akşamüstü arada bir,
arkadaşlarımla takılsam
ışık hızında geçerdi zaman.
o gece söndürmez sundurmanın ışığını
perdeyi açıp defalarca yollarıma baktığını,
ve hatta tansiyonu yükseldiğini evhamdan
ertesi sabah yine kendisinden duyardım,
baş başa kalınca, merakından
başlardı soru yağmurları,
susardım,
sustuğumda daha çok…



ha bir de…
üstüm başım kokarsa,
İşaret parmağını dudağına dayadı mı,
kaşlarını çatar,
sebebini dünden anlardı.
o vakit,
parmak uçlarına basarak yürürdün,
duymasın evdekiler dercesine
birkaç gün sonra,
payımı alırdım nasihat-namesinden.
bu halimle bile,
bir tek o olurdu bana kol kanat geren.



seni gördüğüm an, ‘Ay açar.’ gökyüzü,
‘Gözlerinden topladığım ne yıldızlar var.’
dünya dönmeye başladı, derdi.
düşünürdüm.
adım güneşin adı,
‘Gün yanığı yüzlüm’ deyivermesi
işte beni böyle taşırdı annem göklere,
dünden bugüne, bugünden yarınlara,
oysa en çok toprak yorardı annemi,
bir de şımarık çocukluğumla ben,
hasretimin toprak kokması,
affedip affedip sevmesi,
değişmez özelliğinden.



en çok o bilir, en çok o tanır,
en çok da o sever, uzağı yakın eder.
solsa dahi duvara astığı farklı baktığım resimler,
yüreğinden soldurmadı, hiçbir zaman.
sofradan bile bile sonradan kalkması,
tokmaklı saat sesin de çağrıştırması,
daldıkça hatırlaması.
taşıyıcı sevgi ustası olmasından.
açlığımı, tokluğu mu, yokluğumu…
ve hatta boyumu kilo mu?
bir bakışta anlar ki,
sana hayran olmam bu yüzden.



Oysa
Sığmıyor, mısralara, duygulara.
hep bir numara büyük geliyorsun, anla
ne desem, ne yazsam da boş biliyorum artık
düş yoldaşım, hayat paydaşı, ana aşkım
bu gün gedik dişlerin ile gülüver bana
seviyorum seni, seni çok…
ağlamak yok ha…


2012/6