Sonsuz yolculuğa çıkan canı
Dua ile selam ile uğurlarsın
Koyarsın mezara...
Yas tutarsın gerçek sevgiliye kavuşana
Yüreğinde kırk mum yakarsın
Her gün bir mum söner
Bir mum kalır geride cılız ateşiyle yanan
Ama ilk gün ki gibi yakmaz bağrını
Evlat acısıdır sadece yürekte
İlk gün gibi kalan
Gerisi yalan…

An gelir yürekteki tüm mumlar söner
Boğazındaki düğümler bir bir çözülür
Geçmişten belli belirsiz izler kalır dimağında
Gerçeklere dönmeye başlarsın yavaş yavaş
Yaşanamayanlara eyvah etmeyi unutur dilin
Hak’tan gelen Hak’ka gitmiştir
Zihnin bunu kabullenir karşı koyamazsın
Kabullenişine sen bile inanamazsın

Sonra;

Ölenle ölünmez diyerek razı gelirsin kadere
Yaşarken mezara koyduğun canın telâşı başlar
Sevdiğinin bir yerlerde nefes aldığını
Yüreğinin attığını, yaşadığını bilmek
Acıtmaya başlar canını

Gönülden düşmeyen yari, g/özünden düşüremezsin
Dil bitirse de yeşil sevdayı yüreğinde asla bitiremezsin

Hasret çığ gibi büyür, düşer yüreğine
Anıları kefen yapıp, sararsın ömrüne
Yokluğunda aramaya başlar g/özün
Zihnine oyun oynar kara düşünceler

Kendi yüreğinden bile kıskanırken
“Gülüme başka kelebek kondu mu”
“Kalp ağrım başkasına yar oldu mu” diye
Zindan gecelerde adını sayıklarsın
Gözlerin uykuya
Yüreğin diline ihanet eder
Bitti demekle bitmediğini anlarsın

Hak yanına aldığı zaman kulunu
Sabrını da verir geride kalana

Yaşarken öldürdüğüne, sabır ihsan etmez Hak

Öyle bir an gelir ki sevdiğini;

Kendi elinle mezara koymuş olmayı dilersin

Çünkü;

Başka gönülde görmeye dayanamazsın
Nefes alan sevgiliye mezar kazamazsın

Öldüğü/n güne kadar UNUTAMAZSIN


Yakamoz Deniz (Serpil TÜGEN)