“bazıla…birilerini kirli
kendilerini doğ...diğegörür”

vüz işgafahişenin…
mazisi mendille
a arayan avcı da…
sonunda ne bulur bilinmez
.
zira gelecek…
bilinme
dün ise…
ağız kuyusudur
nereden eseceğini bilmek gerek rüzgârın
bazı yangınlar başını
ecelini çağırır her kuş…
ne zaman ki kanat çırpmayı unutur
.
inceldiği ye zaman
gövde başak
ve insanı üz hayat
masummi açmazında…
acıdan ızdıraptan taşar Fırat

o hayat ki;
-kristal bir
doğrunun sere serpe kucağına düşer adam olan-
.
zira her yanlış…
-yapanı yutmaya hazır bir çukurdur-
hangi çukur…içinkapatmış ki
hangi ehl-i namusyırtıp atmış ki
.
kimse istemez…
kokusuna kurban
linç kapkara…öfke kıpkızıl
namus…üstüne basılmış mayın
içerde delişmen bir ar
oysa…;
meyv düşen…
ancak insaflı bir ayaklanır
zira hoşgörü toz
yorgun biryere çakılır –

/…velhasıl…
sol arınamamış bir yürek asılı
ya ölümü umrudur deyip
ezgiler uçu…yaşam yanından…/

//…yine de…;
ne güller…k
ne de g…güle kapanacak
üflesen…cehennem
ve -karanlık...
ancak ışıkla yıkanır-
.
saat hep öfkeye kurulmaz
kanayan yarbasılmaz
başaklar…sadece tırpanlanır
.
di kim ister ki...
gülün ışı olmak varken
zira yaşam rengârenk
oysa…;
cennecehennem…//

1984
tahsin özmen, bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay, ank,2006

P.S.
bir beyaz kelebek gibi gelip şiirime konan şair ve şaire dostlar;
yüreğim sizindir…!

siz hep…