
Uyuyor sanki...
Ama ne nefes alıyor ne de kıprdıyor.
Çığlıklar yükseliyor Emrahhhhh!
Emrah,sesleri yankılanıyor
Önce boğazlar yırtılırcasına,
Daha sonra çaresiz sessiz sessiz tekrarlanan Emrah sesleri
Tekbir eder gibi...
Ne kadar da acıyor yürekler bir ölümün ardından
O kadar acıyor ki
Bayılanlar var,kendini yerlere atanlar
Biri daha var;ablası
Kardeşinin ardından bakar gibi
Öylece kitlenmiş gözleri
Hiçbirşey demiyor, hiçbirşey yapmıyor
Göz pınarları kurumuş sanki
Bir damlası akmıyor,
Yüzü paramparça olmuş ablanın
Kalbinin resmini yüzüne çizmiş adeta
Çaresizliğinden kala kalmış öylece
Bir ölüm,bir vücudun yok oluşu değil
Ümitlerin yok oluşuymuş meğer!
Bir ölüm ardında kalanların acısıymış meğer
Gidenin değil...
Bir ÖLÜM:kalanların ölümüymüş!